Deze week circuleerde een lijstje van zwembadterreur. Aanrandingen en seksuele intimidatie van minderjarige meisjes is een Europees fenomeen.

Het gebeurt zo vaak en de politie doet zo weinig dat de slachtoffers geen aangifte meer doen, en veel minder gaan zwemmen. Waardoor vrouwen die nog wel gebruikmaken van hun laatste restje "vrijheid" nog meer "aandacht" krijgen.

In 1998 schreef NRC al dat de daders voor 98% allochtone jongeren zijn. Die vonden iedere dame in bikini een hoer. Deze terreur zorgde ervoor dat Tropicana twaalf jaar later dicht kon (video). Het blijft vreemd dat ieder vakantiepark een subtropisch zwembad heeft voor het ultieme vakantiegevoel, maar dat zo'n zwemparadijs niet levensvatbaar is in een grote stad. Er is niets veranderd.

Vervolg deze criminele Marokkanen, niet alleen voor de slachtoffers en samenleving, maar ook in het belang van de rest van de Marokkaanse gemeenschap. Die krijgen via haat en discriminatie keer op keer de rekening van dit wangedrag. Wanneer de rechtsstaat in deze mate op een ernstig dossier faalt, dan wordt dat niet gedoogd, maar treedt er een rudimentaire back-up in werking.

De aanpak van gemeentes en zwembaddirecties bestaat keer op keer uit preventie, en hooguit vervelende bezoekers uit het zwembad te zetten. Ondanks deze zedenmisdrijven, is de maximale straf iets eerder het bad uit en een brief naar ouders. In Terneuzen werden bij uitzondering vijf aanhoudingen gedaan, ze kwamen dezelfde middag vrij voor een delict waar maximaal acht jaar cel op staat.

Het lijkt een beetje op de horecadiensten van de politie. Veel agenten hard aan het werk, pappen en nathouden, vrouwen worden bij de vleet aangerand en dat hoort er een beetje bij. Aangiftes en vervolging blijven achterwege. Zo lang het geen complete veldslag wordt, vindt iedereen het wel best en blijven de meeste delicten onbestraft. 

De meute lijkt maar niet te beseffen dat het chronische gebrek aan dames in het uitgaansleven mede veroorzaakt wordt door dit onveilige klimaat. Gaat het fout, dan sluit de burgemeester de betrokken horecagelegenheid, terwijl het de recherche niet lukt de daders aan te houden. De straf komt bij de verkeerde terecht.

Fout. Fouter. Foutst. Steeds. Maar. Weer.

De raad voor de veiligheid kwam met een vernietigend rapport voor ministers Dekker & Grapperhaus. Michael Panhuis was in behandeling na de gruwelijke verkrachting van twee minderjarige meisjes. Dankzij een reeks fouten zag hij kans Anne Faber te ontvoeren, verkrachten, vermoorden en verbergen, allemaal terwijl hij verplicht woonde in een zorginstelling.

Nu bestaat de kans dat deze ministers dit aanstaande woensdag in het debat willen afdoen als een eenmalig incident. Dat wordt een beetje lastig als je bedenkt dat Gökmen Tanis op 1 maart werd vrijgelaten. Tanis wordt verdacht van een gewelddadige verkrachting terwijl hij compleet doorsnoven was. Hij heeft Angelique toen onder andere geslagen en gebeten.

Hij misbruikte zijn vrijlating om meerdere mensen van dichtbij te executeren. Er was grote twijfel of het ging om een terroristische aanslag. Later bleek zijn broer in verband gebracht bij een radicale Turkse islamitische beweging. Toch zou Gökmen alleen gehandeld hebben. Een hypothese die mij totaal niet geruststelt: 1 psychopaat kon duizenden agenten bezighouden en legde heel Utrecht lam.

De duurdere energierekening komt het hardste binnen bij minima.

