Ooit had een paspoort een nut: het toonde aan in welk land je hoorde, en gaf je de vrijheden, rechten en plichten die behoren tot het inwonerschap van een bepaald land. Ooit was het niet hebben van een paspoort en je ongeoorloofd ophouden in een land waar je niets te zoeken hebt, reden voor deportatie. Een paspoort was net zo onredelijk als effectief: inwoners van sommige landen waren niet welkom in andere landen tenzij ze een visum hadden. Tegelijkertijd zijn inwoners van bepaalde landen overal ter wereld welkom. De Turk mag Europa niet in. De Europeaan mag Turkije wel in. Het paspoort als legale vorm van klassenjustitie. Er is geen gelukszoeker met Nederlands paspoort die niet de waarde van het Nederlanderschap begrijpt. Vroeger, in de jaren zeventig waren corrupte gemeenteambtenaren in Rotterdam te koop voor een mille of 50. Guldens. Met hetzelfde gemak waarmee nu vluchtelingen de duizendjes neerleggen voor een transfer naar Europa, werd dat geld opgehoest voor dat paspoort. Er hoorden rechten bij. Ik ken het verhaal van een Turkse vrouw wier dochter haar inschreef bij de gemeente en die in een moment van onachtzaamheid een Nederlands paspoort kreeg. Tot op de dag van vandaag ontvangt de stokoude vrouw Nederlandse AOW. In Turkije. Nooit in Nederland gewond of gewerkt. Alleen in een ver verleden haar dochter bezocht.

Weekblad Elsevier kreeg Nederland over zich heen, omdat het had gewaagd te melden dat de Koerdische vader van het verdronken jongetje al jaren in Istanbul zat, nooit een asielaanvraag had gedaan en willens en wetens op een gammele boot was gestapt met zijn gezin. Mede omdat zijn gebit kapot was en een nieuw gebit in Turkije wel 14.000 euro kost. Dat kon in Europa vast goedkoper, wellicht zelfs gratis bij een asielaanvraag. Heel het Nederlandse goedvolk boos omdat Elsevier het in zijn hoofd haalt om de feiten te benoemen. En dat terwijl Elsevier zelfs de belangrijkste feiten achterwege liet: 1. Er is geen oorlog in Turkije maar dit hardop beweren wordt niet op prijs gesteld door iedereen die de Europese deuren voor vluchtelingen wijd open willen stellen. Ik herhaal: er is geen oorlog in Turkije. En hoe ik dat weet is simpel: ik was er voor en na het zinken van het rubberen bootje waar de kindertjes en vrouw van de Koerd in kwestie bij omkwamen. Ik ben nog steeds in Turkije. En heus, er is nog steeds geen oorlog. In Bodrum niet, in Kusadasi niet, in Istanbul niet en alsof dat niet genoeg is, is er nergens oorlog. Er schijnt gevochten te worden bij de grens met Syrië maar even een nuancering. Turkije is wat groter dan de grens bij Syrië. Je kunt het vergelijken met beweren dat West-Europa geteisterd wordt door aardbevingen terwijl het gaat om Slochteren. Veel lokaler wordt het niet. Er is geen oorlog in Turkije.

Er schijnen mensen te zijn die juichen bij het lezen over 70 lijken die in vrachtwagens door Europa rijden. Of bij het zien van aangespoelde kindjes in Europese wateren. Gaskamers een goede plek vinden voor vluchtelingen. Weer anderen geven een moeder die d’r baby boven water probeert te houden, een hoofddoek. Ziek. Maar dan spoelt er een kindje aan op een Turks strand. Het beeld doet volwassen mannen stamelen ‘waarschijnlijk net zo oud als mijn zoontje’ of ‘had ‘m liever bij mijn zoontje op de crèche gezien volgende week’. Hoe schrijnend het beeld ook is, twee dingen vallen op: 1. waarom is dit kindje zoveel erger dan alle andere doden en 2. waarom wordt dit kindje ingezet als game changer om de Europese grenzen open te stellen? Het kindje wordt consequent Syrisch genoemd. Maakt dat het soms extra erg, aangezien Syrisch staat voor ‘legitieme vluchteling’ in plaats van voor gelukszoekers? Dit kindje had niet mogen sterven, dit kindje was op de vlucht voor oorlogsgeweld? Dit kindje had terecht gemoeten in Europa? Dit kindje wél? Waarom dit kindje wél en die andere kindjes niet? Waarom werd een aantal weken geleden de vier aangespoelde kindjes al snel genegeerd? Ook zij waren fotogeniek – denk roze legging. Waarom ging de discussie toen over de vorm, viel iedereen over de term dobberneger in plaats van over de dode kindjes?

