Geenstijl

Joan Rivers, comédienne: "Comedy is an angry white man's game. Even if you're Chris Rock or Joan Rivers."

Het thema van de boekenweek 2023 is ‘Ik ben alles’. Volgens de CPNB moeten we ‘Ik ben alles’ zien als een thema dat ‘in een tijdperk van verdeeldheid heel verbindend kan werken’. Met dit thema, aldus de CPNB, ‘vieren we de talloze identiteiten die mensen kunnen hebben’. Kom maar op met de nieuwe Mulisch, dacht ik meteen: een non-binaire, bipolaire, zwarte blinde dwerg met hangtieten en een piemeltje, zich voortbewegend in een rolstoel. 

Verder viert de CPNB het feest der pluriformiteit met lezingen van Hermanus: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter - in slappe stand - en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum. Hun zal in het kader van de Boekenweek in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10, in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Hermanus de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Omdat ik als boze blanke oude man wederom niet gevraagd werd om het boekenweekgeschenk te schrijven, schreef ik het zelf maar. De Titel: Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man.

Tot Boze Blanke Man Gemaakte, schreef GS-reaguurder Nuuk onder een van mijn feuilletons. Een prachtige vondst die mijn stelling bevestigt dat de Boze Blanke Man een banale social construct is, klinkklare lariekoek verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en uitgemolken door de bejaarde socialite Sunny Bergman. De woke wappies hadden een zondebok nodig en aangezien het concept van Der Ewige Jude sinds de oorlog niet meer salonfähig is, behalve dan bij Antifa en Bij1 (De Nederlands-Joodse historicus Jacques Presser schreef ooit: “het fascisme, als het ooit terugkeert, zal het zich ongetwijfeld aandienen in het gewaad van het antifascisme.”) moest het dus maar de hardwerkende, belasting betalende blanke man worden, de lieve papa die op zondag de rollade aansnijdt.

2016 is voor de Nederlandse journalistiek het ijkjaar van de Boze Blanke Man. Het begrip is uiteraard geleend uit het Engels: Angry white male. Het prototype van de hardwerkende en gefrustreerde blanke man die zich niet gehoord voelt door de politieke elite, die uit de boot valt bij de globalisering, die vindt dat hij steeds de dupe is van alles en iedereen. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 noemde Hillary Clinton aanhangers van Donald Trump een ‘basket of deplorables’ (zielige personen) maar ze bedoelde 'racistische, seksistisch en homofobe mensen, die in haar ogen beter niet gehoord worden'. 

De onwelriekende gleuvenbrigade, de millennials, de sneeuwvlokjes, KOZP, BIJ1, Antifa, Hamas, DENK, NIDA en BLM hadden een collectieve vijand nodig en dat werd de boze blanke man. Niet de gele, de rode, de bruine, de getinte of de zwarte man en al helemaal niet de muzelman, want die is lief en nooit boos. Orange man Trump was natuurlijk een geschenk uit de hemel voor deze werkschuwe gekkies en en zijn presidentschap is ook duidelijk het begin van de hetze tegen de Don Drapers van deze wereld, de knusse hardwerkende family man en tegen mijn papa, die nog een vlieg had kwaad gedaan. 

Sunny Bergman was er als de kippen bij om via de staatsruif te kunnen profiteren van de demonisering van de blanke man en vroeg zich af waarom "zoveel witte mensen boos en verongelijkt zijn nu de vanzelfsprekendheid van de blanke dominantie steeds meer ter discussie komt te staan. Met mijn film 'Wit is ook een kleur' wil ik onderzoeken waar de boosheid en verontwaardiging van witte mensen vandaan komt als het gaat over racisme.”

Veel Nederlandse roomblanke vrouwen die dol zijn op Hillary, hebben de zwarte man op een voetstuk geplaatst en hebben nog net geen George Floyd-fanclub in het leven geroepen. Ze vinden het nog fijner als die zwarte man een mohammedaan is, want dan is hij pas echt het ultieme slachtoffer van de blanke man. Dan is het ook volkomen begrijpelijk wanneer hij zijn blanke vrouw af en toen eens flink alle hoeken van de woning laat zien.

