De Boze Blanke Man verklaart de oorlog aan zijn natuurlijke vijand: de ongewervelde, witte, rimmende en deugpunten scorende slijmbal, de BN'er met wie u nooit een oorlog wint, laat staan een partij *walking football. *

Voor de reaguurders: tevens Stamcafé

Omdat ik in deze serie vooral curieuze blanke mannen - recalcitrant, eigenzinnig, boos en bevlogen - de revue laat passeren, werd het eens tijd om een soort ABC van afgrijselijke witte mannen te maken. Mannen met wie je nooit, maar dan ook nooit in de kroeg wilt zitten omdat ze al na vijf minuten gaan janken omdat ze gekwetst zijn. "Woordjes doen pijn, Arthur! Kappen nou!"

Het is een volstrekt arbitraire lijst en ik ben heel veel kwasten, geparfumeerde drollen en ambetante zeurpieten vergeten. Met die slijmerds, hielenlikkers, pluimstrijkers, kwallen, zeveraars, kontenkruipers en huilstruiken rekent Allah wel af op de Dag des Oordeels. Burn!

Althuisius, Julien: Beroepsjanker bij de Azijnbode. Veroorzaakt natte voegen bij bakfietsvrouwtjes. Haat landgenoten op vakantie in Frankrijk. Emigreerde naar Portugal maar was al na een paar maanden terug in Nederland omdat hij er geen quinoakoffie met havermoutdrab in een halve avocado kon vinden.

Is het u wel eens opgevallen dat alle Nederlandse 'mannen' op Arie Boomsma, Nick en Simon en Julien Althuisius lijken?

Categorie: wijven met een baard.

Bellemakers, Huub: Claim to fame: het Nijmeegse GroenLinks-kandidaat-raadslid annex vogelverschrikker kwam onder vuur nadat hij de bijeenkomst van Forum voor Democratie in Nijmegen op sociale media vergeleek met een nazi-bijeenkomst. Kroop door het stof. In de grond van zijn hart geen slechte kerel, maar je wint er geen oorlog mee, laat staan een partijtje badminton.

Lijfspreuk: Geenstijl = Hugo de Jonge = Soros = Qanon

Berger, Maurits: Annabel Nanninga: "Maurits Berger is een Sharia-fan. Beslist onafhankelijk deskundoloog, en nee, dat zijn leerstoel is**betaald door de sultan van Oman doet niets af aan zijn wetenschappelijke objectiviteit, namelijk ♥ Sharia. Nee echt. Objectief voor u geärabiseerd. Sharia is de**goeiste. Stelde serieus voor om het woord 'islam' een tijdje**niet te gebruiken. Want zoals iedere objectieve islamwetenschapper weet: alle ellende houdt vanzelf op als we woorden gaan verbieden. Was getrouwd met**Petra Stienen, maar dat liep op de klippen toen ze meer moslimknuffelden dan elkaar."

Pluspunt: jaloersmakende haardos. En toch cisgender, hoe is het mogelijk! Alhoewel, getrouwd met Stienen?

Beyer, Bero: Beyer is directeur van het Nederlands Filmfonds. Vindt Paul Verhoeven uit de tijd en dus moet die gecancelled worden. Wahnsinnige diversiteitsdrammer. Duitser bovendien.

NRC: "Bero Beyer, die het dit jaar ook nog eens presteerde om op het festival van Cannes, terwijl de film Benedetta in première ging, een van de Nederlands grootste regisseurs Paul Verhoeven te beledigen en te diskwalificeren**als zijnde niet woke, te weinig divers en niet representatief genoeg, dus feitelijk beantwoordde Verhoeven niet aan Beyers morele criteria."

Hommage aan Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen

Tijdens mijn tropenjaren in Asunción, de hoofdstad van Paraguay, pakte ik regelmatig het krakkemikkige pontje naar de overkant van de machtige rivier. Daar, in de woeste Chaco’i, ontmoette ik Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen en liefhebben, de heerlijke Boze Blanke Mannen die ik in de volgende aflevering in het zonnetje zet. 

Tijdens zo’n meditatieve tocht door de jungle stuitte ik op het casco van een boot. Ik moest meteen denken aan Fitzcarraldo, die briljante film van Werner Herzog. Vanuit de roestbak in gammele steigers klonk geklop. Mijn hond Jagua blafte, uit het casco kwam een hoofd met een muts. "Hola," zei de man. "Hola," zei ik. De man droeg een overall, had een grijze baard en knalblauwe blauwe ogen. Hij daalde de ladder af en kneep mijn hand fijn. "De laatste keer dat ik bezoek kreeg was twee maanden geleden," klonk het met een zwaar Italiaans accent, "toen wilden de inboorlingen mijn gereedschap stelen en heb ik ze verjaagd met deze machete." Hij zwaait lachend met een enorm kapmes boven zijn hoofd: "Het is een bang volkje, wie rent er nou weg voor een Italiaan? Ik heb geen stoelen, je moet maar tegen die werkbank aanleunen  en ik heb ook geen koffie, enkel een drupje caña."