'Open de grenzen!', juicht ’s werelds beroemdste tijdschrift The Economist. Want al is het aantal van 270.000 vluchtelingen die tot nog toe Europa bereikt hebben, meer dan in heel 2014, we kunnen ze met gemak aan. Alleen iemand die zich kan permitteren niet tussen het volk te verkeren, die niets te maken heeft met buitenlanders, vreemdelingen, vluchtelingen en asielzoekers, die niets snapt van sentimenten van gewone burgers, besteedt zijn tijd aan het rechtvaardigen van de opvang van mensen die hierheen willen komen. Dat type denkt aan werk, aan huisvesting, aan criminaliteit, aan opvang. De rest van ons denkt: wat komen die mensen hier doen? Schuilen, prima. Dat snappen we allemaal. Maar hoe lang? Waarom hier? Waar? En wie gaat dat betalen? Want de rest van ons weet dat onze zieligheidsindustrie het presteert om een gezin 15 jaar opvang in een asielzoekerscentrum te geven – om ze daarna alsnog uit te zetten want ongewenst. Hoe geïnstitutionaliseerd hardvochtig en crimineel kun je zijn? Als land?Dat niemand in oorlogsgebied wil wonen, snapt zelfs de grootste tokkie van Nederland nog. Maar dat we daarom de grenzen moeten openzetten en iedereen welkom moet heten, is niet te verkopen. De wereld is groter dan Europa. En zeker groter dan die aantrekkelijke Europese landen waarvan de burgers, door tientallen jaren lang vrachtladingen belastinggeld te betalen, een levensstandaard hebben opgebouwd die door de eigen bevolking al niet meer vol te houden is.

Geachte staatssecretaris Dijkhoff, Er zijn 60 miljoen mensen op de vlucht, zegt minister Ploumen in Buitenhof – het is een van de grootste problemen van deze tijd. Het antwoord daarop is het oprichten van een taskforce onder uw leiding - vergaderen dus. Maar wel vergaderen op niveau. In de taskforce – zullen we gewoon werkgroep zeggen? – zitten uw collega’s, ministers Ploumen, Koenders, Hennis- Plasschaert en Blok. Werkgroepje hoor! Wie tikt de notulen? Laat maar. De NOS bericht verder wat onduidelijk: ‘richt op’ duidt erop dat de werkgroep nog opgericht moet worden, ‘zitten erin’ dat die werkgroep allang in een achterkamertje tot stand is gekomen. Ook de doelstelling van de werkgroep wordt gebracht alsof jullie al gestart zijn: “ze vindt etc...”. Hoe het ook zij excellentie: ik wil erbij. Iemand moet die vier ministers bij de les houden. En jullie het verschil tussen ‘migranten’ en vluchtelingen’ uitleggen. Ik dus. Een burger van Nederland zonder messiascomplex, zonder blankemensencomplex en vooral zonder miljarden budget dat door Nederlandse belastingbetalers is opgebracht.

