Niets leukers dan het lezen van fanmail. Ook wel liefdesbrieven genoemd. Iemand die de moeite neemt z’n gal te spuwen? I love you. Domme mensen die de moeite nemen hun gal te spuwen? Jullie zijn de motor waar ik op drijf. En zo zie je op een zondagmiddag opeens dit stukje van Michelle de Jong-Piek: “Ebru, ach ach meisje toch, de vrijheid om je zo uit te spreken, dat is een privelege (sic), dat je in een Islamitsch (sic) land niet krijgt. Als je daar als vrouw welke mening dan ook probeert te uiten, wordt je opgesloten en geslagen, luisteren en je mond houden. Hier heb je gewoon een grote mond. Je geniet van al onze Westerse gemakken, en welvaart! Zoek jij je grootouders weleens op die hier waarschijnlijk niet zullen wonen? Als je al gaat, neem je allemaal Westerse spullen voor ze mee, denk ik. Maar goed, daar gaat het niet om, ik vraag me af: waarom heb jij hier zo'n grote mond, en ben je niet gewoon in je vaderland???? Daar is zat voor jou te doen.”

Veel Hollandser dan over de tuin van de buren klagen wordt het niet. Of zoals een 020 Oud-Zuid vriendin me ooit walgend probeerde uit te leggen: ‘Het is toch helemaal niet leuk voor mij als ik naast jou woon en uitkijk op jouw waanzinnig slecht, zeg maar gerust: niet onderhouden tuin?’. Seriously?! Wat kan jou mijn tuin schelen? Sterker: wat kan het mij schelen dat jij mijn tuin niet mooi vindt? De tuin is niets anders dan een variant op de auto van de buren: hij moet groter/ mooier/ beter/ luxer/ maar vooral duurder. Mijn Bos en Lommerse buurman was ook niet gecharmeerd van mijn tuinonderhoud skills en vroeg of hij ‘m erbij kon kopen. Als ik er dan toch niet voor zorg? De buurman heeft teveel kinderen. Die op de postzegel die hun (goed aangelegde en onderhouden) tuin groot is, al onwaarschijnlijk veel herrie produceren. Dus ehm, mijn tuin verkopen? Wat denk je zelf?! Maar nu is er trouble in paradise: aan onze Bos en Lommerse achtertuinen grenst een islamitisch indoctrinatiecentrum school. En die gaat verhuizen...

Turkije heeft een kustlijn van meer dan 6500 kilometer, en grenst met 900 kilometer land aan Syrië. Voor de volledigheid ook maar de andere buren opgezocht: Bulgarije, Griekenland, Georgië, Armenië, Azerbeidzjan, Iran en Irak. Veel heftiger wordt het niet. Gelukkig krijg je daar op het strand niets van mee. Op het strand zijn de prioriteiten: 1. Waait het niet te hard 2. Waar is m’n zonnebril 3. Goed smeren tegen strepen en 4. Verder: niets. Sterker nog, ook in de stad krijg je er niets van mee. Het is business as usual. Taartje hier, koffie daar, shop til you drop en inchecken in het SwissOtel. Dat er anderhalf miljoen Syriërs rondzwerven in Turkije, is een feit waar de Turkse OSM witheet van worden. Die willen de grenzen dicht, potdicht – ja het zijn net PVV’ers. De linkse Turken willen vrede op aard’ en de fundo Turken denken in termen van stemmen. Assad must go spraken Obama en Erdogan gezellig half mei – oud nieuws - maar presidenten die denken dat een “democratic Syria” onder leiding van moslim-fundo’s kan plaatsvinden moet je meer dan wantrouwen. En dat er 46 medewerkers van de Turkse ambassade in Mosul gevangeng waren genomen door ISIS (ISID of ISIL aan de andere kant van de Europese Unie) – ik wist het niet.

Jij en ik zijn nooit vrienden geweest, sterker nog ik denk dat jij mij een rete-irritant wijf vindt dat jou bij tijd en wijle lastig valt omdat ik nou eenmaal een opdrachtgever heb, die eens in de zoveel tijd denkt “zullen we Jeroen Pauw interviewen?”. En ik jou dan weer bel, om afgezeken te worden. Dat typeert onze verhouding: ik de pauper, jij de heerser die met een minachtend NJET mij doet afdruipen. Het doet me weinig: je bent zo voorspelbaar. Dat jij een programma presenteert getiteld "Typisch Nederlands" zou me dan ook niet moeten verbazen. Sterker nog, daar reken ik op. Totdat ik hoorde waar dat programma dan over zou moeten gaan. Ik geloofde het niet. Ik. Geloofde. Het. Niet. Maar internet zei dat het klopte. Facebook zei dat het klopte. Bert Brussen bevestigde het via de SMS. En raadde me aan om van het dak te springen. Omdat het klopt.

