Dikke clichémannetjes drinken dure wodka aan toegewezen staantafels - zó worden reisgidsen dus geboren!

De redactie van GeenStijl werd de afgelopen dagen bestookt met post naar aanleiding van mijn eerste Albanië-feuilleton. Zeker, er zaten ook geparfumeerde enveloppen tussen, waarvan eentje met lingerie (z.g.a.n.) maar het betrof toch vooral haatmail. 

Zo schreef iemand: 'sinds wanneer moet je met roebels betalen in een Tiraanse club, is die van Amerongen totaal van het padje door Korsakov?' Ik antwoordde, snedig als altijd: wie was Alzheimer ook alweer? 

De lezer mag best weten dat ik er moeite mee heb om steeds maar weer afgeserveerd en geframed te worden als een demente, vereenzaamde masturbant, een soort mannelijke 2.0-versie van Stella Bergsma. Ik heb namelijk al acht jaar een prachtige, keurige vriendin, woon in een schitterend huis aan het strand in de Algarve, samen met mijn drie meiden Tita, Jamba en Matcha, kippen, een geit en twee hangbuikzwijnen, sta elke dag om 5 uur op en ga in de regel met de reeds genoemde kippen op stok, na een pot sterrenmixthee te hebben geledigd... Een anonieme onverlaat schreef op mijn Wikipedia-pagina dat ik een slangenboerderij uitbaat in de Algarve maar dat is lariekoek. 

Enfin. Duwbak_Linda (vermoedelijk een pseudoniem) schreef onder mijn vorige feuilleton: 'Hoe leven die mensen in Tirana? Waarvan leven de mensen in Tirana? Hoe is het om te leven in Tirana? Hoe denkt een gemiddelde inwoner van Tirana over democratie, EU, vrijheid en islam? Gewoon, zo maar wat vragen. We blijven lezen.'

Dat gaat zeker aan de orde komen, Duwbak_linda, want ik ben niet van de straat. Ik ben notabene maxima cum laude (neen, proleten, dat is niet onze geliefde koningin met een kwak in haar mik) afgestudeerd in de Semitische Talen aan de Universiteit van Amsterdam, met de jihad als specialisatie.

Dr. Teun Voeten is ingeruild voor de Gonzo meubelhandelaar & verzekeringsagent, Herr Doktor Robbie Muntz, om in Albanië op zoek te gaan naar De Vunzige Herberg met de Eenbenige Tandeloze Hoer

Mannen, ik ben in het paradijs beland. Albanië is de ultieme droom voor iedere kerel die van vrijheid houdt, lekkere, zeer benaderbare meisjes, een bloedhekel aan de fiscus heeft en aan wat voor vorm van overheid dan ook. Nadeel voor uw nieuwe vriendin: ze verdient met een net baantje (onderwijzeres, schappenvulster, receptioniste, bibliothecaresse) 1 euro per uur. Niet voor niets staat deze nieuwe EU-kansenparel op de CORRUPTION PERCEPTIONS INDEX ter hoogte van Gambia en Oelewapperstan. De geliefde premier voor het leven Edi Rama was de afgelopen week op bezoek bij zijn gewaardeerde collega Mark Rutte om te leren hoe je een luchthaven als Schiphol moet runnen, en met name de afhandeling van kinderwagens. 

Apropos: ik vloog met mijn kameraad Rob Muntz van Porto in Portugal via Milaan naar Aeroporti Ndërkombëtar i Tiranës “Nënë Tereza" en nog nooit in mijn leven landde ik op zo'n relaxte luchthaven als die van Moeder Teresa (het oude tandeloze besje komt immers hier vandaan). Wij waren ter gelegenheid van de tiende sterfdag van Gerrit Komrij in Vila Pouca da Beira geweest, nabij het wonderschone Coimbra in centraal Portugal en dat was reuze gezellig maar Rob Muntz was de jongste feestganger en er was geen vrouwelijk schoon, op de Tibetaanse anusfluiter Mark Koopmans (inderdaad de broer van Rod Stewart, Ron Wood en Marion Koopmans) na. 

