Uw pensioen gaat aan de beademing

\

Covid-19 en de lockdowns hebben enorme gaten geslagen in de zeilen van het eurozoneschip.  Maar om alles op Covid-19 te gooien is niet juist; net als bij de dodelijke slachtoffers van Corona, is er meestal sprake van onderliggend lijden.

POST! Ingezonden stuk door @TjeerdL

In Nederland is het verplicht om dieren voor de slacht te verdoven. Maar Nederland zou Nederland niet zijn als er een uitzondering gemaakt wordt voor de religieuze slacht. 

De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) houdt o.a. toezicht op de slacht en had een akkefietje met een aantal islamitische kelers omdat ze in aanloop naar het Offerfeest hun zaakjes niet op orde hadden. Niet omdat er anno 2020 nog steeds op barbaarse wijze wordt geslacht, maar zogenaamd omdat de coronaregels niet gewaarborgd zouden worden: "De toezichthouder verbood afgelopen zaterdag acht slachterijen om te slachten in aanloop naar het islamitische feest, omdat in hun plan van aanpak de coronaregels niet goed zouden worden nageleefd. Slachthuizen moeten voorafgaand aan het Offerfeest, dat komende donderdag begint, extra maatregelen nemen om verspreiding van het coronavirus te voorkomen."

Anderzijds heeft de Raad van State aangegeven dat een verbod op onverdoofd slachten indruist tegen de vrijheid van godsdienst. Het is als Unicef die zegt tegen genitale verminking te zijn, maar ondertussen gezellig theedrinkt met de vulvasnijders om die prachtige tradities niet teveel te schaden. Waar de Nederlandse overheid de scheiding tussen kerk en staat subtiel overboord flikkert, door subsidies te geven aan klinieken waar gezonde baby’s en jonge kinderen worden ontdaan van een stukje tampeloeres, omdat ergens in de sterren staat geschreven dat dat beter is. 

Snijden in kinderen vanwege religieuze motieven, dieren een gruwelijke dood laten sterven vanwege religieuze motieven: je zou toch mogen verwachten dat het welzijn van kind en dier boven die barbaarse religieuze en ideologische waanzin zou staan. Zeker in een progressief land als Nederland. 

Het eenzijdig negeren van de rechtsstaat waar het de vrijheid van godsdienst betreft, is van een treurige sneuheid om de religieuze achterban, om het even van welke geloofsstroom, niet teveel tegen de haren in te scheren. Maar in een gezonde samenleving zou de vrijheid van godsdienst en geloven per direct stoppen, namelijk daar waar je mens en/of dier fysiek schade toebrengt.  

"Wij gaan gewoon onverdoofd slachten", zegt Abdurrahim Ipekci, van de slachterij in Harderwijk. "We hebben vandaag met de NVWA om tafel gezeten, ze hebben ons ook gefeliciteerd. We mogen onze klanten weer bedienen."

En terwijl Abdurrahim en zijn kompanen de komende uren jubelend honderden dieren op een gruwelijke manier over de kling jagen door ze de keel door te snijden, schenken ze bij de RvS nog een glaasje rood in, gooien ze bij de NVWA het stuk schaap dat ze bij Appie hebben meegekregen op de grill en ligt Esther Ouwehand huilend op de bank.

Het zou de progressieve partijen die zeggen voor dierenwelzijn te staan, sieren als ze nu eindelijk stelling zouden nemen tegen het onverdoofd slachten van dieren. En voorts zijn wij van mening dat kinderbesnijdenis net zo achterlijk is en verboden zou moet worden.

Dit is deel 41 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Na de publicatie van onze white paper mag ik van Directeur Diantha alleen nog begeleid bij het UWV naar binnen en weet ik mij daarnaast gehaat door UWV-topbestuurder David Jongen. Vreemd genoeg is mijn rol bij het UWV nog niet geheel uitgespeeld. Diantha en haar amateurautomatiseerders hebben misschien wel wat ze willen, maar er zijn ook verliezers. De belangrijkste verliezer is Hans Tromp. Die is nog steeds verantwoordelijk voor het leveren van gegevens over inkomens- en dienstverbanden aan overheidsorganisaties (en incassobureaus). Er staat nog een hele rij klanten voor zijn deur die steeds slechter worden bediend.

