Geenstijl

Bloed aan de paal!

Ooit was ik een fanatieke voetbalsupporter en maakte ik met Jan Rot (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) vak O in die goeie ouwe Meer onveilig. Ik walg inmiddels zo van de door corrupte en smerige FIFA en hun moslimknuffelarij dat ik hoogstwaarschijnlijk geen enkele wedstrijd van het komende WK ga kijken. In de Algarve merk ik gelukkig helemaal niets van voetbalkoorts. Geen slingers, geen vlaggetjes. Nakkes, nada. Wat een verademing! En dat terwijl ik een groot deel van mijn leven helemaal gek was van voetbal. Ik ademde voetbal en ik stikte van woede als Ajax of het Nederlands elftal verloor.

Ach, ik roep al een paar jaar op tot een boycot van het islamo-fascistische Qatar. Qatar is Saoedi-Arabië in het klein, al schenken ze in Doha op een paar aangewezen plekken voor een mensonterend godskapitaal een miezerig laf biertje, dat de ongelovige snel moet opdrinken, zonder het risico dat zijn kafirkoppie van de romp wordt gekliefd op vrijdagmiddag op het FIFA-plein, recht voor de Michel Platini-moskee. Over de mensenrechten in Qatar hoef ik het niet te hebben, want die zijn er niet, en de heersende Ali Baba’s steunen zo ongeveer alle islamitische terreurbewegingen ter wereld, mits die niet al door de grote concurrent Saoedi-Arabië worden gesponsord. 

De islam en voetbal zijn net zo’n geweldige match als de islam en nobelprijzen. Ooit woonde ik in Jericho de legendarische wedstrijd bij tussen FC Palestina en Variétés-Club de France met Michel Platini, Maxime Bossis, Alain Giresse, Yannick Noah, Philippe Pétain en Ferdinand Walsin Esterhazy. Een en ander vond plaats op 8 oktober 1993 in het kolkende Mohammed Amin al-Hoesseini-stadion in Jericho. Tienduizend jonge mannen (er was werkelijk geen één vrouw) genoten van de bips van Yannick Noah, tot de scheidsrechter een dubieuze penalty gaf aan FC Palestina. Mahmoud Jarad Sinno – wie kent hem niet – maakte de 1-0, waarop de uitzinnige massa het zand betrad en de wedstrijd gestaakt moest worden. Yannick Noah heeft een week niet kunnen zitten en een teleurgestelde Platini zei later dat de Joden erachter zaten, waarna hij onmiddellijk tot ambassadeur van Sportzaken van Qatar werd gebombardeerd.

Islam and football: never the twain shall meet, ook al kopen de sheiks alle clubs in Europa op.

Qua boze supporters zit het wel snor met het islamitisch voetbal, de rellen in Egypte, Indonesië en Marokko in ogenschouw nemend. En wat te denken van de allergrootste mohammedaanse hooligan: sheik Ali Baba van Koeweit die tijdens een WK-wedstrijd na een doelpunt van Frankrijk protesteerde door de spelers van Koeweit van het veld te halen. En Uday Hoessein was ook een behoorlijk fanatieke supporter van zijn nationale ploeg en je kon hem beter niet boos maken:

It was a qualifying match in Jordan, and at full time we were drawing three-all against the United Arab Emirates. Arab League rules called for a penalty shoot-out. Abbas Rahim Zair walked up to the penalty spot with a prayer on his lips and his heart in his boots. Any player knows the pain of missing a penalty, but for a member of the national team, it carried the certainty of ritual humiliation, imprisonment, and torture. Only three Iraqis dared to take penalties, and Zair was one of them.

"Many of the footballers refused to even touch the ball, but then we realized that if no one accepted we would all be punished," the midfielder said. He missed. Two days after the team returned to Baghdad, Zair was summoned to the headquarters of the country's Olympic committee, the lair of Uday Hussein, eldest son of Saddam and the leading personality in Iraqi sport.

Bij de originele Boze Blanke Voetbalsupporter moet ik vooral denken aan Carlo Picornie (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) en diens entourage. Ik wist overigens niet dat de Veldslag bij Beverwijk Adrie van der Heijden inspireerde tot het schrijven van DeMovo Tapes maar ik ben dan ook gestopt met het volgen van A.F.Th. na Asbestemming, dat ik overigens een geweldig boek vind. Ik ken de Boze Blanke Voetbalsupporter als mijn broekzak, want tot Ajax verhuisde naar de ArenA bezocht ik jarenlang de thuiswedstrijden in de Meer. Ik ging dan eerst indrinken (5 kopstoten) bij Meerzicht - inderdaad met uitzicht op De Meer - en om vijf voor half drie kocht ik dan een kaartje voor acht gulden en waggelde dan naar Vak O, samen dus met Jan Rot, die toen nog homo was. 

Huiliehuile ballerina’s met SBS-plakplaatjes
Er waren nooit meer dan 10.000 toeschouwers, voor het merendeel Mokums schorriemorrie dat al woedend werd als het na vijf minuten niet al 3-0 stond. Rot brulde - als het saai dreigde te worden:''Ivanhoe!" En dan brulde het hele stadion: 'Ivanhoe!' Of Jan riep keihard: "Tjeu La Ling, tingeling, tingeling!" Dan moest er wat gebeuren. Slechte scheidsrechters scholden we uit voor ‘vriend van Van Swieten’. Ignace van Swieten was namelijk net als de scheidsrechters Leo Horn, Jacques d’Ancona, John Blankenstein, Frans Derks en Jan Keizer van de verkeerde kant. Als ik de namen zie van de Ajax-selectie begin jaren tachtig, begin ik spontaan te schreien. Pietje Schrijvers, 'de Beer van de Meer' die later de 'Bolle van Zwolle' werd, dichtte de goal. Verder wemelde het van de boerenkinkels en schoffelaars zoals Dick Schoenaker, Edo Ophof, Peter Boeve, Kees Zwamborn en Pietje Hamburg. Echte kerels en geen huiliehuile ballerina’s onder de SBS-plakplaatjes, zoals nu.