Ik had met mijn chef Bart Nijman afgesproken om 1 maand lang in de voetsporen van de legendarische Nederlandse schrijver A. den Doolaard door Albanistan gaan reizen want, aldus Nijman: onze reaguurders zijn dol op literatuur en ze houden van enorme lappen ongebreidelde tekst, en het liefst geïllustreerd met honderden kiekjes.

GroenLinks, D66 en PvdA mekkeren liever vrijblijvend over abortus in de VS

De dodelijke aanslag op de gaybar in Oslo werd gepleegd door Zaniar Matapour, een moslimterrorist. De feestelijkheden rond de wereldwijde LGBT Pride Month (die nog tot 30 juni duurt) in de Noorse hoofdstad werden onmiddellijk afgelast. GroenLinks, D66 en PvdA laten dagelijks laaiend hysterisch-enthousiast natte Twitterscheten over de Pride Maand maar zwegen plots in alle talen over de laffe islamitische terreuraanslag. Geen greintje empathie voor de de zwaar aangeslagen LGBTQQIP2SAA-gemeenschap van Noorwegen. Niks #JeSuisOslo, niks Noorse vlaggetjes naast de Oekraïnse vlaggetjes.

Want: de verkeerde dader. Als de dader een Breivik-achtige was geweest, was de wereld te klein en zaten replicanten als Rob Jetten en Jesse Klaver iedere avond in een talkshow te pruttelen. Liever vallen deze opportunistische slijnmjurken Viktor Orbán aan, terwijl zijn Hongarije wél veilig is voor potten, poten, joden en 12-jarige schoolmeisjes op fietsjes en blinde bejaarden bij pinautomaten, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amsterdam-Gaza. 

GroenLinks, D66 en PvdA mekkeren liever vrijblijvend over abortus in de VS. 

Binnen de linkse kerk zijn er nog steeds homoseksuelen die tegen islamofobie demonstreren. Dat is toch een beetje als Duitse joden die in 1939 Hitler verdedigen. De infantiele solidariteit van de LGBT-gemeenschap met jonge mohammedaanse testosteronbommen uit failed states die om wat voor reden dan ook naar Europa zijn gekomen, is stuitend. Overigens zijn het vooral extreemlinkse potten die met spandoeken met de leus LGBT against Islamophobia zag wapperen. De gemiddelde homoman weet inmiddels wel beter (zou je denken). 

Alhoewel: het was de Belgische knuffelnicht Tom Lanoye die ooit in Brussel werd gepotenramd door Marokkanen en toen in alle mogelijke Vlaamse media gilde dat hij alle begrip voor ze had omdat die kansenparels immers ook werden gediscrimineerd, net als janetten. "Bovendien zijn de katholieke kerk en extreem-rechts veel erger!"

Ach, wie zei ook weer: Vader, vergeef het hun; want zij weten niet, wat zij doen. Nou, dat liep ook slecht af.

Een nieuw avontuur van Teunke & Tuurke: containers uithalen in de haven van Antwerpen. Duizend kokosnoten en bananen!

Baas Bart, baas Bart, het is de schuld van drugsprofessor Teun, die nam mij mee naar de haven van Antwerpen waar vorig jaar 89 ton sos in beslag werd genomen. Omdat de haven van Antwerpen iets groter en onoverzichtelijker is, prefereren de Nederlandse drugsyndikaten deze boven Rotterdam. De meeste van die wittie gaat helaas naar Nederland, en met name naar de Zuidas en het hoofdkantoor van D66. Anyways: Die kutcoke komt echt mijn neus uit, ik wil er niks meer mee te maken hebben. Afgelopen week werd ik een uur lang live geïnterviewd door Mischa Blok, notabene op prime time op NPO Radio 1, en wat denk je wat de openingszin van het goede mens was? ”Don Arturo, na een schitterende loopbaan bij de Volkskrant, waar je 500 ontroerende columns schreef over La Condition Humaine, ben je nu verworden tot de seniele huisjunk van jongerenblog GeenStijl. De enige reacties die je nog losmaakt, komen van puisterige nerds die bij moeders thuis wonen en tussen het pornobingen en het online gokken door jou de huid vol schelden, en met name over je pathetische drugsgebruik.“

“Lieve Mischa”, antwoordde ik verbouwereerd, “woorden schieten mij tekort, Maar niemand minder dan Marilyn Manson heeft het drama van mijn zinloze leven samengevat in een vrolijke NPO-meezinger."