In het Shangri-la van die wappies zijn er natuurlijk ook goede blanke mannen, in de regel kalende eunuchen met een knotje, als hun wijkende vlashaargrens dat tenminste toestaat: Rutger Bregman, Sander Philipse, Jens Van Tricht, Philip Huff en Sybren Kooistra. En dan ben ik er nog een paar vergeten.

Ik ben blank noch wit en al helemaal niet boos. Mijn polemiekjes tik ik gierend van het lachen en ga daarna met de honden op het strand wandelen. Ja, mijn ziel was wellicht ooit roomblank, maar die is nu pikzwart van alle krassen. Junks, opgebaarde lijken en Finnen zijn spierwit. Michael Jackson was spierwit. Mijn gekleurde vrienden van de Overzeese Geslachtsdelen – vrij naar Gerard Reve – noemden mij altijd roze, als in roze big. Sunny Bergman is ook varkensroze. En Anja Meulenbelt. En Stella Bergsma. En Bassie Heijne. En Gordon. Wij zijn allen typisch Hollandse zwijntjes.

Toen ik eind december vorig jaar door GeenStijl werd weggekocht bij de Volkskrant, riepen mijn liefste vijanden in koor: je bent het mooiste en meest invloedrijke podium van Nederland kwijt en nu kan je die P.C. Hooft-prijs ook op op je vette Bierkeller-pens schrijven, eng alt right kereltje. Nare fascist! De zeer geleerde Erik C. Hendriks schreef over mij in NRC Handelsblad "Pas op voor columnist Arthur van Amerongen. Die man is levensgevaarlijk. Hij is de Nero van het schriftelijk vilein en zijn legioen van 50.000 Twitter-volgers vormen een praetoriaanse garde." Nou weet ik niet of Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus een fascist was, maar ik vind het niet bijzonder vervelend om in één adem genoemd te worden met deze verlichte keizer, die eigenlijk heel ordinair Lucius Domitius Ahenobarbus heette.

Onlangs werd ik zelfs uitgemaakt voor nazi omdat ik, net als iedereen in de Algarve, een houtkachel heb en het gebruik daarvan uitbundig propageer, want zo’n snorrend kacheltje is gezellig, knus en huiselijk. Heel Afrika stookt op hout, maar daar hoor je GroenLinks, klimaatsmurf Greta Thunberg en Holle Bolle Frenske niet over, want: “wij kunnen veel leren van onze broeders en zusters in Afrika”.

Nazi en fascist zijn in Nederland tot containerbegrippen verworden, en als ik de mainstream media mag geloven, zit de Tweede Kamer vol bruinhemden.

Over extreem-rechts gesproken: Akyol alias Eus schreef als inleiding voor mijn literaire reisgids voor de Algarve: Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van (extreem-)rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur. Hij zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft. Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek ('Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts) vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary. 

Even een spoiler alert: ik vind mezelf dus helemaal geen boze blanke man. Mijn huidskleur varieert van varkensroze tot gelig (hangt van de lever af) en wat mijn vermeende mannelijkheid betreft: als puber liep ik op pumps in de vleeskleurige corsetten van mijn moeder door haar walk-in closet te paraderen, nadat ik mijn broze lichaam eerst ritueel geplengd had met 4711 echt Kölnisch Wasser. Op de Ir. Mussert-MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik een aambeienschoffelaar en een bruinwerker zou zijn. Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus over mijn mannelijkheid kan men redetwisten. 

En tenslotte: ik ben echt nooit, maar dan ook nooit boos. Vroeger, heel vroeger, kon ik nog wel eens driftig worden, maar sinds ik in een schitterend natuurgebied vol roze flamingo's woon, aan zee, ben ik volkomen zen. Mijn alter ego is een Boze Blanke Man en dat is gewoon een literair trucje. In mijn ruim vijfhonderd columns voor de Volkskrant kon ik mij volledig uitleven in die rol. De Volkskrant is natuurlijk een perfect podium voor een Boze Blanke Man, en ik vind niets leuker dan Azijnbode-lezers, reaguurders, GroenLinks-teefjes en de Tupperware-sloofjes van D66 te stangen. Met mijn volgende serie voor GeenStijl, een rondreis langs de conservatieve en extreem-rechtse partijen van Europa die zal resulteren in het vuistdikke Europese Patriotten, gaat dat zeker lukken.