Ja, jullie kunnen met z’n allen wel lachen om alle vrouwen van Nederland. Maar als de Minister President zijn agenda leeggooit om óók aanwezig te kunnen zijn op de Libelle Zomerweek, moet er toch wel iets te halen zijn. En wel de eerste levensbehoefte van een politicus: stemmen. Maar het is natuurlijk niet zo dat de Libelle agenda zomaar omgegooid kan worden. Zeker niet als de minister-president bedenkt dat hij op exact hetzelfde moment als de minister van Financiën denkt zieltjes te komen winnen. Zo werkt het niet. Dus terwijl de MinFin links afgaat, wordt de nog immer single MinPres toegezongen op een manier die hem en zijn voorlichters nog lang zal heugen: Hello, is it me you’re looking for? Tja. Macht erotiseert. Eerlijk is eerlijk: hij ondergaat de lofzang op een podium in een tent met zo’n 800 vrouwen als een baas. En wist op het juiste moment zijn tekst: I love you. Nu allemaal gaan stemmen he? Op de PvdA ofzo. D66. CDA. Artikel 50. What ever. Donderdag, 22 mei. En de MinPres zit NU live in Nieuwsuur.

Dus er kan een heel voetbalelftal uit een of ander Afrikaans land neerstrijken in Nederland, onderdak én een uitkering krijgen maar aan een kinderpardon maken we woorden vuil? Een elftal dat bestaat uit mannen die niets met Nederland te maken hebben, een elftal dat net zo goed naar Duitsland, Amerika of Pakistan had kunnen gaan, wordt zonder pardon welkom geheten, met alle égards welkom geheten maar kinderen die hier geboren en getogen zijn en die om een of andere administratieve reden niet onder ‘het’ kinderpardon vallen moeten optiefen? Mauro all over. Voor wie het niet begrijpt: kinderen kun je niet terugsturen, ook als hun kleur je niet aanstaat. Die kinderen weten niet beter dan dat Nederland hun thuis is. Omdat ze hier de taal spreken, naar school gaan, hun vriendjes hebben, sporten – klinkt redelijk als thuis. Dit in tegenstelling tot een omgeving waar ze heg nog steg kennen en de taal niet spreken – zonder er toerist te zijn.

Als je het in je hoofd haalde om te verdedigen dat dodenherdenking een keuze is, een recht in plaats van een plicht. Als je het in je hoofd haalde om te zeggen dat die doden nooit gestorven zouden zijn als de Nederlandse bevolking in de periode 1940-45 niet zo bereidwillig had meegewerkt; als je het in je hoofd haalde om te zeggen dat het recht om te provoceren voor iedereen geldt die in Nederland woont, dus óók voor de wannabe terrorist, óók voor de vluchteling uit Afrika en óók voor een of andere imam en zijn gevolg in Hilversum. Als je het in je hoofd haalt om te zeggen dat de persoon die voorschrijft hoe je je moet gedragen en wat je moet denken een fascist is. Dan hoor je er niet meer bij. Hoe kun je verdedigen dat ‘die anderen’ op 4 mei willen provoceren!? Welnu. Sinds wanneer is het in Nederland VERBOTEN om te provoceren? Als er een cartoonist met veel machtsvertoon van zijn bed wordt gelicht door justitie, veroordelen we degenen die dat ‘terecht’ vinden. Als een verslaggever klappen krijgt door gutmenschen en BN’ers dat toejuichen, veroordelen we hun acceptatie van geweld. Als een regisseur wordt vermoord en mensen zeggen ‘ja maar hij...’, dan wijzen we op de vrijheid van meningsuiting. En nu de burgemeester van Hilversum, Pieter Broertjes, die zoals Adolf Hitler bepaalt wat mensen moeten denken, vinden en hoe ze zich moeten gedragen op een bepaalde dag en tijdstip, vinden we dat opeens... Geweldig!? Misselijkmakend.

Nee het houdt niet op, niet vanzelf. Dat gescheld van tuig, ander woord voor Nederturkjes, Nederarabiertjes, voor mijn part Nederarmeniertjes wier vocabulaire niet veel verder komt dan een zin met KK erin. Andere termen: verkaast, islam, kankerhoer, lelijk, wallen. Vaak halen ze mijn moeder erbij. Of Wilders. Sinds mijn column over die dooie gast – waarmee ik de profeet van de moslims bedoelde, laat daar geen misverstand over bestaan - word ik dagelijks getrakteerd op op scheldtweets van onopgevoed tuig. Nederlands tuig helaas. Tuurlijk, het zijn kansenjongeren met een vreemde etnische afkomst maar de bottom line is dat het ons tuig is. Helaas. Tuig waarvan je je afvraagt waar hun ouders zijn. Wat ze leren van hun islamitische ouders, die verschrikkelijke moskee-internaten, imams en hele godvergeten islamistische gemeenschap? Tuig is het, maar wel van het soort dat straks een volwassen Nederlander is.

