De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Ook in het Duitse Dusseldorp is het postmoderne eindtijd wat de klok slaat. Hoeren&soara's, en lekker veel kiekjes

Zo zit je in een Duitse trein lekker te genieten van een mok slappe Jacobs Bohnenkaffee en de Bild-Zeitung, zo word je aan reepjes gereten door een Syrische baardmans die allahoe akbar roept. Dat overkwam vier reizigers vorig jaar november in de ICE tussen Regensburg en Nürnberg. Verwarde man, verwarde man, riepen alle media braaf. Der Tagesschau wist al vijf minuten na de aanslag dat de beste man overduidelijk aan schizofrenie leed en dat dit akkefietje niets maar dan ook niets met de islam te maken had. 

In 2016 deed Der Tagesschau de gruwelijke moord op een 17-jarige studente in Freiburg - door een Afghaan die eerder in Griekenland al wegens moord veroordeeld was - af als fait divers en daarom hoogstens interessant voor een regionaal krantje. Omwille van de Willkommenskultur worden islamitische terreuraanslagen door de Duitse staatsmedia het liefst meteen in de doofpot gestopt maar dankzij internet is dat onmogelijk.  

De Duitse media zijn net zo politiek correct en laf als de Belgische. Zo werd de dodelijke aanslag op het Joods Museum in Brussel, op 24 mei 2014, door de landelijke media in eerste instantie afgedaan als een incident, de gebruikelijke reflex in Belgikistan als het om overduidelijk islamitisch geïnspireerd geweld gaat. Een moslima schreef op de website van een van de dagbladen: "Moslims doen zoiets walgelijks en lafs niet, dit moet daarom wel het werk van de Mossad zijn of van neonazi’s."

De aanslag vond op zaterdag plaats, een dag voor de Belgische verkiezingen. Tot de stembussen dicht gingen op zondag, bleven de autoriteiten verkondigen dat het niet zeker was dat het om een aanslag ging. Stel je toch eens voor dat de dader wellicht een mohammedaan is, dan speel je rechts in de kaart!

Wellicht was het wel een interne afrekening in het Joods milieu, werd her en der gesuggereerd. En mocht het stomtoevallig toch om een aanslag gaan, dan was nog lang niet bewezen dat die aanslag een antisemitisch karakter had, misschien was het een vergisaanslag en was het eigenlijke doelwit een homofiele antiquair, even verderop in de Minimenstraat. Mohammedaanse websites waren er van overtuigd dat het om een aanslag van de Mossad ging, bedoeld om de islam in een kwaad daglicht te zetten. Diezelfde websites waren en zijn er ook van overtuigd dat de Islamitische Staat een duivelse uitvinding van het zionisme en de Mossad was en dat de kalief een jood was. 

Pas een etmaal na de aanslag, op exact het moment dat de stemlokalen sloten, kwam de federale politie met waardeloze beelden van de bewakingscamera’s. Uiteindelijk bleek de dader een Frans/Noord-Afrikaanse crimineel te zijn, Mehdi Nemmouche uit Roubaix, die in de gevangenis vroom was geworden en in Syrië een spoedopleiding koppensnellen had gevolgd: het bekende verhaal. De arme schat kreeg levenslang.

Ik ben benieuwd hoe lang ICE-slasher Abdelrahman A. moet gaan schoffelen in Duitse plantsoenen. Na een grondig, maandenlang durend onderzoek door een team gewichtige psychiaters blijkt nu dat de knul warempel tóch een ordinaire islamitische moslimterrorist is, iets wat iedereen die op Twitter zit natuurlijk al vanaf dag 1 wist. Abdalrahman’s hele woonst was tot de nok gevuld met IS-propaganda maar kennelijk vonden de deskundigen dat in eerste instantie geen aanwijzing.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. We hadden nog een Turkse toer door Keulen *tegoed: '*Köln alla Turca: ich bin wütend'

Ik kreeg mijn liefde voor Turken met de paplepel ingegoten, besef ik als door de Keupstrasse in Keulen flaneer. Het zit zo: begin jaren zeventig moest ik met mama Turkenpensions in Ede bezoeken. Het goede mens nam dan levensmiddelen mee, zoals zakjes wonderstamppot van Maggi, potjes Buisman en blikken Smac. Daarnaast schonk ze ‘die arme muzelmannen’ zakken vol afgedragen schoenen, colberts, overhemden, pantalons en stropdassen van papa. 

