Geenstijl

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 13

Mijn favoriete Amerikaanse comédienne, de vuilbekkende Joan Rivers, zei eens "Comedy is an angry white man's game. Even if you're Chris Rock or Joan Rivers, you're really an angry white man." Attenooije, wat was dat mens hilarisch.

En dat is er nou precies wat er mis is met de Nederlandse stand up comedy: in elke grappenmaker uit de stallen van BNN/VARA huist geen boze blanke man maar een Sylvana Simons, een Gloria Wekker of, nog erger, een Soundos El Ahmadi. Dominees van kleur, moralistisch tot op het bot en gespeend van humor.

Al Ahmadi schijnt een van de sterren van de Comedytrain te zijn geweest, maar dat was Raoul Heertje ook. De economieboeken van zijn vader voor de middelbare school waren grappiger, ik bedoel maar. Toen deze kleur- en geurloze klerk in de huid van mijn held Lenny Bruce kroop, was ik er klaar mee.

Het dieptepunt in de loopbaan van Soundos werd de afgelopen week bereikt bij Khalid & Sophie. En ik maar denken dat het niet nóg pijnlijker kon! Gemiddeld kijken 40.000 hersendode bankbintjes - op prime time! - naar Ik ga Stuk: Soundos El Ahmadi op zoek naar komisch talent.

Soundos moet wel geheimen (crystal meth, anale gangbangs, gerommel met restaurantbonnetjes) over bobo's van BNN/VARA bij zich dragen, een andere reden waarom ze maar op de treurbuis blijf verschijnen sinds ze er uit werd geschopt bij de De Wereld Draait Door, is er niet. Soundos is net herpes: je komt er nooit meer van af.

Dé exponent van de BNN/VARA humor is Dolf Jansen. Die is niet leuk (was hij ooit wel) omdat hij volstrekt geconformeerd is aan de eisen van de VARA-humorgestapo. Als Dolf een grap heeft gemaakt, rent hij als een speer naar Francisco van Jole van de VARA-Kulturkammer. Jole schreeuwt dan: die grap over die raketgeleerde uit Somalië vind ik kwetsend, kan daar niet iets geestigs over Wilders of Baudet voor in de plaats?

Nog minder geestig dan Dolfje, is Sunny Bergman (die ritalin van haar kinderen snuift als de sos op is). Zij wil de vrolijke uitdrukking 'valse nichtenhumor' verbieden, wat natuurlijk an sich al heel grappig is. Sunny: Ik drop de vraag: 'Is valse nichtenhumor als uitdrukking acceptabel?' op Facebook. Er ontstaat een discussie tussen twee kampen: 'No way!' versus 'Moet kunnen!'

Iemand vindt: 'dat als je alles moet aanpassen aan eventuele gekwetstheid, dan is het einde zoek.' Ook verzucht een ander: 'In de 70's was het een stuk leuker.. Een politiek correcte samenleving is ZO saai..' Daarentegen schrijft collega Michiel van Erp: 'Kan absoluut niet. Negatief stereotype. Net zoals luie neger.'

Als ik me schaam om valse nichtenhumor te zeggen tegen bevriende homo's, dan wringt er iets. Want als Michiel en Lernert, die zelf homo zijn, het een negatief stereotype vinden, waarom zou ik het dan nog gebruiken? Onderling kan het wel, maar dan wordt 'valse nicht' als geuzennaam ingezet.

Misschien is dat wel de vuistregel: een stereotype is not done als het niet over jou gaat en als je het niet met goed fatsoen kan gebruiken tegen degene die het betreft.'

Linda Duits, zo mogelijk nog roomblanker dan Sunny en nog meer hetero dan Ed Nijpels en Camiel Eurlings bij mekaar, werpt zich ongevraagd op****als moeder aller homo's. Met vriendinnen als Sunny en Linda heb je als valse nicht geen vijanden meer nodig.

Vroeger kon en mocht je nog lachen in Nederland. Ik ben opgegroeid met Snip & Snap, Dorus, Wim Kan, Toon Hermans, Paul van Vliet, Max Tailleur, Henk Elsink, Jan Blaaser en Fons Jansen. Ik huurde de langspeelplaten van bovengenoemde artiesten in de bibliotheek van Ede en nam alles op met mijn bandrecorder van Philips. Op een gegeven moment had ik een hele wand van BASF-banden met Nederlandse humor. Het hele land lachte zich te barsten als deze humoristen op de televisie of de radio waren. Dan daalden de misdaadcijfers, die nog niks voorstelden omdat de "jongeren" nog niet waren gearriveerd. Bij iedereen hing een touwtje uit de brievenbus en het enige misdrijf dat ik van dichtbij meemaakte in Ede, was het niet terugbrengen van mama's keukenmessen door de scharensliep. En onze lakens – die vrolijk in onze tuin hingen te wapperen – zijn een keer ontvreemd, vermoedelijk door de vrouw van de scharensliep.