Armoede zoals ik ’m nog nooit gezien had: een uitgewoonde puinbak met kamers zonder vloerbekleding, geen verf of behang op de muren, een TL-buis als verlichting en het enige meubelstuk een bank die al jaren geleden bij het grof vuil gezet had moeten worden. Daaromheen twee vrouwen en ontelbare kinderen die me aanstaarden als ware ik de verlosser herself. Niet, dus. Of de vrouw die me hoopvol aankeek toen haar man mij, zittend aan haar keukentafel vertelde dat zijn vrouw ‘uiteraard’ niet zonder hem de deur uit mocht. En dat als ze Nederlands wilde leren, ze dat maar uit een boekje moest doen. Of hij niet zelf even Frans uit een boekje kon leren, vroeg ik hem. Of een andere taal. Ik ben nog een paar keer bij haar langs geweest in een poging haar drie woorden Nederlands bij te brengen, maar het verlosserschap is een zware taak. Ik word er depri van, het zit niet in mijn genenpakket. Wat ook bleek toen ik bij die andere vrouw thuis kwam, die door haar man in een woning ergens achter het Rotterdamse CS werd opgesloten. Ze was hoogopgeleid, arts, advocaat, iets in die trant. In Turkije had ze gewerkt, haar eigen geld verdiend. En de man met wie ze mee getrouwd was, die haar naar Nederland gelokt had, had haar voorgelogen. En zijn familie ook. Sinds ze in hier was, mocht ze de deur niet uit. Ze werd thuis opgesloten. Waarom? Daarom. “Mijn grootste fout is dat ik in de praatjes van deze man getrapt ben. Help me. Alsjeblieft.”

Opeens staat ‘ie voor me. De donkere versie van Peter R. De Vries: lang, slank aantrekkelijk – zelfs z’n ogen branden z’n kop uit hoewel ik nu even niet meer weet welke kleur die waren. Z’n overhemd was blauw; zullen z’n ogen dat ook wel geweest zijn. Mocro-mannen zijn ijdel. “Dat jij je nog in de Vomar durft te vertonen!” roept hij me toe. Duidelijk verbaasd. Dat ben ik ook. Waarom zou ik me niet in de Vomar durven vertonen? Dat vraag ik hem dus ook. Verward. “Dat je nog over straat durft in Bos en Lommer!” Heb ik iets gemist? Woon ik opeens down town Syrië? Op de Gaza-strook? Afghanistan? WTF?! Ondertussen denk ik wél dat deze gast best aantrekkelijk zou kunnen zijn als ‘ie die baard maar zou afscheren. Soort Badr. Girls will be girls. Pffff. Vomar. Bos en Lommer. Toch echt mijn favorite boven de Albert Heijn. “Waarom zou ik niet over straat durven, doe ff normaal man!” Mijn verbazing is oprecht en de glimlach ook. Waarom niet?! Hij zegt iets over allemaal Marokkanen en dat ik zoiets echt niet kan zeggen. Wát kan ik niet zeggen? “Dat er niemand naast Marokkanen wil wonen.”

Iemand enig idee wat er nou gebeurd is met Els Borst? De 81-jarige voormalig minister werd dood in haar garage gevonden en om de een of andere reden overspoelden de media ons met nieuws dat het om een misdrijf zou gaan. Alsof het zo vreemd is dat een 81-jarige vrouw overlijdt. Wat iemand van die leeftijd overal kan overkomen. Ook in de garage. Dus de berichtgeving luidde aanvankelijk dat er geen aanwijzingen van verdachte omstandigheden waren. Vervolgens waren die er plotseling toch wel. Hoe dan? Wat dan? Waarom dan? Vagere berichtgeving was er niet. Witte tentjes domineerde de foto’s en een inmiddels onder verdachte omstandigheden omgebrachte Els Borst gijzelde de berichtgeving. Om vervolgens een stille dood te sterven (Taalgrapje, sorry. Ongepast). Bij een overval op een juwelier in Deurne worden de twee overvallers doodgeschoten. De juweliersvrouw zou het gedaan hebben. Heel Nederland haalt opgelucht adem dat deze keer de good guys er levend vanaf komen, maar hoe een gemiddelde Nederlandse burger (een vrouw nota bene!) zo doelgericht twee schoten kan aflossen daarover zwijgt de berichtgeving. Sterker nog, de berichtgeving wil niet eens bevestigen dat de echtgenote geschoten heeft. WHY?! Alsof het iemand in Nederland boeit wie er geschoten heeft. De overvallers zijn dood, lang leve de slachtoffers! Maar blijkbaar schijnt dat niet de bedoeling te zijn.