De gastarbeiders waren echter nooddruftig noch de hongerdood nabij. Ze waren gezellig mollig en overal zag ik flessen bier, sterke drank, hompen kaas, olijven en worsten. En als ze niet aan het smikkelen en smullen waren, rookten ze zich helemaal suf. Mama wilde de mohammedanen dolgraag over de Heere Jezus vertellen maar ze kreeg al snel door dat dat heilloos was. Ik vond de Turken veel leuker en gastvrijer dan de gluiperige boeren van de Veluwe en in de ploegendienst van de stinkfabriek van de ENKA bleken zij, een paar jaar later, de fijnste collega’s.  

Niet voor niets zette ik tijdens mijn hoernalistieke loopbaan komisch duo Turkish Delight op de kaart, al gold mijn belangstelling niet de ietwat oubollige en voorspelbare grapjes over Hollandse kaaskoppen en piemels met smegma maar veel eerder de stralende verschijning van de half Syrische Inci Lulu Pamuk (wat is daarmee gebeurd?) en niet zozeer haar wederhelft: de ietwat lawaaierige Nilgün Yerli (wat is daarmee gebeurd?). 

Later had ik zelfs een heuse Turkse boezemvriend, Ahmet Olgun, met wie ik op vakantie ging en een enorme reportage over Wassenaar maakte voor de Nieuwe Revu, waarmee we zelfs de cover haalde. Het was de enige keer dat jaar dat er geen lekker jong wijf op de voorkant stond (of Derk Sauer met een blackface), maar ouwe kerels die aan het poloën waren op renbaan Duindigt. Ahmet werd de eerste NRC-Turk en vervolgens woordvoerder van de belastingen in 020. Sindsdien heb ik nooit meer iets van hem vernomen. 

Dit alles schiet door mij heen in de Keupstrasse, plus een aantal erotische avonturen met bekende Nederturkinnen die - om mij een eindeloze eerwraakketen te besparen - pas postuum worden gepubliceerd. Bovendien lezen de kinderen mee.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Hij is aanbeland in Montauban, ten noorden van Toulouse

Je zou mijn safari door Europese steden met grote moslimpopulaties en langs plekken waar islamitische terroristen aanslagen pleegden, slecht getimed journalistiek ramptoerisme kunnen noemen. De Nederlander ligt nu immers vooral wakker van inflatie, vermindering van de koopkracht, de stinkende dure benzine, de coronapandemie, climageddon, de annexatie van Oekraïne door Poetin, de dreiging van een atoomoorlog en het tekort aan wc-papier. 

Islam never sleeps*
*Maar ook de jihadcellen slapen niet, zij het om andere redenen dan de ongeruste burger. Het feit dat de Nederlandse kranten nauwelijks nog berichten over de minuscule excesjes van de islam (het liefst weggemoffeld bij de faits divers), wil niet zeggen dat de de dreiging van islamitische aanslagen verdwenen is. Noem het struisvogelpolitiek.

Volgens het Europol-rapport van 2021 over de terrorisme-situatie in de EU, hebben er 57 terroristische aanslagen plaatsgevonden in 2020, vergeleken met 55 in 2019. Daarvan waren er tien jihadistische terroristen aanslagen in Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland. Dat lijkt relatief weinig, maar allerlei met messen zwaaiende en prikkende Allahu Akbar brullende baardmannen zijn niet opgenomen in de statistieken omdat ze "verward" waren.

**Zero-zero
**Net zoals ik niet weet waarom er in Nederland nog steeds geen grote aanslagen plaatsvonden, weet ik ook niet waarom het de afgelopen paar jaar ogenschijnlijk rustig was wat de jihad in Europa betreft. Natuurlijk zaten de grenzen potdicht door de pandemie, waardoor bijvoorbeeld de toevoer van hasjiesj uit Marokko naar grootverbruiker Frankrijk stagneerde en een grammetje zero-zero uit Ketama net zo duur was als een klompje crack of meth. 