De verkiezingsstrijd neemt steeds vagere vormen aan. Van de 600 voorgestelde klimaatmaatregelen kunnen de meeste niet worden doorgerekend. Sommige ideeën zijn duidelijk, maar hoeveel mensen zullen kiezen voor een elektrische auto of een warmtepomp dankzij een kleine subsidie blijft een inschatting. Evenals het effect op de uitstoot.

Sommige maatregelen zijn zo marginaal, dat twijfelachtig is of het een gedragsverandering gaat geven. Ruim honderd euro extra wegenbelasting per jaar gaat iemand niet uit zijn auto pesten. Uren in de file of duurdere brandstof deden dat ook al niet. Als de automobilist wel wordt omgekocht, dan wordt de maatregel te kostbaar.

6000 euro subsidie op een elektrische auto is zinloos, zolang laden bij een commerciële laadpaal meer kost dan een volle tank. De terugverdientijd overstijgt de levensduur van de bestuurder. De tweedehandsmarkt bestaat nauwelijks, evenals ervaring met onderhoudskosten. Onzekerheden over laden, restwaarde en onderhoud koop je alleen tegen een veelvoud van het risico af.

Andere maatregelen zijn veel rücksichtsloser. Zo moeten gemeenten in 2021 bekend maken wanneer welke wijk van het gas afgaat. De bewoners zorgen er maar voor dat de woning op tijd aan stadsverwarming of een warmtepomp hangt, alleen geholpen door een gebouw gebonden goedkope lening. Uiteraard mag wel even het hele huis leeg en vloerwarming onder de vloerbedekking.

De duurdere energierekening komt het hardste binnen bij minima. Als huurder hebben ze meestal niet de liggende gelden of het recht om collectief goedkoop de boel te isoleren en zo de financiële schade te beperken. De coalitie geeft nu midden in de verkiezingscampagne aan hierop opnieuw naar te kijken, waarmee alle koopkrachtplaatjes de open haard in kunnen.

Vroeger praatte men in de kroeg over politiek, nu is het minister Ingrid van Engelshoven die zich mengt in de kroegpraat van Johan Derksen.

Ze dicteerde hoe hij moest denken, wat hij mocht uiten en of RTL zoiets zou moeten uitzenden. Mevrouw is kennelijk niet op de hoogte van Artikel 7 van de grondwet. Het is een tekenend voorbeeld hoe politici bevangen zijn door beeldvorming, in plaats van beleid.

De uitspraak van Johan was niet politiek correct genoeg. Terwijl de kern van zijn oproep tot normalisatie en emancipatie is. Een advies aan latente homofielen om trouw aan zichzelf te blijven. Hoe meer voetballers zich over hun geaardheid openlijk durven te uiten, hoe makkelijker het voor anderen wordt. Hier roept Johan op tot solidariteit. Dat het in de voetballerij moeilijker is om uit de kast te komen, maakt het nog belangrijker om te doen.

De minister van Emancipatie twitterde dat ze de strijd iedere dag wilde voortzetten. Dat is helaas meer een felle discussie geworden met een lompe bondgenoot. Waardoor het onderwerp meer beladen wordt. Ze klinkt goed, maar dat grote deugen heeft een averechts effect. Hoe meer ruzie, hoe meer angst en hoe hoger de drempel wordt.

Ze verkeerde in goed gezelschap van haar collega's, die zich op vergelijkbare onbevangen wijze inzetten voor de emancipatie van de illegale migrant. Het vrije verkeer van personen waar London tegen iedere prijs afstand van probeert te doen, probeert de VN over de globe uit te rollen. Dan wordt het tijd om op te letten…

Voorganger Jerry Afriyie van KickOut mishandelde tijdens de intocht in Gouda van 2014 een agent.

Vorige maand was er een kleine demonstratie bij de Ulu-moskee in Utrecht. Actievoerders werden bekogeld met volle blikjes en vuurwerk. De politie beëindigde de demonstratie bracht de bezoekers in veiligheid en besloot direct geen vervolging in te stellen tegen hun belagers. Het was Pegida maar. 