2003 – Theo van Gogh leefde nog - en op het Amsterdamse Mercatorplein haalt een of andere nono het in zijn hoofd om met een mes te gaan zwaaien in een snackbar. Die nono was van Marokkaanse komaf, de toegesnelde politie loste een schot en zo was er een Marokkaan minder. Gelukkig waren er nog zat lotgenoten om een demonstratie op touw te zetten voor die arme dode die de dood niet verdiende. Het was zo’n lieve jongen. 2005 – Theo van Gogh was inmiddels vermoord door Mohammed Bouyeri, een NederMarokkaan uit 020-West in een jurk, en tijdens een amateuristische tasjesroofactie wordt Ali el Bejjati doodgereden door de vrouw die hij beroofde. Weer een Marokkaan minder, maar nog zat lotgenoten over om een demonstratie op touw te zetten voor die arme dode die de dood niet verdiende. Het was zo’n lieve jongen. 2014 – Volkert komt binnenkort vrij en in Deurne wordt een juwelier beroofd door tuig. Hij is uiteraard niet de eerste juwelier die beroofd wordt, maar wel de eerste die het op miraculeuze wijze overleefd. Dit in tegenstelling tot het lichtgekleurde tuig dat het loodje legt. Morsdood zijn die twee, maar nog zat levende lotgenoten over om een demonstratie op touw te zetten voor die arme doden die de dood niet verdienden. Het waren zulke lieve jongens.

Ondanks dat ik je mijn nummer heb gegeven en je heb gezegd dat ik graag eens met je zou willen afspreken, verwacht ik niet dat je me gaat bellen. Waarom zou je ook, je hebt wel wat beters te doen dan afspreken met een METRO/ GeenStijl columniste. Deze METRO/ GeenStijl columniste kan daar prima mee leven maar zal nooit met opgekropte emoties door het leven gaan. Vandaar dit schrijven, inderdaad naar aanleiding van ons treffen bij Humberto’s RTL Late Night (YT-fragment). Samen met Peter R. de Vries en Alexander Pechtold leverde je een uniek staaltje ‘niet luisteren’. Jullie waren zo volledig overtuigd van je eigen verhaal, je eigen punt, je eigen morele gelijk dat het niet in je opkwam om te luisteren, laat staan te horen wat de ander te zeggen had. Het verbaasde me. Niet van Peter, nee, van hem verwachtte ik het. Maar van jou had ik meer verwacht. Gehoopt. En ja Alexander telde ik bij voorbaat al niet mee. Als zzp’er die al tien jaar niet meer in loondienst werkt, prijs ik mij gelukkig dat ik verlost ben van blanke middelbare mannen die gewend zijn orders uit te delen. En opeens zat ik weer tegenover ze. Tegenover jullie.

Houden wij in Nederland as woensdag gemeenteraadsverkiezingen die verloren zullen worden door de PvdA, de Turken hebben hun variant erop op 30 maart. En in dat kader reist de Turkse premier Erdogan stad en land af om zieltjes te kopen winnen. Vanmiddag meldde hij zich in Alsancak, Izmir – zeg maar het 020-Zuid van Izmir. Zo’n bezoek getuigt van ballen – of een bord voor je kop. De stad Izmir voert de geuzennaam ‘Gavur Izmir’: het goddeloze Izmir. Niet dat hier geen moslims wonen. Het verschil met de rest van Turkije, en dus ook met het Ottomaanse en door allerlei godsdiensten beïnvloedde Istanbul, is dat de bevolking van Izmir z’n eigen hersencellen gebruikt alvorens zich tot Allah te richten. Het zijn de Rotterdammers onder de Turken – niet voor niets is het een havenstad. De meer dan vier miljoen Izmir Turken maken van hun hart geen moordkuil en heetten de Turkse premier Erdogan dan ook van harte welkom in de stad waar zijn fundamentalistische AK partij maar geen voet aan de grond krijgt: de moordenaar komt! KATIL GELIYOR