Geenstijl

Het is een vraag die de feminist in mij woedend maakt. Je kunt de klok erop gelijk zetten: overheidsgebouw? Check! Ambtenaar achter computer? Check! “Is Mustafa Halit uw vader?” BINGO! Afgezien van het fascistische Big Brother-gehalte van de vraag, stoort me nog het meest dat die Turken – want dit gebeurt uiteraard in Turkije – nooit naar mijn moeder vragen. Want – who cares over moeders?! De eerste keer dat het me overkwam vroeg ik waarom niet naar mijn moeder gevraagd werd. Maar op vervelende feministische vragen zitten Turken -zoals zoveel anderen trouwens- niet te wachten. Meer dan een boze blik kon er niet vanaf. Zo’n medewerker is erop getraind om zijn werk uit te voeren. Nadenken behoort niet tot zijn takenpakket. Registreren zit de Turken in het bloed – óók van Nederturken die in Nederland geboren zijn. Het is totaal bevreemdend dat je in een Turkse computer opduikt met je hele familiegeschiedenis. Op zich niet raar als je beseft dat niet alleen bij overheidsgebouwen en banken, maar in elke winkel, of je nou bij de Turkse KPN, Bonneterie of godbetert Praxis bent (geen grap, bij de Praxis traceerden ze om de een of andere redenen zelfs mijn grootouders) naar naam, woonplaats en telefoonnummer gevraagd wordt.

In den beginne ga je erin mee: 's lands wijs 's lands eer. Maar op een gegeven moment valt het kwartje: wat gaat jou dat aan, hoe ik heet, waar ik woon en wat mijn tel-nummer is? Wat gaat jou het aan wat ik gekocht heb, hoeveel geld ik heb achtergelaten in welke branche van welke winkel dan ook? In de lokale Bijenkorf bereikte ik mijn tolerantiegrens. Waarom word ik geregistreerd? De medewerker stamelde dat dit nou eenmaal moet. Van de overheid. “En niemand hier realiseert mee te werken aan een totaal fascistisch beleid?” Een glazige blik. Hopeloos. In het ziekenhuis kon ik weer ‘ns bevestigen de dochter van Mustafa Halit te zijn. De baliemedewerkster begeleidde me naar de arts, bleef erbij tijdens het onderzoek, liep mee naar de röntgen en droeg keurig de hele tijd mijn dossier. “Buitenlandse patiënten begrijpen natuurlijk niet wat de Turkse artsen en verplegers allemaal zeggen, dan vertaal ik,” vertelde ze me in het Turks. Als een ware ‘dochter van’ (…) liet ik het me aanleunen. Tot het moment dat er geclaimd zou kunnen worden bij de Nederlandse verzekering. “Dit gaat u zeker 250 euro kosten,” zei ze. Een schijntje vergeleken bij Nederlands ziekenhuisbezoek (note to self: volgende keer MRI-scan doen), maar een godsvermogen voor de gemiddelde Turk. Die net als ik in zo’n computer staat. “Weet u wat, ik betaal dit gewoon zelf, buiten de verzekering om.” Ze keek me verrast aan, belde toch ff met de Nederlandse verzekeraar – die bevestigde wat ik al dacht, gewoon zelf betalen, iets met eigen risico – en keek me daarna stralend aan: “weet u wat mevrouw Ebru, ik registreer u als Turkse patiënt. Dat scheelt u meer dan de helft.” En zo staat de dochter van Mustafa Halit sinds vandaag geregistreerd als een onverzekerde dakloze. Fuck the system!