Geenstijl

Tevens: Stamcafé

Hoofdredacteur Trouw bij zijn vertrek naar de Gaykrant: “het voelt als thuiskomen”.

De aankondiging van het vertrek van Cees van der Laan kwam op de redactie van Trouw als een donderslag bij heldere hemel. De altoos goedlachse, doorwinterde persmuskiet wordt hoofdredacteur bij de Gaykrant en ik vernam uit betrouwbare bron dat hij zijn paradepaardjes Emine Uğur (de mohammedaanse haatoma van X), Abdelkader Benali en Babah Tarawally meeneemt.

Van der Laan tegen Villamedia: “Diversity, equality, and inclusion draag ik - net als de gerenommeerde Harvard-universiteit - hoog in het vaandel en het is dan ook mijn taak om de Gaykrant aantrekkelijk en inclusief te maken voor Turkse en Marokkaanse medemensen en personen van kleur uit Afrika. Dat is mij bij Trouw ook heel aardig gelukt, al zeg ik het zelf.”

De goedmoedige Sees was altijd een zittende eend voor de redacteuren van GeenStijl en vooral toen hij pleitte voor een verbod op de PVV, toen hij aankondigde dat blanken niet meer welkom waren bij Trouw en recentelijk nog toen zijn pronkjuweel Babah Tarawally schreef dat Israëlische reservisten hetzelfde zijn als IS-strijders.

Huispersoon van kleur Babah Tarawally

Ik volg Babah, de man die Nederlands brabbelt als een kleuter, al sinds hij werd gelanceerd bij Trouw. Boze tongen in het literaire wereldje van de Grachtengordel beweren dat de beste man zelf zijn stukjes niet schrijft maar een vlassig, door hyperhidrose geteisterd boerenmeisje met pukkels en een beugel, dat vroeger bij SGP-jongelingenvereniging Daniel zat en nu bij de linkervleugel van de ChristenUnie. Type Ans Boersma, het notoire terroristenliefje.

Om de spookschrijverij niet al te veel op te laten vallen, stopt Ansje er expres rare fouten in, fouten die je verwacht van mensen die de taal niet beheersen.

Een van Babah’s meest recente columns was een schaamteloze advertorial voor zijn eigen bedrijf Rooted: drie dagen in de bossen trommelen met Babah à 900 euro, een koopje voor menopauzale roomblanke dames die zich een weekje Gambia niet kunnen veroorloven.

Trouw, misschien wel de wookste krant van Nederland.

De krampachtige pogingen van hoofdredacteur Sees om met een divers legertje columnisten een woke krant te maken ter verheffing van de stokoude gefossiliseerde abonnees op de wierden in Groningen en de terpen in Friesland, ontaardden al snel in het drama rond Perdiep Ramesar, een Trouw-journalist van kleur die niet-bestaande bronnen opvoerde in zijn artikelen.

Naar aanleiding van deze affaire verliet columniste Elma Drayer met veel tamtam Trouw. Drayer in de Volkskrant: “Ik was een van de redacteuren die al jaren geleden zeiden: die man klopt niet. Hij komt zelden met een bron met naam en toenaam. Dat zie je als je een ervaren journalist bent. Dat is intuïtie.”

Volgens Drayer en andere critici moest de hoofdredacteur opstappen, maar Sees bleef zitten waar hij zat. Je zal maar van racisme worden beticht! Wel trok hij na een uitgebreid onderzoek 126 artikelen van de huisfabulant van kleur terug, onder meer over de shariadriehoek in de Schilderswijk.

Perdiep is inmiddels schrijfcoach.

Als schrijver heb ik in al die jaren allemaal meegemaakt: slechte dagen, writer’s blocks (waarvan ik er achter kwam dat die niet bestaan!), uitstelgedrag, inspiratie, flow, of juist niet. Ik heb het volledige schrijfproces vele keren mogen doorleven, waardoor ik weet wat jij als schrijver van jouw boek meemaakt, doormaakt én waar ik jou bij kan helpen. Mijn ervaring als schrijver combineer ik met mijn vaardigheden, opleidingen en ervaring als coach in de persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor kan ik jou als schrijver van jouw boek zowel helpen met taal, schrijftechniek en schrijfstructuur, als met jouw persoonlijke proces en belemmeringen tijdens het schrijven. Ik help jou graag om jouw verhaal de wereld in te brengen.

Ondanks het Perdiep-schandaal bleven de roomblanke Trouw-journalisten met veel empathie voor en over mohammedanen en mensen van kleur schrijven - die de krant nooit lezen, want ze hebben al een boek, en anders wel een djembé - en uiteindelijk zijn de gristelijke inkthoeren zo koloniaal en paternalistisch als de pest.

