'Volgende hoofd zou van mijn dochter zijn'

Argentinië: best wel een kutland. Ze schieten ballen naar je reservebank, zingen racistische liedjes als ze een voetbaltoernooi winnen en gooiden ooit zelfs mensen uit vliegtuigen. Het is niet voor niets dat het aantal inwoners met een Duitse achtergrond er fors groeide na 1945. Ook voor hun eigen voetbalhelden zijn ze niet heel aardig: "Ángel Di María gaat zijn voetbalcarrière niet beëindigen bij zijn Argentijnse jeugdclub Rosario. De 36-jarige aanvaller ziet af van een terugkeer, omdat hij en zijn familie al maandenlang doodsbedreigingen ontvangen."

Juist. De achterban van Rosario, de club waar ook Messi zijn jeugd deels doorbracht, had het niet zo op 'kind van de club' Di María. De acties hebben een hoog Pegida-gehalte. "Laatst gooide iemand een doos voor de winkel van mijn zus", vertelt Di María aan tv-zender Rosario3. "Daarin zat een varkenskop met een kogel in het voorhoofd. In de brief stond dat mijn dochter de volgende met een kogel in het hoofd zou zijn als ik zou terugkeren naar Rosario."

De terreur aan zijn adres zou afkomstig zijn van drugsbendes. Het is een beetje alsof XTC-criminelen uit Brabant een paardenhoofd naar de moeder van Memphis Depay sturen als hij dreigt terug te keren naar PSV. Hoewel we dat eigenlijk wel zouden begrijpen.

Vorige week in deel 2 (en zie ook deel 1), werd vastgesteld dat Milei weliswaar president is, maar in de verste verte niet een meerderheid heeft in de senaat noch in de Kamer van Afgevaardigden. Hij zal dus per decreet moeten regeren en de voorstellen die hij heeft gedaan hebben die route ook gevolgd. Maar kan dit juridisch?

Met armoede op 40%, inflatie boven de 100%, het niet behalen van de IMF doelstellingen, en de zoveelste dreigende default van de staat, zou men inderdaad kunnen bestempelen als een “necessity and urgency” die in de grondwet beschreven staat als enige reden voor presidentiële decreten (zie deel 2). Maar hoe dan ook is Milei afhankelijk van andere personen van andere politieke partijen in het gebruik van decreten; zij moeten immers bevestigen dat aan de condities voor presidentiële decreten is voldaan en de decreten zelf ook nog eens goedkeuren. Om precies te zijn, de ministers moeten allemaal meetekenen en dan moet dit binnen 10 dagen worden voorgelegd aan de “standing committee”. Dit comité is zodanig samengesteld dat het een reflectie is van de machtsverhoudingen in beide kamers. Lukt dit niet, dan worden de decreten teruggedraaid.

Vorige week kwam Milei, het libertarisme en de politieke geschiedenis van Argentinië tot aan 1982 aan bod, toen de militaire junta onder leiding van Galtieri de oorlog om de Falklands verloor.

Het land zat toen helemaal in zak en as, maar kreeg wel haar democratie terug met Alfonsin van de UCR partij (wat nu het beste te vergelijken is met de SP of de klassieke PvdA). Daarna kwamen de Peronistas terug met de playboy Menem. Die had wat radicale plannen (velen daarvan waren juist on-Peronistisch en lijken deels op de huidige plannen van Milei!, zoals het koppelen van de peso aan de Amerikaanse dollar, privatisering, etc.). Dat hielp enkele jaren, totdat de dollar te duur werd voor Argentinië en het land de koppeling moest loslaten. Het land werd weer armer en corrupter (Google maar eens op “Yoma+Menem+corruption”).

Argentinië is dan ook al een heel lang het land met de hoogste concentratie aan psychologen en boekwinkels ter wereld; of dit een vlucht naar de onwerkelijkheid betrof voor het volk, of een zucht naar de spreekwoordelijke opium die het geloof niet meer kon verschaffen, blijft vooralsnog onduidelijk.

 deel 1

Argentinië heeft een nieuwe president, Javier Milei en de beste man is nogal een typetje (foto). Als hem ook maar iets linksig wordt voorgeworpen, dan slaat Tourette toe, wat tezamen met de Argentijnse gave van lichamelijke expressie, tot een mooie show leidt. Er waren daarom maar weinig mensen die Milei begin vorig jaar goede kansen toedichtten om de nieuwe president te worden. Maar door de polemiek zijn vele mensen verblind geweest voor de inhoud van zijn tirades en misten zij dat Milei een gevoelige snaar raakte bij het Argentijnse electoraat. In een driedelige vogelvlucht over wat Milei wil, en waar, wanneer en waarom Argentinië is afgegleden van 7 rijkste natie ter wereld naar de 65ste plek, zal de lezer worden meegenomen met pikante verhalen over corruptie, illegale wapendeals, oorlog, politieke intriges en moord.

Weer twee gegadigden verloren aan WOKE!!!!!!

Ja dit is dus echt extreem niet de bedoeling. Fabiola Valentín (Puerto Rico) en Mariana Varela (Argentinië) ontmoetten elkaar op de Miss Grand International 2020 waar ze welgeteld één taak hadden: het patriarchaat behagen. En wat doen ze? Exact, iets anders. Namelijk verliefd worden op elkaar zonder ook maar een keer om te kijken naar de belangrijkste belanghebbende in elke denkbare overeenkomst: mannen. Ja misschien missen we iets hoor, maar is u iets gevraagd?

Die dus beide nooit zullen weten wat ze mislopen: U.

Vorige week beschreef ik mijn plan om naar Argentinië te emigreren. Deze week het vervolg.

Wat ik vorige week heb beschreven, was in ieder geval genoeg reden voor mij en mijn toenmalige vriendin om te gaan scouten. We hebben het land redelijk doorkruist en ik zal u drie toplocaties om te wonen (en te recreëren) voorleggen:

1) Bariloche (San Carlos de Bariloche)

2) Villa Carlos Paz

3) La Cumbre

Hoe Alexander Sassen van Elsloo verdween uit Nederland

Door een hele rits aan crises, die zowat allemaal terug te voeren zijn op overheidsbeleid, dromen veel mensen van emigreren. Ik zag de bui in 2007 hangen en heb mij toen voorgenomen om een dergelijke stap te maken. Hierbij een persoonlijk relaas dat wellicht enkele mensen op ideeën kan brengen. De lezers die ons gaaf land niet willen of kunnen verlaten, kunnen deze column dan beschouwen als een suggestie voor de vakantie van hun leven. De column bestaat uit 2 delen: wat achtergrond in deel 1 en de keuzes in deel 2.

Met betrekking tot de titel, kan ik het omgekeerde helaas niet zeggen… In 1979 vertrokken mijn ouders met mijn zus en ik naar Buenos Aires, Argentinië. Na een wat moeizame aanpassingsperiode  heeft het land mijn hart gestolen. De aanpassing was moeizaam omdat ik geen woord Spaans sprak (ik was overigens net geen 6 jaar oud) en toch naar school moest. De Rudolf Steiner Schule was de enige school die het blijkbaar geen probleem vond dat ik geen woord Spaans sprak, dus daar zat ik dan in de klas terwijl ik niemand verstond.