Het merendeel van de Noordafrikaans-Belgisch-Franse jihadisten zijn vaak al dan niet gesjeesde criminelen en gebruiken dezelfde routes en safehouses als drugssmokkelaars uit de Rif. Er loopt een directe lijn van Marokko naar Amsterdam, via Algeciras, Madrid, Barcelona, Zuid-Frankrijk, Parijs, Brussel, Antwerpen en Amsterdam. Als de grenzen van Europa dicht gaan, hebben mohammedaanse terroristen en mocromaffiosi dus dezelfde logistieke problemen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Samen met Dr. Teun Voeten bezocht hij een verkiezingsbijeenkomst van de rechtse presidentskandidaat Éric Zemmour, waar Tuur verslag doet en Teun de kiekjes trekt

Saulieu ligt in het hart van de Bourgogne en staat symbool voor het Frankrijk waar ik ooit van hield. Dat vindt presidentskandidaat Éric Zemmour ook want hij houdt zijn tweede campagnemanifestatie uitgerekend in dit roomblanke, roomse en vooral slaperige dorp. Op de markt verkopen ze oesters, zuurkool, kaasjes, foie gras en geweldige streekwijnen en ik zie zowaar een paar mannetjes met alpinopet en een stokbrood op de schouder. 

Het Relais Bernard Loiseau, naast het bescheiden hotel de la Poste waar ik met Teun Voeten bivakkeer, had lang drie Michelinsterren. In 2003 pleegde chef-eigenaar Bernard Loiseau zelfmoord omdat hij dat doodsbang was dat hij een étoile ging kwijtraken (wat echter niet het geval bleek. Gefopt!). Heel culinair Frankrijk stond op zijn kop en er volgde een felle discussie over de dodelijke macht van Frenske Timmermans’ dieetbijbel. 

Tip van Tuur: de schitterende Michelin-parodie: L’Aile ou la Cuisse, met Louis de Funès en Coluche (dat hun herinnering tot een zegen mag zijn). 

De weduwe Loiseau is nu de baas. Teun en ik staan nog even als paupers bij het menu in de vitrine te kwijlen maar dit kunnen we GeenStijl niet aandoen want onze knabbel had Bart Nijman een slordige 7 meijer gekost, nog even los van de pikketannussies bij de koffie. 

Maar er heerst ook crisis in Saulieu. Veel winkels staan leeg en huizen zijn te koop voor bespottelijke prijzen. Een kast met vijf slaapkamers doet 50.000 euro. Jeugd is er amper, het Franse platteland loopt leeg en vergrijst. 

De gemeentereiniging spuit haastig de graffiti tegen “fascist” Zemmour over. Een aandoenlijk roedeltje communisten en aanverwante antifascisten staat in het centrum te protesteren tegenover een leger zwaarbewapende CRS-rambo’s in gevechtskledij. Daar maak je geen grapjes mee.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Roubaix was rauw genoeg voor een dagje langer. Hier staat deel 1, vandaag deel 2:

De blanke niet-mohammedaanse minderheid van Roubaix danst op een vulkaan, als deze stad dus inderdaad het Kaboel is van Frankrijk (dixit Éric Zemmour). Ik vond het nog wel meevallen maar merkte dat de witte kafirs die ik sprak bijzonder nonchalant en achteloos en nog net niet liefdevol over het groene gevaar spraken. 

Zij zijn de natuurlijke bondgenoten van de pamflettische activist Gert van Langendonck, die godzijdank net is opgestapt bij het NRC, waar hij de Frankrijk-correspondent uithing. Zijn afscheids-essayette is dermate sneu en zielig dat ik die mijn lezers niet wil besparen. Het is typisch het gejank van een roomblanke deugvlaming, die dol is op de islam, Black Lives Matters, Frans Timmermans, Guy Verhofstadt en wat dies meer zij. 

Volgens deze islamo-gauchist (linkse mohammedanenknuffelaar) bestaat woke helemaal niet. 

In zijn zwanenzangpamflet maakt hij de criticasters van woke (woke is een spook) belachelijk door hen gretig te citeren: het wokisme is ‘het nieuwe totalitarisme’, ‘een oorlogsmachine tegen de westerse beschaving’, ‘een vorm van intellectueel terrorisme’ en tegelijk verwant aan het stalinisme, het nazisme en het islamisme. ‘Woke’ of ‘wokisme’ is een slecht gedefinieerde term die als paraplu wordt gebruikt voor anti-racisme, dekolonialisme, transgenderrechten en de kritische rassentheorie, die de maatschappij bekijkt door de bril van het institutioneel racisme. 