Apenbos

Wat te denken van deze ronduit racistische hersenscheet van een Trouw-krabbelaar die beweert dat gekleurde medelanders nooit het bos of de vrije natuur ingaan omdat ze geen geld hebben omdat ze tot het lompenproletariaat behoren. Vermoedelijk fietsen allochtonen om die reden zelden of nooit. Ze kunnen geen fiets betalen, al kan het natuurlijk ook gewoon zijn dat ze een Audi, een scooter of een fatbike veel comfortabeler vinden.

Ik wist niet wat ik las:

“Nu de paddenstoelen uit de grond schieten en de bladeren verkleuren, gaan veel mensen er weer op uit. Maar geldt dat voor alle Nederlanders, of is natuur vooral een witte hobby?”

Trouw houdt hier dus een pleidooi voor het volledig geflopte racistische smulbos. De Telegraaf kopte ooit: "Smulbos speciaal voor allochtonen" en het LPF-kamerlid João Varela sprak van een "apenbos".

Marije van Beek, de roomblanke chef God, joeg de brave gristelijke abonnees op stang met haar stukje over Jezus, die volgens haar veel meer op een noeste vrijheidsstrijder van Hamas of IS leek dan op een bleke flower power baardaap op gezondheidssandalen.

“Op de eerste afbeeldingen die van Jezus gemaakt zijn, in de eerste eeuw, is hij een witte man. Zo werd hij vervolgens eeuwenlang geportretteerd in de Europese kerk- en kunstgeschiedenis. Toen de BBC ruim twintig jaar geleden een team van wetenschappers vroeg historisch onderzoek te doen naar het uiterlijk van Jezus, bleek daar weinig van te kloppen. Hij was een donkere man, met dichte zwarte krullen, zoals te zien is aan de reconstructie die van klei werd gemaakt. Maar al is de witheid van Jezus al geruime tijd niet geloofwaardig meer, het beeld blijkt lastig uit te roeien.”

De Trouw-abonnee is de slavendrijvende antichrist

Die brave oude grefo’s werden ook nog eens wekelijks geschoffeerd door Seada Nourhussen, die van de hardwerkende, blanke, keurig belasting betalende Trouw-lezende cisgenderman een soort slavendrijvende antichrist maakte.

Ik snap best dat die juffrouw met haar opruiende teksten over de witte erfzonde lekker veel traffic genereerde, maar de digibete lezers van Trouw op hun veilige heuveltjes in het noorden van het land weten amper hoe een Nokia 1610 werkt.

Seada schreef na haar ontslag dat Trouw een racistische rotkrant was. Stank voor dank.

Het wegkwijnen van Trouw stemt mij verdrietig, want ik koester fijne herinneringen aan die krant. Mijn ouders lazen hem onder de schemerlamp in onze knusse huiskamer met koekoeksklok. De tranen schieten in mijn ogen als ik terugdenk aan die hemelse geur van sucadelappen die staan te sudderen op het petroleumstel, en het orgelspel van Feike Asma dat door de luidsprekertjes van de Triotrack-platenspeler kraakte. Trouw symboliseert voor mij die geweldige vroege jaren zestig, toen alles nog pais en vree was en er ook bij ons een touwtje uit de brievenbus hing terwijl mijn moeder in blind vertrouwen de messen meegaf aan de scharensliep, steevast een reiziger met gouden tanden, een gelooid gelaat en een Pipowagen. Ooit bezorgde ik Trouw (na de oorlog, voor alle duidelijkheid) onder verschrikkelijke omstandigheden zoals de lekke band, sneeuw, ijzel, uitscheurende fietstassen, kettinghonden, roomse straatbendes en stokoude gereformeerde dames met knotjes die vroegen of ik mij om zeven uur ‘s ochtends binnen even wilde opwarmen bij het vuur, hetgeen er op neer kwam dat mijn kerstfooi voor dat jaar zou kunnen worden uitbetaald. In natura.

Phil Bloom las Trouw in haar blote gat

Het was in de tijd van Hoepla en Phil Bloom, die in haar blote bips Trouw las op de televisie. Hoepla van de VPRO werd gemaakt door Hans Verhagen, Wim Schippers, Gied Jaspers en Wim van der Linden. De naaktscène leidde tot vragen in de Tweede Kamer en kreeg veel aandacht van de landelijke en internationale pers.

Toen ik nog belijdend lid van de Linkse Kerk was, las ik de voormalige verzetskrant met plezier. Vooral de stukken van Willem Breedveld beklijfden, maar ik genoot ook van de columns van sportverslaggever Matty Verkamman en van J.A.A. van Doorn. Jacques van Doorn vond ik destijds een tikkeltje rechts, maar de beste man had bij nader inzien helemaal gelijk. Het katern Letter & Geest blies een frisse wind door de krant, die toen toch nog steeds een beetje naar spruitjes, stuk gekookte witlof, slavinken, Buisman, groene zeep en King-Pepermunt meurde.