We dronken gezamenlijk uit een gebarsten mok en Claudio vroeg wat ik in Paraguay deed. Het was voor het eerst in een jaar dat iemand dat aan mij vroeg. Hij kwam uit Venetië, zijn vader was machinist geweest bij de spoorwegen. Hij begon de wereld rond te toeren in 1973, reisde naar Indochina, Afghanistan en Iran, en werd zeeman. Claudio voer jachten van rijke mensen over de zeven zeeën van de ene naar de andere uithoek op de wereld. “Ik heb 17 jaar gevaren; eerst door de Middellandse Zee en daarna door de Atlantische Oceaan, die ik drie keer ben overgestoken." Hij boorde naar water in Somalië en woonde in Nieuw-Caledonië, op de Paaseilanden, in Libië, Ghana, Nigeria, Algerije, Rhodesië en Mozambique. Claudio was een pure trotamundos, een globetrotter.

Dankzij deze Crooswijkse aria kreeg Lau Schroeter de status van Bekende Nederlander:

“Krijg toch de pestkanker, godgodverdomme wat een bloedkanker ding! Kankalampies! Teringwijf. Godskolerendepestpokketyfuszooi! Godsgloeiendetyfustering krijg nou de jezusbloedkankerkolere.”

Ik heb een en ander uit de losse pols getranscribeerd maar het lijkt mij een aardige samenvatting van Lau’s Rotterdamse lexicon. Voor alle volledigheid hier zijn eigen soundboard. Dat is genieten zeg. Niemand kon zo mooi vloeken als Schroeter, al kwamen de Crooswijkse bokslegende Bep van Klaveren en Jules Deelder aardig in de buurt.

Ik liet het legendarische kerstmis-fragment van Tiny en Lau - de vierdelige serie werd in Overschie gedraaid door de geweldige Roy Dames - laatst aan een Rotterdamse kennis zien en die had nog nooit van Schroeter gehoord, hetgeen ik een mirakel vond. Wie kent Tiny en Lau nou niet!

Het Stamcafé is vanavond een islamitische naaktcamping waar Japanse strips worden nagespeeld door sokpopaccounts

Kent u die grap van Peter Breedveld die naar Japan ging?

Een jaar of zeven geleden gaf uitgeverij Xtra mijn eerste 150 Volkskrant-columns gebundeld uit, met illustraties van Gabriel Kousbroek. Xtra is gespecialiseerd in eigenzinnige strips, graphic novels, cartoons&art books . CEO's Esther Gasseling (die inmiddels een andere weg is ingeslagen) en icoon Ger van Wulften zijn voor de duvel niet bang en gaven onder andere de boekjes van Theo van Gogh uit. Van Gogh was hun huisvriend en dankzij vakkundig en geduldig knip- en plakwerk van de teksten en flarden van teksten die door zijn huis lagen verspreid, verschenen de soms briljante hersenscheten van Theo in boekvorm. Ik koester mijn gesigneerde exemplaar van Recreatie, een speciale hardcover-editie inclusief muziek-CD (16+). Het zijn liedteksten van Theo met lekker gore prenten van Eric Schreurs: het is hun nieuw uitgebrachte 'jeugdzonde' uit 1985 over de geneugten van de dwangbuis, de voordelen van heroïne, liefde in het algemeen en het vrouwelijk geslachtsdeel in het bijzonder. Met, als ode aan Theo van Gogh, speciaal voor deze uitgave een muziek-CD waarop Hans Teeuwen, Spinvis, André Manuel, Fréderique Spigt, Bob Frommé en Theodor Holman liedjes van Van Gogh zingen op muziek van Rainer Hensel en Willem van Ekeren. Ook van Gogh zelf is te horen met een drietal liederen van oude opname.

