IK BEN ZO KLAAR MET DIE KLOTE MAROKKANEN. ZO FOKKING, FOKKING KLAAR. Ik ben er klaar mee. Alsof het niet genoeg is dat de Albert Heijn op zondagmiddag in Bos en Lommer achter alle vier de kassa’s een caissière met een hoofddoek heeft zitten (niets mis met diversiteit, we leggen ons daar al jaren met zuchten bij neer maar dit is redelijk doorgeschoten. Of is de wijk al overgenomen door de ayatollah’s?), kun je niet eens meer met twee tassen boodschappen rustig naar huis lopen. Een stel Marokkanen staat pontificaal op de stoep. What ever. Je zult er toch langs moeten en als ze zelfs ruimte maken om te passeren, schaam je je bijna voor je slechte gedachten. Totdat je ze hoort: “Oprotten jij.” Oh gelukkig, m’n nare oordeel over Marokkanen klopt nog steeds. Ze zijn met z’n vijven, vijf mannen, en ze hebben blijkbaar niets beters te doen dan zich druk maken over mij met mijn twee Albert Heijn tassen. Dus draai je je om. Zwijgen zilver? Zwijgen is voor NSB’ers. “Heb ik jou wat misdaan?” De een doet een dreigende pas in mijn richting, bij de tweede wordt ‘ie tegengehouden maar niet voordat hij tiert: “OPROTTEN JIJ, WIL JE SOMS EEN PAK SLAAG!?” Ik herhaal mijn vraag: “Wat heb ik jou misdaan?” Zijn vriend houdt hem vast: “Laat gaan.” Laat gaan. Laat fokking gaan.

Kan dat gezeik over Hamas, Israël en Gaza eens ophouden? Er zijn 193 Nederlanders om het leven gekomen in een conflict dat niet het onze is en nóg maken mensen zich druk over elkaar doodschietende buitenlandse gekkies met wie wij niets te schaften hebben. Helemaal niets. Laat Israëli en Palestijnen elkaar uitmoorden tot ze een ons wegen, het enige wat nu telt is hoe Nederland, onze @MinPres en godbetert ons Koningshuis omgaat met 200 onschuldige doden – want ónze doden. En o ja, het koningshuis mag wél biertjes drinken met Putin, pilootje spelen in regeringstoestelen, de RvS voorzitten en in Jan Taminiau-jurkjes recepties bijwonen, maar een politieke mening over onschuldige doden hebben mag niet. Ist Verboten. What was I thinking!? De waarheid is dat er niets gaat gebeuren. Wat kán er gebeuren? Gaan we de gaskraan dichtdraaien, olieprijzen omhoog gooien, belastingvoordelen voor multinationals opheffen, de kop van Putin eisen, wat drones naar Moskou sturen, commando’s het Kremlin laten overnemen en Rusland annexeren? De waarheid is dat koffers geplunderd worden (hoera, er valt een vliegtuig uit de lucht, eindelijk nieuwe kleren, cash geld, paspoorten, iPads, etc!), lijken versleept worden (wtf!?) en bewijsmateriaal vernietigd wordt (duh!). De waarheid is dat we anno 2014 begrippen als ‘rechtvaardigheid’ en ‘onderzoek’ gebruiken in plaats van dat we oog om oog en wraak eisen.

Het is een vraag die de feminist in mij woedend maakt. Je kunt de klok erop gelijk zetten: overheidsgebouw? Check! Ambtenaar achter computer? Check! “Is Mustafa Halit uw vader?” BINGO! Afgezien van het fascistische Big Brother-gehalte van de vraag, stoort me nog het meest dat die Turken – want dit gebeurt uiteraard in Turkije – nooit naar mijn moeder vragen. Want – who cares over moeders?! De eerste keer dat het me overkwam vroeg ik waarom niet naar mijn moeder gevraagd werd. Maar op vervelende feministische vragen zitten Turken -zoals zoveel anderen trouwens- niet te wachten. Meer dan een boze blik kon er niet vanaf. Zo’n medewerker is erop getraind om zijn werk uit te voeren. Nadenken behoort niet tot zijn takenpakket. Registreren zit de Turken in het bloed – óók van Nederturken die in Nederland geboren zijn. Het is totaal bevreemdend dat je in een Turkse computer opduikt met je hele familiegeschiedenis. Op zich niet raar als je beseft dat niet alleen bij overheidsgebouwen en banken, maar in elke winkel, of je nou bij de Turkse KPN, Bonneterie of godbetert Praxis bent (geen grap, bij de Praxis traceerden ze om de een of andere redenen zelfs mijn grootouders) naar naam, woonplaats en telefoonnummer gevraagd wordt.