Zwakzinnigenkrant

En toen was daar L & G, het spraakmakende katern dat zich verzette tegen cultuurrelativisme, multiculturalisme en de politieke islam en onder leiding stond van Jaffe Vink en Chris Rutenfrans. Ik interviewde Vink voor GeenStijl:

Vink: De hoofdredactie was enthousiast, de redactie niet. Ik was zo naïef om te denken dat een open discussie met de redactie mogelijk was, maar in die kantoortuin heerste wantrouwen tegen de hoofdredactie, wantrouwen tegen vage dingen als levensbeschouwing, wantrouwen tegen iemand van buiten. Dat kon die redactie: wantrouwen, bakkeleien, de poot stijf.

Buiten mij om werden door een slimme adjunct vier werkgroepen opgericht om te debatteren over het nut van Letter & Geest. Er was veel weerstand: ik was ‘een omgevallen boekenkast en had geen journalistieke ervaring’. Daarom moest ik begeleid worden - dat wilde de redactie - door een werkgroep die ging brainstormen. De brainstorm kwam met embryo’s en aids, zorgelijke toestanden en ethisch slijm. Ik zei dat ik geen zin had in een zwakzinnigenkrant. Ik wilde chef worden, met een goed budget zodat ik mensen van buiten kon aantrekken. Mijn geluk was dat Letter & Geest vanaf het begin gewaardeerd werd door een goed deel van de lezers. En de hoofdredactie beschermde me. Ik veroverde een grote vrijheid. Ik kreeg een grote vrijheid.”

Vaste medewerkers van Letter & Geest waren onder andere Ayaan Hirsi Ali, Bart Jan Spruyt, Paul Cliteur, Afshin Ellian, Hans Jansen, Paul Frentrop en Leon de Winter.

Chris Rutenfrans, criminoloog, schreef een schitterende polemiek over de hoge criminaliteit onder Antillianen en Marokkanen, onder de kop: ‘Onze cultuur is de beste’. Het veroorzaakte consternatie op de redactie maar het stuk werd gewoon gepubliceerd. Iets wat onder Sees ondenkbaar zou zijn geweest. Hier een fragment:

“Onze cultuur is de beste. Het bewijs daarvoor leveren de grote aantallen mensen uit andere culturen, die hier naartoe komen om te ontvluchten aan de honger, armoede en onderdrukking in hun eigen land. Het omgekeerde komt veel minder voor. Alle economische en politieke vluchtelingen die naar het Westen trekken, stemmen met hun voeten voor de Westerse cultuur en tegen hun eigen cultuur. Zij vinden onze cultuur beter omdat ze meer kansen biedt op welvaart en omdat ze de mensenrechten niet alleen met de mond belijdt maar ook in de praktijk brengt. De kern van de westerse cultuur is dat aan het individu een autonome waarde wordt toegekend, een waarde onafhankelijk van afkomst, bezit, sekse, of politieke voorkeur. Die autonome waarde van het individu ligt niet alleen ten grondslag aan de vrijheid die politieke vluchtelingen, maar ook aan de welvaart die economische vluchtelingen hier zoeken. Van mensen die hun eigen cultuur hebben opgegeven om toe te treden tot de onze, mag je verwachten dat zij zich die cultuur ook eigen maken en voor hun kinderen de voorwaarden creëren om er deel aan te hebben. Kort gezegd: ze moeten met ons meedoen.”

Trouw-redacteur Gerbert van Loenen, later adjunct bij Trouw en nu directeur van Campus Media DPG schreef een vlammende vertoog: ‘Hoeveel immigratie willen we?’

Zijn aanleiding was de prognose van het Sociaal Cultureel Planbureau dat in 2015 in de vier grote steden de meerderheid van de inwoners allochtoon zou zijn. ‘Over de wenselijkheid van deze ingrijpende maatschappelijke verandering is in Nederland nooit een debat gevoerd. Dat werd gesmoord in een reeks van argumenten, kreten, oprispingen, dooddoeners, bezweringsformules en drogredenen.’

Van Loenen gaf in dit artikel een overzicht van dertig jaar dooddoeners. Van Loenen: “Hoogste tijd dus om een fatsoenlijk immigratiedebat te gaan voeren, om te beginnen op de plaats waar het thuishoort: in de volksvertegenwoordiging. Voordat zo'n debat op gang kan komen, moet er eerst open en eerlijke informatie zijn. De Kamer zou van de regering een jaarlijks rapport kunnen eisen waarin precies wordt aangegeven hoeveel immigranten er het laatste jaar zijn bijgekomen, uit welke landen, op grond van welke reden. Ook zouden eerdere jaargangen immigranten kunnen worden gemonitord: hoeveel jaar duurt het voor zij werk vinden, hoe vaak halen zij op hun beurt een partner uit hun land van herkomst, hoe vaak slagen zij, hoe vaak falen zij, hoeveel criminaliteit komt er onder hen voor, hoe vergaat het hun kinderen?”

