Geenstijl

Cancel culture nog altijd springlevend bij NPO

Het derde verhaal in onze serie verhalen met door Joop.nl verboden woorden.

Ton en Harko zaten aan de bar en voerden een geanimeerd maar geheel gelijkgestemd gesprek over de onzinnigheid van de slavernijexcuses, dankbaar gebruikmakend van door het mediaeczeem Maarten van Rossem geformuleerde tegenargumenten, toen de deur van het café openging. Ze draaiden hun hoofden om en konden hun ogen niet geloven. Binnen stapten twee jonge vrouwen met hoofddoek. Ton en Harko keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit was een primeur. Niet eerder hadden ze hoofddoekjes, zoals ze gehoofddoekte vrouwen onderling noemden, in het café gezien.
De vrouwen waren een jaar of dertig en droegen onder hun gewatteerde winterjassen lichaamslange gewaden die hun vormen camoufleerden. De witte sportschoenen vloekten met alles erboven. De vrouwen bleven in het midden van het vrijwel lege café staan, keken even om zich heen en liepen naar de bar. ‘Kunnen we hier iets bestellen?’ vroeg er een. Ze droeg een duifgrijze hoofddoek die strak om haar ovale gezicht zat en geen haartje liet zien.
‘De bardame is even in de kelder,’ zei Harko. ‘Ze komt zo boven.’
De vrouwen hadden hun boodschappentassen op de grond gezet. Zo te zien hadden ze de betere kledingzaken afgestroopt. Ze spraken op gedempte toon over hun aankopen en over hoe blij ze daarmee waren.
‘Ik vind het wel goed,’ zei Ton tegen Harko. ‘Goed voor de integratie.’
‘Ik vind het prima,’ zei Harko. ‘Alleen jammer van die hoofddoekjes.’