Ik had inmiddels vier donkergele kaarten gehad van chef Nijman en hem tijdens onze dagelijkse natte werkbarbecue in de Algarve - we zijn buren - plechtig beloofd niet meer over drugs te schrijven omdat de reaguurders gillend wegliepen. 

Maar toen begon drugsprofessor Teunke te zuigen en te zeveren. Ik stond op het punt om het vliegtuig van Charleroi naar Faro te nemen toen Het Beest van Boxtel zijn welhaast onverstaanbaar koeterwaals, een soort Brabo-Vlaams pidgin-Nederlands, begon te stamelen (deze zinnen vertaal ik nog, de rest van Teuns rant moet de lezer zelf maar zien te ontrafelen): “Tuurke, ik wil de goede naam van ons mooie moederland niet bezoedelen, maar Nederland blijft natuurlijk narcostaat numero uno van Europa. Voor een hoop redenen, maar een van de belangrijkste is dat ons neoliberaal polderland een paradijs is voor de witwasser met slechte bedoelingen, zoals maffiaonderzoeker Roberto Gaviano schreef na de trieste dood van onze collega Peter. Maar kom, ik laat je de haven van Antwerpen zien, die qua oppervlak groter is dan de provincie Utrecht."

Wederom de drank en het spel geparkeerd voor een lezing bij de erudiete schrijver-historicus Wim van Rooy

Volgens de islam- en moslimknuffelende Vlaamse dagbladen is Wim van Rooy de gevaarlijkste man van het land maar ik vind nonkel Wim de aardigste man van België. Zijn schitterende en vooral snoeiharde meesterwerk Waarover men niet spreekt werd, zoals de titel al voorspelde, angstvallig kapot gezwegen maar is al jaren een bestseller. Van Rooy geeft zo'n tweehonderd lezingen per jaar dus het cordon sanitair (schutkring is een mooier woord) van de Belgische media werkt niet, net zomin als dat niet werkte bij het Vlaams Belang van Wims zoon Sam. 

Een paar jaar geleden was ik met het montere tweetal en mijn mattie Pieter Waterdrinker op studiereis door het Heilige Land. Deze geheel verzorgde vakantie werd verzorgd door reisbureau CIDI en mijn dankbare tweets werkten als een rode lap op een stier. Het digitale riool barstte open. De usual suspects -  Sybrenkooistraoïden en andere hysterische bipolaire Wajongers en RIAGG-habitués - reageerden net zo fel als het handjevol useful idiots van een Ander Joods Geluid. 

Een wappie noemde mij opperracist en een anonieme mesjoggene schreef schuimbekkend dat ik mij acht dagen aan de rand van een zwembad in een vijfsterrenhotel in Tel Aviv liet vollopen met champagne, omringd door Russische kommersjele sekswerksters en op kosten van het het Internationale Zionisme, terwijl nonkel Wim van Rooy mij voorlas uit Mein Kampf. Uiteraard klopt dat, met de kanttekening dat nonkel Wim mij voorlas uit de Hebreeuwse vertaling van Mein Kampf. 

Genoeg gezeverd! Met mijn maat Teun Voeten ga ik op bezoek bij Van Rooy in zijn woonst Antwerpen voor een masterclass islamofobie.  Ik ben zijn ned'rige discipel en het dientengevolge altijd roerend eens met Van Rooy, die ik qua geleerdheid veel hoger aanschrijf dan mijzelf.