De oorzaak is eenvoudig: teveel onbekwame handjes. Het sowieso al dramatisch laagproductieve software-productieproces bereikt nieuwe dieptepunten doordat het aantal mensen dat er aan werkt begin 2010 is geëxplodeerd van enkele tientallen tot richting de honderd. Veel van die mensen zijn te betitelen als 'para-automatiseerders’, mensen met affiniteit voor computers, maar geen ict’ers. Mensen die software kunnen ontwerpen of bouwen zijn slecht vertegenwoordigd. Nog meer handen aan een al overvol bed betekent lagere productiviteit, niet alleen per persoon, maar ook in absolute zin. Hans Tromp en zijn mensen zien het gebeuren.

Wat alles nog erger maakt is dat Directeur Diantha de nieuwe beheerder Corduroy uit het UWV-gebouw heeft gezet. De softwareontwikkeling vindt nu in Amersfoort plaats. Het is een double whammy: het pad dat de software aflegt wordt nog langer en foutgevoeliger en de drempel om even langs een deskundige te lopen om iets te vragen wordt een stuk hoger. Directeur Diantha zit er niet mee, integendeel. Er zijn zoveel UWV-monden te voeden.

Er is een lichtpuntje: onder druk van de toezichthouder is het polisadministratiesysteem uitzonderlijk goed gedocumenteerd. Dat maakt het toch mogelijk om redelijk snel de werking van het systeem te begrijpen. Helaas wordt die documentatie door UWV’ers niet geraadpleegd. Erger, de UWV-mensen hebben er effectief geen toegang toe en weten meestal niet van het bestaan ervan. Gek is dat niet. Documentatie maken of gebruiken zit niet in het DNA van het UWV. Bijna iedereen gaat ervan uit dat er geen bruikbare documentatie is en daarom wordt eventuele documentatie ook niet bijgehouden. Het is een klassieke vicieuze cirkel die niet uniek is voor het UWV, maar die bij het UWV tot in het extreme is ontwikkeld.

Tips voor uw lalala geld

Cortés, de huiscartoonist van onder andere Geenstijl, kwam met een suggestie voor een column. Naar aanleiding van wat tweets over de manipulatie van de Italiaanse rente, kwam op een gegeven moment Cortés met de vraag “wat te doen met je spaargeld”.

Dit is natuurlijk een vraag waar hele bibliotheken vol mee zijn geschreven, dus deze column zal daar geen recht aan kunnen doen. Ik kan wel enkele handvatten geven die de lezer wellicht kunnen helpen met betrekking tot dit vraagstuk.

1) Bepaal een eigen visie

Klinkt erg voor de hand liggend, maar in mijn ervaring volgen veel beleggers de mening van een ander (analist, fund manager, econoom, columnist, neef, buurman, etc.). Ze denken dat die persoon er wel verstand van zal hebben en dus volgen zij de adviezen/ideeën op van deze persoon. Probleem is echter dat de overtuiging vaak niet echt hard blijkt te zijn als de beleggingsresultaten even tegen zitten. Deze beleggers dumpen dan hun belang en gaan dan op zoek naar de volgende “goeroe” (de film The Big Short laat dat mooi zien). Kortom, het is belangrijk dat een belegger zich een beeld vormt van de huidige stand van zaken (economie, beurzen, politiek, en zo verder) en dan de toekomstscenario’s maakt die hij/zij de hoogst waarschijnlijkheid acht. Dat kan betekenen dat de belegger soms (zo niet vaak) de zijlijn zal prefereren. Maak je geen sier mee in het café, maar overleven is één van de heilige geboden van beleggen. Als ik nu om mij heen kijk, lijken de meesten echter dol te zijn om op een vulkaan te dansen (kom ik verderop op terug). 

Met die visie, krijgt de belegger overtuiging en kan er door de waan van de dag heen gekeken worden. Overigens niks mis met speculeren op korte termijn (denk aan day traden), maar dat is toch echt een ander spel met andere drijvende krachten en andere risico’s.

Dit is deel 40 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Met het officieel "in beheer" gaan van de polisadministratie gaan bij directeur Diantha alle remmen los. Dat kan ook. Het UWV doet nu zaken met het door ons opgezette beheerbedrijf Corduroy dat beschikt over een mooi beheercontract en even mooie voornemens. Binnen een maand leren ze dat het niet de bedoeling is om met weinig mensen veel werk te verzetten, maar het omgekeerde.

