De Amsterdamse Beethovenstraat is zo’n straat waar je niet dood gevonden wilt worden maar de harde waarheid is wél dat hier de mensen wonen waarvan de goegemeente én zijzelf vinden, dat ze “het” gemaakt hebben. Er zijn wat uitmuntende zaken op de Beethovenstraat: Hergo is de vleesjuwelier met vlees en salades die té yummie zijn. Van Wely is de patissier waar je door slechts één keer met je ogen knipperen al snel 80 euro armer bent. Elke hap is die euro waard, dat dan wel. En ondanks dat ik elke keer weer blij ben als ik op mijn fiets vanaf de Beethoven naar 020-Gaza terug mag, verkeer ik regelmatig in deze betere Amsterdamse kringen. Vrienden op stand hè? Het misschien niet zo opmerkelijke nieuws is dat GeenStijl ook in deze kringen gelezen wordt. Snuffelend tussen de uitverkooprekken, twijfelend of ik die leren broek wel of niet zou passen, werd me door een verkoper een andere vraag dan het hautaine ‘kunt u het vinden’ gesteld. Of ik kon uitleggen waarom Palestijnse geweldenaars steevast als ‘terrorist’ werden aangeduid in de media en Israëliërs als ‘vrijheidsstrijders’ te boek stonden. “Klopt toch niet? Ze bombarderen elkaar!”

Eerlijk is eerlijk: het trauma dat leren broek passen heet, werd me bespaard. Maar ja. Now what? Joris Luyendijk schreef ooit het boekje ‘Het zijn net mensen’ waarmee hij het hele deftige journaille tegen zich in het harnas joeg, door te stellen dat de Israëli hun propagandamachine fantastisch op orde hebben. Met persmappen, foto’s en de hele rimram. De schellen vielen me van de ogen: oorlog kent ook marketing. Zonder marketing geen oorlog, zonder PR en gratis zendtijd geen oorlog. Oorlog is big business, het jargon is terrorist en vrijheidsstrijder. 1000 bommen en granaten – of, zoals dit weekend in NRC stond: “Wij bellen voordat we bommen droppen." Yeah right. Dat is hetzelfde als een tweet sturen voordat je me naar de andere wereld helpt. Door het resultaat in een cadeauverpakking te brengen, wordt het er niet leuker op. Echt niet. Ondertussen zijn er nog mensen die denken dat de oorlog in Gaza verdwijnt door een tweede demonstratie op het Museumplein. Of een derde of een vierde. Of 800ste. Een demonstratie is een ouderwetse variant van een Facebookstatus geworden. Plaatje X tegen borstkanker, plaatje Y tegen terrorisme. Lekker veilig. Er verandert niets, behalve dan dat een stel Gutmenschen een statement maakt. Nou mensen. Gefeliciteerd. Jullie zijn tegen bommen op Gaza. Elk weldenkend mens is tegen bommen op Gaza. Of op vliegtuigen. Op Koerden en Syriërs. Hel, zelfs Israëli horen zonder bommen en granaten te kunnen leven. Maar elk weldenkend, niet demonstrerend mens weet: het houdt pas op als iedereen dood is. Daarvoor misschien toch nog ff die leren broek scoren.