Er was altijd een gezellige dikke mijnheer met een versleten schoudertas die Koetjes-repen verkocht die vier keer zo duur waren als bij de Spar, maar die man bedoelde het ook niet slecht, enfin. Problemen waren er als Feyenoord en Utrecht op bezoek kwamen en plotseling - na de zoveelste rel bij de Meer - werden we ineens gefouilleerd bij de ingang en mocht die gezellige dikke mijnheer plotseling geen Koetjesrepen meer verkopen 'vanwege de veiligheidssituatie''.

Snuiven met vieze stoephoeren
Dat is nu precies het geval met de gematigde islam: een paar salafisten hebben het verknoeid voor twee miljard huis-tuin-en-keukenmohammedanen. Ik verhuisde naar het Midden-Oosten en Ajax naar de snelkookpan in kanswijk De Bijlmer en we verloren elkaar uit het oog. Wat ik nooit begrepen heb: in de jaren tachtig kwamen er, zoals ik al schreef, nooit meer dan 10.000 toeschouwers in De Meer, terwijl er in de ArenA ineens iedere zondag 50.000 gasten zaten. Op de plek van die sacrale Meer is sociale woningbouw herrezen, vol hangkansenparels die het leven verzieken van die useful idiots die daar uit ideologische diversiteitsoverwegingen een hut hebben gekocht die ze nooit meer kunnen verkopen. Zeg maar IJburg, maar dan dichter bij de Oosterbegraafplaats. In de gloednieuwe skyboxen zaten foute ondernemers met vieze stoephoeren te snuiven, bubbels te slurpen en nota bene tijdens de wedstrijden naar video’s te kijken van optredens van Lee Towers. Terugblikkend op mijn fanatieke jaren bij Ajax, viel het eigenlijk wel mee met de boze supporters, zeker in vergelijking met de rellen van de harde aanhang van buitenlands clubs.

SS Lazio Roma (de initialen staan  voor Societá Sportiva) werd opgericht door Italiaanse legerofficieren en was de favoriete club van Benito Mussolini. Toen Paolo “bakt ze bruiner” Di Canio zijn beroemde groet bracht (hij hief zijn rechterarm op, handpalm naar beneden), in een wedstrijd tegen de andere grote club van de stad, de gehate rivaal AS Roma, was de kleindochter van Il Duce, Alessandra Mussolini, aanwezig. "Wat een heerlijke Romeinse groet!", riep ze na afloop. "Ik was diep ontroerd. Ik zal hem een  bedankbriefje schrijven." De harde aanhang van Chelsea wordt gevormd door de Chelsea Headhunters en Combat-18 (18 = AH, de letters die de initialen van Adolf Hitler vormen). De hooligans van Olympiacos FC in Piraeus zijn openlijk neonazi en prikken er duchtig op los.

Bloed aan de paal
Nog even vooruitblikkend op het WK in het islamofascistische Qatar dat ik ga boycotten: in 1977 en 1978 wilde ik, net als nu, even niets te maken hebben met voetbal omdat ik een woedende punk was en als punk was totaal niet cool om van voetbal te houden. En dat terwijl ik mijn hele puberteit had opgeofferd aan het bruine monster. Maar net als het grote Ajax in die tijd, was ik kapot gegaan aan drank, drugs, vrouwen en andere genders. De zomer van 1978 bracht ik door in Parijs en op het Franse platteland. Ik had een geil Frans vriendinnetje en dat vond mij vooral leuk vanwege mijn groene haar, mijn neusring en mijn penispiercing. Het WK ging helemaal aan mij voorbij, deels omdat er geen televisie was in het buitenhuisje van haar ouders en deels omdat ik vrijwel permanent dronken en/of misselijk was van de pastis van mijn schoonpapa. 

Voor mijn vertrek naar Frankrijk had ik wel iets meegekregen van de actie Bloed aan de Paal. Bram & Freek waren mijn absolute helden, ik had al hun lp’s en heb veel van hun shows in het theater gezien. Hun oproep tot een boycot van het WK in het fascistische Argentinië juichte ik dan ook toe, want het voetbal interesseerde mij toch geen ene reet meer. Maar het hielp geen ene moer, net als mijn herhaaldelijk oproep Qatar te boycotten. Wat is er trouwens met de 31.000 eurootjes gebeurd die mevrouw Kaag-Kak een paar jaar geleden aan dat straatarme Qatar schonk om het damesvoetbal daar te promoten? Ik heb daar nooit meer iets over vernomen, precies hetzelfde verhaal als het gratis geld dat SinterKaag aan haar vrienden van de Taliban weggaf. In het beste geval heeft die armoedzaaier van een oppersjeik van Qatar FIFA 20-videogames voor de vrouwtjes in zijn harem gekocht. Bah, bah, bah.

Laatste kans om de GS Limited Edition van Safari Eurabia te bestellen