Een schril contrast met de veroordeling van Jenny Douwes: 240 uur taakstraf en een maand voorwaardelijke celstraf. Ze was niet alleen, de veldwachters hebben keurig iedereens identiteitsbewijs overgeschreven en er werd minutieus vervolgd. Wat ben ik blij voor Friesland dat ze daar tijd voor hebben, en er geen ernstigere zaken op de plank blijven liggen.

De timing van de vervolging is ook dubieus. Het hele delict staat van voor tot achter op video en op sociale media. De meeste communicatie van Jenny Douwes was perfect vastgelegd. Al het bewijs was direct keurig beschikbaar. Toch is maanden gewacht zodat de veroordelingen vlak voor de nieuwe intocht komen. Dat drijft de polarisatie verder op de spits.

Als een rechtse demonstratie van Pegida geen doorgang kan vinden, wordt de oorzaak een “tegendemonstratie” genoemd. Burgemeesters, politie en pers legitimeren mensen die met intimidatie, aantallen en geweld demonstraties beëindigen als “demonstranten”. Dan wordt niet het recht van Pegida om te demonstreren onderstreept, maar het gebruik van anderen om dat te verhinderen.

Dat in Amerika een watermeloen al racisme is, maakt het verbieden van watermeloenen geen oplossing.

Toen er zwarte pieten onuitgenodigd in een basisschool actievoerden, spraken voor- en tegenstanders daar schande van. Toen was iedereen het er over eens dat een schooltje niet de juiste plek is. Waarom is een intocht dat wel? 

De OvJ stelt dat Kick Out zijn mening niet kon uiten, maar zij konden dat dankzij de Friezen veel beter dan verwacht. Die demonstratie is verplaatst en heeft een heel groot podium cadeau gekregen. Voor het uiten van een mening staat sinds de uitvinding van de televisie niet de plek waar deze geuit wordt centraal, maar het bereik. Iets wat het OM zelfs erkend. 

Het is een beetje hetzelfde verhaal als Pegida die met een sneu euroknaller worstje op een weggooibarbecue alleen maar het nieuws haalt omdat hij door een woedende schreeuwende menigte door de politie wordt aangeraden te vluchten. Als de moslims zo slim waren om hem te negeren, dan mislukt zijn demonstratie. Nu bewijzen ze zelfs zijn stellingen.

Dankzij de blokkade haalt de demonstratie van Kick Out een jaar later nog steeds het nieuws. De OvJ blijft beweren dat er een demonstratie is voorkomen, maar door de tegendemonstratie zit de woordvoerder van Kick Out een jaar later bij RTL Late Night. Twan Huys was zelfs bereid zijn integriteit ten grabbel te gooien voor de kijkcijfers.

Er waren wat leugens nodig om iemand die oproept van een intocht geen veldslag te laten maken tegenover iemand te zetten die veroordeeld is voor de mishandeling van een agent en voorkomt in dreigingsanalyses. 

Zouden we het van een ander religieus of cultureel item accepteren dat er net zo lang met intimidatie en geweld actiegevoerd wordt totdat die uiting uit de openbare ruimte verwijderd is? Het maakt ook niet uit welke knieval de NTR maakt, terwijl in de samenleving de verandering van de traditie helemaal niet zo ver is. 

Een multiculturele samenleving kan alleen bestaan bij wederzijdse tolerantie, een karaktereigenschap die pas moeite kost als het een beetje schuurt. Iets wat Kick Out heeft aangekondigd door te gaan tot ieder teken van kolonialisme verdwenen is. Dat is geen dialoog, maar een bevel. Dat is een open einde, een missie die nooit zal slagen, omdat aan die eis niet te voldoen is.

