Geenstijl

De boerenopstand is een interessante test maar eigenlijk is het antwoord al bekend

Belangrijke dag dinsdag, minister-president Mark Rutte is dan de langstzittende premier ooit; 4310 dagen. Knap gedaan. Ondertussen bevindt het land zich in crisis. Een deel van de boeren gedraagt zich als anarchistisch tuig, een ander deel maakt zich serieuze zorgen over het boerenbedrijf maar het is reces dus er gebeurt even niets.

Het lijdend voorwerp mompelt iets via Twitter, mindere goden hebben nu de leiding. Het lijkt er op dat het rapaille de dienst uitmaakt. Zoals het zaak is de milieuterroristen van Extinction Rebellion op te pakken wanneer ze de infrastructuur in duigen gooien, moet dat ook met het extremistische deel van de boeren (en néé politie, dat betekent niet dat je gericht gaat schieten. Gewoon aanhouden, trekker verbeurdverklaren).

Langer dan Lubbers, het is met recht een prestatie. Maar de vraag is hoelang het nog gaat duren. Rutte heeft geen vrouw en kinderen, heeft jaarlijks enkele vaste uitjes (skiën, New York, Terschelling) dus wat hou je dan over? Juist, premier zijn. Geen hobby's, geen ambities voor EU of NAVO. Het Torentje en Catshuis is voldoende, lijkt het.      

Binnen de VVD is er bepaaldelijk ook geen opvolger beschikbaar.

Op zijn laatste persconferentie voor het zomerreces zei Rutte, niet ongeestig, dat hij wel voelt dat ik langzamerhand halverwege ben' en nog iets onsmakelijks over 'druipende mondhoeken'.

Daarom zijn die boerenprotesten interessant. Als we iets hebben geleerd van Mark Rutte de afgelopen 12 jaar is dat hij alles en iedereen van links tot rechts weet te pacificeren. Zelfs als hij aantoonbaar liegt en aftreedt wint hij nog steeds de Tweede Kamerverkiezingen. De oppositie weet Rutte bij elk debat effectief uiteen te spelen. Verantwoordelijkheid neemt hij nooit – daar heb je ministers voor die in groten getale zijn gesneuveld (en ooit coalitiepartner PvdA) – tenzij het niet anders kan. En dan wordt het Chefsache. 

De stikstof- en boerenkwestie komt – dat kan niet anders – uiteindelijk op het bordje van de premier terecht. Als hij de boeren weet te paaien – met bijvoorbeeld een inlegvelletje of een andere creatieve vinding – is zijn kostje weer gekocht.

Wat we van die ruim 4000 dagen Rutte hebben geleerd is dat hij alles en iedereen heeft weten in te pakken, zijn onderhandelingspartners met druipende mondhoeken opgegeten. Met de boeren zal het niet anders gaan. 

De kans is aanwezig dat we nooit meer van Mark Rutte afkomen.