De urinificatie van Brussel: een zomerse special voor GS-intellectuelen, gegarandeerd zonder slap geouwehoer over hoeren, drank en die eeuwige rotdrugs

Terwijl ik met mijn bloedbroeder Rob Muntz euforisch aan het feesten was tijdens de uitreiking van de Zilveren Nipkowschijf, kreeg ik een telefoontje van mijn chef Nijman. Ik stond toevallig naast Tim Hofman, huisvriend van Bart en Dieuwertje, en het jonge talent had net Nederlands meest prestigieuze televisieprijs gewonnen. "Ik geef je even aan Tim", riep ik tegen Bart, maar dat was niet bedoeling want mijn goedmoedige Brabantse chef haat prijzen. Met sombere stem zei hij: "Iets heel anders, Tuurke. Ik wil geen partypooper zijn maar regent opzeggingen bij GeenStijl terwijl ik jou juist een magneetfunctie had toebedacht toen ik je voor heel veel centjes wegkocht bij De Volkskrant. Mensen zijn helemaal klaar met jouw flamboyante levensstijl, met al die bacchanalen vol drank en drugs op de meest exotische locaties."

Ik verslikte me in mijn dertigste glas NPO-prosecco want dit was precies wat ik van mijn diverse exen hoorde toen ze het uitmaakten, en die mij tranen met tuiten huilend steevast het boekje The Peter Pan Syndrome: Men Who Have Never Grown Up, van Dan Riley schonken.

Ik weet het goed gemaakt, chef, zei ik resoluut tegen Bart, de drugsspecial over de haven van Antwerpen verschuif ik een week en dan krijg je daarvoor nu in de plaats twee loodzware intellectuelen met hun kijk op Brussel. Uiteraard professor Teun Voeten, maar ook Christophe Degreef, een van de weinige kritische journalisten in België en de enige die een positieve recensie schreef over mijn bestseller Brussel Eurabia. 

Dat leek Nijman wel wat en hij bromde: maak er maar een lang doorwrocht verhaal van, een essay dat lekker wegleest in de tuin naast het plastieke zwembad uit China. Daar houden mijn lezers van! 

Ik was opgelucht dat het Zwaard van Damocles heel eventjes niet mee boven mijn tets zwaaide. Nu moest ik wel alle gesprekken met Teun en Christophe uit gaan tikken, een heidens kutwerk. Kom er maar in, mannen, met jullie kijk op hellegat Brussel: de strontvlag op de EU-strontschuit!

Back in Belgikistan: de failed state waar moslimterrorisme wordt bestreden met wokeness  en genderinclusiviteit

Teun Voeten en ik zijn net in België gearriveerd na een rondje Zweden, Denemarken, Garnwerd en Ter Apel, een en ander in het kader van Safari Eurabia. We hebben een vol schema in Belgikistan: terug naar Molenbeek (waar Teun ooit een loft bezat), op visite bij België's belangrijkste denker Wim van Rooy, een bezoekje aan zijn zoon Sam in het Vlaams parlement en als kers op de taart krijg ik van drugsprofessor Teun een exclusieve rondleiding door de gigantische haven van Antwerpen, waar mijn coke smachtend ligt te wachten tussen de kokosnoten en de ananassen. 

Vandaag deel 1 van het vierluik Belgikistan. 

We zijn door politicus Sam van Rooy uitgenodigd voor een lunch in het Vlaams Parlement in Brussel. Sam wordt warm en joviaal onthaald door de koks en het hartverwarmende personeel in het prachtige restaurant. 

In 2019 maakte ik met Sam en vader Wim, mijn slapie Pieter Waterdrinker en nog wat hoernaille een geheel verzorgde rondreis door Het Beloofde Land, op uitnodiging van het CIDI. De twee Vlamingen bleken geweldig gezelschap en heerlijke causeurs. Ik ken Sam al heel wat jaren, nog uit de tijd dat Hans Jansen voor de PVV met zijn rechterhand Bernadette de Wit (die mijn boek Safari Eurabia redigeert) in het Europees Parlement zat. 