De dagelijkse leiding van beheerbedrijf Corduroy is in handen van Mark Bevers. Bevers weet als ex-manager van bedrijven als Getronics en PinkRoccade veel over werken voor bureaucratische overheidsbedrijven, maar op het UWV blijkt hij niet voorbereid. Direct na ingang van het beheercontract wordt beheerbedrijf Corduroy de toegang tot het systeem dat ze moeten beheren ontzegd. Alles wat Corduroy doet, moet via-via gebeuren: via IBM, via de UWV-automatiseringsdivisie, via Diantha's eigen UWV-beheerders. Het medicijn dat Diantha bij ons stapsgewijs heeft toegediend, krijgt Corduroy direct in overdosis.

Binnen drie weken ligt een alarmerende e-mail van Bevers bij Diantha's rechterhand Robert van W. Bevers meldt dat hij een deel van zijn contractuele verplichtingen niet kan vervullen. Het heeft geen effect. Dit is zoals het bij het UWV werkt. En heel gevaarlijk is het niet. Software waar niets mee gebeurt, blijft gewoonlijk doordraaien.

Mijn collega's werken vanaf 2010 nog beperkt voor het UWV en doen dat via Corduroy. Dat geldt ook voor mijzelf. Van mijn geheime lobbyactiviteiten weet niemand en de white paper waarmee wij uit de kast gaan komen is nog niet gepubliceerd. Dat vrijwaart mij echter niet van Diantha's vijandigheid. Voor haar vertegenwoordig ik alles wat het UWV-management en een groot deel van het personeel verafschuwt, in één woord: productiviteit. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Hans Tromp, adjunct-directeur Anno Maring en misschien zelfs diens en Diantha's baas, Paul Dirix, willen mij betrokken houden. Het gevolg van die weerstand is dat Diantha extra hard inzet op het mij buiten de deur werken. Begin maart word ik per e-mail tot persona non grata verklaard. Diantha kan dat. Niet alleen is ze operationeel de eindbaas, maar ze wordt ook gedekt door het informele UWV-managementnetwerk. Diantha heeft nóg een reden om mij te willen lozen. Minister Donner en Ketenmanager Franke willen hun wetgeving nog steeds door de Kamer duwen. Wat ik achter hun rug om doe weten ze niet, maar hoe ik over hun wetgeving denk is geen geheim.

Op Twitter stuitte ik op een tweet van Peter Kwint over “private equity graaikapitalisten”. Nu ben ik wat overgevoelig voor personen die de term kapitalisme verkeerd gebruiken. Tevens de eenzijdig kijk op private equity zit mij nogal eens dwars. Het over het hoofd zien van het ware probleem, is nog zoiets. Peter maakte er een combi van in zijn tweet en Renske Leijten (ja die van het ultra goede werk op het belastingdossier samen met Pieter Omtzigt) had in gevoel van gelijkgestemdheid de tweet van Peter geretweet. Ik reageerde en enkele tweets vlogen heen en weer. Maar dit is meer een onderwerp voor een column dan berichtjes van 140 letters.

Ingezonden door @Sonny Spek

Het was vorige week feest op Twitter en GeenStijl: energiebedrijf Vattenfall had besloten om de plannen voor de biomassacentrale in Diemen 'in de koelkast te zetten' en daarmee lijkt een einde te komen aan de voortslepende politieke soap rond biomassa. Een ontwikkeling waar ik als criticus op het importeren van houtige biomassa uit het buitenland (let op: biomassa is meer dan alleen bomenkap, maar gaat ook over afvalhout en groente-, fruit- en tuinafval) blij mee had moeten zijn, maar toch knaagt er iets. Energieonderzoeker Remco de Boer noemde het in zijn podcast een mogelijk keerpunt in het Nederlandse klimaat- en energiebeleid en daar moet ik hem gelijk in geven. De afspraak was om biomassa te gebruiken als transitiebrandstof naar een energiemix die wel volledig 'duurzaam' zou zijn en hiervoor een 'integraal afwegingskader' op te stellen. Dat klinkt ietwat technisch, maar aan de hand van het afwegingskader zou worden beoordeeld welke vormen van biomassa wel en niet toegelaten zouden worden om te gebruiken in Nederland. Er zouden dus afspraken worden gemaakt om bijvoorbeeld de import van 'houtige biomassa' uit het buitenland te verbieden of alleen houtige biomassa toe te staan dat doormiddel van een duurzame kringloop is gekapt. 

