Geenstijl

Dit is deel 39 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2010 – 2011

Vanaf midden 2009 tot maart 2010 ben ik bezig geweest met het slopen van de wetgeving waarmee Ketenmanager Franke "onze" polisadministratie wilde vereenvoudigen herbouwen. Het heeft mij geen goed gedaan. Ik moet bekennen dat ik mijn achterbakse lobbyactiviteiten erg leuk vond. Ik had daarna in alle openheid de strijd kunnen beslechten, maar ondertussen was ik permanent bezig met het aanspreken van negatieve energie. En totdat eind 2010 het verlossende bericht kwam dat de Ketenmanager zou vertrekken bleef ik ook in de vechtstand staan voor een volgend rondje matten. Ik werd er geen fijner mens door.

Ondertussen is ons contract met het UWV begin 2010 overgegaan naar Corduroy BV, het door ons op verzoek van het UWV opgezette softwarebeheerbedrijf. Ik bezit ruim een kwart van de aandelen, maar heb door mijn geblunder bij de oprichting nul zeggenschap. Bij het UWV, waar men beschikt over een onuitputtelijke hoeveelheid negatieve energie, is zoiets een garantie voor diepe frustratie.

Die ellende begint meteen. Corduroy kan niet zomaar met een nieuwe ploeg net geworven medewerkers de beheerklus overnemen. Dat is geen probleem, want de kennis van mijn ervaren collega's en mijzelf blijft beschikbaar via Corduroy. Bij het UWV zitten ze daar anders in. Twee inhuurkrachten die via ons werken aan de polisadministratie krijgen te horen dat het UWV ze direct wil inhuren. Dat is niet alleen zakelijk onfatsoenlijk,maar ook onrechtmatig omdat de contracten een deugdelijk relatiebeding bevatten. Dat gaat dus niet gebeuren.

Van de directie van Corduroy heb ik niets te verwachten. Ze willen de relatie niet beginnen met ruzie. Maar er speelt nog iets. Het UWV is bezig met het opzetten van een complete parallelle beheerclub, los van Corduroy. Op die manier kunnen ze de vele tientallen medewerkers kwijt die na het afzinken van het Capgemini-systeem een plekje moeten krijgen. Voor Corduroy is dat gek genoeg een voordeel. Door het bijzondere UWV-organisatiemodel is de productiviteit extreem laag. Kennis ontbreekt of is verspreid over veel mensen, wat op hetzelfde neer komt. En de enkeling die wel echt iets met software kan is ook nuttig. Beheer van software is niet zonder risico's. IBM mag een compleet rekencentrum laten affikken. Capgemini mag jarenlang met honderden mensen aan niet-levensvatbare software werken. Maar Corduroy BV hangt als er echt iets fout gaat. De keuze van het UWV om met twee parallelle beheerteams te werken en zelf de regie te voeren verkleint de kans op claims, mochten er dingen fout gaan. Ik zie nu voor het eerst hoe het UWV zichzelf in een positie manoeuvreert waar falende leveranciers steevast vrijuit gaan. Alleen ben ik nu aandeelhouder van de partij die profiteert van de gangbare wantoestanden. Ik zeg het Liberace na: "I cried all the way to the bank".

Ondertussen mag ik zelf het gevecht aangaan over de contracten van de twee inhuurkrachten. Een ervan is een zzp'er die ervoor past om onderwerp van een rechtszaak te worden en vertrekt. De ander werkt bij een klein softwarebedrijf. De directeur ervan vertelt dat hij persoonlijk door UWV Directeur Diantha C. onder druk is gezet om direct voor het UWV te gaan werken. Zo niet, dan kon zijn medewerker vertrekken. De man heeft eieren voor zijn geld gekozen. Het zal uitlopen op een nare rechtszaak waarbij het UWV buiten schot blijft. We winnen die rechtszaak wel, maar bijna niemand wint er iets mee. Voor directeur Diantha is het een afrekening en voor mij een kwestie van principe. Ik besef te laat dat ik mijzelf pijn doe terwijl mijn tegenspeler Diantha er vermoedelijk van geniet.

Gaandeweg wordt niet het UWV maar de directie van Corduroy de grootste dumpplek voor mijn negatieve energie. Dat de heren Kleipool en Bevers de touwtjes volledig in handen hebben gekregen door mijn falen heb ik geaccepteerd – you live, you learn. Dat ze nog net niet hardop zeggen dat ik de relatie met het UWV heb verpest met mijn onnodig harde manier van opereren, vind ik beledigend. Maar wat mijn bloed echt doet koken is de overtuiging bij de mannen dat het UWV geweldig tevreden is over de dienstverlening en de toekomst Corduroy en zijn aandeelhouders toelacht. Ik doe er alles aan om ze duidelijk te maken dat er bij het UWV geen plaats is voor kleine leveranciers op strategische plekken. Ik heb nog steeds mijn contacten bij het UWV en die denken wat ik denk: "bij de eerste gelegenheid wordt Capgemini weer teruggehaald". En die gelegenheid komt wanneer Corduroy volledig is ingebed in het UWV-systeem van niets doen met veel mensen. Op dat moment is het nog logisch ook. Voor de paar miljoen per jaar die het UWV aan Corduroy besteedt kan Capgemini een horde junioren of Indiërs inzetten.

Het antwoord op mijn hartenkreten is schouderophalen. Elke kwartaalmeeting met de aandeelhouders is een feest. De omzet van Corduroy is top en de winst over the top. Van mijn dividend kan ik riant leven, maar het is een schrale troost. Ik zie het bedrijf opgaan in de dolce far niente werkwijze van het UWV en rijp worden voor de slacht. Misschien is het onvermijdelijk, maar dat de mannen niet zien hoe dit gaat aflopen maakt mij wanhopig.

Bijna krijgt het verhaal een onverwachte, positieve afloop. Corduroy-directeur Frans Kleipool mag naïef en zelfingenomen zijn, hij is ook een topper op het gebied van fusies en overnames. In juni 2011 krijgen we te horen dat er op het hoogste niveau overleg plaatsvindt tussen het UWV en Ordina, een grote speler die graag de rol van Capgemini als huisleverancier wil overnemen. Ordina heeft voorgesteld om het beheer van de polisadministratie over te nemen tot 2018 voor de lieve som van 50 miljoen euro. Onderdeel van de propositie is dat Ordina Corduroy overneemt voor 7 miljoen euro.

Ik ben nergens bij betrokken en moet tevreden zijn met een kleine 2 miljoen. Dat ben ik. Er zijn slechtere manieren om uit je lijden te worden verlost. Wat ik niet begrijp is hoe zo'n onderhandse deal tot stand kan komen bij een overheid die voor elk wissewasje een kostbaar en langdurig aanbestedingstraject inricht. Het enige antwoord dat ik krijg is dat Ordina-CEO Ronald Kasteel en UWV-bestuurder David Jongen studiegenoten zijn geweest. Het voelt allemaal nog dubieuzer.

Uiteindelijk springt de miljoenendeal toch af. Waarom wordt niet duidelijk en is ook nooit duidelijk geworden. Om de misgelopen miljoenen heb ik geen traan gelaten. Wel over de twee Corduroy-directeuren. Ze hebben de ultieme demonstratie gehad dat het UWV er alles voor over heeft om zaken te doen met grote partijen. Uit niets blijkt dat ze de boodschap hebben begrepen.