Geenstijl

Vroeger praatte men in de kroeg over politiek, nu is het minister Ingrid van Engelshoven die zich mengt in de kroegpraat van Johan Derksen.

Ze dicteerde hoe hij moest denken, wat hij mocht uiten en of RTL zoiets zou moeten uitzenden. Mevrouw is kennelijk niet op de hoogte van Artikel 7 van de grondwet. Het is een tekenend voorbeeld hoe politici bevangen zijn door beeldvorming, in plaats van beleid.

De uitspraak van Johan was niet politiek correct genoeg. Terwijl de kern van zijn oproep tot normalisatie en emancipatie is. Een advies aan latente homofielen om trouw aan zichzelf te blijven. Hoe meer voetballers zich over hun geaardheid openlijk durven te uiten, hoe makkelijker het voor anderen wordt. Hier roept Johan op tot solidariteit. Dat het in de voetballerij moeilijker is om uit de kast te komen, maakt het nog belangrijker om te doen.

De minister van Emancipatie twitterde dat ze de strijd iedere dag wilde voortzetten. Dat is helaas meer een felle discussie geworden met een lompe bondgenoot. Waardoor het onderwerp meer beladen wordt. Ze klinkt goed, maar dat grote deugen heeft een averechts effect. Hoe meer ruzie, hoe meer angst en hoe hoger de drempel wordt.

Ze verkeerde in goed gezelschap van haar collega's, die zich op vergelijkbare onbevangen wijze inzetten voor de emancipatie van de illegale migrant. Het vrije verkeer van personen waar London tegen iedere prijs afstand van probeert te doen, probeert de VN over de globe uit te rollen. Dan wordt het tijd om op te letten…

Artikel 93, 94 en 95 van onze grondwet stellen dat internationale verdragen boven onze wetgeving gaan. Een premier kan met een simpele natte handtekening delen van ons wetboek veranderen in een dode letter. Zonder debat, zonder parlementaire instemming, zonder handtekening van de Kroon. Hier heeft een Hollandse politicus de absolute macht van een despoot. 

Onze grondwet kent waarborgen en een uitgebreid proces wanneer we zelf onze grondwet willen wijzigen. Recentelijk zagen we dat proces in actie met de schrapping van de burgemeestersbenoeming door de Kroon. Die beschermingsconstructie wordt gepasseerd met een internationaal verdrag. Artikel 93, 94 en 95 zijn het achterdeurtje, de achilleshiel van onze grondwet.

Iets wat rechters binnen en buiten Nederland weten. Als zaken niet wettelijk geregeld zijn, of de wetgevingen elkaar tegenspreken, zoeken (Europese) rechters richting bij dit soort verdragen. Zelfs bij niet-bindende verdragen of destijds uitgesproken meningen van politici. Dan wordt een intentieverklaring via de achterdeur verheven tot jurisprudentie.

Daarom zou ieder internationaal verdrag in uiterste zorgvuldigheid behandeld moeten worden. Niet zoals Alexander Pechtold die in de gangen van het parlement ruiterlijk toegaf het hele associatieverdrag met Oekraïne niet gelezen te hebben. Hij zei dat destijds met een glimlach. Die grijns was tekenend hoe normaal die laksheid is.

Rond het migratiepact van Marrakesh zagen we aan het ene kant een premier die al wilde tekenen, en aan de andere kant een minister die toch maar voor de vorm een juridische analyse liet maken. Niet uit zichzelf, maar na Kamervragen. Waarom was die analyse niet beschikbaar voor het initiële kabinetsstandpunt? Het resultaat is een inlegvelletje met een doelredenering.

Daar zouden niet alleen conservatieve partijen in paniek moeten raken, maar ook de linkse kerk. Grote partijleiders van coalitiepartijen gedogen deze manier van besluitvorming. Dat kan ook negatief uitpakken voor migranten of andere belanghebbenden. Niemand weet het, want er wordt eerst een besluit genomen, waar bij protest een onderbouwing wordt gezocht.

Rutte tekent een document omdat het toch niet bindend is. Dit is al een paradox, als die handtekening waardeloos is, zet deze dan niet. Daarnaast is het onzin om uit het hele verdrag een zin te pakken die je aanstaat om daarmee het hele document te aanvaarden. Dat verklaart ook de lengte van de proza van de VN, voor iedereen wat wils.

Niet tekenen geeft Nederlanders en migranten veel meer duidelijkheid dan wollige proza plus een tegenstrijdige toelichting. Juist die onduidelijkheid, valse hoop en jarenlange procedures breekt mensen. Migranten steken jaren van hun leven in een reis en een integratieproces om te veranderen van kansrijk in een ontwikkelingsland, naar onderaan in onze maatschappij.

De VN ziet massamigratie als een kans de wereld gelijker te krijgen. Arme landen zien hun echte talenten vertrekken. Families faciliteren die reis door het hele familiekapitaal over te maken aan mensensmokkelaars. Deze braindrain in combinatie met de aanslag op lokale duurzame investeringen geeft een doodsteek aan derdewereldlanden.

Deze migratiegolf is het nieuwe kolonialisme. Niet alleen importeert het Westen goedkope grondstoffen in ruil voor oorlogen en wapentuig, maar rooft net zoals vroeger menselijk kapitaal. Het opheffen van grenzen lijkt barmhartig, maar een verder overschot aan arbeid geeft binnen de EU alleen maar meer getto's met structurele jeugdwerkeloosheid.

Migreer geen mensen, maar kennis.