Ik zie Sam en zijn prachtige Iraanse vriendin - zelf zegt hij liever Perzische - graag en ik heb nog nooit een onvertogen tekst uit zijn mond gehoord, ook al is hij behoorlijk omstreden. Sam is een heethoofd met een sterk rechtvaardigheidsgevoel die woedend kan worden als men hem voor racist en fascist uitmaakt. In het restaurant van het Vlaamse parlement wijst hij naar mensen die zijn bloed wel kunnen drinken. "Mensen die mij eerst voor racist uitmaken en vervolgens in de koffiepauze aardig gaan doen, die trek ik niet. Iemands ras interesseert me geen hol en ik ben nog nooit veroordeeld voor racistische uitspraken, waar hebben die mensen het over!"

Ik vraag of het Vlaams Belang milder is geworden. Van Rooy:  "Tom van Grieken, onze voorzitter en de perfecte schoonzoon, heeft een sterk economisch verhaal, wat socialer. Onze stijl is wat veranderd. Iets zachter en zakelijker. Dat ligt ook aan de tijdgeest: in de jaren tachtig werd er nog gevochten op straat tijdens demonstraties. Wij distantiëren ons van eng rechts, van skinheads en neonazi's. Die noemen mij soms een 'Jodenknecht' omdat ik pro-Israël ben. Dat vinden ze van Wilders ook."

Kent u de grap van Teun & Tuur die naar Ter Apel togen: voor hen was er zelf geen slaapstoel in de herberg

Ik verklap de clou maar vast: we werden door de kampbewaarders bij kop en kont het AZC uitgesmeten. Daar ging onze zorgvuldig voorbereide reportage.  Ik kom hier zo dadelijk op terug. Eerst iets anders: 

Sinds het begin van mijn serie Safari Eurabia voor GeenStijl, krijg ik veel lezerspost. Het zijn mensen die zich niet willen associëren met reaguurders en mij liever anoniem benaderen. Om Éric Zemmour maar te parafraseren: la Hollande silencieuse. Vaak krijg ik te horen dat mijn reportages zo meeslepend en levendig zijn: alsof je er in levende lijve bij bent! 

De waarheid gebiedt mij te schrijven dat ik mij ooit noodgedwongen ging specialiseren in reportages. Ik werkte voor het weekblad De Groene Amsterdammer - een redactie vol omgevallen boekenkasten, letterlijk en figuurlijk - en ging als enige graag de deur uit voor een mooi menselijk verhaal, vaak naar oorden waar normale mensen liever niet komen. Dat had te maken met mijn onrust, die ten dele werd veroorzaakt door mijn gediagnosticeerde Tourette, Asperger, ADD, ADHD, MBD én door de diverse verslavingen als gevolg van die diverse uitdagingen en rugzakjes.

Iedere woensdag kreeg ik mijn honorarium in een papieren loonzakje en die centjes gingen dan letterlijk in rook op, meestal op het toilet waar de hoofdredacteur, Martin van Amerongen, ook gebruik van maakte en tijdens het doen van zijn grote bah een heerlijke sigaar opstak, onderwijl Bach neuriënd. 

De gang walmde van de heroïne en de teerlucht van het folie, maar niemand keek er raar van op of zei er wat van. Hygiëne en frisheid moesten bij de Groene vooral in het hoofd zitten. 

Zo zat er weken lang een meurende mijnheer in de keuken koffie en bier te drinken. Ik dacht dat hij een antropoloog was of wellicht een lid van Socialistische Arbeiders Partij  maar uiteindelijk bleek het gewoon een zwerver te zijn. Alles kon bij de vrijgevochten Groene Amsterdammer in die tijd, zo ook mijn buitenissige en openlijke drugsgebruik. Tijdens mijn vele provinciereizen voor het weekblad moest ik altijd scoren en in de regel waren er twee mogelijkheden:

De Profeet van Molenbeek brengt een bezoek aan Denemarken, waar de lokale sociaaldemocraten nog weten wat 'sociaal' en 'democratisch' is - en geen woekerende religies van uitvretende asieleisers tolereren in hun verzorgingsstaat

Zondagmorgen, 8 uur. Op de weg langs de  "kleurrijke vrijstaat" Christiania in Kopenhagen houdt een ladderzatte en knetterstonede Somaliër van een jaar of achttien auto's tegen. Hij springt nog net niet op onze motorkap en dat is maar goed ook want mijn maat Teun Voeten geeft gas. De qatkauwer - dat zie ik meteen aan zijn tanden en aan zijn uitpuilende ogen - is niet aan het bedelen. Hij doet dit gewoon om automobilisten te sarren. 