Na een meningsverschil over de koers van de bijlage met hoofdredacteur Van Exter vertrok Vink in 2007 en toen ging het mis met de krant. Kennelijk had een of andere bevrijdingstheoloog/marketeer de hoofdredactie van Trouw nadrukkelijk geadviseerd dat de krant het boegbeeld moest worden van het nieuwe, inclusieve Nederland. Trouw ging kortom het huisbulletin van BIJ1 worden, een flinke klus voor een roomblanke krant met een roomblanke redactie en met louter roomblanke lezers.

Het katern Letter & Geest werd opgeheven. Jaffe Vink: Ik lees Die Welt, Le Monde, USA Today & Tomorrow en het vakblad Omstandigheden. Het dagblad Trouw lees ik niet meer. Ze hebben het prachtkatern Letter & Geest – *sinds 1988* – in de prullenbak gegooid. Kijk, we hadden een lieve hond, een Boston Terriër. Ze is genoemd naar de zus van de hoofdpersoon van de roman Mystiek lichaam van Frans Kellendonk. ‘Prul’. Zo is het katern Letter & Geest genoemd naar een boek van Kellendonk met de titel: Letter en geest’. Ik heb hem gevraagd of dat mocht. Hij schreef: ‘De naam Letter & Geest kun je gerust gebruiken – tenslotte heb ik die titel ook zelf weer gejat van Paulus.’ Prul is dood. Letter & Geest ligt in de prullenbak. Te midden van andere miskleunen is dit het ergste wat de vertrekkende hoofdredacteur van Trouw heeft gedaan. Ik hoop dat de komende hoofdredacteur Letter & Geest weer tot leven brengt. Dat moet een koud kunstje zijn. Het behoort tot de betere tradities in de christelijk wereld: de opstanding. Het kan. Het kan echt.

Scribenten met opvattingen als houwelen

In de allerlaatste editie schreef Henri Beunders, hoogleraar in Ontwikkelingen in de Publieke Opinie:

“Zo kreeg de geschiedenis van het katern L&G in de eerste helft van zijn bestaan de trekken van ‘een spookverhaal’, om met Kellendonk te spreken, waarin soms huizenhoge golven rolden tussen het eiland dat L&G binnen de krant was geworden, en het vasteland van de redactie. Op die redactie reageerde men met steeds groter afgrijzen op die wekelijkse apostolische brieven over ‘de verderfelijke aard’ van achtereenvolgens ‘euthanasie’, ‘de multiculturele samenleving’, ‘de islam’, ‘de teloorgang van de natiestaat’ en ‘klimaatverandering door menselijk toedoen’ gesteund door eer een legertje scribenten met opvattingen als houwelen.”

Trouw: de papieren Joop

Hoe het ook zij: Het lijfblad van mijn ouders werd op 15 november 2012 uitgeroepen tot European Newspaper of the Year, maar ik meen dat alleen het Amsterdams stadsblad De Echo, de Allerhande en de nieuwsbrief van de Makro die titel nooit wonnen. Je kan zo’n eretitel vergelijken met de gouden medailles op flessen inferieur bier in Derde Wereldlanden. Zo heeft het mensonterende Egyptische bocht Stella wel dertig internationale prijzen gewonnen. Steeds vaker werd de krankzinnige, volstrekt onbegrijpelijke en onnavolgbare agitprop van de Wekkeroïden in de krant gepropt, als krachtvoer in de strot van een foie gras-gans.

Onder hoofdredacteur Willem Schoonen - volgens voormalige medewerkers van Trouw gewoon een communist - en zijn adjudanten Esther Lammers en draaikont Gerbert van Loenen (die in de tijd van Letter & Geest nog rechts was) werd de krant steeds linkser. Het overlijden van de legendarische Willem Breedveld, invloedrijk in het rookhok en op de redactie, deed Trouw nog meer versuffen en onder Sees werd de ooit gezaghebbende krant de roeptoeter van woke Nederland: De papieren Joop.

Gelukkig heeft de krant nog columnisten als Nelleke Noordervliet en Sylvain Ephimenco, maar verder staan de neuzen van de inktkoelies van Trouw allemaal dezelfde kant op.

Ik ben benieuwd wie de nieuwe hoofdredacteur wordt. Je zou toch denken aan een zwarte lesbische gebochelde stotterende bipolaire dwerg in een rolstoel, al meldden verschillende bronnen mij dat gedacht wordt aan Akwasi en Khalid Kasem. Maar uiteindelijk heeft het allemaal geen zin meer, want Trouw zal over niet al te lange tijd een katern worden van de Volkskrant. Mark my words.

Soeplied van de week