Geenstijl

Dit is deel 40 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Met het officieel "in beheer" gaan van de polisadministratie gaan bij directeur Diantha alle remmen los. Dat kan ook. Het UWV doet nu zaken met het door ons opgezette beheerbedrijf Corduroy dat beschikt over een mooi beheercontract en even mooie voornemens. Binnen een maand leren ze dat het niet de bedoeling is om met weinig mensen veel werk te verzetten, maar het omgekeerde.

De dagelijkse leiding van beheerbedrijf Corduroy is in handen van Mark Bevers. Bevers weet als ex-manager van bedrijven als Getronics en PinkRoccade veel over werken voor bureaucratische overheidsbedrijven, maar op het UWV blijkt hij niet voorbereid. Direct na ingang van het beheercontract wordt beheerbedrijf Corduroy de toegang tot het systeem dat ze moeten beheren ontzegd. Alles wat Corduroy doet, moet via-via gebeuren: via IBM, via de UWV-automatiseringsdivisie, via Diantha's eigen UWV-beheerders. Het medicijn dat Diantha bij ons stapsgewijs heeft toegediend, krijgt Corduroy direct in overdosis.

Binnen drie weken ligt een alarmerende e-mail van Bevers bij Diantha's rechterhand Robert van W. Bevers meldt dat hij een deel van zijn contractuele verplichtingen niet kan vervullen. Het heeft geen effect. Dit is zoals het bij het UWV werkt. En heel gevaarlijk is het niet. Software waar niets mee gebeurt, blijft gewoonlijk doordraaien.

Mijn collega's werken vanaf 2010 nog beperkt voor het UWV en doen dat via Corduroy. Dat geldt ook voor mijzelf. Van mijn geheime lobbyactiviteiten weet niemand en de white paper waarmee wij uit de kast gaan komen is nog niet gepubliceerd. Dat vrijwaart mij echter niet van Diantha's vijandigheid. Voor haar vertegenwoordig ik alles wat het UWV-management en een groot deel van het personeel verafschuwt, in één woord: productiviteit. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Hans Tromp, adjunct-directeur Anno Maring en misschien zelfs diens en Diantha's baas, Paul Dirix, willen mij betrokken houden. Het gevolg van die weerstand is dat Diantha extra hard inzet op het mij buiten de deur werken. Begin maart word ik per e-mail tot persona non grata verklaard. Diantha kan dat. Niet alleen is ze operationeel de eindbaas, maar ze wordt ook gedekt door het informele UWV-managementnetwerk. Diantha heeft nóg een reden om mij te willen lozen. Minister Donner en Ketenmanager Franke willen hun wetgeving nog steeds door de Kamer duwen. Wat ik achter hun rug om doe weten ze niet, maar hoe ik over hun wetgeving denk is geen geheim.

Kort nadat Diantha mij de deur heeft gewezen komt de white paper uit. Alleen onze bedrijfsnaam staat erop, maar wie de auteur is weet natuurlijk iedereen. Binnen UWV-kringen is al snel duidelijk dat minister Donner de handdoek in de ring gooit. Of Diantha dat erg vindt is de vraag, want met de wet gaat ook de voorgenomen verbouwing herbouw van de polisadministratie op de schroothoop. Voor Diantha en haar medestanders is een systeem ingrijpend verbouwen of zelfs helemaal opnieuw bouwen geen fijn perspectief. Niets doen is minder risicovol, vereist minder deskundigheid en biedt bij de UWV-werkwijze werk aan bijna evenveel mensen.

Maar met de white paper kom ik voor het eerst in beeld bij de top van het UWV. Die  leidt immers zwaar gezichtsverlies. Naast Ketenmanager Cor Franke brandt UWV-topbestuurder David Jongen af. David Jongen is bij het UWV eindverantwoordelijk voor alles wat te maken heeft met automatisering. Dit wetgevingsfiasco komt voor de man bovenop twee enorme software-rampen, de polisadministratie en de WIA, met een kleine half miljard schade. Dat David Jongen nog op zijn plek zit is sowieso bijzonder, maar je minister een afgang bezorgen is erger dan belastinggeld verbranden. En waar Diantha C. een netwerk heeft binnen het UWV, heeft David Jongen vrienden in Den Haag. Een automatiseringsramp is in 2010 politiek nooit gevaarlijk voor een minister. David Jongen is alive and kicking.

Van mijn UWV-contacten hoor ik dat David Jongen woedend is over een white paper door een inhuurkracht en harde maatregelen wenst. Dat wordt natuurlijk moeilijk want wij werken niet meer voor het UWV. Dat doet Corduroy sinds een paar maanden. En daar bovenop ben ik net tot persona non grata verklaard. David Jongen kan mij niets maken. Hoofdschuddend hoor dat ik op dezelfde zwarte lijst zou zijn geplaatst waar eerder de corrupte Capgemini-handlanger Cees B. op is beland. Op een later moment doet David Jongen zelfs de informele instructie uitgaan dat de naam van iedere UWV-medewerker die contact met mij heeft aan hem persoonlijk moet worden gerapporteerd. Het lachen is mij dan vergaan. Mijn belangrijkste UWV-informanten vraag ik om aparte e-mailadressen aan te maken en alleen via privékanalen contact te zoeken. Dat een UWV-topbestuurder zichzelf beschadigt met dit ook binnen het UWV abnormale gedrag weegt kennelijk niet op tegen zijn haatgevoelens. Deze man heeft zichzelf niet onder controle of hij is oerdom.

Terwijl Diantha C. de UWV-werkwijze oplegt en David Jongen worstelt met zijn woede, zijn er bij het UWV ook mensen die de inhoud van de white paper bestuderen. Die mensen concluderen dat de oplossing die wij voorstellen om de problemen met verkeerd berekende UWV-uitkeringen en fraude op te lossen het overwegen waard is. Divisiedirecteur Dirix laat zelfs een brief voor het ministerie opstellen waarin dat allemaal wordt opgeschreven. Die brief wordt ook naar ons gelekt, maar verder dan een concept komt het niet. Topman David Jongen verbiedt de verzending ervan aan het ministerie.

Ik loop nu ruim drie jaar rond bij het UWV maar zelfs de in mijn ogen meest foute figuren veracht of haat ik niet. De bijna schaamteloze corruptie van Cees B. was verwerpelijk, maar het UWV vraagt erom te worden opgelicht en de flair waarmee Cees dat deed was knap. De zaaddodende managementstijl van Diantha C. doet mij kokhalzen, maar voor al die improductieve UWV-mensen wier baan voortdurend vanuit Den Haag wordt bedreigd is zij dé beschermer. Ketenmanager Cor Franke mag een manische egomaan zijn, maar de man is slimmer dan iedereen om hem heen – mijzelf incluis. David Jongen is de eerste UWV'er voor wie ik werkelijk verachting voel: een rampbestuurder, een lichtgewicht omringd door foute vrienden. En ook dus een man die uit pure wraakzucht een oplossing voor de problemen die hij met zijn mismanagement zelf heeft veroorzaakt blokkeert. Deze omhooggevallen non-valeur moet weg. Voor het UWV. Voor de BV Nederland. En voor mij. Natuurlijk zou het bij wraakgedachten zijn gebleven, als David Jongen geen onbeheerste, woedende lichtgewichtbestuurder was geweest. Nu zou het anders lopen.

Naschrift: David Jongen is toevallig weer in het nieuws, nu als topman van Zuyderland, het financieel zwakste Nederlandse ziekenhuis.