Het was een simpele tweet van een man die ik niet kende: Tarek Fatah. De man blijkt een onderscheiden Canadese auteur te zijn met belangrijke theorieën over de islam (et tu Brute!). Hij schrijft een column in de Toronto Star en heeft een tv programma; er zijn landen die de voorkeur aan een columnist geven als host in plaats van aan een asgrijze, al twintig jaar geleden vergane Pauw. Echt lekker wakker worden was het niet, 6 september: "If the Americans had beaten the Islamists, we would not have ISIS 13 years later after 9/11." Eerlijk? You had me at Americans. Fatahs’ timeline leest als fijne polemiek met iedereen die hem van alles toewenst. Stoïcijns dient hij zijn gekkies van repliek. En passant duidelijk makend dat we toch echt op een new world order afstevenen: barbarisme uit naam van de islam. En iedereen die tegen de barbaren is, is een doelwit. Of zoals hij pijnlijk duidelijk maakt in 140 tekens: "Only islamists are not afraid of death, so they win."

Logica van lik-me-vestje: in plaats van dat we twee gezinnen (and then some) uit Huizen jihadistje laten spelen, worden hun paspoorten en kinderen afgepakt. Dan kunnen ze niet weg. Afpakken is een kleuteroplossing. Een kind dat je z’n lolly afpakt, gaat krijsen. Wordt het meest vervelende kind in de buurt. Zal zinnen op wraak. Maar vooral op het terugkrijgen van die lolly – of iets wat ervoor doorgaat (= een ander paspoort dan het Nederlandse). Bovendien: geen grotere terrorist dan een kind wiens lolly is afgepakt. Dus gefeliciteerd: twee jihadistgezinnen kunnen vooralsnog Nederland niet verlaten en belasten het systeem nog wat meer. Kinderen naar jeugdzorg, ouders witheet en een stuk vastberadener om dat goddeloze Nederland te verlaten. En wij maar ‘mag niet!’ roepen. Nou ja wij? Nederlandse justitie. Terwijl elke Nederlandse belastingbetalende burger denkt: oprotten! doet justitie er alles aan om die gasten in Nederland te houden. Lekker dan, onze eigen home-bred terrorists bij de Hollandse haard in plaats van in de jihadistenhel. En dat terwijl de oplossing heel simpel is: er is een wet die voorschrijft dat als je tien jaar in het buitenland hebt gewoond, je je Nederlandse paspoort kwijtraakt. Moet je wel een dubbele nationaliteit hebben. De vraag is simpel: waarom Ivo Opstelten, maken we niet een wet geïnspireerd op het bovenstaande? Als je jihadistje wilt spelen én je hebt een dubbele nationaliteit, raak je je Nederlandse paspoort kwijt. En ook alle rechten op terugkeer. Waarom Ivo Opstelten, kunnen Nederlandse politie en justitie nou niet helder nadenken: wegwezen staat iedereen vrij. One man’s terrorist is another man’s freedom fighter – niet dat er ook maar iets klinkt als ‘vrijheid’ in de staat die ISIS nastreeft maar laten we eerlijk zijn: hun probleem. Als die gasten met dubbele nationaliteit hun kinderen willen mishandelen door ze naar een land met bommen en granaten af te laten reizen: laat ze! Maar neem dat paspoort in, zet een vinkje achter hun naam in élk systeem en zorg ervoor dat ze bij geen enkele Nederlandse ambassade wereldwijd een noodpaspoort kunnen aanvragen. Sterker: verklaar elke Nederlandse ambassadeur die ze tóch een paspoort verschaft, medeplichtig aan terrorisme. Hoe moeilijk kan het zijn om te concluderen dat we blijkbaar niet kunnen vermijden dat er Nederlanders zijn die terrorisme omarmen, maar wél de kans hebben om ze voor altijd kwijt te zijn?

In 2002 wordt Wall Street Journal journalist Daniel Pearl ontvoerd door Al Qaida in Karachi. Een paar dagen later duikt een filmpje op waarin hij onthoofd wordt. Het gegeven was indrukwekkend, temeer ik aan de keukentafel zat van zijn directe WSJ-collega’s in Istanbul en het besef doordrong dat de wereld grimmiger was geworden dan ‘vroeger’. In een zeldzaam moment van piëteit hield ik mijn mond in plaats van de vraag te stellen waarom journalisten geloven dat ze gespeend horen te blijven van geweld. Maar het is een terechte vraag. Waarom zou een journalist meer recht hebben om levend uit een oorlogsgebied te komen dan een bewoner? Of om in beroepstermen te blijven: waarom zou een journalist meer recht hebben om levend uit een oorlogsgebied te komen dan de bakker, de lokale kruidenier, de arts, de verpleger of de kleuterjuf? Dat de m/v zijn werk doet in dat oorlogsgebied is een non-argument; bakker en kleuterjuf doen dat ook. Dat de m/v de rest van de wereld ‘moet’ informeren is hetzelfde non-argument. Alle informatie over oorlogen wereldwijd ten spijt, ik zoek op internet naar een combi oven-magnetron, ik smacht naar vakantie en ik kijk ’s avonds series op Netflix in plaats van naar het drie minuten filmpje van een oorlogscorrespondent. En met mij velen.

