Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Derde halte: Córdoba en omstreken

Die islamisering van Europa, doctorandus van Amerongen, dat is toch gewoon een verzinsel van de Wijzen van Zion die de wereld eerder al bang maakten met hun Protocollen? En is het niet opvallend dat die walgelijke term Eurabia populair werd gemaakt door de Egyptisch-joods-Brits-Zwitserse hobbyhistorica Gisèle Littman, beter bekend als Bat Ye’or? 

Ik ben in alle opzichten gematigd en hoor de ongeruste Gutmenschen in de regel dan ook geduldig aan als ze beginnen over islamisering, Eurabia en last but not least de fopziekte 'islamofobie'. Op gezette tijden moet ik mij herpositioneren als een fatsoenlijk mens met een gedegen academische achtergrond en een eerlijke, gebalanceerde mening. Dat gaat niet van harte want ik zie mezelf liever als een naar smegma en motorolie riekende mannenman met street credibility, desnoods intellectueel uitgedaagd want dat vinden mijn trouwe lezeressen fijn. 

Ik vind het namelijk vreselijk om de belerende betweter uit te hangen - daar hebben we onze internationale hofnar Frenske Timmermans voor - maar nu ga ik toch maar even schermen met een moeilijk vertoog uit het extreem-linkse Franse dagblad Libération en dus onverdacht als het gaat om een politiek-correct standpunt inzake het joods-mohammedaanse conflict. Het betreft een vertoog van Pascal Bruckner, getiteld l’Invention de l’islamophobie. Bruckner is een van de belangrijkste nouveaux philosophes van de Sorbonne en had Roland Barthes als leermeester. Het stuk is in het Frans dus ik vat het even samen: Iraanse fundamentalisten pompten het omstreden begrip islamofobia nieuw leven in aan het einde van de jaren zeventig. Ze namen xenofobie als voorbeeld, met als doel iemand die kritiek uit op de islam als racist te ‘kaltstellen’.

Bruckner: "Islamofobie ontkent de realiteit van een islamitisch offensief in Europa, valt secularisme aan door het weg te zetten als fundamentalisme en wil vooral moslims die vragen bij de Koran hebben, die streven naar gelijkheid der seksen en die het recht eisen op geloofsafval of een eigen geloofsbeleving, het zwijgen opleggen."

Pero bueno, terug naar het concept Eurabia. Eurabia veronderstelt de politieke en culturele inlijving van Europa in de islamitische wereld. De term werd te pas en te onpas gebruikt door internationale media als Fox, CBS, ABC, The Economist en NBC en komt er op neer dat de jonge en snel groeiende moslimbevolking in Europa niet wil assimileren. Als de trend van immigratie en demografie zich doorzet, komt heel Europa onder de mohammedaanse knoet. De Amerikaanse historicus Bernard Lewis stelde dat er twee mogelijkheden waren: Europa islamiseert of de islam wordt Europees. In een interview met het Duitse dagblad Die Welt van 19 april 2006 vreesde Lewis dat Europa aan het einde van deze eeuw deel zou uitmaken van de islamitische wereld. Het gezaghebbende Engelse weekblad The Economist schreef dat Europa het strijdveld van de jihad was geworden. Volgens de voormalige toenmalige Eurocommissaris Frits Bolkestein hing de islamisering van Europa nauw samen met het dreigende EU-lidmaatschap van Turkije. 

Bat Ye’or zei ooit in een interview met HP/De Tijd. "Als de fundamentalisten hun kansen goed hebben ingeschat en hun oorlog winnen, dan ligt er voor de wereld een donkere toekomst in het verschiet, vooral in dat deel van de wereld dat de islam in zijn armen heeft gesloten."

Bat Ye’or was er van overtuigd dat de Marokkaanse en Turkse migratie naar West-Europa in de jaren zestig en zeventig een samenzwering was van Europese en Arabische elites om Europa te islamiseren. "De grote aantallen immigranten die Europa vanaf de jaren zestig binnenhaalde, heeft het nooit kunnen verwerken. Het soepele immigratiebeleid zorgde er samen met de snelle voortplanting onder de moslims voor dat Europa het spoor bijster raakte. Europese burgers hebben hun vrijheid verloren. Ze hebben geen bezwaar tegen zelfcensuur, en dat is wel het begin van het einde: binnen vijftig jaar heerst in veel Europese steden de sfeer van Damascus."

