Geenstijl

2003 – Theo van Gogh leefde nog - en op het Amsterdamse Mercatorplein haalt een of andere nono het in zijn hoofd om met een mes te gaan zwaaien in een snackbar. Die nono was van Marokkaanse komaf, de toegesnelde politie loste een schot en zo was er een Marokkaan minder. Gelukkig waren er nog zat lotgenoten om een demonstratie op touw te zetten voor die arme dode die de dood niet verdiende. Het was zo’n lieve jongen. 2005 – Theo van Gogh was inmiddels vermoord door Mohammed Bouyeri, een NederMarokkaan uit 020-West in een jurk, en tijdens een amateuristische tasjesroofactie wordt Ali el Bejjati doodgereden door de vrouw die hij beroofde. Weer een Marokkaan minder, maar nog zat lotgenoten over om een demonstratie op touw te zetten voor die arme dode die de dood niet verdiende. Het was zo’n lieve jongen. 2014 – Volkert komt binnenkort vrij en in Deurne wordt een juwelier beroofd door tuig. Hij is uiteraard niet de eerste juwelier die beroofd wordt, maar wel de eerste die het op miraculeuze wijze overleefd. Dit in tegenstelling tot het lichtgekleurde tuig dat het loodje legt. Morsdood zijn die twee, maar nog zat levende lotgenoten over om een demonstratie op touw te zetten voor die arme doden die de dood niet verdienden. Het waren zulke lieve jongens.

Lieve jongens, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ze liever dood heb dan levend aan mijn deur. Ook dat mag ik zeker weer niet zeggen maar gezien de doodsverwensingen aan mijn adres om minder (pun not intended) toch niet erger kunnen, laat me dat redelijk koud. Tegelijkertijd vraag ik me af of onze MinPres de afgelopen week niet vergeten is uit te leggen aan NederMarokkaanse kindjes dat roven en stelen, opaatjes slaan en omaatjes oplichten niet mag. Of hij ze heeft opgedragen een vak te leren, te werken en belasting te betalen. En dat als er dan nog geld over is, ze af en toe langs zouden kunnen gaan bij een juwelier om glimmertjes te kopen. Dat “kopen” een concept is waarbij de één geld overhandigt en de ander een armband of oorbellen keurig ingepakt in een doosje over de toonbank schuift. En dat het niet gebruikelijk is om een wapen mee te nemen naar de juwelier, maar dat de juwelier wellicht zelf wél een wapen heeft om zich te verdedigen tegen overvallers. Zou Mark de NederMarokkaanse kindjes uitgelegd hebben dat de dood op een overval kan volgen? Dat dat de risico’s van het vak zijn? Dat dan je maten huiliehuilie kunnen gaan doen maar dat je daar niet minder dood van raakt? Ik mag lijden dat Mark de NederMarokkaanse kindjes gevraagd heeft: willen jullie meer of minder demonstraties tegen dooie NederMarokkanen?