Esther was en is bij mijn weten zeer goed bevriend met Peter Breedveld, die net als zij een stripfanaat is, en sprak louter lovend over hem. Ik meen dat ze mij eens toevertrouwde dat Breedveld ooit extreem-rechts was, type skinhead, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Het kan ook zijn dat ik dat van mijn deep throat bij de Anne Frank Stichting heb vernomen. Zeker is dat Peter ooit een vrijdenker was, als ik zijn door hemzelf geschreven Wikipedia mag geloven: 

Breedveld schreef aanvankelijk uitgebreid over het door sommigen als verstikkend ervaren progressieve klimaat in Nederland, dat volgens hem weinig ruimte liet voor afwijkende meningen over met name de multiculturele samenleving. Het weblog werd in 2007 in een door NRC Handelsblad uitgevoerde inventarisatie van vrijsprekende, rechtse en extreem-rechtse uitingen op internet gerubriceerd onder "verzamelplaatsen voor discussie over, en kritiek op, de 'linkse maffia', de 'zogenaamde multiculturele samenleving', en 'criminele allochtonen'.

Ik had ruim voor die tijd al een paar keer zitten chatten met Peter - en met name over onze gedeelde calvinistische inborst - en ook met zijn vrouw Hassnae. De sfeer van de chatjes met de Breedveldjes was opgeruimd en positief, en Hassnae giechelde, in zoverre dat kan in een chat, over haar dikke kont. Ik was goed met haar broer Hafid en in het boekje Kasba Holland, dat ik samen met Loes de Fauwe maakte, staat een portret van de hele familie Bouazza. Een van de zussen is een vooraanstaand econoom in Marokko.

Ik bezocht Frontaal Naakt eerlijk gezegd nooit, want als ik blote tieten wil zien ga ik wel naar de buitencategorieën op welbekende volwassenenwebsites. Naaktrecreatie vind ik onsmakelijk sinds ik op het FKK-strand van Zandvoort een oude mof met een houten poot en diverse WO2-gerelateerde tattoes zag staan fappen terwijl een meter verderop zijn stokoude vrouw werd uitgewoond door een negermeneer.

Amai

Op zoek naar de Boze Blanke Belg dacht ik in eerste instantie aan Guy Verhofstadt, die met het schuim op zijn bakkes stond te krijsen op het Maidan-plein in Kiev. Nonkel Guy is bovenal een Vieze Blanke Belg, met het vettige kapsel van Freek de Jonge uit de jaren zestig en een fietsenrek in zijn muil, dat ongetwijfeld de stank van een willekeurig massagraf verspreidt. In het Europees Parlement ging de man ook vaak als een maanzieke tekeer, en meestal zonder publiek. Je zou haast denken dat Verhofstadt op een dieet van crystal meth leeft maar de woede is gewoon gespeeld. Hij is een nihilistische brulboei voor de bühne. De Belgische artiest Plastic Bertrand speelde net als Verhofstadt ooit ook eens heel boos, maar die zong Ça plane pour moi niet zelf.

Ik woonde al in 1980 in Antwerpen en ken de Belgen als mijn broekzak. 't Stad was een punk-paradijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, die nooit sloten en waar je als een gek de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijker uitzag dan Wendy O. Williams maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nog nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 23

Toen ik deze week op het literaire blog Tzum een bloedserieuze reportage las over bejaarde hippies, millennials en sneeuwvlokjes die onder leiding van sjamaan Arnon Grunberg Het Kwaad bestuderen op een eilandje in de Vinkeveense Plassen, bij een haardvuur keuvelend over Hannah Arendt, markies de Sade en het oeuvre van Michel Haneke, en na een potje tantra-seks in de hottub gezamenlijk snurken in een tipi, dacht ik: Poetin heeft een punt met zijn kritiek op het westen, dat volgens hem ten onder gaat aan dit soort flauwekul. Drop that bomb!

Bejaarde pipo Bram Esser doet verslag:

Arnon Grunberg, de goeroe zelf, kwam aangereden in een zilverkleurige Range Rover die werd bestuurd door Peter, een man met mooi lang grijs haar. Ik stapte in.

‘Hoe gaat het?’ vroeg Arnon. Ik zei dat ik me wat schuldig voelde over het in de steek laten van mijn vrouw en pasgeboren baby. Dat vond hij belachelijk want hij liet toch zelf ook vrouw en kind in de steek zonder daar moeilijk over te doen. ‘Jij bent veel beter dan ik in het kwaad getraind,’ was mijn antwoord. Daarin moest hij me wel gelijk geven.

En: Arnon vertelde dat hij graag de grenzen opzocht en dat hij, net als de Sade, wilde zien hoe ver hij kon gaan. ‘Ik wil niemand oproepen om hier in het midden van de kring te gaan poepen, of poep te eten zoals De Sade. Het kan ook anders. Je kan veel dingen doen zonder jezelf te verliezen’, stelde hij. ‘Ironie helpt daarbij, of je volgt je fantasie.’

Bloed aan de paal!

