Geenstijl

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 12

Dat was schrikken voor de Nederlandse media zeg! Eerst werden ze overrompeld door die 'totaal onverwachte' verkiezingszege van de fascisten in Zweden - dat gedroomde deugparadijs van edelsmurf Schimmelpenninck - en toen sprong in Italië ene Giorgia Meloni-Mussolini als een duveltje uit een doosje. Vroeger gingen deugmensen niet op vakantie naar Spanje vanwege dictator Franco, dus logischerwijs zouden Gutmenschen nu Italië moeten boycotten, en Zweden en Polen en Hongarije natuurlijk ook.

Dagblad Trouw, fout na de oorlog, kwam afgelopen maandag nog net niet met een inktzwarte voorpagina maar de hoofdredacteur riep wel een periode van drie dagen rouw uit. De meeste journalisten kwamen niet eens naar hun werk, zo doodziek waren ze van eclatante overwinning van de Camicie Nere.

Het voltallige vaderlandse hoernaille - van Vijfde Macht verworden tot de versleten buttplug van Rutte - kwam bijkans klaar van alleen al de gedachte dat Kaag de eerste vrouwelijke premier van Nederland zou worden, maar schreef powervrouw Marine Le Pen kapot en negeert als het even kan een uitstekende parlementariër als Fleur Agema. Vrouwen in de politiek deugen alleen maar binnen het narratief van D66 en GroenLinks, alles rechts daarvan is extreem-rechts en dus fascistisch.

Giorgia Meloni doet mij erg denken aan Mara Venier, de legendarische moderatrice van Domenica in van Rai Uno. Ik zat iedere zondagmiddag aan de buis gekluisterd want Domenica in was een geweldige mix van tieten, konten, kermismuziek, heerlijk Italiaans gekrijs en geschreeuw, stokoude mannen met geverfd haar in peperdure maatpakken (kereltjes waarvan je in Nederland meteen zou roepen: 'die is van de verkeerde kant en sterker nog, hij heeft het uitgevonden en verbeterd en iedereen weet het behalve zijn vrouw') en bovendien rolden ook nog eens de tussenstanden van de Italiaanse voetbalcompetitie over het scherm.

Domenica in was zo stuitend oppervlakkig dat ik, de inktzwarte calvinist, des maandags vrolijk fluitend, met mijn broodtrommeltje onder de snelbinders, naar mijn baas (de Nobo, van de spritsen) fietste. De serie Fortune Seller: A TV Scam (nu te zien op Netflix) heb ik recentelijk gebingewatched en die riep fijne herinneringen op aan het gouden tijdperk van Mara Venier en de commerciële Italiaanse televisie.

Ik was voor het eerst in Italië in 1977 en liftte in de zinderende augustushitte van het noorden naar de Mezzogiorno. Nooit zal ik vergeten dat ik ergens in de Po-vlakte stond, langs een desolate landweg. Iets verderop stond een tandeloos omahoertje van minstens zeventig jaar oud die werkelijk om de tien minuten een klantje afwerkte, in diens autootje of achter een boom. Als ze klaar was, haalde ze even een handdoek tussen haar benen door, zwaaide ze triomfantelijk naar mij en ging ze monter en fris weer langs de weg staan. Ik heb op die onzalige plek drie uur staan liften, dus reken maar uit wat de soaverspreidingsfactor was.

Wat later in mijn leven ging ik in het voorjaar en de herfst wandelen in Italië, en bij voorkeur in Umbrië en de Marken (ook daar weer veel stoephoeren, maar dan van kleur en midden in de bossen, op klapstoeltjes en met breiwerkjes). Na de dagelijkse dodenmars was er altoos een copieuze maaltijd als beloning. Het wonderschone Spoleto in het najaar genoot mijn voorkeur: spelt, paddo's, worstjes van Norcia, porchetta, truffels, een paar fijne flessen Montefalco Sagrantino of Torgiano Rosso Riserva, afgerond met een flinke bel grappa. Ik kocht altijd wat flessen Mussolini-wijn want die pasten precies in mijn verzameling foute objecten, met Saddam Hoessein-horloges, Che Guevara T-shirts, Gaddafi-zonnebrillen en Khomeini-asbakken.

Op de een of andere manier heb ik het Italiaanse fascisme nooit serieus genomen. Mussolini zit wat mij betreft in de categorie António de Oliveira Salazar, die Portugal bijna een halve eeuw dom en arm en katholiek hield. Tegenstanders van de dictator werden niet systematisch uitgeroeid - al was concentratiekamp Tarrafal op de Kaapverdische eilanden geen Club Med - en net als Mussolini ging hij niet mee in het virulente antisemitisme van Hitler.