Het duurt een aflevering of zes voordat je doorhebt dat er iets mis is. Waarbij ‘mis’ nogal relatief is. Script waanzinnig, decors fenomenaal, acteurs fijn, verdriet dat je alle seizoenen House of Cards al gezien hebt meteen na de eerste tien minuten van S1E01 ook vergeten maar toch: hoe leefden die mensen? Zonder mobiele telefoon? Computers en internet? Tegelijkertijd komt de vraag op hoe je je daar al zeker zes afleveringen niet aan gestoord hebt. Totdat er een shot van New York met kaarsrechte Twin Towers voorbijkomt. Best jammer, zo’n historisch foutje. Wat tegelijkertijd het grootste compliment is: The Americans speelt zich af in het America waar Ronald Reagan president is en de wapenwedloop met de Russen hoogtij viert. Ergens in de jaren ’80 dus, toen de Twin Towers inderdaad nog kaarsrecht stonden en de vijand duidelijk was. Elizabeth en Philip zijn het all American couple, met zoon en dochter die boeken lezen en knutselen terwijl mams en paps in de kelder eindelijk zichzelf mogen zijn: Russische spionnen. Hun missie: alle technologie die Amerikanen hebben en de Russen niet, in handen krijgen. Amerikanen als agent rekruteren en links en rechts wat afvalligen een kopje kleiner maken. En alles wat films uit die tijd traag maakt, ontbreekt. Ondanks dat er geen iPhone, iPad of Macbook te bekennen is. Zoals de kinderen niet beter weten dan dat ze ‘gewoon Amerikanen’ zijn, weten hun beste vrienden, de FBI buren, dat uiteraard ook niet.

Het waren historische woorden, van mijn vader: “Hier kun je niet wonen!” We waren aan het Rotterdamse Zwaanshals en ik had net bevestigd dat ik in het afbraakappartement wilde wonen. En dat terwijl meneer de dokter een appartement aan de Maas voor zijn dochter wilde kopen. Op het DWL-terrein, maar geloof me, daar wil je niet dood gevonden worden. Mijn vader had hetzelfde gevoel bij de afzichtelijk achtergelaten woning in Little Istanbul, zoals het Zwaanshals destijds genoemd werd. Maar ja, vaders zijn mannen. Mannen moet je niet al te serieus nemen. Ik herken een tophuisje als ik het zie. Ook in Rotterdam Noord. Afgelopen vrijdag was ik na twintig jaar weer in mijn oude buurtje. Mijn moeder loodste me naar de Zaagmolenkade. Echt, WTF!? Maar ze stond erop. Ná een bezoek aan het Kookpunt, de beste kookwinkel van Nederland, vooral voor mensen die pannetjes laten aanbranden bij het koken van een ei.

De Amsterdamse Beethovenstraat is zo’n straat waar je niet dood gevonden wilt worden maar de harde waarheid is wél dat hier de mensen wonen waarvan de goegemeente én zijzelf vinden, dat ze “het” gemaakt hebben. Er zijn wat uitmuntende zaken op de Beethovenstraat: Hergo is de vleesjuwelier met vlees en salades die té yummie zijn. Van Wely is de patissier waar je door slechts één keer met je ogen knipperen al snel 80 euro armer bent. Elke hap is die euro waard, dat dan wel. En ondanks dat ik elke keer weer blij ben als ik op mijn fiets vanaf de Beethoven naar 020-Gaza terug mag, verkeer ik regelmatig in deze betere Amsterdamse kringen. Vrienden op stand hè? Het misschien niet zo opmerkelijke nieuws is dat GeenStijl ook in deze kringen gelezen wordt. Snuffelend tussen de uitverkooprekken, twijfelend of ik die leren broek wel of niet zou passen, werd me door een verkoper een andere vraag dan het hautaine ‘kunt u het vinden’ gesteld. Of ik kon uitleggen waarom Palestijnse geweldenaars steevast als ‘terrorist’ werden aangeduid in de media en Israëliërs als ‘vrijheidsstrijders’ te boek stonden. “Klopt toch niet? Ze bombarderen elkaar!”