Door de openstaande deur naar de keldertrap klonk de galmende klap waarmee een stalen bierton op de betonnen keldervloer viel, gevolgd door een hartgrondige godslastering van Roos.
‘Let op je woorden, Roos!’ riep Ton. ‘We hebben damesbezoek!’
Uit het trapgat steeg gekreun op dat gepaard ging met de inspanning waarmee Roos tree voor tree een bierton naar boven droeg. Op iedere houten tree werd de ton met een doffe dreun neergezet en na een steeds langere hijgpauze tilde ze onder het slaken van een bijna orgastische kreet de ton naar een hogere tree. Enzovoort. Het duurde zeker drie minuten voordat haar roodaangelopen gezicht in het trapgat opdoemde. Ton en Harko begonnen te klappen, terwijl de gehoofddoekte vrouwen bevreemd toekeken. Roos rolde de ton met driftige schoppen achter de bar en nadat ze enigszins op adem was gekomen vroeg ze de vrouwen waarmee ze hen van dienst kon zijn. Dat waren twee espresso’s. De vrouwen verhuisden met hun boodschappentassen naar een tafeltje aan het raam en Roos bracht hen hun bestellingen.
‘Leuk, hè?’ zei Ton toen Roos achter de bar was teruggekeerd. ‘Voor het eerst hoofddoekjes in de zaak.’
‘Leuk?’ herhaalde Roos sarcastisch. ‘Ik vind het helemaal niet leuk. Straks moet ik ook met zo’n doek op m’n kop lopen.’
‘Dat zal toch wel meevallen.’
‘Denk je? Je ziet ze steeds meer op straat. Ook bij jonge meiden.’
‘Ze zeggen dat het juist heel feministisch is,’ zei Harko, die wist hoe hij Roos op de kast kon krijgen. ‘Een teken van feministische zelfbeschikking.’
‘Wat een gelul!’ riep Roos uit. ‘Moet je in de zomer eens aan het strand gaan kijken! Vader en zoons in zwembroek, moeder en dochters van top tot teen bedekt! Lekker feministisch!’
De vrouwen hadden een van hun boodschappentassen op het tafeltje gezet en begonnen er hun aankopen uit te halen.
‘Maar je hebt ook hele strenge christenen,’ zei Ton, die zich in eerste instantie een beetje op de vlakte hield als het over gevoelige onderwerpen ging.
‘En Joden,’ vulde Harko aan, die niet zo bang was om gewaagde uitspraken te doen.
‘Ja, lieve schatten, maar wat bij Joden en christenen heel streng is, dat is bij moslims heel gewoon.’
De vrouwen bekeken de sjaals, hemdjes en truien die uit de boodschappentas tevoorschijn kwamen. Ze bevoelden de kwaliteit van de stof tussen hun vingers en hielden de kledingstukken omhoog om ze te bewonderen.
‘Daarom heb ik ook zoveel respect voor die vrouwen in Iran,’ vervolgde Roos. ‘Dat zijn pas echte feministen.’
Daar konden haar mannelijke gesprekspartners het alleen maar mee eens zijn.
‘Hele mooie vrouwen, hoor, die Iraanse vrouwen,’ zei Ton.
‘Die horen niet onder een hoofddoek,’ vond Harko. ‘Terwijl die vrouwen hier, nou, van mij mag er een burka over.’
‘Maar weet je wat ik nou zo gek vind?’ ging Roos verder. ‘Dat die moslimvrouwen hier geen enkele solidariteit tonen met de vrouwen in Iran.’
Een van de vrouwen hield een bustehouder met enorme cups omhoog en de ander begon besmuikt te gniffelen.
‘Wanneer zien we nou eens een demonstratie van Turkse en Marokkaanse vrouwen bij de ambassade van Iran?’ wilde Roos weten. ‘Of bij de ambassade van Saoedi-Arabië? Of van Afghanistan?’
De andere vrouw hield een zwart onderbroekje omhoog, niet meer dan een klein driehoekje met dunne bandjes. Haar tafelgenote stak een vinger door het opengewerkte kruis.
‘Ze zijn zo hypocriet, die moslimwijven. Zelf klagen over discriminatie, maar opkomen voor hun zusters die vermoord worden, ho maar!’
‘Misschien mogen ze niet van hun mannen,’ zei Ton.
‘Ja, of van hun vaders,’ zei Harko.
‘Weet je waar ze ook niet mogen demonstreren? In Iran! Maar ze doen het toch, met gevaar voor eigen leven!’
Een van de vrouwen had een zwartleren karwats uit de boodschappentas gehaald en sloeg ermee op haar vlakke hand. De ander zwaaide met een zweepje.
‘Ze zeggen dat ze uit vrije wil die hoofddoek dragen. Geloof ik niks van, maar stel. Dan ben je toch ziek als je hier vrijwillig een hoofddoek draagt, terwijl je geloofsgenotes daar vermoord worden als ze het niet doen? Ik vind dat gewoon pervers!’
Een van de vrouwen plakte met een smakkend geluid de zuignap van een zeker dertig centimeter grote buttplug op het tafelblad. De ander wilde niet achterblijven en zette er een nog grotere kunstpenis naast.
‘Je trekt het je wel aan, hè?’ zei Ton.
‘Ja, waarom eigenlijk?’ vroeg Harko.
‘Waarom? Omdat ik een vrouw ben! Voor jullie maakt het niets uit, maar ik wil mijn vrijheid niet kwijt!’
‘Mogen wij even afrekenen?’ vroeg een van de vrouwen, nadat ze hun aankopen in de boodschappentas hadden teruggestopt. Roos liep naar hun tafeltje, kwam terug met geld en bracht de vrouwen het wisselgeld. Dezen pakten hun boodschappentassen op en liepen naar de deur, nagestaard door Roos, Ton en Harko. Bij de deur bleven ze staan, overlegden op gedempte toon en zetten hun tassen neer.
‘Willen jullie de baard van de Profeet zien?’ vroeg dezelfde vrouw. En voordat er gereageerd kon worden bogen de vrouwen zich voorover en trokken hun lange gewaden omhoog tot boven hun ongeschoren schaamte.