Deze week aan de ene kant een triomfantelijk bericht dat de criminaliteit in ons kikkerlandje daalt, aan de andere kant bleek er anderhalf miljard euro meer verdiend te worden aan wietteelt dan gedacht. Iets wat ook een hoger BBP en afdracht aan Brussel geeft.

Zolang het Wetenschappelijk Onderzoeks- en documentatiecentrum van Justitie en Veiligheid (WODC) nog op de veertiende etage van het ministerie zit, zijn hun rapporten besmet. Alsof het een reclame van een verzekeraar is, een tweedehandsauto of een uitzending in de tijd voor politieke partijen. 

Toch heeft het WODC eindelijk ruiterlijk wordt toegegeven dat de Anti Fascistische Actie zelden wordt vervolgd en daardoor straffeloosheid ervaart. Die conclusie is pijnlijk, maar de beperkte informatiepositie van het WODC is nog veel erger. 

Het eerste praktisch probleem zijn activisten met dezelfde zwarte kleding en gezichtsbedekkende kleding. Daardoor is moeilijk te zien wie precies wat gedaan heeft. Daardoor blijft veel opsporing en vervolging uit. In het sleepnet wordt deze vis niet gevangen.

De samenvatting van het rapport wekt de indruk dat AFA alleen in het buitenland bomaanslagen pleegt. Dat is een beetje vreemd aangezien de politie in 2016 nog een bom gevonden heeft vlak voor een demonstratie. Een bom die de politie een paar maanden lang een nepbom heeft genoemd, om daarna toe te geven hoe het zat. Een Pauline Krikketje. 

Wellicht omdat de bom bestond uit twee grotere rookbommen en een wekker. Voor uw beeldvorming, een videootje van een paar maten kleiner. De antifascisten gebruikten in 1986 ook al zo'n rookbom toen ze deze bij Hotel Cosmopolite naar binnen gooiden tijdens een vergadering van de Centrum Democraten met de Centrumpartij. Het hotel brandde tot de grond toe af.

De secretaresse van de CD viel bij haar vlucht vanuit de eerste etage zo ongelukkig dat haar been moest worden geamputeerd. Later trouwde ze met Hans Janmaat en werd gekozen als Kamerlid. Het behaagde het presidium vervolgens om haar een werkkamer op zolder zonder lift te geven.

Het idee achter ADR zou donoren kunnen opleveren. Dat is een wensgedachte waar je wel of niet in kunt geloven. Je kan er ook een ethische discussie over voeren. Dat laat ik vanavond graag aan jullie over. Kijk echter eerst even welke averij deze wet heeft opgelopen op weg naar de finish.

Het eerste compromis was in plaats van een transitie van een opt-in naar een opt-out systeem, een cosmetische aanpassing van "niet geregistreerd" naar "geen bezwaar geuit". Deels om de familie niet scheef voor te lichten dat er een "ja" geregistreerd zou staan, maar vooral om de wet ooit te kunnen herroepen. Beide geëist door oppositie. Deze cruciale verandering vond kort voor de stemming plaats, er is geen onderzoek gedaan naar het effect van deze wijziging in de kern van het ADR systeem. Het originele idee van Pia Dijkstra heeft een behoorlijke knauw gekregen in de Tweede Kamer.

Binnen de Eerste Kamer ontstond een stevige ethische discussie. De originele ADR-wet kende dwang ten opzichte van de donatie. Alleen als de familie in ernstige psychische nood kwam, kon worden afgeweken van de registratie. Dit is om de conversie van toestemming of geen bezwaar in het register, naar toestemming voor de arts en dus donatie in de praktijk te verhogen. Niet de wens van de familie zou centraal staan, maar die van de overledene.

Er volgde in de senaat een tweede compromis, door een toezegging van Pia Dijkstra, dat de familie altijd het laatste woord zou hebben. Het uitvoeringsdeel van de ADR-wet is een dode letter geworden. Erger nog, er moet altijd op de familie gewacht worden, wat de kwaliteit van organen niet ten goede komt. De tweede knauw in de nieuwe wet. Ook deze wijziging heeft niet geleid tot onderzoek of debat in onze samenleving.