Ooit was ik een fanatieke voetbalsupporter en maakte ik met Jan Rot (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) vak O in die goeie ouwe Meer onveilig. Ik walg inmiddels zo van de door corrupte en smerige FIFA en hun moslimknuffelarij dat ik hoogstwaarschijnlijk geen enkele wedstrijd van het komende WK ga kijken. In de Algarve merk ik gelukkig helemaal niets van voetbalkoorts. Geen slingers, geen vlaggetjes. Nakkes, nada. Wat een verademing! En dat terwijl ik een groot deel van mijn leven helemaal gek was van voetbal. Ik ademde voetbal en ik stikte van woede als Ajax of het Nederlands elftal verloor.

Ach, ik roep al een paar jaar op tot een boycot van het islamo-fascistische Qatar. Qatar is Saoedi-Arabië in het klein, al schenken ze in Doha op een paar aangewezen plekken voor een mensonterend godskapitaal een miezerig laf biertje, dat de ongelovige snel moet opdrinken, zonder het risico dat zijn kafirkoppie van de romp wordt gekliefd op vrijdagmiddag op het FIFA-plein, recht voor de Michel Platini-moskee. Over de mensenrechten in Qatar hoef ik het niet te hebben, want die zijn er niet, en de heersende Ali Baba’s steunen zo ongeveer alle islamitische terreurbewegingen ter wereld, mits die niet al door de grote concurrent Saoedi-Arabië worden gesponsord. 

De islam en voetbal zijn net zo’n geweldige match als de islam en nobelprijzen. Ooit woonde ik in Jericho de legendarische wedstrijd bij tussen FC Palestina en Variétés-Club de France met Michel Platini, Maxime Bossis, Alain Giresse, Yannick Noah, Philippe Pétain en Ferdinand Walsin Esterhazy. Een en ander vond plaats op 8 oktober 1993 in het kolkende Mohammed Amin al-Hoesseini-stadion in Jericho. Tienduizend jonge mannen (er was werkelijk geen één vrouw) genoten van de bips van Yannick Noah, tot de scheidsrechter een dubieuze penalty gaf aan FC Palestina. Mahmoud Jarad Sinno – wie kent hem niet – maakte de 1-0, waarop de uitzinnige massa het zand betrad en de wedstrijd gestaakt moest worden. Yannick Noah heeft een week niet kunnen zitten en een teleurgestelde Platini zei later dat de Joden erachter zaten, waarna hij onmiddellijk tot ambassadeur van Sportzaken van Qatar werd gebombardeerd.

Islam and football: never the twain shall meet, ook al kopen de sheiks alle clubs in Europa op.

Een vaste lezer van deze serie suggereerde dat ik absoluut aandacht moet besteden aan Jaap Mollema alias Prof. Drs. G.B.J. Van Frikschoten, waarvan akte

In een filosofische bui denk ik wel eens dat mensen niet dood zijn zolang je aan ze denkt, maar daar schieten de doden weinig mee op natuurlijk. Na de dood van Jaap - hij werd op 8 augustus 2013 in Amsterdam aangereden door een vrachtwagen - raakte hij al snel in de vergetelheid. Een paar regels van de dichter J.C. Bloem uit het gedicht Zondag zijn hier van toepassing:

Niet te verzoenen is het leven.
Ten einde is dit wellicht nog 't meest:
Te kunnen zeggen: het is even
Tussen twee stilten luid geweest.

Ik kende Jaap van lange nachtelijke chatsessies via Facebook en Skype, die vooral gingen over muziek en de Mokumse gayscene en niet zozeer over de islam. We namen 's nachts even vrij van de mohammedanen want er is meer tussen hemel en aarde dan die opium voor het volk.

Jaap kwam uit Appingedam (5 juni 1963), speelde in bandjes en kende de Groningse muziekscene met Herman Brood, Jan Rot&The Streetbeats , White Honey, The Meteors, AA&The Doctors , Subway, New Adventures, Boozy, en Phoney&The Hardcore .

We waren meestal flink in de lorum tijdens onze chats en ik vermoed dat ik zijn plan om een politieke partij op te richten niet helemaal serieus nam. Mike von Bibikov harkte in 020 ooit 1245 stemmen binnen met zijn Reagering, met stem-magneten als Rob Scholte, Peter Klashorst, Maarten van der Ploeg, Peter Giele en Ad De Jong op zijn kieslijst. Maar Frik was razend enthousiast, getuige zijn allerlaatste twiet.