Een jaar of twintig geleden al werden de Somaliërs in Nederland, en met name die in Tilburg, de nieuwe Marokkanen genoemd vanwege de permanente overlast die ze verzorgden. Ik gold in die tijd als allochtonenspecialist en ik stond op het punt me te verdiepen in de Somalische gemeenschap in Nederland maar ik koos wijselijk voor wat meer exotische reportages in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Ik heb toen nog wel wat research gedaan voor de Groene Amsterdammer en een paar uurtjes rond gehangen op het Centraal Station van Amsterdam. Daar werd qat per vuilniszak verkocht. Ik heb toen op een bankje met een paar Somaliërs die rommel zitten kauwen en vond het drie keer niks. Het is heel hard werken voor een beetje gegiechel en slapeloosheid. Je kan net zo goed koffie snuiven.  

Laatst in Engeland zag ik in Manchester, Leeds en Birmingham grote groepen Somalische jongeren door de stad zwerven, op zoek naar rottigheid. Mensen uitdagen, sarren en pesten en troep maken. Werken ho maar. In Kopenhagen dus ook, waar de cijfertjes zeer alarmerend zijn. 

Alleen zijn de Denen wat pittiger met hun beleid ten aanzien van buitenlanders: je wordt meteen het land uitgegooid als je je misdraagt, ook al heb je een Deens paspoort.

Triggerhappy Malmö: peperduur, kutweer, geen hoeren, geen drugs. Nee, Zweden is niet bepaald het bedevaartsoord van keus voor de Profeet van Molenbeek - je kan nog beter bij Ter Apel op een tuinstoeltje slapen

In mijn vorige feuilleton over Malmö deed ik kond van de hallucinante drugskoersen in het Zweedse hellegat: grammetje coke 350 euro, grammetje wiet 60 euro, grammetje heroïne 200 euro, grammetje pep 150 euro. Ik kreeg twee soorten reacties. De meeste reaguurders waren bezorgd: hoe ging ik overleven in die shithole, waar ook de drank schandalig duur is. Conservatieve lezers schreven mij: je verdiende loon, schobbejak! Verplicht afkicken! 

Nou is het algemeen bekend dat het voor de recreatieve gebruiker geen enkel bezwaar is dat hij astronomische bedragen moet ophoesten voor zijn favoriete ontspanningsmiddel. Pakje peuken in Australië doet 35 euro en Bruce en Sheila paffen vrolijk door. In Amsterdam kostte de sos ergens in de jaren tachtig driehonderd gulden per gram. Het enige resultaat: we hakten wat fijnere en kleinere lijntjes. Goed, das war einmal. 

Een goede vriend appte mij: je moet even langsgaan bij de enige headshop van Zweden: de Hobby Lobby Smoke Shop aan de statige en verhipte Bergsgatan. Eigenaar Rocco Ramadan was er niet, wel zijn neef Imad. Beide heren komen oorspronkelijk uit Gaza. Imad is een coole snuiter, zo weggelopen uit Cheech & Chong of uit een verfilming van de legendarische Fabulous Furry Freak Brothers van striptekenaar Gilbert Shelton. 

Nou moet de lezer weten dat ik een bloedhekel heb aan blowen, blowers en aan koffiesjops. Tijdens mijn gelukkige zeer schaarse bezoekjes aan 020 loop ik dan ook met een grote boog om zo'n walmende stankbel heen, met de neus dichtgeknepen. 

Maar goed, dit is werk.