Of Israël dan wel Palestina bestaansrecht heeft: het is geen vraag. Hoe moeilijk het ook mag zijn voor velen in beide kampen, uiteindelijk gaat het om mensen. Mensen van vlees en bloed die ieder allemaal evenveel recht op bewegingsruimte, vrijheid en een leven hebben. Dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat ze elkaars kinderen uitmoorden, dat de één de uitroeiing van de ander als doelstelling in zijn leven ziet, neemt niet weg dat het om mensen gaat. Mensen die elkaar altijd zullen bevechten, hoeveel resoluties, staakt het vurens, bemiddelingen, vredesonderhandelingen, raketten en weet ik wat meer op de ander losgelaten zullen worden. Om één enkele reden: omdat mensen elkaar nou eenmaal haten. En dictators nou eenmaal de ander willen inlijven. Toen de Duitsers besloten Europa te annexeren, haatten we ze. Toen Irak besloot Koeweit te annexeren, waren de Koeweiti’s ook niet echt blij. De Afghanen trapten de Russen het land uit en over de Tutsi’s en Hutsi’s, de Serviërs en Kroaten, de toestand in Darfur en op ontelbare andere plekken in de wereld, worden nog steeds bibliotheken volgeschreven. Mensen haten elkaar. Mensen haten vreemdelingen, het zit in ons DNA.

Of het de oranje bikini, oranje strandtas, oranje NYC pet en oranje zonnebrand (foto van Ebru zonder bovenstukje op een balkon) was, Allah zal het weten maar de man zegt het meteen: ‘Hollanders zeker?’. Reisgenoot ging er gretig op in: ‘Waar kunnen we vanavond voetbal kijken?’. De Hollander in het zwembad wist het niet. Vast wel ergens in het centrum. Overal zijn tv-schermen. ‘Zijn jullie hier voor het eerst?’. Reisgenoot bleef er bijna in. ‘Wij komen al jaren in Kusadasi. Zij heeft een huis hier.’ Er werd op mij gewezen. ‘Oh,’ sprak de Hollander. ‘Ik ook. Dan ken je Nico zeker ook wel? Hij heeft een boot hier in de haven. Prima gozer’. De man woonde al negen jaar in Turkije. Want Nederland was zo vol. Zeker de Veluwe. Overvol. En koud bovendien. Kijk in Turkije wonen misschien 80 miljoen Turken maar het land is wel 46x zo groot als Nederland wist hij te vertellen (ik ben nog opgegroeid met het getal 23x zo groot maar blijkbaar is Turkije verdubbeld qua omvang. Of Nederland gekrompen). Het klimaat is hier zo lekker. En de mensen zijn aardig. Hartelijk. Kom daar in Nederland maar ‘ns om.

Meneer Aart verklapte me in een interview dat tegenwoordig alles zo ongelooflijk fatsoenlijk is geworden op tv. "Je mag geeneens een kind op schoot nemen", zei hij. "Pieleman trek er nog maar 'es aan is helemaal onmogelijk." Krankzinnig en ongelooflijk truttig, maar een conclusie waar ik geen weerwoord op had. Want is dat écht zo? This is Holland mén. Hier kan toch alles? Totdat ik dit weekend een stuk van mezelf terug vond. In 1998 deed ik mee aan een idioot achterlijke serie, Girls Girls Girls van de NPS. Idee was goed, 12 vrouwen portretteren, scoort altijd. Dat 10 van de 12 allochtoon waren, was de reden om de subsidiekraan van de NPS wagenwijd open te zetten. Negen van de twaalf die meededen, waren, om het netjes te zeggen: wijven. Zieligerds. Herstel: allochtone zieligerds die zich onderdrukt vonden door de Nederlandse samenleving. De andere drie waren Hollandse Glorie - en ik. 1998; het had een voorbode moeten zijn van wat komen zou. Uiteraard vonden die negen zieligerds mij stom want ik vond mezelf niet zielig en niet tekort gedaan door Nederland of de Nederlandse samenleving. En in mijn onbevangenheid maakte ik een grapje: "Waarom moet een Surinamer nooit met een Marokkaan trouwen?"

De vanzelfsprekendheid van het voortplanten is volledig aan me voorbij gegaan. Het nut van het leven ook. Het eindstation is toch duidelijk: de dood. Helemaal voor niets geleefd, al die jaren. Volksstammen lossen dat op door mini-me’s op de aarde te zetten. Opeens moeten ze van alles: voederen, verzorgen, geleefd worden door de klonen van jezelf. Vóór de klonen van jezelf. Ze leveren hun eigen leven in, maar ‘krijgen er zoveel voor terug’. Het leven krijgt opeens zin. Nou ja, ieder zijn hobby. De waarheid is dat het leven geen zin heeft. Het is niet meer dan wachten op het einde. In de tussentijd moet je dingen doen die je leuk vindt. Wat op zich een redelijke uitdaging is met nog zo’n zeven miljard mensen die de wereld overbevolken en op vele gebieden slechts één doel lijken te hebben: jou het leven zuur maken. Mensen zijn nou eenmaal niet de meest gezellige soort en streven de meest rare doelen na, waarbij wereldkampioen hockey worden misschien wel de meest pacifistische is.