Ik was benieuwd wat er op het internet nog te vinden was over Jaap en - laat ik me voorzichtig uitdrukken - het is niet genoeg voor een vuistdikke biografie. Het archief van de Amsterdam Post staat online en Jaap leeft ook nog door op Twitter.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 20 (tevens Stamcafé voor voetbalhaters)

Willem Oltmans (de vrede zij met hem) was enige tijd mijn buurman op de Westerkade in de Amsterdamse Jordaan. Beiden hadden we een kamer ter grootte van een schoenendoos, de huur bedroeg 140 gulden.

Tegen Trouw zei hij over dat hokje: "In Zuid-Afrika, waar ik vijf jaar geleden uitgeflikkerd ben, had ik een schitterende flat. Dit hier is zes bij zes. Kleiner kan eigenlijk niet. Maar ik ben tevreden. Wat moet ik nog meer? Ik vind het ook wel leuk om een tijdje met zo weinig geld uit te komen en zo klein te wonen. Eigenlijk woon ik hier heel joyeusement. Daar in de hoek slaap ik. Het bed is niet opgemaakt, het is hier een beetje een troep, er moet gestoft worden en zo. De werkster komt pas morgen. Ik ben misschien een nicht, maar ik ben niet zo'n nicht die ervan houdt in de keuken te gaan dribbelen. Ik ben een vent, dus ik kan dat niet. Ik kan niet stofzuigen. Ramen zemen, dat is mijn werk niet. Dat is voor dames. Ik mis m'n vleugel, daar is het hier te klein voor. Normaliter speel ik elke dag."

Willems hok stond tot de nok vol met zijn onuitgegeven memoires, met de hand opgeschreven in bruine cahiers. Ik heb er wel eens eentje gelezen uit beleefdheid. Dat viel niet mee,want er was - hoe zal ik het niet al te vals uitdrukken - een enorme discrepantie tussen zijn vermaarde eloquentie en zijn talent als scribent. Oltmans' verhaal over zijn verblijf in de Nederlandse Ambassade in Pretoria (waarheen hij noodgedwongen gevlucht was) en hoe hij op het hoogste niveau in Den Haag werd tegengewerkt, werd door diverse kranten en tijdschriften om uiteenlopende redenen geweigerd. Martin van Amerongen, de hoofdredacteur van de Groene Amsterdammer, probeerde het warrige verhaal te herschrijven, gaf de moed op en schoof het door aan redacteur Max Arian. Die gaf het weer aan mij, het retejong van de Groene. Willem was inmiddels mijn buurman niet meer. Ik heb er twee dagen aan gewerkt en volgens mij is die versie uiteindelijk geplaatst. Willem Oltmans had, zo bleek achteraf, volkomen gelijk met zijn beschuldigingen aan de Nederlandse overheid en kreeg zes miljoen gulden vergoeding van de staat. Zijn biograaf Edwin van Rooyen schreef er dit over.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 19

Voor deze serie heb ik een lijstje met klassieke Boze Blanke Mannen opgesteld en fier bovenaan staat Frans Timmermans. Frenske - die in 1990 van D66 overstapte naar de PvdA - is namelijk een vat vol frustraties, vijandigheid, wraakzucht en testosteron en kan elk moment exploderen. De belangrijkste Nederlander op het wereldtoneel is een kinderachtige driftkikker die ontploft als hij wordt tegengesproken.

Inmiddels heeft Holle Bolle Frans zich omringd met paladijnen, lakeien, kontenlikkers, cheerleaders en jaknikkers en zijn angstige hofhouding doet mij denken aan het sprookje De nieuwe kleren van de keizer. Al die rimmers roepen de hele dag, tussen het tarrelgeknabbel door, dat Frenske de mooiste, aardigste en liefste man van de wereld is, de klimaatmessias die de wereld gaat redden van de klimapocalyps.

De Nederlandse media laten het volk graag geloven dat hij een warme, betrokken man is, onbaatzuchtig, altruïstisch, een dappere en bevlogen idealist die zich onvermoeibaar inzet voor de rechten van homo’s, Joden, Roda JC, moslims, vrouwen: ja, voor wie of wat spant Frans zich eigenlijk niet in? Maar Frenske - die zich tijdens zijn tien jaarlijkse verschijningen in Buitenhof door zijn mede-Limburger Twannie Huys graag laat aanspreken met "excellentie", veinst aardigheid en is totaal niet waarachtig.

Zijn frustraties zijn makkelijk te herleiden. Zo wilde hij in 2011 Commissaris van de Koningin worden in Limburg maar werd hij pijnlijk gepasseerd door CDA'er Theo Bovens. Timmermans genoot de meerderheid van de vertrouwenscommissie om hem commissaris van de koningin te maken, maar miste hij op drie stemmen na het gouverneurschap aan de net verkiesbaar gestelde Bovens.