Geenstijl

Een nieuw avontuur van Teunke & Tuurke: containers uithalen in de haven van Antwerpen. Duizend kokosnoten en bananen!

Baas Bart, baas Bart, het is de schuld van drugsprofessor Teun, die nam mij mee naar de haven van Antwerpen waar vorig jaar 89 ton sos in beslag werd genomen. Omdat de haven van Antwerpen iets groter en onoverzichtelijker is, prefereren de Nederlandse drugsyndikaten deze boven Rotterdam. De meeste van die wittie gaat helaas naar Nederland, en met name naar de Zuidas en het hoofdkantoor van D66. Anyways: Die kutcoke komt echt mijn neus uit, ik wil er niks meer mee te maken hebben. Afgelopen week werd ik een uur lang live geïnterviewd door Mischa Blok, notabene op prime time op NPO Radio 1, en wat denk je wat de openingszin van het goede mens was? ”Don Arturo, na een schitterende loopbaan bij de Volkskrant, waar je 500 ontroerende columns schreef over La Condition Humaine, ben je nu verworden tot de seniele huisjunk van jongerenblog GeenStijl. De enige reacties die je nog losmaakt, komen van puisterige nerds die bij moeders thuis wonen en tussen het pornobingen en het online gokken door jou de huid vol schelden, en met name over je pathetische drugsgebruik.“

“Lieve Mischa”, antwoordde ik verbouwereerd, “woorden schieten mij tekort, Maar niemand minder dan Marilyn Manson heeft het drama van mijn zinloze leven samengevat in een vrolijke NPO-meezinger."

Ik had inmiddels vier donkergele kaarten gehad van chef Nijman en hem tijdens onze dagelijkse natte werkbarbecue in de Algarve - we zijn buren - plechtig beloofd niet meer over drugs te schrijven omdat de reaguurders gillend wegliepen. 

Maar toen begon drugsprofessor Teunke te zuigen en te zeveren. Ik stond op het punt om het vliegtuig van Charleroi naar Faro te nemen toen Het Beest van Boxtel zijn welhaast onverstaanbaar koeterwaals, een soort Brabo-Vlaams pidgin-Nederlands, begon te stamelen (deze zinnen vertaal ik nog, de rest van Teuns rant moet de lezer zelf maar zien te ontrafelen): “Tuurke, ik wil de goede naam van ons mooie moederland niet bezoedelen, maar Nederland blijft natuurlijk narcostaat numero uno van Europa. Voor een hoop redenen, maar een van de belangrijkste is dat ons neoliberaal polderland een paradijs is voor de witwasser met slechte bedoelingen, zoals maffiaonderzoeker Roberto Gaviano schreef na de trieste dood van onze collega Peter. Maar kom, ik laat je de haven van Antwerpen zien, die qua oppervlak groter is dan de provincie Utrecht."

Bij het zien van al die containers waarin wellicht een hoop lekkers verstopt zat, werd het mijn wapenbroeder Teunis te kwaad; “Allez Tuurke, gij zijt nun rare patat! Ge maakt geintjes, maar ge moet eens witte wa’aal dien troep een ‘oop misère in ons skoon stad heej vereurzoakt!’ 

Na enig geschuimbek hervond de Leidsche drugsdoctor zich weer: ‘kijk collega Arthuro, gij wit dat ik een probleem heb mee drugs. Ik heb teveel moord en doodslag in Mexico gezien, maar ook veul ellende in Brabant waar een plattelandsjeugd achter rolluiken in gesubsidieerde flatjes, onzichtbaar voor legaliseringsapologeten in 020, zich kapotrookt en snuift en spuit en drinkt aan flakka, GHB, 3MMC crack, speed, de drugs voor los pobres. Ik ben ginne moeilijke en ik neem jouw je drugsgebruik niet kwalijk, want gij zijt nun wreed toffe gast die alleen last heeft van toxicomanie en als zelfmedicatie een alkaloïdentherapievolgt voor zijn ADHD! Zoals er zoveel scholiertjes aan de ritalin zitten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik heel triest werd toen ik jou in de Algarve crack zag roken. Dat wil zeggen, nota bene uit een augurkenpotje! Ge wit dat deez doctor ginne kwaaie is, en daarom had ik op mijn laatste onderzoeksreis naar de Gouden Driehoek een verdomd kek crystal meth waterpijpje voor je gekocht in de rosse buurt van Bangkok. Dat kun je ook gebruiken voor je tweemaandelijkse portie crack! Het geëxploiteerde urbaan proletariaat van Bangkok gebruikt die pijpjes om fijngemalen yabapilletjes, gemaakt van pure crystal meth, te smoren zodat ze zich nog harder en beter door hun bazen kunnen laten uitbuiten!

