Geenstijl

Als de politie niet meer durft te schieten, dan rest ons het Wilde Westen.

Afgelopen nachten waren er weer reeksen explosies vanuit het criminele milieu. Zo'n cobra20 kost €20 in Polen, wordt gewoon verzonden naar Nederland. Dat wordt tegen een winkelruit, deur of auto geplakt. Een loodgieter uit Rotterdam was al tien keer aan de beurt en is dakloos. Pure ondermijning en afpersing, een beoogde premier en huidige minister van justitie heeft er nauwelijks vat op.

Een Rotterdamse politieagente zag een verkenningsauto van een groepje bommenleggers. Ze maant hen te stoppen. Ze ziet de bestuurder naar de broeksriem grijpen en de auto versnelt hard. Deze drie worden verdacht van een delict waar meer dan twaalf jaar celstraf op staat, een agent mag dan schieten om de verdachte aan te houden. Ze schiet gelukkig vijf keer, anders wordt dit nooit opgelost.

Het openbaar ministerie vliegt volledig uit de bocht en gaat geheel voorbij aan de geweldsinstructie aan agenten, de spanningen in de samenleving en de greep van de maffia. Het OM procedeert liever niet meer tegen maffioso's die hun thuis opzoeken, nee ze pakken liever een politieagentje op een principieel puntje. Dan heb je niet helemaal of helemaal begrepen dat we een narcostaat zijn.

Eerder was een vergelijkbaar gevalletje. Een auto rijdt in op een lid van een arrestatieteam. De auto is een moordwapen, als je de CBS statistieken bekijkt, sterven een paar fietsers per week door een aanrijding. Het OM en de rechterlijke macht geloven in sprookjes en veroordeelden de agent tot twee jaar cel, om daarna zelf vrijspraak te eisen. De agent zit jaren in een onnodige emotionele achtbaan.

Politieagenten hebben vier losse rechten om het vuur te openen. Ten eerste om de voortzetting van een delict te beëindigen. Ten tweede om de verdachten van een ernstig delict aan te houden. Ten derde om zichzelf te verdedigen en ten vierde om vanwege een hevige gemoedstoestand te ver te gaan in de persoonlijke verdediging. Hoe ruimer we dit opvatten, hoe minder de maffia cadeau krijgt.

Als je deze ordners aan papier vanuit het paleis van justitie over een split-second beslissing samenvat, destilleer je een theorie dat een politieagent door een veel te korte training, tijdens een doodsangst in een seconde een besluit moet kunnen nemen, waar tientallen academici vervolgens jarenlang over studeren en debatteren ten einde met een vorstelijk salaris die beslissingen de maat te nemen.

Het openbaar ministerie, de rechter, de raadsheren en de hoge raad hebben uiteindelijk jarenlang geprocedeerd om via een poëtische viervoudige gerechtelijke dwaling toch tot een tijdelijke veroordeling te komen. Ik hoop niet dat die magistraten ooit 112 hoeven te bellen, want ik ben bang dat er door een chronisch gebrek aan agenten niet meer wordt opgenomen of tijdig gereageerd.

Ik heb er namelijk geen sjoege in dat mensen nog gaan kiezen voor levensgevaarlijk werk bij de politie om te strijden tegen jongeren die thuis hun partner en kinderen opzoeken. Als je dan je als agent je eigen huis verdedigt met een hakbijl, wordt je verdachte. Dan vraag je mensen niet alleen tegen een laag salaris te voldoen aan een roeping, je vraagt ze ook om zichzelf figuurlijk in de voet te schieten.

Natuurlijk moet er toezicht zijn op de politie. Normaal is een loonslaaf op geen enkele wijze aansprakelijk voor fouten, dat is de werkgever. Een overtreding van de geweldsinstructie is volgens artikel 9a Sr hooguit een beroepsfout, als die fout naar eer en geweten is. Persoonlijke vervolging hoort pas om de hoek te komen als een agent buiten zijn officiële functie om geweld gebruikt.

De politie en het openbaar ministerie zijn vrij in de zaken die ze wel of niet oppakken. Aan deze hetze tegen politieagenten kopen we niets voor, zeker tegen de achtergrond van de overlast, wetteloosheid rond asielmisbruik door criminelen uit veilige landen, keihard geweld vanuit de drugswereld en de impact van criminaliteit op kwetsbare jongeren. Hoe later je ingrijpt, hoe duurder het wordt.

Universiteit Harvard deed een onderzoek hoeveel agenten discrimineren tijdens schietpartijen in Houston. Na alle data-analyse bleken agenten in verhouding 23,8% minder op zwarte mensen te schieten dan op blanke personen. Deze conclusie werd niet zo goed ontvangen, want het past niet in het narratief van slachtofferschap, slavernijverleden en sociaal-economische achterstanden.

Helaas liggen zulke onderzoeken lastig, want de drang tot politieke correctheid, geeft een ernstige vervuiling van de te bestuderen gegevens. Hier is het nog een stap erger, we leggen weinig vast, doen bijna geen onderzoek, waardoor vooroordelen, onderbuikgevoelens en nepnieuws vrij spel krijgen. Agenten met een migratieachtergrond worden door hun eigen wijk als verrader gezien, ze haken af.

Het is tijd voor een stukje vertrouwen en strafrechtelijke immuniteit.