Roubaix (de ideale stad voor Gert van Langendonck om oud te worden) lijdt aan exact hetzelfde nafferongemak als Antwerpen, Brussel, Rotterdam en Amsterdam: salafisten, bontkraagjes die met een doods- of moordwens keihard door het centrum van de stad scheuren op scooters en in Audi’s en hun ghetto’s opfleuren met drugshandel, vendetta’s, liquidaties,  (50.000 crimes et délits in 2020) en natuurlijk de vertrouwde poten- en pottenrammerij.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag in een extra editie: papenvreter Don Arturo’s safari langs de heiligdommen van het Spaanse fascisme: Santiago de Compostella, Covadonga en Roncesvalles

De opa van mijn Spaanse verloofde Paula, waarmee ik zes jaar in Zuid-Amerika woonde en waarover ik al eerder schreef in dit feuilleton, was generaal Alfonso Armada y Comyn, markies van Santa Cruz de Ribadulla. Mijn progressieve ex, desondanks het lievelingetje van haar grootvader, vertelde me altijd dat haar abuelito zelfs de Spaanse koning nog te progressief vond. Ik vertelde Paula dat ik een tochtje ging maken naar de bedevaartsoorden van rechts Spaans - Santiago de Compostella, Covadonga en Roncesvalles - en ze reageerde sipjes: "Dat zijn mijn jeugdtrauma’s, ik moest daar heen met opa en mijn ouders!"

Tijdens de Spaanse Burgeroorlog vocht ijzervreter Armada aan de fronten in Andalusië, Guadalajara en Valencia en daarna in Leningrad met de Spaanse Blauwe Divisie. Na de oorlog was hij de tutor van Juan Carlos de Borbón en leerde hij de toekomstige koning van Spanje schieten op van alles nog wat. En dat deed die mafkees, het liefst vanuit een helicopter op baby-olifantjes. 

Op 23 februari 1981 was El Fonzo het brein achter de staatsgreep, bijgenaamd "Operatie Duque de Ahumada", ter ere van de oprichter van de Guardia Civil. Antonio Tejero, de besnorde clown die begon te schieten in het parlement, was slechts een sokpop want Armada zou de jefe van de nieuwe militaire junta worden. Het Hooggerechtshof veroordeelde de generaal tot de maximumstraf van dertig jaar gevangenis. In december 1988 kreeg hij gratie en trok hij zich terug in Galicië, waar hij zich tot zijn dood op 1 december 2013 toelegde op het kweken van orchideeën. Mijn ex bezocht hem nog regelmatig, en in mijn bibliotheek in Villa Vischlugt in de Algarve staan twee gesigneerde boeken van haar abuelito. Het grote geheim van Armada was of de koning op de hoogte was van de coup, en volgens mijn ex-schoonfamilie was hij dat en ging hij er zelfs mee akkoord. 

Mijn queeste naar het Spaanse fascisme, de gedoodverfde vijand van de mohammedaanse Moren, begon zoals u eerder al las in Santiago de Compostella, in de kathedraal van Santiago Matamoros – de Morendoder en nationale schutspatroon van Spanje. Die wereldberoemde pelgrimskerk aan het einde van al die camiños de Santiago is het oudste anti-islambedevaartsoord van Europa. Santiago himself was ook de beschermheilige van de Spanjaarden en Portugezen die tijdens de Reconquista, de ontdekkingsreizen en waar ter wereld ze later moslims (of Joden, als ze het een beetje meezat) tegenkwamen ‘Santiago!’ (aan)riepen voor ze die te lijf gingen.

