Geenstijl

Of het de oranje bikini, oranje strandtas, oranje NYC pet en oranje zonnebrand (foto van Ebru zonder bovenstukje op een balkon) was, Allah zal het weten maar de man zegt het meteen: ‘Hollanders zeker?’. Reisgenoot ging er gretig op in: ‘Waar kunnen we vanavond voetbal kijken?’. De Hollander in het zwembad wist het niet. Vast wel ergens in het centrum. Overal zijn tv-schermen. ‘Zijn jullie hier voor het eerst?’. Reisgenoot bleef er bijna in. ‘Wij komen al jaren in Kusadasi. Zij heeft een huis hier.’ Er werd op mij gewezen. ‘Oh,’ sprak de Hollander. ‘Ik ook. Dan ken je Nico zeker ook wel? Hij heeft een boot hier in de haven. Prima gozer’. De man woonde al negen jaar in Turkije. Want Nederland was zo vol. Zeker de Veluwe. Overvol. En koud bovendien. Kijk in Turkije wonen misschien 80 miljoen Turken maar het land is wel 46x zo groot als Nederland wist hij te vertellen (ik ben nog opgegroeid met het getal 23x zo groot maar blijkbaar is Turkije verdubbeld qua omvang. Of Nederland gekrompen). Het klimaat is hier zo lekker. En de mensen zijn aardig. Hartelijk. Kom daar in Nederland maar ‘ns om.

Ja, de Hollander in het zwembad had veel gereisd en was nu hier neergestreken. Hij woonde iets verderop, beetje doorlopen en had geweldig uitzicht over de baai. “Er zijn hier best wat Nederlanders. Die moet je toch wel kennen als je hier woont?”. Nog zonder dat ik een woord gesproken had, begon hij aan me te twijfelen. Reisgenoot was inmiddels afgetaaid. Sta je dan, verantwoording af te leggen over je leven. Aan een Hollander in een zwembad in Kusadasi. “Ik communiceer met niemand hier.” Terwijl ik de zin uitsprak hoorde ik mijn keurige Kralings. “Ik ben dat vreemde kattenvrouwtje uit Holland.” Je zou denken dat dat een pensionado van de Hollandse Veluwe afschrikt. Maar helaas. Hij kwam nog wel ‘ns in Holland hoor. Niet te vaak. Twee weken. Dan had ‘ie het wel weer gehad. En hij had een vriendin. Of meerdere – hier werd het betoog wat onsamenhangend. Een danseres. Met een eigen huisje dat ging prima zo. Gewoon leuk. Die kwam nu binnenkort een paar weken langs. Ja nee, het leven was geweldig. Het is toch leuk om met mensen om te gaan? Ik glimlachte dat niet communiceren met mensen me best goed afgaat. Gewoon stoïcijns leven, zeker in Turkije. Wie zou ik hier in hemelsnaam willen kennen op die drie mensen na die ik al ken? Zeker niemand van die vreselijke lui in Kusadasi. En aan Hollanders heb je hier ook al niets. Inmiddels heb ik een rode bikini aan. Nu snel een Turk vinden die ons de weg naar de Oranje kroeg kan wijzen. Gevonden... En gewonnen...