De zwarthemden van Mussolini, die ik altijd een operettefiguur heb gevonden, waren zo mogelijk nog nichteriger dan de Italiaanse politie en dat wil wat zeggen. Salò ou os 120 Dias de Sodoma, van Paolo Pasolini, heb ik een keer of vier gezien. 1900 van Bertolucci zag ik twee keer in zijn geheel in The Movies. Daarin speelt Donald Sutherland alias Attila Mellanchini een heerlijk-fascistische creep en Caligula van Bob Guccione en Tinto Brass vond ik ook geweldig, al heeft dat niks met fascisme te maken (hoewel Mussolini streefde naar een nieuw Romeins Rijk), maar meer met die geweldige pijpscene.

Mettertijd ben ik meer gaan houden van het veel rauwere Spanje en Portugal, waar ik tenminste met ongepoetste schoenen over straat durf. Ik ben dol op Italiaanse schrijvers als Luigi Pirandello, Italo Svevo, C. Malaparte, Gabriele D'Annunzio, Alberto Moravia, Italo Calvino en Primo Levi.

Mijn verfijnde smaak voor de Italiaanse literatuur compenseer ik met een absolute wansmaak qua foute tranentrekkende smartlappen, zoals Storie di tutti I giorni van Riccardo Fogli (u kent de cover van Marco Borsato), Ti amo van Umberto Tozzi, Max van Paolo Conte, Prisencolinensinainciusol van Adriano Celentano en uiteraard Felicita van Al Bano & Romina Power. En last but not least: Italiaanse pornomuziek en Popcorn, een genre dat door Italiaanse migranten in België, rond Luik, werd uitgevonden.

Maar hoe zit het nou precies met de Boze Blanke Italiaan, die op Giorgia Meloni stemde? Ik ben eventjes foto's van bijeenkomsten van Fratelli d'Italia gaan googelen en dat is nou niet bepaald het bruine tuig, zoals opa Henk Spaan alles rechts van D66 noemt, tijdens zijn kwartiertje computeren in het Rosa Spierhuis te Laren. Gewoon nette hardwerkende burgermensen, net als de Zweden die volgens de Nederlandse media en de EU ook "verkeerd hebben gestemd". 

Ik vloog recentelijk voor een paar tientjes even op en neer tussen Faro en Bergamo (hoi Frenske) met Ryanair om bresaola, Parmezaanse kaas en Grana Padano in te slaan. Het keurige stadje aan de voet van de Alpen zal inmiddels wel door Trouw een fascistisch bolwerk worden genoemd want de zwarthemden wonnen flink.

Na het funsjoppen ging ik even ontgiften en chillen in de termen van San Pellegrino en dat wereldberoemde kuuroord ademt echt puur en zuiver fascisme. Alle communisten, homosuelen, zigeuners, vrijmetselaars, Joden en personen van kleur waren met het oog op de naderende verkiezingsuitslag reeds de bergen ingevlucht, bang als de dood voor lynchpartijen.

Ik heb terwijl ik aan het kuren was eventjes in het verkiezingsprogramma van de Fratelli zitten grasduinen en dat leest niet echt weg als een fascistisch manifest. Vooruit, veel Kerk, Keuken en Kinderen en verder wat Ephi schreef. Ik ga hier geen pleidooi voor de boze blanke Italiaan houden maar ik snap wel wat hem aanspreekt in de partij. De bespottelijke dreigementen van de ongekozen Ursula "Barbie" von der Leyen (die mag wel eens een nieuw kunstgebit nemen, zie ik) zullen de zwevende Italiaanse kiezer ook gestimuleerd hebben.

En wat te denken van Laurens Dassen van Volt. Deze bleke sokpop van Brussel heeft iets niet helemaal begrepen: dat de verkiezingswinst van een patriottische partij in Italië ook vooral een reactie is op de EU. En gewoon maar door mekkeren over nóg meer Europese bemoeienis. Ga lekker borrelen met Nilüfer, beste man!

Het is geestig om te constateren dat internationale hetze tegen de boze blanke man geen enkele indruk maakt op het boze blanke electoraat. Integendeel: de Zweden en de Italianen bepalen zelf wel hun toekomst. Daar hebben ze de roomblanke schertsfiguur Ursula von der Leyen niet voor nodig.