De een kreeg een visum van drie maanden, de ander voor een half jaar. Dat ze getrouwd zijn en samen naar Nederland komen, maakt niets uit. “Het heeft te maken met het reisverleden,” lichtte de Consul-Generaal te Istanbul me toe. “Als je vaker buiten Turkije geweest bent, krijg je een visum dat langer geldig is.” Fair enough. Zij is sales manager FMCG in Istanbul, hij zit in de verzekeringen. Jong nog, net getrouwd. En willen nu wel eens bij de Nederlandse familie op bezoek. En zo stond de Nederlandse familie afgelopen week na middernacht op Schiphol. Waar we elkaar door de drukte bijna misliepen. Ze stonden al op perron voor de laatste trein naar Sloterdijk. Godzijdank een SMS: "Ebru, het perron is leeg, klopt het wel? En is dit echt het grootste vliegveld van Nederland? Ik bedoel, álles is gesloten?" Middernacht of niet, leg het concept ‘gesloten’ maar eens uit aan Istanbul-Turken.

Een beetje huis kost 300.000 euro. Een beetje keuken kost 30.000 euro. Een beetje badkamer kost het dubbele. Een beetje tuin kost 30.000 euro. Een beetje inboedel kost 30.000 euro. Een beetje auto kost 30.000 euro. Een beetje vrouw geeft jaarlijks 1100 euro uit aan impulsaankopen (dat is 38.500 euro in 35 jaar tijd). Een beetje kind kost minimaal 110.000 euro – althans, volgens een berekening in 2007 en dat zal er niet goedkoper op zijn geworden - en het weerhoudt Nederlandse ouders er niet van om zo’n 1.67 kind te krijgen. En dan nu met z’n allen op z’n Hollands zeiken dat studenten geen gratis geld meer krijgen maar een lening moeten afsluiten voor de allerbeste investering ever: die in jezelf. Veel Hollandser wordt het niet. Wel geld lenen voor hebbedingen om de buren de ogen mee uit te steken, maar geen geld lenen om jezelf te ontplooien. Wel geld naar de bodemloze put die banklening/ hypotheek heet brengen maar weigeren het geld te lenen dat de ladder uit die put zou moeten worden. En dan verwachten dat de overheid wél bereid is om geld in je te investeren. Prima logica. Zeker als je ondertussen ook nog jammert dat alleen de ‘rijken’ nog kunnen studeren. En dat terwijl studenten met ouders die minder dan 30K op jaarbasis verdienen, gewoon keurig een gift blijven ontvangen. Niet de hoofdprijs, maar wel iets.

Na Wilders' FITNA lagen de brieven op de Nederlandse ambassades in het Midden-Oosten al klaar. Dat Wilders een parlementariër is die niet namens de regering sprak. Dat zijn uitspraken en daden vooral niet het standpunt van de Nederlandse regering waren. En dat we in Nederland nou eenmaal zoiets als vrijheid van meningsuiting hebben die voor parlementariërs zelfs extra ver gaat (nooit begrepen hoe dat nou kan zonder dat er blijkbaar wél grenzen aan de vrijheid van meningsuiting zitten), en dat Wilders dus mocht doen, zeggen en tonen wat hij maar wilde. “Die man maakt zoveel kapot, dat is absurd! Heb je enig idee hoeveel geld we als Nederland in deze regio hebben verdienen?” zei de kennis op het Nederlandse consulaat te Istanbul. Geen namen of rugnummers – één bron is geen bron maar hij zei het wél. Toen al. Nu is mijn beeld van diplomaten niet veel anders dan mannen en vrouwen die op kosten van de belastingbetaler als god in Frankrijk leven. Belastingvrij, in huizen met personeel, auto’s met chauffeur en vrouwen die voor de Hollandse Club charities en Sinterklaas organiseren en verder zuipen, vreten en alles wat nog meer komt kijken in het paradijs op aarde. Tropenjaren. Het leek me wel wat, vroeger toen ik nog ambities had, om me aan te sluiten bij het Corps Diplomatiek. Dat Wilders’ acties diplomaten aan het werk zette om de lieve vrede in orderland te bewaren, leek me een prima bezigheid. Werken kreng! Húp Wilders! (in wiens wereld NU live op NPO2 zijn (oud-) partijleden uit de school klappen.)