Geenstijl

Of Israël dan wel Palestina bestaansrecht heeft: het is geen vraag. Hoe moeilijk het ook mag zijn voor velen in beide kampen, uiteindelijk gaat het om mensen. Mensen van vlees en bloed die ieder allemaal evenveel recht op bewegingsruimte, vrijheid en een leven hebben. Dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat ze elkaars kinderen uitmoorden, dat de één de uitroeiing van de ander als doelstelling in zijn leven ziet, neemt niet weg dat het om mensen gaat. Mensen die elkaar altijd zullen bevechten, hoeveel resoluties, staakt het vurens, bemiddelingen, vredesonderhandelingen, raketten en weet ik wat meer op de ander losgelaten zullen worden. Om één enkele reden: omdat mensen elkaar nou eenmaal haten. En dictators nou eenmaal de ander willen inlijven. Toen de Duitsers besloten Europa te annexeren, haatten we ze. Toen Irak besloot Koeweit te annexeren, waren de Koeweiti’s ook niet echt blij. De Afghanen trapten de Russen het land uit en over de Tutsi’s en Hutsi’s, de Serviërs en Kroaten, de toestand in Darfur en op ontelbare andere plekken in de wereld, worden nog steeds bibliotheken volgeschreven. Mensen haten elkaar. Mensen haten vreemdelingen, het zit in ons DNA.

Het summum van die haat was de deportatie van alle Joden ter wereld naar Israël. Omdat we ze (de buren!) zelf liever kwijt dan rijk waren, werd het gerechtvaardigd dat anderen verdreven werden om hen die wij verdreven een stuk homeland te geven. Hop, over de schutting met ons probleem! Met onze haat! Het gevolg is dat de Palestijnen en de Joden inmiddels meer dan een halve eeuw elkaar bevechten en uitmoorden en wij op veilige afstand 'foei' en 'doe ‘es niet roepen', terwijl we ondertussen beide partijen bevoorraden met wapens. Er moet immers ook geld verdiend worden. Ik vraag me altijd af hoe leuk wij het zouden vinden als we drie miljoen Syriërs (and counting) naar Nederland zouden verhuizen. We ze land zouden geven en zeggen: “Jullie mogen hier wonen. Voor altijd. En al jullie vriendjes mogen erbij komen.” Benieuwd hoe leuk ze dat in de achterhoek zouden vinden. Of Groningen, Maastricht en Leeuwaarden. Hoe de grachtengordel erop zou reageren als die Syriërs zouden bedenken dat ze toch óók het door de Unesco beschermde Amsterdamse stadsgezicht zouden willen annexeren. Hoe moeilijk kan het zijn om in vrede samen te leven? Het antwoord is de grootste contradictio in terminis ever: onmogelijk. Tenminste, zolang er mensen bestaan. Het is niet zo dat de één, Jood, Israëli of Palestijn meer bestaansrecht heeft dan de ander maar om de een of andere reden vinden volksstammen van wel. Ja, veel makkelijker dan zo’n gratuite tekst optikken vanuit m’n Turkse buitenhuis wordt het niet. Een ding weet ik wel: het conflict tussen Israëli en Palestijnen interesseert me niet. Het is niet mijn conflict. Maar het is wél een conflict dat nooit maar dan ook nooit zal ophouden. Je kunt voor de bühne en je gutmenschgevoel nog een middagje partij gaan kiezen maar de waarheid is dat er maar één oplossing is: hek eromheen en afzinken. Zowel Israël als Palestina. En neem dan meteen al die andere brandhaarden mee. Boos worden en uitleggen dat die huisturk dit weer te snel heeft opgeschreven... Ook leuk: Paradise Now. De Palestijns-Nederlandse film kreeg in 2006 een Oscar-nominatie (verloren, maar won wel een Golden Globe) en dat maakt het partij kiezen er óók al niet makkelijker op. Het zijn net mensen, die Palestijnen/ Joden (doorstrepen wat van toepassing is).