EBRU UMAR - HIER KUN JE NIET WONEN!
Het waren historische woorden, van mijn vader: Hier kun je niet wonen! We waren aan het Rotterdamse Zwaanshals en ik had net bevestigd dat ik in het afbraakappartement wilde wonen. En dat terwijl meneer de dokter een appartement aan de Maas voor zijn dochter wilde kopen. Op het DWL-terrein, maar geloof me, daar wil je niet dood gevonden worden. Mijn vader had hetzelfde gevoel bij de afzichtelijk achtergelaten woning in Little Istanbul, zoals het Zwaanshals destijds genoemd werd. Maar ja, vaders zijn mannen. Mannen moet je niet al te serieus nemen. Ik herken een tophuisje als ik het zie. Ook in Rotterdam Noord. Afgelopen vrijdag was ik na twintig jaar weer in mijn oude buurtje. Mijn moeder loodste me naar de Zaagmolenkade. Echt, WTF!? Maar ze stond erop. Ná een bezoek aan het Kookpunt, de beste kookwinkel van Nederland, vooral voor mensen die pannetjes laten aanbranden bij het koken van een ei.Gewapend met een nieuw pannetje (pannetje plus: onbetaalbaar tenzij je je moeder bij je hebt) eindigden we bij Destino: een überhippe tapasbar. Redelijk vervreemdend; hoe weet een vrouw die over drie maanden 70 wordt dat toch te vinden?! Bovendien: hoe kan een afbraakbuurt die twintig jaar geleden afstevende op een Rotterdamse versie van de Haagse Schilderswijk, zo enorm opgeknapt zijn? Daarnaast: daags ervoor zat ik hemelsbreed 400 meter verderop in een oer-Rotterdams buurtcafé in Crooswijk met kleedjes op tafel. Goed voor mn Rottuhdam-gevoel. Godzijdank deed de smile van uptown blondie bedieningsboy niet onder voor de gastvrijheid van de Crooswijkse café-eigenaar. Rotterdammers, you gotta love em! Na afloop haastte mijn moeder zich naar de auto, rekende ik af en liep alleen terug over de kade. De auto die naast me stopte, met daarin twee jeweettog-pratende gasten, benaderde ik argeloos. Hometown shit enzo. Of ik wist waar de Crooswijksebocht was. Eh ja, in de buurt. Ergens! Jij bent tog die ene, die van tv? Nou ben ik veel maar niet van tv. Dus Nope! Jawel! Van tv. Die Turkse. Gast, zie ik eruit alsof ik op tv kom? Crooswijk ligt daar, succes ermee! Zonder een spier te vertrekken liep ik weg. Mijn eigen Beatrix-momentje. Als meisje pareerde Beatrix iedereen die tegen haar zei dat ze op de prinses leek met de woorden dat ze dat wel vaker hoorde maar het echt niet was.
Ik ben het echt niet. Zeker niet in Rotterdam. Zeker niet met mijn ouders van 70 in de buurt. En dan tog? Ik heb haarlak bij me. Egwel.