Dat klinkt vrij redelijk en genuanceerd, maar als je de ontwikkelingen van de afgelopen week en de motie van de regeringspartijen om in de toekomst te stoppen met subsidies voor biomassa neemt, laten deze exact zien waarom het Klimaatakkoord geen stuiver meer waard is. De keuze van de Tweede Kamer om biomassa uit de energiemix te halen geeft namelijk wederom te denken in hoeverre er is nagedacht over de plannen rond de verduurzaming van Nederland. Het kenmerkt een totaal inconsequent klimaatbeleid van Rutte III en geeft een huiveringwekkend beeld voor de toekomst. Op het moment dat een kabinet afstapt van biomassa als transitiebrandstof, maar zich wel heeft gecommitteerd aan de eerdergenoemde doelen om de CO2-uitstoot te verminderen, dan zullen andere bronnen worden gebruikt om dit verschil te compenseren. Je kunt hierbij denken aan het plaatsen van extra windmolens en zonneweides, want kernenergie en schaliegas blijven helaas voorlopig uit den boze. Hoe mooi het stoppen met biomassa lijkt, ook voor de critici van het klimaatbeleid zal dit negatief uitpakken.

Dit is deel 69 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Naar aanleiding van de actualiteit halen we een aflevering naar voren. De aflevering is onvermijdelijk iets langer dan gebruikelijk, waarvoor excuses.

Akte 1: Begin september 2014 – Koffie met Bruno

Jaarlijks praat ik een of twee keer bij met Bruno Bruins, UWV eindbaas sinds 2012. Over de polisadministratie spreken we niet meer. De ellende is van voor zijn tijd en ik doe andere dingen voor het UWV. We hebben het op mijn verzoek over werk.nl, al is Bruins' belangstelling tanende nu werk.nl uit de publiciteit is. 

Voor ik hem kende, had RTL-journalist Siebe Sietsma Bruins beschreven als zeer intelligent. Ik zie dat anders. Ik zie Bruins als zeer toegankelijk, goed van vertrouwen en vooral wijs. Wijs genoeg om te begrijpen dat hij maar beperkt greep heeft op de ontspoorde UWV-organisatie.

Bruins informeert naar mijn mening over een voorgenomen grote verbouwing van het UWV-excassosysteem. Ik heb er wat van gehoord maar houd mij op de vlakte. De verbouwing van minstens 18 miljoen wordt beschouwd als 'beheer' en gaat onderhands worden gegund aan Capgemini. Bruins voelt kennelijk nattigheid, maar ik beperk mij tot de inhoud. Ik ben geen Raspoetin.

Dan gebeurt er iets vreemds. Vanuit het niets begint Bruins over de polisadministratie en de samenwerking met de Belastingdienst. "René, ik wil dat je weet dat de samenwerking tussen UWV en Belastingdienst nu voorbeeldig verloopt. Peter Veld en ik zijn echt maatjes." Peter Veld is Bruins' tegenvoeter bij de Belastingdienst. Ik zeg dat ik blij ben het te horen, maar geloof het verder wel. Rond de polisadministratie heerst de vrede van een – heel dure – begraafplaats en ik weet dat Bruins geen millimeter speelruimte heeft.

Akte 2: 26 september 2014 – Een gekke e-mail

Ik ontvang een e-mail van Leo K., inspecteur bij de Belastingdienst. Hij kent mij van de radio, lees ik. Hij heeft een systeem gebouwd dat hij mij graag wil laten zien. Het is een extreem ongebruikelijk verzoek. Zijn uitleg is dat hij geen automatiseerder is maar belastinginspecteur. Hij is op zoek naar endorsements van een erkende deskundige. En dat ben ik volgens hem bij de Belastingdienst.

Ik ben niet happig. Deze man is naar eigen zeggen een amateur en wat hier gebeurt is onbestaanbaar bij de gesloten en strikt hiërarchische Belastingdienst. Ik antwoord daarom dat ik bij de Belastingdienst bekend ben, maar wel als de bonte hond. Dit moet u niet willen. Leo meldt dat hij het met zijn manager heeft afgestemd en die weer met zijn manager. Daarboven zit Peter Veld en die heeft Leo ook gesproken. René Veldwijk is welkom. Een eenvoudige inspecteur met een direct lijntje naar de topman? Bij de Belastingdienst? Da's ongehoord. Ik kom kijken.