Wie de beelden van vluchtelingen bij Calais of Kos gezien heeft, kan niet anders dan denken: hek om Europa! Als je het hardop zou zeggen, schieten de Geitenwollensokken in een ‘de wereld is van iedereen’-kramp en denkt de hoogopgeleide kast-xenofoob: maar hoe dan? Uiteindelijk wil niemand gelukszoekers binnen zijn landsgrenzen en de policor’tjes die dat wel claimen te willen, krijgen het altijd nog voor elkaar om niet in de buurt van vluchtelingen te wonen en hun kindertjes op blanke scholen te krijgen. Hypocrieten uit wiens buurt je moet blijven. Maar dat hek. De Turken zijn er vast aan begonnen, maar zonder dat daar de specialisten bij komen die de muur tussen Oost- en West-Duitsland gebouwd hebben, weet je dat het niets gaat worden. Bovendien weerhield die Duitse muur mensen er niet van om er toch overheen te willen klimmen. Mensen willen niet in armoe leven. Mensen willen vrijheid en veiligheid. Kansen. Mensen willen de welvaart die Europa claimt te hebben en vergeleken met Syrië en welk land in Noord-Afrika dan ook daadwerkelijk heeft, en dat is niet moeilijk te begrijpen. Tegelijkertijd is net het zo vanzelfsprekend dat wij die lui hier niet willen - maar ja, dat mag je dan weer niet zeggen. Het is totaal politiek incorrect en daarom vanzelfsprekend dat niemand het zegt. Hier dan, in your face: we willen geen vreemden. We willen geen mensen die onze taal niet spreken. We willen geen mensen die hier alleen maar komen halen en niets komen brengen. We hebben genoeg mensen binnen onze landsgrenzen die we niet leuk vinden en voor wie het werkende deel van de bevolking moet zorgen, we zitten niet te wachten op nog meer gelukszoekers.

De grachtengordel tijdens de gay pride is het paradijs op aarde – als je de keuze hebt tussen daar verkeren en op het strand liggen terwijl er levende vluchtelingen aanspoelen. Een vergelijking die nergens op slaat, ware het niet dat de morele verontwaardiging deze week gaat over troep die een eendaagsfeestje in de hoofdstad achterlaat, en die foto’s van aangespoelde vluchtelingen – terwijl de blanke volgevreten vakantieganger niet met z’n ogen knippert, laat staan opstaat. Zeiken over de troep na een feestje in de hoofdstad (Koninginnedag, Gay Pride, whatever) is hetzelfde als zeiken na de geboorte van je kinderen. Oh ze kosten tijd! Oh ze kosten geld! Oh ze kosten aandacht! Een eencellige giraf had dat kunnen bedenken maar nadenken is de zich voortplantende homo sapiens niet echt gegeven. De hoofdstad (élke hoofdstad wereldwijd!) is een variant op de Efteling: er komen mensen op af. Als er niets te beleven is, komen er heel veel mensen. Als er iets te beleven is, komen er heel veel mensen tot de macht teveel. Met net zoveel rotzooi die ze achterlaten. Die gasten die nú op de grachten wonen, zijn dezelfde mensen die vroeger naar 020 kwamen, fietsen huurden en bedachten ‘later als ik groot ben, wil ik in een flatgebouw wonen met muren van boordkarton, trappen die niet onderdoen voor een ladder, toeristen voor m’n deur, junks die m’n auto minstens 1x per maand open breken, buren die Engels spreken, een parkeersysteem dat mijn gasten 5 euro per uur rekent en mijzelf meer dan tien jaar laat wachten op een parkeervergunning, in een buurt met een lotingssysteem voor de school van m’n kinderen en leuke evenementen waar ik mijn huis niet voor uit hoef omdat ik vanachter de ramen kan meegenieten!’ En dan is het zo ver, dan wonen ze in dat flatgebouw zonder lift en blijkt het toch niet zo idyllisch te zijn. Net zoals het hebben van kinderen.

Uit liefdesverdriet had ik in een kleine drie maanden ruim dertigduizend euro uitgegeven. Geen idee waaraan. Maar dat er geen inkomsten tegenover stonden – ik werkte niet – en dat het niet mijn eigen geld was – m’n krediet bij de bank was redelijk groot – is een feit. Ja, de les dat winkelen niet gelukkig maakt, was prijzig. Je staat bij de kassa, bedenkt dat je het zoveelste rokje/ paar schoenen/ schilderij aanschaft en dat dat best leuk is, maar dat ‘best leuk’ gevoel was ik al kwijt bij de uitgang van de desbetreffende winkel. 30k uitgegeven zonder enig gevoel. Nul buikpijn. Nul spijt. Het was een wijze les. Vooral de dag dat de bank aan de lijn hing. In die tijd had ik nog een personal banker – crisis schmisis – die meldde dat er toch echt een openstaande rekening betaald moest worden. Of ik de brieven niet ontvangen had? Jawel, maar ja, brieven. Weggegooid. Sorry. Hoeveel heb je nodig? Ik heb het niet dus dan kun je wel moeilijk doen maar van een kale kip valt niet te plukken. “Maar Ebru, je moet écht ff wat betalen. Al is het maar 17.000 euro.” Bizar bedrag, 17.000 euro; geen idee waar het op gebaseerd was. “Ik heb je moeder al gebeld,” zei hij nog. Mooi. Opgelost. “En die zegt dat je het echt ff zelf moet betalen.” WTF?! O. Oke. Shit! Now what?! Kun je wel naar je vader lopen, maar ja: ooit een huishouden meegemaakt waarbij de man over financiën gaat? Er zat niets anders op: 17K regelen. Werken dus. Een week later ging er een fax met een vast contract richting de bank en waren de bank en ik weer best buddy’s.

Wat je ook van ze mag vinden, de Amerikanen hebben twee mooie heldere spelregels. Bij het uitreiken van een Amerikaans paspoort krijg je te horen: “You’re an American now”. En als het gaat om carrièrekansen is de sky the limit. Met uitzondering van het Witte Huis: daarvoor is het niet genoeg om ‘an American’ te zijn, maar moet je ook in Amerika geboren zijn. En zo kan het gebeuren dat een man, wiens vader in Kenya geboren is, POTUS wordt. Van gastarbeider tot president in één generatie. Mooier wordt het niet. Natuurlijk zijn er mensen die geloven dat hij zijn geboortebewijs gefaket heeft, eigenlijk een Afrikaan is en moslim bovendien maar een beetje complotdenken houdt de massa scherp. Elvis leeft immers ook en heeft een relatie met Amy. Dus werd de wereld dit weekend getrakteerd op ontroerende plaatjes van de machtigste man ter wereld die bij zijn familie in Afrika op bezoek gaat. Plaatjes die elk gastarbeiderskind geleefd heeft. Je wordt in dat andere land onthaald als de verloren dochter cq zoon. Je bent de belle of the ball. En geen moeite is de vreemde familie teveel. Je bent een van hen – al woon je aan de andere kant van de wereld. Al ben je de fucking POTUS.

Het filmpje ging de wereld over en iedereen had het over de harde opstelling van Merkel. Die ronduit sterk was: ga er maar aanstaan, geconfronteerd worden met het gezicht van je immigratiebeleid. Haal een meisje naar voren, een beeldig jong ambitieus meisje, dat in vlekkeloos Duits vertelt dat ze uitgezet dreigt te worden, en dat niet wil. Ze gaat naar school, heeft dromen en wil studeren. Net als andere meisjes van haar leeftijd. Dan als icing on the cake haar tranen. De natte droom van elke eindregisseur. Ga er dan maar aanstaan om je beleid te verdedigen. Voor het oog van camera’s. Beelden die de hele wereld over zullen gaan. Merkel lost het prima op: ze geeft toe dat politiek soms hard is en heeft begrip voor haar situatie. Dat is les 1 argumenteren: meegaan, punten scoren. Maar zoals iedereen en het meisje ook weet, zijn er heel veel vluchtelingen. Zie daar les 2: de gesprekspartner serieus nemen en informatie delen die bekend geacht wordt. Bovendien kunnen we natuurlijk niet heel Afrika naar Duitsland uitnodigen. En dat was les 3 argumenteren: open deur presenteren waar niemand het mee oneens kan zijn, zelfs een huilend meisje niet.