Na ons bezoekje aan Santiago de Compostella maakte ik met Bart Nijman de onwaarschijnlijk mooie reis naar Covadonga, in het hart van de Picos de Europa aan de noordkust van Asturië. Covadonga is een dorpje van 70 inwoners tussen twee gletsjermeren op bijna 1.200 meter hoogte en dé bakermat van rooms & royaal Spanje. Koning Pelayo behaalde hier in 722 de voor zover bekend de échte allereerste overwinning op de mohammedaanse Moren.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is de Costa del Sol. Zaterdag las u deel 1, hier het slot. Volgende bestemming: Frankrijk

Afgelopen weekend eindigden we met de Saudische Costa del Sol-gangers, maar niet alleen het koninklijk huis van Saudie-Arabië is vermaard in die Spaanse contreien. In 2017 haalde een andere, nog zo’n fijne Arabische sprookjesprins van Marbella de pers: Rifaat al Assad, een oom van de Syrische president en hierboven links op een foto uit 1984 naast zijn oudere broer (en toenmalig president) Hafez al-Assad. Al zijn bezittingen in Marbella en Puerto Banús werden onteigend en zijn bankrekeningen geblokkeerd. Hij werd ervan verdacht samen met een aantal van zijn zoons aan het hoofd te staan van een criminele organisatie. Rifaad al Assad was verantwoordelijk voor het neerslaan van een opstand van de moslimbroeders in Hama, in 1982. Naar schatting 25.000 mensen werden daar toen genadeloos afgeslacht. Hij kwam naar Marbella na zijn mislukte staatsgreep tegen zijn broer in 1984. 

Hij kwam niet onbemiddeld aan: in zijn koffers zeulde hij 300 miljoen euro mee, die hij uit de staatskas had gesnaaid. Hij zette een paar ondernemingen op samen met zijn landgenoot Monzer al Kassar, een drugs- en wapensmokkelaar die toen een van de meest bekende leden van de jetset in Marbella was. Kort daarop stootte hij deze listig van de troon en nam diens appartementen en nachtclubs in Puerto Banús over. Kassar werd later door twee Amerikaanse DEA-agenten die zich voordeden als wapenhandelaren in de val gelokt. Al Assad beheerde zijn bezittingen vanuit drie in Gibraltar gevestigde ondernemingen: Zen Limited, Stay Limited en Groove Limited. Hij raakte goed bevriend met de door en door corrupte burgemeester Jesús Gil y Gil, een vriendschap die stand hield zolang Al Assad ruimhartig met dollars en diamanten strooide. Assad resideerde in een zwaar bewaakt paleis, waar hij de hele dag door wortelsap uit met diamanten ingelegde zilveren bekers dronk. Als al Assad ergens zijn oog op had laten vallen, weerhield niets of niemand hem ervan om dit in zijn bezit te krijgen. Behalve het exclusieve restaurant ‘El Mirador’ in Puerto Banús. Daar kreeg hij nul op het rekest. Nadat de eigenaresse weigerde om het te verkopen, verschenen er om de haverklap lijfwachten van al Assad om ruzie te zoeken met de gasten en vernielingen aan te richten.

De eigenaresse deed bij de politie aangifte tegen al Assad wegens bedreigingen om haar te verkrachten en te vermoorden. Maar de autoriteiten durfden hem niet aan te pakken. Hij was te machtig en bovendien bevriend met Gil. Tot 2017 dus. In totaal werd beslag gelegd op 503 bezittingen van Al Assad in Marbella en Puerto Banús, waaronder La Máquina, een haciënda die ruim 60 miljoen euro had gekost. De totale waarde van deze geconfisqueerde bezittingen wordt geschat op 691 miljoen euro.

Los van de invasie van stinkend rijke Arabieren, heeft Andalusië te kampen met een andere invasie: die van drugsbaronnen uit Marokko. 

Ik schreef daar met Ivo het huiveringwekkende en op waarheid gebaseerde Costa del Coke over, en we haalden daarmee zelfs het kleuterprogramma Trippers van BNN/VARA! Het filmpje dat mijn goede vriend Vincent Verweij maakte, baas van Crimesite en vaste documentairemaker bij Zembla, is echter stukken leuker én ongecensureerd:

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is in Malaga en dat bezoek knippen we in twee delen. Vandaag deel 1, woensdag het vervolg

Tristeza não tem fim. Felicidade sim. Malaga is het eindpunt van mijn safari door Andalusië met bloedgabber Ivo Teulings en ik moest bijna wenen toen ik dacht aan die schitterende tekst van Vinícius de Moraes, gezongen door Tom Jobim. Triestheid kent geen einde, geluk wel. Ivo woont in El Palo, de pittoreske visserswijk van Malaga, en na het steenkoude binnenland van Andalusië is het een genot om in het zonnetje nat te lunchen op het strand. 

