Geenstijl

Hoe Alexander Sassen van Elsloo verdween uit Nederland

Door een hele rits aan crises, die zowat allemaal terug te voeren zijn op overheidsbeleid, dromen veel mensen van emigreren. Ik zag de bui in 2007 hangen en heb mij toen voorgenomen om een dergelijke stap te maken. Hierbij een persoonlijk relaas dat wellicht enkele mensen op ideeën kan brengen. De lezers die ons gaaf land niet willen of kunnen verlaten, kunnen deze column dan beschouwen als een suggestie voor de vakantie van hun leven. De column bestaat uit 2 delen: wat achtergrond in deel 1 en de keuzes in deel 2.

Met betrekking tot de titel, kan ik het omgekeerde helaas niet zeggen… In 1979 vertrokken mijn ouders met mijn zus en ik naar Buenos Aires, Argentinië. Na een wat moeizame aanpassingsperiode  heeft het land mijn hart gestolen. De aanpassing was moeizaam omdat ik geen woord Spaans sprak (ik was overigens net geen 6 jaar oud) en toch naar school moest. De Rudolf Steiner Schule was de enige school die het blijkbaar geen probleem vond dat ik geen woord Spaans sprak, dus daar zat ik dan in de klas terwijl ik niemand verstond.

Op een gegeven moment kon ik met handen en voeten wat Spaans (Castellano). Helaas voor mij stelden ze eigenwijze kinderen niet op prijs op mijn school, waardoor ik vaak een zwarte ster op het bord kreeg. Kritische vragen over het verhaal van de Ark bezorgden mij zelfs frequente theekransjes met de directrice. Maar als je als kind schold, dan was het echt bingo. En laten wij nou eerlijk zijn: de eerste woorden die je leert van een vreemde taal zijn scheldwoorden. Elke keer dat ik betrapt werd, moest ik mijn tong wassen met zeep. U weet wel, zo’n Unilever zeepblok met zwarte lijnen en zandkorrels. Dat het kraanwater uit een tank kwam vol met kakkerlakken, die dan om de zoveel tijd mee met het water uit de kraan floepten, maakte het geheel erg onplezierig. Schelden in Nederlands ging mij overigens niet veel beter af, want onze scheldwoorden kan men, zonder ook maar één woord Nederlands te kennen, gewoon voelend begrijpen.

Uiteindelijk sprak ik vloeiend Castellano en had ik veel vriendjes en leerde ik binnensmonds schelden. Dat stelde mij in staat om het land echt tot mij te nemen (als kind dan, hè). De asados (XXXL BBQ) in het weekend, het heerlijke eten, de natuur (alhoewel die Phoneutria nigriventor in onze bananenboom wat minder was), het klimaat, de snoepjes, de warme mensen en stevige onweersstormen hebben mijn jeugd gevormd. In 1983 kwam daar een abrupt einde aan, toen het familiekapitaal werd verduisterd in een vaag hotelproject in Uruguay en ons gezin terug naar Nederland moest. Ik heb Argentinië sindsdien nooit los kunnen laten.

Dan fast forward naar 2007, ik zag als stockbroker de waanzin van ons schuldgedreven economische systeem. In 2008 kwam de klap pas, maar intussen kwam ik via de schuldenproblematiek uit op de eurozone en waarom het hier onnodig erger was (euro is onhoudbaar omdat leden te verschillend zijn waardoor de uitkomsten divergerend in plaats van convergerend werken). Na dat besef, ging ik natuurlijk ook naar de EU kijken, waar soortgelijke conclusies getrokken konden worden. Samen met de culture clashes en een berg andere problemen die ons land toen rijk was, zag ik het dus somber in voor Nederland. De staat zou steeds groter, invasiever en wettelozer worden om zodoende de groeiende groep ontevreden mensen in het gareel te houden. Ik moest weg en Argentinië was het doel.

Argentinië heeft eigenlijk alleen maar linkse regeringen (vooral Peronistas), die het land op zijn best achterlaten in de puinhoop waarin ze het aantroffen. Corruptie, afpersing en moord zijn onderdeel van het politieke spel. Niet echt een aanbeveling, maar Argentinië is federaal opgezet. Dus de politiek zit in Capital Federal, Buenos Aires. Maar de andere federale staten vechten dus vaak met de centrale overheid. Met name Cordoba en Mendoza, waar wijn en agri de dollars verdienen voor Argentinië, liggen vaak overhoop met Buenos Aires. Mijn idee was, waar twee honden vechten, ga ik de derde zijn. Verder is de overheid niet zo efficiënt als in Nederland, waardoor je relatief met rust gelaten wordt. Het was dan ook het plan om naar één van die provincies te verkassen.

Sinds jaar en dag heerst er wel een klassenstrijd, maar armoede en economische tegenspoed zijn een gegeven voor velen waardoor de situatie relatief stabiel is; als 35% van Nederland de armoede inglijdt, moet ik het nog maar zien of alles zo rustig blijf… Verder heeft Argentinië geen noemenswaardige culture clash zoals in veel Westerse landen wel het geval is. De gezondheidszorg is minder erg dan je zou denken en met wat dollars is enorm veel te regelen. De scholen zijn redelijk goed en erg vriendelijk naar de kinderen toe (behalve als je als vloekend iemand op de Rudolf Steiner Schule zit). Verder hebben enkele steden ook internationaal erkende scholen, maar daar hangt wel een prijskaartje aan (USD 5.000-20.000 per jaar). Eten en wijn is er in overvloed en vol van smaak en goedkoop. Vier keer per week uit eten is daardoor gewoon mogelijk. Huizen en auto’s zijn dan weer relatief duur, maar nog steeds een schijntje vergeleken met Nederland (geldt niet voor Buenos Aires overigens).

Echter, dit alles is alleen werkbaar als je genoeg vermogen hebt om een huis, auto’s en reserve te verkrijgen. Verder is het verdienen van geld in Argentinië als buitenlander erg moeilijk, dus een verdienmodel in het Westen is aan te raden; het koopkrachtverschil zorgt er in wezen voor dat je salaris maal 3 gaat. Ik ga hierbij wel uit dat ondanks het economisch afglijden van het Westen, de totale koopkracht van een Westers salaris hoger zal blijven in Argentinië, maar dit is allerminst zeker.  

Volgende week, deel 2 van deze column.