Mijn vader was gezegend met bizarre, abstracte humor. Die was gevoed door zijn studententijd in Wageningen en deels door verschrikkelijke jeugd. Hij had het motto van Max Tailleur kunnen bedenken: 'Ik lach om niet te huilen'. Pa was een heer die zelfs tijdens zomervakanties in zijn driedelig pak liep, maar je kon hem altijd wakker maken voor een goede poep- en piesgrap. Juist daarom was het zo grappig wanneer hij ma complimenteerde met haar zuurkool: "Nou, moeder, daar kun je beter van poepen dan van een pond spijkers." Tijdens het vliegensvlugge verorberen van de warme hap (het liefst had hij de gele vla ook nog door de stamppot geprakt) zei hij regelmatig: "Je mag op het randje van m’n bord poepen, als je maar niet spettert" en als ik een windje liet, riep hij vol pret: "Je bent nog laat open met je strontwinkeltje, Tureluurtje."

Neerlands Hoop in Bange Dagen doorbrak de vicieuze cirkel van oubollige Hollandse humor tussen de schuifdeuren, advocaatje met slagroom, omaatjes die in hun wollen onderbroek plasten van het gieren en opa's die zich verslikten in de bolknak. Ik ben eens gaan grasduinen in mijn humor-archief en sloeg steil achterover van de racistische humor (onder een progressieve dekmantel) van de jaren zestig en zeventig: Koot & Bie die Chinezen bespottelijk maken, Gerard Cox die de draak steekt met Surinamers, Kees van Kooten die wederom de Chinees bespot, Ton van Duinhoven die onze gele vrienden degradeert tot poepchinezen, etc. etc. Humor – ook al werd die voorgestoofd in de keukens van de KRO, VARA en VPRO – was altijd rechts: de spot drijven met lichamelijke afwijkingen zoals de bochel, het waterhoofd, de klompvoet, de open rug en de hazenlip en last but not least, de etniciteit.

In een interview met Volkskrant Magazine luidde de bijzonder geestige regisseur en actrice Ilse Warringa de noodklok over de traditionele Hollandse humor: 'Mensen voelen zich voortdurend persoonlijk aangevallen. Op het moment dat je niks meer mag relativeren met humor, staan we met zijn allen stil.'

En toen reageerde ene Dick Zijp woedend op Warringa. Ik had nog nooit van de humoroloog aan de Universiteit van Utrecht gehoord. Op Twitter profileert hij zich als: Cultuurwetenschapper - humoronderzoeker - cabaretautoriteit - feminist - humorloze wokerd (Sander Schimmelpenninck) - genderneutrale kutkop (Hans Teeuwen)

Da’s een hele mond vol, lollepopje!

Humorprofessor Zijp: "Warringa gebruikt in haar pleidooi een klassieke drogreden over humor, namelijk dat minderheden er pas bij horen als we grappen over ze maken. Maar humor is altijd verbonden met macht en die is ongelijk verdeeld. Uit onderzoek weten we dat humor vaak de sociale hiërarchieën volgt: we lachen harder om de grapjes van de baas dan om grapjes van de schoonmaker of de stagiair, en we maken eerder grappen over onze minderen dan onze meerderen. Degenen met minder macht krijgen dus hardere klappen, en kunnen ook minder gemakkelijk terugslaan. Het debat over humor kan ook verdieping en nuance gebruiken. Dat debat wordt echter in de kiem gesmoord als elke uiting van kritiek of protest wordt weggezet als censuur-poging of uiting van overgevoeligheid. Laten we ophouden met die morele paniek over humor, en een serieus en inhoudelijk debat voeren over zijn kracht en beperkingen."

Sylvia Witteman reageerde adekwaat op deze potsierlijke nonsens. 

Vervolgens ging ik Dicks twietjes maar eens checken. Dick Zijp: nomen est omen. Dwars door je beeldscherm heen zie en ruik je mest, pepermunt, het zweet van kerkgangers in hun zondagse pak, donderpreken, de hel, schuld en boete, karnemelkse pap, spruitjes, geronnen zaad in een ouwe panty van zijn moeder en manisch hoerenlopen. En ja hoor, daar kwam de aap al snel uit de mouw: Dick is een fanatieke Bij1-bruinhemd!

Bij1 is een mohammedaanse partij qua vrolijkheid, en we weten allemaal dat het boekje islamitische humor nog dunner is dan het boekje Duitse humor. Tijdens mijn jarenlange verblijf in het Midden-Oosten vroeg ik altijd aan vrome muzelmannen: geef dan eens een voorbeeld van humor in de Heilige Qur'aan, habibi. Nou, dan moesten ze heel lang aan hun glaasje muntthee nippen en dan kwamen ze altijd met een hadiethje aan over de Profeet. Die was een keer aan het bidden en allemaal kindertjes kropen bovenop zijn rug! Normaliter staat daar de doodstraf door steniging én onthoofding op, maar de Profeet glimlachte en ging onverstoorbaar door met bidden! Mijn gesprekspartners begonnen dan te schuddebuiken van het lachen en brandden hun mond aan de thee.

Tot zover de mohammedaanse humor.

Bij1, Scientology, de Jehova's, de kraakbeweging, Antifa, BLM, KOZP, Omroep Zwart: het zijn allemaal sektes en in sektes wordt nu eenmaal niet gelachen omdat het dogma heilig en onfeilbaar is. Qua humor zijn we zijn weer terug in de jaren zestig. Toen moesten Boze Blanke Jongemannen Bram en Freek de heilige huisjes in elkaar trappen, nu moeten een handvol columnisten dat doen want het cabaret in Nederland is dood, op Theo Maassen en Hans Teeuwen na. "Moge je in interessante tijden leven" zei een Chinees ooit, en dat doen we!

De Allergrootste Grapjurk