De chiringuito New Varadero is het best bewaarde culinaire geheim van de Costa del Sol en het is niet voor niets dat Jeroen Pauw hier om de hoek woont.  Chiringuito betekent zoveel als een barretje in de open lucht of een strandtent en de term komt van Cuba, net als Milagros, de vrouw van Ivo. En zo is de cirkel des levens weer rond. 

Na onze natte lunch rijden we even langs het voetbalstadion van Malaga CF, het speeltje van sjeik Abdullah bin Nasser bin Abdullah Al-Ahmed Al-Thani uit Qatar, dat de beste club van Spanje moest worden maar nu een non-descripte middenmoter is in de Segunda División.

Het is een publiek geheim dat ik een bloedhekel heb aan Qatar maar ook aan al die andere islamo-fascistische operettedictaturen in de Golf die alles opkopen, van onze kunst tot onze warenhuizen tot onze voetbalclubs. Het enige dat ze niet kunnen kopen, zijn wetenschappelijk ingestelde hersens, blijkens het slechts handjevol Nobelprijzen dat gewonnen werd door de bijna 2 miljard mohammedanen wereldwijd (en daar zit de Nobelprijs voor de Vrede voor meneer Arafat dan ook nog bij). 

Het laatste wapenfeit van de club uit Malaga, waar onze grootheden Kiki Musampa en Ruud van Nistelrooij nog even speelden, was de kwartfinale van de Champions League tegen Borussia Dortmund in 2013. De Andalusiërs verloren met 3-2, met twee controversiële Duitse doelpunten in de blessuretijd. Wedstrijden kopen lukt ze kennelijk ook niet altijd. Het is altijd wel lachen met Arabieren, qua voetbal. Wie herinnert zich niet de wedstrijd Frankrijk-Koeweit in Spanje? Alain Giresse maakte 4-1 en sjeik Fahad Al-Ahmad Al-Sabah, broer van de emir en voorzitter van de Koeweitse voetbalbond gebaarde woedend dat de spelers het veld moesten verlaten. Die deden natuurlijk want die zagen hun koppen al rollen, eenmaal thuis. Er zijn namelijk mensen om minder onthoofd in die vrolijke regio.

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Derde halte: Córdoba en omstreken

Die islamisering van Europa, doctorandus van Amerongen, dat is toch gewoon een verzinsel van de Wijzen van Zion die de wereld eerder al bang maakten met hun Protocollen? En is het niet opvallend dat die walgelijke term Eurabia populair werd gemaakt door de Egyptisch-joods-Brits-Zwitserse hobbyhistorica Gisèle Littman, beter bekend als Bat Ye’or? 

Ik ben in alle opzichten gematigd en hoor de ongeruste Gutmenschen in de regel dan ook geduldig aan als ze beginnen over islamisering, Eurabia en last but not least de fopziekte 'islamofobie'. Op gezette tijden moet ik mij herpositioneren als een fatsoenlijk mens met een gedegen academische achtergrond en een eerlijke, gebalanceerde mening. Dat gaat niet van harte want ik zie mezelf liever als een naar smegma en motorolie riekende mannenman met street credibility, desnoods intellectueel uitgedaagd want dat vinden mijn trouwe lezeressen fijn. 

Ik vind het namelijk vreselijk om de belerende betweter uit te hangen - daar hebben we onze internationale hofnar Frenske Timmermans voor - maar nu ga ik toch maar even schermen met een moeilijk vertoog uit het extreem-linkse Franse dagblad Libération en dus onverdacht als het gaat om een politiek-correct standpunt inzake het joods-mohammedaanse conflict. Het betreft een vertoog van Pascal Bruckner, getiteld l’Invention de l’islamophobie. Bruckner is een van de belangrijkste nouveaux philosophes van de Sorbonne en had Roland Barthes als leermeester. Het stuk is in het Frans dus ik vat het even samen: Iraanse fundamentalisten pompten het omstreden begrip islamofobia nieuw leven in aan het einde van de jaren zeventig. Ze namen xenofobie als voorbeeld, met als doel iemand die kritiek uit op de islam als racist te ‘kaltstellen’.