Dictators in de nachtclub van Damascus
Het voorbeeld van Damascus vond ik nogal ongelukkig gekozen door Bat Ye’or. Er viel natuurlijk het nodige aan te merken op het Syrische bewind maar in de hoofdstad en vooral in Aleppo en de badplaats Latakia kon ik naar hartelust hoeren en snoeren en deed ik alles wat de Heer Allah verboden heeft. Zo koester ik bijzonder fijne herinneringen aan een nachtclub in Latakia, bomvol rijkeluiskinderen, animeermeisjes en de onvermijdelijke snorremans van de gevreesde ‘mukhabarat’ (geheime dienst). 

Variété-artieste Georgina, enkel gekleed in hotpants en een topje, zong na de zoveelste stroomuitval een lied als hommage aan president Hafez al Assad, ingeleid door een paar obligate revolutionaire strijdkreten. 

Met zichtbare tegen- en weerzin stond de stomdronken meute zich op om mee te lallen. Wie dat namelijk niet deed, was verdacht en subversief. Mijn stapmaten en ik lagen in een deuk om het potsierlijke en gênante tafereel: een dronken hoer die in een aggenebbisj nachtclub de great dictator bezingt en laat loven & prijzen. Ik slaagde erin om tot sluitingstijd vijf keer de hele tent uit de dood te doen herrijzen met de leuzen van Georgina. Niemand durft te weigeren, uit angst gemarteld te worden door de geheime dienst. Uiteindelijk heeft Georgina nog voor mij privé “gezongen” op mijn hotelkamer maar daar kan ik niet over uitwijden want de kinderen lezen mee.

Tijdens mijn studie aan de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem wisten Israëlische Midden-Oostendeskundigen mij van alles over Iran, Irak en Syrië te vertellen, en met bijzonder grote stelligheid, maar zij hadden die landen nooit bezocht, en al helemaal niet de bordelen van Damascus, Aleppo en Latakia.

"Eurabia", foeterde Ye’or verder tegen HP/De Tijd, "Is het resultaat van een door Frankrijk geleide Europese politiek die aanvankelijk bedoeld was om de Europese macht tegen de Verenigde Staten te vergroten, door diens belangen met de Arabische landen te vervreemden. Europa voert een geheime oorlog tegen Israël door middel van economische boycots en het verspreiden van antizionistische en antisemitische retoriek. Europa kiest voor een zelf opgeworpen islamisering die overeenkomt met de islamitische kijk op Europa. Lesprogramma’s over het Midden-Oosten werden aangepast aan de islamitische versie van de geschiedenis en de verspreiding van de Arabische cultuur werd gestimuleerd. Deze kijk dicteert ons de mythe van de islamitische tolerantie tijdens het Andalusische kalifaat, dat veel zou hebben bijgedragen aan de Europese cultuur. Alsof de islam historische legitimiteit heeft in Europa! Alsof het geen vijandige indringer was die zich door oorlog en verovering opdrong! El Andalus is voor de moslims gewoon het land van de jihad en al hun destijds veroverde land is in hun ogen onvervreemdbaar islamitisch territorium."

Daar had mevrouw Ye’or natuurlijk wel een puntje, met die mythe over de mohammedaanse tolerantie tijdens het Andalusisch kalifaat.

En dan zijn we eindelijk in Córdoba
Het toeval wil dat ik me nu in het Córdoba bevindt, en wie kalifaat zegt, zegt Córdoba (en Toledo en Granada natuurlijk). Met mijn maat Ivo Teulings, met wie ik de bestseller Costa del Coke schreef, en waarmee we zelfs de treurbuis haalden, kijken we in de oude binnenstad op een stampvol terras naar Real Madrid-Barcelona, door de Spaanse media omgedoopt tot de clásico en el desierto, de woestijnklassieker. De wedstrijd in het kader van de Supercopa de España wordt namelijk gespeeld in Riyad in Saoedi-Arabië. Ik vind dat een schande en twitterde schuimbekkende deze twiet:

Qatar en Saudi-Arabië moeten met hun vuile gore islamofascistische rotpoten van ons ooit zo prachtige Europese voetbal afblijven! Ik vind dan ook, tevergeefs en als een schreeuwende in de woestijn, dat Nederland het wereldkampioenschap voetbal in het islamofascistische Qatar in moet boycotten. Zelfs de oude demente oplichter Sepp Blatter blaatte dat het WK ergens anders gespeeld moest worden. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, zeg je dan. 