In de gewone pers valt weinig te lezen over de ingrepen van de ECB. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de materie ter ver weg staat van de lezer, dat de biljoenen euro's niet meer in te beelden zijn en dat men geheel niet doordrongen is van het gevaar van een dergelijk monetair beleid. Het onderwerp verdient de aandacht van de pers, maar blijkbaar zijn standbeelden, straatnamen, gapers, een stofzuigende Gordon (Gordon is overigens een goede naam voor een zakloze kruimeldief), Jort Kelder, knielers, een vermiste Glee-actrice, een Ferrari in het IJ en dergelijke onderwerpen het nieuwe brood en spelen. 

De reden van het ECB-ingrijpen was natuurlijk de economische crisis die is veroorzaakt door Covid-19 en de lockdowns. Dit is althans de gangbare verklaring, maar die klopt niet helemaal. Zoals in de afbeelding hieronder is afgebeeld, heeft de ECB al eind vorig jaar haar opkoopprogramma weer opgestart.

Het feit dat dit gebeurde terwijl economisch (op het eerste gezicht) alles op rolletjes liep, is al zorgwekkend. Blijkbaar was er ergens in het financiële systeem toch gevaar en moesten de spreekwoordelijke geldpersen weer worden aangezet. Het tweede markante feit is dat de ECB haar noodsteun eigenlijk nooit heeft afgebouwd. In de afbeelding zijn de netto aankopen te zien en, op een paar miniblipjes na, zijn deze altijd boven de nul geweest. Wellicht dat de economische groei sinds 2014 grotendeels gebaseerd is op lucht; alsof de economie een onderdeel uitmaakt van een financiële Matrix waar iedereen voor de blauwe pil heeft gekozen.  

Kijkend naar de monetaire stimulatie sinds de Covid-19-uitbraak mag worden vastgesteld dat zowel de grootte als het tempo enorm zijn toegenomen. Wat normaal een kwestie van een jaar was, wordt nu in enkele maanden gedaan. 

De grafiek laat alleen maar QE en PEPP zien, maar de ECB doet meer dan dat. In tegenstelling tot de Fed heeft de ECB de liquiditeit in de markt nu juist verhoogd via LTRO (zie afbeelding hieronder).

Dit is deel 39 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2010 – 2011

Vanaf midden 2009 tot maart 2010 ben ik bezig geweest met het slopen van de wetgeving waarmee Ketenmanager Franke "onze" polisadministratie wilde vereenvoudigen herbouwen. Het heeft mij geen goed gedaan. Ik moet bekennen dat ik mijn achterbakse lobbyactiviteiten erg leuk vond. Ik had daarna in alle openheid de strijd kunnen beslechten, maar ondertussen was ik permanent bezig met het aanspreken van negatieve energie. En totdat eind 2010 het verlossende bericht kwam dat de Ketenmanager zou vertrekken bleef ik ook in de vechtstand staan voor een volgend rondje matten. Ik werd er geen fijner mens door.

Ondertussen is ons contract met het UWV begin 2010 overgegaan naar Corduroy BV, het door ons op verzoek van het UWV opgezette softwarebeheerbedrijf. Ik bezit ruim een kwart van de aandelen, maar heb door mijn geblunder bij de oprichting nul zeggenschap. Bij het UWV, waar men beschikt over een onuitputtelijke hoeveelheid negatieve energie, is zoiets een garantie voor diepe frustratie.

Die ellende begint meteen. Corduroy kan niet zomaar met een nieuwe ploeg net geworven medewerkers de beheerklus overnemen. Dat is geen probleem, want de kennis van mijn ervaren collega's en mijzelf blijft beschikbaar via Corduroy. Bij het UWV zitten ze daar anders in. Twee inhuurkrachten die via ons werken aan de polisadministratie krijgen te horen dat het UWV ze direct wil inhuren. Dat is niet alleen zakelijk onfatsoenlijk,maar ook onrechtmatig omdat de contracten een deugdelijk relatiebeding bevatten. Dat gaat dus niet gebeuren.