Bruckner: "Islamofobie ontkent de realiteit van een islamitisch offensief in Europa, valt secularisme aan door het weg te zetten als fundamentalisme en wil vooral moslims die vragen bij de Koran hebben, die streven naar gelijkheid der seksen en die het recht eisen op geloofsafval of een eigen geloofsbeleving, het zwijgen opleggen."

Pero bueno, terug naar het concept Eurabia. Eurabia veronderstelt de politieke en culturele inlijving van Europa in de islamitische wereld. De term werd te pas en te onpas gebruikt door internationale media als Fox, CBS, ABC, The Economist en NBC en komt er op neer dat de jonge en snel groeiende moslimbevolking in Europa niet wil assimileren. Als de trend van immigratie en demografie zich doorzet, komt heel Europa onder de mohammedaanse knoet. De Amerikaanse historicus Bernard Lewis stelde dat er twee mogelijkheden waren: Europa islamiseert of de islam wordt Europees. In een interview met het Duitse dagblad Die Welt van 19 april 2006 vreesde Lewis dat Europa aan het einde van deze eeuw deel zou uitmaken van de islamitische wereld. Het gezaghebbende Engelse weekblad The Economist schreef dat Europa het strijdveld van de jihad was geworden. Volgens de voormalige toenmalige Eurocommissaris Frits Bolkestein hing de islamisering van Europa nauw samen met het dreigende EU-lidmaatschap van Turkije. 

Bat Ye’or zei ooit in een interview met HP/De Tijd. "Als de fundamentalisten hun kansen goed hebben ingeschat en hun oorlog winnen, dan ligt er voor de wereld een donkere toekomst in het verschiet, vooral in dat deel van de wereld dat de islam in zijn armen heeft gesloten."

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Eerste halte: Madrid

Ik was voor het laatst in Madrid op 11 juli 2010, waar ik in een volgepakte kroeg naar Nederland-Spanje keek. Toen Nigel de Jong Xabi Alonso doormidden schopte, werd ik bijna gelyncht door mijn toenmalige schoonbroer Gonzalo en zijn vrienden. Erg populair was ik niet bij mijn schoonfamilie, die ik liefkozend de inquisitie noemde. De oom van mijn toenmalige vriendin Paula was generaal Alfonso Armada, de negende markies van Santa Cruz de Rivadulla die betrokken was bij zowel de Spaanse Burgeroorlog als de Spaanse staatsgreep in 1981. Paula’s tío was het brein achter die staatsgreep en werd veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf maar kreeg in december 1988 om gezondheidsredenen gratie. 

Ik woonde met Paulita in Rio de Janeiro, op veilige afstand van de inquisitie, en we waren even naar Madrid overgekomen voor de bruiloft van Gonzalo. 

Paula’s zus Astrid was getrouwd met de eigenaar van Ferrovial, een van de grootste bouwbedrijven ter wereld. Baas Rafael del Pino was met een slordige zes miljard euro goed voor een aardige Forbes-notering. Ik kon het wonder boven wonder goed vinden met Rafa, die nog kleiner is dan ik, en ik mocht mee naar de VIP-zone van het Bernabéu-stadion en het après-golfen in Sotogrande, de Andalusische speeltuin van de beau monde uit Madrid. 

Enfin: all good things must come to an end, en bijna elf jaar later ben ik voor het eerst weer in in Madrid, waar Paula mij opwacht in het Atocha-station. Ik heb haar verteld over Safari Eurabia en zij wil graag mijn gids spelen in Madrid. We lopen meteen naar het monument voor de 192 slachtoffers van de islamitische aanslagen op 11 maart 2004.

Dit monument is bovengronds een glazen cilinder die ‘s nachts verlicht is. Onder de grond, in het station, is een bescheiden ruimte, huiveringwekkend in zijn soberheid. De namen van de slachtoffers staan op de wanden en verder is er niets. Ik weet mij nooit een goede houding te geven op dit soort plekken. Moet ik bijvoorbeeld een hele ernstige smoel trekken, moet ik zwijgen, moet ik devoot mijn handen in elkaar vouwen?