Een kinderfeest zonder Marco Borsato
Op het terras blijkt de ene helft van de Spanjolen voor Real Madrid en de andere voor Barcelona te zijn. Ik en Ivo, die getrouwd is met een Cubaanse (niet klikken als u onder de zestien bent) en in Malaga naast Jeroen Pauw woont, raken in gesprek met vriendelijke en vooral geestdriftige jongemannen. Ik vertel ze het horrorverhaal over Real Madrid dat als gevolg van een gruwelijke sponsordeal met barbaarse theedoeken het kruis uit het clubembleem liet halen. Real Madrid zonder kruis: dat is als een kinderfeest zonder Marco Borsato. De jongemannen geloofden mijn verhaal niet, over die kutploeg uit Madrid die zijn ziel aan verkocht aan Shaitan voor een paar oliepegels, dus ik ging effe koekelen. Et voilà: ESPN.

Het werd een latertje want op een gegeven moment kregen wij diverse likjes zuivere MDA van onze enthousiaste nieuwe vrienden. Ik vond dat altijd een beetje een kinderachtige drug maar van dit pretpoeder ging ik toch behoorlijk stuiteren, zeker in combinatie met diverse pullen bier, een paar flessen wijn en een paar enorme bellen Cuarenta y Tres.

Het islamitische erfgoed van Córdoba  is mooi maar je moet er wel iets bij te drinken hebben, bij voorkeur begeleid door een schaaltje jamón Ibérico uit het Mekka van de beenham: het Andalusische bergdorp Jabugo.

Banale belangstelling
Mijn belangstelling voor de Spaanse middeleeuwen heeft – zoals alles in mijn leven - een banale achtergrond. Ik bestudeerde in Jeruzalem Arabische en Hebreeuwse teksten uit de tijd van de convivencia. Mijn professor was, zacht uitgedrukt, nogal een aanhanger van de Griekse beginselen. De juridische teksten die hij ons gaf, handelden opvallend vaak vooral over interconfessionele conflicten in het badhuis. Aansluitend lazen wij dan een gedicht van de knapenschender Abu Nuwas of van Jehoeda Halevi: ‘Mijn hart is in het oosten maar ik leef in een uithoek van het westen’.

Mijn liefde voor Andalusië betreft dus allereerst de taal. Verder spelen de jamón Ibérico en de pata negra dus niet onbelangrijke rol. Vroeger zei men in Mokum over iemand die niet lekker in zijn vel zit: hij voelt zich als een ham op een jodenbruiloft. Als ik nu schrijf: hij voelt zich als een beenham op een mohammedanenbruiloft, dan krijg ik meteen een fatwa van een of andere zelfverklaarde cyberimam aan mijn broek: een dilettant die niet eens weet wat de islamitische wet ons vertelt over een joodse knaap die in dat hierboven genoemde badhuis op heterdaad wordt betrapt terwijl hij – voor geld of uit liefde – een welgestelde oudere muzelman leeg slobbert. Ik weet dat wel, want ik heb daarvoor doorgeleerd.

Bon, Ivo en ik eindigden de avond in de Bambu, een begrip in Córdoba en wijde omstreken maar waarom werd ons niet duidelijk waarom want er waren nul kommersjele sekswerkers en een piepklein glaasje wodka kostte 8 euro. ‘s Anderendaags gingen wij dan ook met een flinke spijker in de kop naar de kathedraal van Coŕdoba, die ten onrechte moskee wordt genoemd door ongeletterden. De kater des doods werd verzacht door het feit dat we niet in de rij voor een toegangsbewijs hoefden te staan want er waren amper bezoekers. 

Er wordt al een eeuwigheid flink gedebatteerd wie nou precies de wettige eigenaar is van de moskee-kathedraal: de mohammedanen of de toffelemonen. Dat moet u zelf maar op uw gemakske nalezen. Veel mensen hebben een romantisch beeld van de zogenaamde convivencia maar het was dus echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Leest u maar eens de boeken van de geweldige en zeer betrouwbare Madrileense wetenschapper Serafín Fanjul, Zijn werken zijn ook naar het Engels vertaald.

Onder het schrikbewind der Almohaden was de zogenaamde islamitische 'tolerantie' schaars. Ze slachtten alle joodse gemeenschappen die zich niet tot de islam wilden bekeren af en veel christenen werden op dezelfde manier gedwongen zich te bekeren met de punt van een zwaard, waarbij verschillende de marteldood stierven vanwege hun geloof. Onder de heerschappij van de Almohaden werden alle kunstwerken en filosofieën die niet samenvielen met wat de regerende kalief als orthodox beschouwde, verboden en zelfs vernietigd. De grote joodse filosoof Maimonides werd gedwongen zich te bekeren, een bekering die hij snel afzwoer nadat hij naar Egypte was gevlucht. 

Goed, Ivo en ik zijn toe aan een herstelbiertje in het wonderschone Granada, als onderdeel van onze Ruta del Califato.

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet, een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: