Geenstijl

'Open de grenzen!', juicht ’s werelds beroemdste tijdschrift The Economist. Want al is het aantal van 270.000 vluchtelingen die tot nog toe Europa bereikt hebben, meer dan in heel 2014, we kunnen ze met gemak aan. Alleen iemand die zich kan permitteren niet tussen het volk te verkeren, die niets te maken heeft met buitenlanders, vreemdelingen, vluchtelingen en asielzoekers, die niets snapt van sentimenten van gewone burgers, besteedt zijn tijd aan het rechtvaardigen van de opvang van mensen die hierheen willen komen. Dat type denkt aan werk, aan huisvesting, aan criminaliteit, aan opvang. De rest van ons denkt: wat komen die mensen hier doen? Schuilen, prima. Dat snappen we allemaal. Maar hoe lang? Waarom hier? Waar? En wie gaat dat betalen? Want de rest van ons weet dat onze zieligheidsindustrie het presteert om een gezin 15 jaar opvang in een asielzoekerscentrum te geven – om ze daarna alsnog uit te zetten want ongewenst. Hoe geïnstitutionaliseerd hardvochtig en crimineel kun je zijn? Als land?Dat niemand in oorlogsgebied wil wonen, snapt zelfs de grootste tokkie van Nederland nog. Maar dat we daarom de grenzen moeten openzetten en iedereen welkom moet heten, is niet te verkopen. De wereld is groter dan Europa. En zeker groter dan die aantrekkelijke Europese landen waarvan de burgers, door tientallen jaren lang vrachtladingen belastinggeld te betalen, een levensstandaard hebben opgebouwd die door de eigen bevolking al niet meer vol te houden is.

Onze verzorgingsstaat kleedt ouderen uit, draait de zorgduimschroeven aan, verkoopt industrie en arbeidsplaatsen en dwingt ons om onze levensstandaard en –verwachting aan te passen. Klagen zit Nederlanders in het dna – het is makkelijker dan de revolutie uitroepen. We klagen en we accepteren onze nieuwe armoe; maar in één ding dienen we gehoord te worden: dat er grenzen zijn aan de opvang van vluchtelingen. De foto’s van dode vluchtelingen die afgelopen dagen het internet en nieuws overspoelden, veranderen daar niets aan. Hoe afschuwelijk ze ook zijn: de mensen op de foto’s zijn overleden aan gecalculeerde risico’s. Aan hoop. Aan vertrouwen in verkeerde mensen. Aan domme beslissingen. De mensen op de foto’s dachten misschien ‘als we hier blijven gaan we ook dood’. En als ze waren overleden op een andere manier door verdrinking in Europese wateren of door verstikking in een vrachtruim, hadden we hun foto’s nooit gezien. De mensen op de foto’s zijn fotogenieke doden: media en de zieligheidsindustrie likken hun vingers erbij af. Maar de mensen op de foto’s besloten op een boot te stappen, zich in een ruim op te laten sluiten. De mensen op de foto’s hadden ook kunnen besluiten dat 1. niet te doen en 2. een andere veilige plek op deze aardkloot op te zoeken. Om de een of andere reden dachten de mensen op de foto’s dat het risico op de dood het waard was. Om in onze termen te blijven: je kunt je huis verkopen, de overwaarde in het casino op rood zetten en berooid achterblijven. Is ook een risico. Haal je het nieuws niet mee. Met op een boot stappen en de reis niet overleven, doe je dat wel. En in plaats van dat in alle landen waar mensen op boten stappen, de foto’s van dode aangespoelde mensen de lokale variant van abri’s sieren, worden foto’s van deze mensen ingezet om op ons, Europees geweten in te spelen. Degenen die de dood van de mensen op de foto’s op hun geweten hebben, weten: alleen zij die in vrede en welvaart leeft, hebben last van hun geweten. Degenenen die de dood van de mensen op de foto’s op hun geweten hebben, weten: dat Europese geweten is gouden handel.