Zoals ook Poolse uienplukkers zich volstoppen met speed om de lange werkdagen te maken. Een geniale uitvinding van het narcokapitalisme, drugs en methamphetamine in het bijzonder, waarover ik in mijn spoedig te verschijnen bestseller Drug van de Duivel heel wat boekjes ga opendoen! Kortom, ik hoop dat mijn pijpje helpt jouw demonen te bezweren! 

Nu even serieus Tuur, mag je best weten, maar ik heb zo’n hekel aan de cokesnuivende hippe medemens! De meeste zijn trieste sneuneuzen en middelmatige losers die hun dopamine-uitgedaagde banale existentie kunstmatig moeten opkrikken met pillen en poeders. Ik schreef dat ooit eens in een deftig middagblad en jaagde zonder het te willen heel cocanistisch 020 de kast op! Enfin, drugs is het perfecte middel, of het nu legale antidepressiva of kalmeringsmiddelen of illegale stimulantia zijn, om een ongelukkige bevolking in een onleefbare maatschappij toch onder de duim te houden! Marcuse noemde dat repressieve tolerantie en daarom wil een maakbaarheidspartij als D66 zo graag de pil legaliseren. Zodat iedereen lang en gelukkig en blij leeft en niet protesteert, zoals in Brave New World iedereen happy was met Soma.

 Genoeg gefilosofeerd, kerel. We zijn nu in de fruithaven van Antwerpen waar alle containers met ananas en bananen aankomen vanuit ons geliefde Latijns Amerika! Zoals je ziet, bewaking is er nauwelijks en als we onze hand door het gaas steken kunnen we de containers aanraken! Met een knijptang kunnen we gewoon een gat in de omheining knippen en dan staan dan direct bij de containers. Als een paar kompanen verderop hetzelfde doen, en daar wat pellets in de fik steken, is de bewaking daar druk mee bezig en kunnen we ongestoord onze gang gaan. Dan hoeven wij alleen de containerdeur open te doen waar de sporttassen, Nike tassen kunnen precies 50 kilo houden, al volgens afspraak klaar staan! Dan moet Sjefke de kraanmachinist natuurlijk wel de container op de juiste plaats hebben gezet, maar daar krijgt hij van onze baas soms wel 50.000 euro voor. De baas is erg goed in het rekruteren van medewerkers. Op sociale media en in de kroegen speuren hij naar havenarbeiders die in de misère zitten vanwege scheiding of geldproblemen. Kwetsbare mensen, noemen geleerde  sociologen dat. Dan maakt onze baas een aanbod dat Sjefke nie kan weigeren. ‘Tis moar veur iene keer,’ denkt ons Sjefke, maar die komt nooit meer uit de klauwen van de baas! Vroeg of laat loopt Sjefke tegen de lamp, de baas verklikken doet hij niet, want dan gaat zijn familie eraan. Dan zit Sjefke zes jaar vast op de gevangenis in de Begijnenstraat en is hij alles kwijt. En onze baas vindt wel weer een Joske die er ook intrapt! Kijk, dat is één van de vele manier om de coke aan wal te krijgen. De beste misdaadjournalist van het ganse land, die dekselse Joris van der Aa van de Gazet van Antwerpen, heeft dat allemaal haarfijn uit de doekjesgedaan in een snelcursus uithalen! Nu heb ik genoeg gepraat Tuur en ik krijg zin in een slokkie Côtes du Rhône, het enige roesmiddel dat ik in mijn verder oersaaie bestaan tot mij neem!”

Mijn oren klapperden na het aanhoren van de rant van Teunke maar gelukkig had ik driekwart van zijn koeterwaals niet begrepen. Het leek mij wel een goed moment om definitief met drugs te stoppen. Wellicht moest ik over wijn gaan schrijven! Chef Nijman had al een paar keer gesuggereerd dat ik na het Safari Eurabia-avontuur een ander genre journalistiek moest gaan beoefenen, in een laatste en vooral krampachtige poging de reaguurders te behagen. Dat is goed, patroon, zei ik tegen Nijman: ik ga eerst nog met professor Muntz in het kader van Safari Eurabia naar Kosovo, Bosnië, Albanië (de nieuwe, mohammedaanse kansenparels van de EU), en naar de Italiaanse eilandjes Pantelleria en Lampedusa om nieuwe Nederlanders voor te lichten over Club Med Ter Apel, en daarna ga ik over wijn schrijven. En zo geschiedde.

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: