Geenstijl

Uit liefdesverdriet had ik in een kleine drie maanden ruim dertigduizend euro uitgegeven. Geen idee waaraan. Maar dat er geen inkomsten tegenover stonden – ik werkte niet – en dat het niet mijn eigen geld was – m’n krediet bij de bank was redelijk groot – is een feit. Ja, de les dat winkelen niet gelukkig maakt, was prijzig. Je staat bij de kassa, bedenkt dat je het zoveelste rokje/ paar schoenen/ schilderij aanschaft en dat dat best leuk is, maar dat ‘best leuk’ gevoel was ik al kwijt bij de uitgang van de desbetreffende winkel. 30k uitgegeven zonder enig gevoel. Nul buikpijn. Nul spijt. Het was een wijze les. Vooral de dag dat de bank aan de lijn hing. In die tijd had ik nog een personal banker – crisis schmisis – die meldde dat er toch echt een openstaande rekening betaald moest worden. Of ik de brieven niet ontvangen had? Jawel, maar ja, brieven. Weggegooid. Sorry. Hoeveel heb je nodig? Ik heb het niet dus dan kun je wel moeilijk doen maar van een kale kip valt niet te plukken. “Maar Ebru, je moet écht ff wat betalen. Al is het maar 17.000 euro.” Bizar bedrag, 17.000 euro; geen idee waar het op gebaseerd was. “Ik heb je moeder al gebeld,” zei hij nog. Mooi. Opgelost. “En die zegt dat je het echt ff zelf moet betalen.” WTF?! O. Oke. Shit! Now what?! Kun je wel naar je vader lopen, maar ja: ooit een huishouden meegemaakt waarbij de man over financiën gaat? Er zat niets anders op: 17K regelen. Werken dus. Een week later ging er een fax met een vast contract richting de bank en waren de bank en ik weer best buddy’s.

Niemand, geen reaguurder, geen vriend of vriendin, laat staan willekeurige Europese bank, die begrip voor me had. Heeft. Verwend kreng! Alsof dit een column waard is! Ik zou mezelf bijna nomineren voor de AafAward (binnenkort meer nieuws hierover, stay tuned). Ware het niet dat het een heel redelijk verhaal is. Als je geld uitgeeft dat niet van jou is, moet je dat terugbetalen. Vinden we allemaal meer dan vanzelfsprekend. Behalve als het om landen gaat, laten we zeggen Griekenland. Als je lid bent van de club Europa, kun je miljarden die niet van jou zijn uitgeven, kun je opnieuw miljarden lenen en uitgeven en dit kunstje blijven herhalen - waarschijnlijk tot de ijstijd intreedt. Economen en vooral politici praten de blaren op hun tong om het ons uit te leggen, dat het nodig is, dat het goed is en dat het de laatste keer is. Maar het enige waar ik aan kan denken is die ene keer dat ik teveel had uitgegeven. En het moest terugbetalen. Be-ta-len. Meer smaken waren er niet. Schulden aflossen is geen vanzelfsprekendheid meer. De nieuwe vanzelfsprekendheid is dat de Grieken altijd maar weer nieuwe miljarden willen. Ja, wie niet, zeker als ze gratis en eindeloos zijn. Het enige verschil tussen de Grieken en ons, belastingbetalende burgers, is dat wij het ophoesten en zij het krijgen. Het nieuws hierover lees ik al niet eens meer. Daar krijg ik namelijk wél buikpijn van. En nooit zal ik begrijpen dat onze politici de belasting van ons zuurverdiende geld overhevelen naar Griekenland, in plaats van het in onderwijs, gezondheidszorg, verzorgingstehuizen, hel, desnoods in kogels voor Defensie te stoppen. Egoïstisch? Ja. Eigen economie eerst. Maar nee. Onze banken vinden het heel normaal om bij individuen geld op te eisen. Dat landen daarentegen dezelfde individuen leegtrekken, zit niemand mee. Hopen op een het uitbreken van de revolutie in Nederland is het zelfde als verwachten dat de Grieken hun leningen afbetalen: gaat niet gebeuren.