Het effect van deze twee wijzigingen versterken elkaar, zijn in beide Kamers nauwelijks besproken en onderzocht. Alle uitspraken over stijgende donaties zijn even betrouwbaar als de weersvoorspelling of beursberichten. Je hebt er niets aan.

Als we kijken naar de eerste maanden: Nee registraties stijgen nu al, omdat mensen niet beseffen dat de wet hooguit per juni 2020 wijzigt. Ja-registraties blijven om dezelfde reden uit. Omdat donatie verschuift van barmhartig geven naar van rechtswege ingenomen zijn er ook duizenden mensen die hun toestemming intrekken. Op korte termijn is een forse daling te zien.

Op de lange termijn verwacht ik hetzelfde. Iemand die overlijdt, medisch geschikt is en volgens het register een donor, doneert in 86% van de gevallen. In 14% is er een veto van de familie. Alleen zullen mensen zich minder als "ja"-donor registreren, omdat ze denken dat het automatische "geen bezwaar" voldoende is.

Ik verwacht dat families in de rouw makkelijker een "geen bezwaar" overrulen, dan de laatste duidelijk uitgesproken wens van de overledene. Iets wat we hadden geweten als er netjes en zorgvuldig pas op de plaats was gemaakt en onderzoek was gedaan. 

De vraag is wat de conversie zal zijn van de "geen bezwaar" categorie. Ik kan dat niet inschatten, maar het gemak waarmee voor politiek gewin gedaan wordt dat het dezelfde 86% zal halen, is totalitaire onzin. Dat is een vreugdedansje om politiek te cashen op een doorgedrukte wet. Een wet die na alle averij heel anders zal uitwerken dan die bedacht was.

Spanje is al een kwart eeuw kampioen orgaandonatie, maar dat komt volgens hun artsen niet vanwege een ADR-systeem. Ieder aspect moet worden aangepakt volgens de nieuwe directrice van de Spaanse transplantatie-organisatie: “betere coördinatie, infrastructuur, financiering, publiekscampagne en trainingen donatiegesprek”.

Ze verwacht dat puur het invoeren van een ADR-systeem “geen effect” zal hebben. Haar voorganger met 26 jaar ervaring is nog duidelijker, niet de wet maar het gesprek bepaalt orgaandonatie. “Het veranderen van de wet heeft geen zin.” Spanje behandelt ook ouderen met een hersenbloeding langer door op de intensive care, wat hun organen beschikbaar houdt.

Orgaandonatie bestaat uit een aantal stappen. Eerst zal iemand in de stervensfase van het leven moeten komen en medisch geschikt zijn. Hopelijk heeft de overledene gekozen voor donatie. Dat is de belangrijke keuze vooraf. De keuze achteraf, of de familie die keuze respecteert, is de belangrijke tweede. 

De werkelijkheid van de familie op de gang van het ziekenhuis verandert niet door proza uit de Haagse kaasstolp. De Spaanse en Franse Transplantatie-organisaties zeggen dat goede educatie en communicatie families beweegt in te stemmen met donatie. Dat de politiek die route niet kiest, betekent dat de burger niet als voor rede vatbaar wordt gezien. 

Ik vind dat Nederland een breed gedragen, zorgvuldige donorwet verdient. Hoe meer er algemeen bekend is over orgaandonatie, hoe duidelijker de familie op de hoogte is over de donatie wens, hoe makkelijker het voor de familie is het overlijden en een eventuele donatie te verwerken. 

Dus, voor de rust bij je nabestaanden, wees zo duidelijk mogelijk over je laatste wens. Geef die niet alleen aan in registers, maar bespreek het ook. Prik door deze wet heen, zie welke restanten het staatsblad gehaald hebben en stuur 'm terug naar de tekentafel. 

De huidige donorwet stamt uit 1996, als dit brakke compromis in 2020 geruisloos doorgang vindt, blokkeert dat een echte oplossing.

Maandag beginnen de examens. Vorige maand meldde de onderwijsinspectie dat het niveau van het onderwijs al twintig jaar terugloopt. Met als vers dieptepunt valse geodriehoeken van de HEMA. De inspectie komt met een waslijst aan pijnpunten, maar vergeet twee belangrijke actoren: Kinderen en hun verzorgers.

Voor kinderen is de afgelopen twintig jaar een hoop veranderd. Vroeger kwamen ze nieuwsgierig naar school, nu is die nieuwsgierigheid door sociale media, spelletjes en video al volledig verzadigd. In vergelijking daarmee komt de leerplicht als mosterd na de maaltijd. Van kinderen worden hersenloze mediaconsumenten gemaakt. 

De tijd van zelf creëren in de vorm van tekenen, schrijven, sporten en spelen met elkaar is naar de achtergrond. Ze zijn gedrild om snel en impulsief te reageren om te scoren. Of het nu in een actiespelletje is of een groepschat, de primaire reactie wordt ongefilterd geuit en onderling afgerekend.

Op 13 augustus 1940 werd de gekozen president van Catalonië Lluís Companys door de Gestapo nabij Nantes gearresteerd. Hij was niet gevlucht voor de bezetter om zijn zieke zoon te blijven bezoeken. Later werd hij uitgeleverd aan dictator Franco van Spanje die hem na een showproces fusilleerde. Hij was de enige president in Europa die tijdens zijn ambtstermijn geëxecuteerd werd.

De actie was onderdeel van een verzoek van generaal Franco om tegoeden van politieke organisaties in ballingschap te bevriezen en zo`n achthonderd Catalaanse politieke vluchtelingen vanuit Frankrijk uit te leveren. Pas over drie jaar gaan de Spaanse archieven over deze heksenjacht open.

In de jaren negentig vroegen de Duitse kanselier Helmut Kohl en de Franse president François Mitterrand om vergeving voor de daden van hun landen tegen de regering in ballingschap. 

Sinds afgelopen maandag blijken dat slechts loze woorden. In het grensgebied ten zuiden van Denemarken werd de eveneens gekozen president van Catalonië Carles Puigdemont gearresteerd. Men is de geest van de Weense conventie of het belang van de onschendbaarheid van politici vergeten. Zonder vertegenwoordiging zijn volken logge schepen op onbedoelde ramkoers.

Er is op het Iberisch schiereiland niet een probleem met de politieke leiding, maar van bevolkingsgroepen die niet meer samen door een deur willen. Dat los je niet op door paramilitairen met geweld een stembusgang te laten saboteren. Dat los je niet op door gekozen politici te vervolgen. Symptoombestrijding met geweld is het nieuwe Europa. 

Madrid dacht dat nieuwe verkiezingen een oplossing waren, maar de kiezer ging niet mee in dat plan. De separatisten behielden een meerderheid en zijn sindsdien bezig politieke bannelingen tot president te kiezen. Mocht dat niet lukken, dan volgen 22 mei nieuwe verkiezingen. Het blijft een vicieuze cirkel.

Of die net gewonnen of net verloren worden maakt niet uit. Of Catalonië een autonome regio in Spanje blijft of op termijn zelfstandig lid is van de EU ook niet. De regio blijft verdeeld. Democratie is meer dan de meerderheid die regeert zonder oog voor de minderheid. Op deze route blijft het een tweestrijd die nooit zal ontwikkelen tot een oplossing.

Binnen Europa zijn het niet alleen gekozen politici maar ook journalisten, publicisten die worden beperkt in hun doen en laten. Deels leidt de dreiging van geweld tot zelfcensuur. Soms leidt de dreiging van religieus geweld tot censuur van complete personen. Een voorbeeldje: