Geenstijl

Albanië: de zachte en vooral vrolijke onderbuik van de Europese islam

Koning Faroek van Egypte was trots op zijn Albanese wortels. Hij liet zich dan ook beschermen door dertig Albanese lijfwachten, omdat Albanezen de enige mensen waren die hij vertrouwde. Faroek werd in 1952 afgezet door Gamal Abdel Nasser en leed tot zijn dood een zwervend en vooral vorstelijk en hedonistisch bestaan. De chaos en puinhopen die couppleger Nasser veroorzaakte (het haastige vertrek van joden, Grieken, Italianen, Libanezen, Syriërs en Armeniërs leidde tot een enorme braindrain) worden perfect beschreven in mijn favoriete Egyptische roman: Beer in the Snooker Club van Waguih Ghali.

Faroek was een ware buikdienaar - de Frenske Timmermans van zijn tijd -  en stierf op 18 maart 1965 geheel in stijl aan de tafel van het restaurant "Ile da France" in Rome. 

De moddervette monarch verslond - vergezeld door een dubieuze blondine met een enorme bos hout voor de deur - 7 kippen, een halve lamsbout, een paar dozijn oesters met hete saus, een kruiwagentje gebakken aardappelen, een half dozijn eclairs, een hele Sachertorte en spoelde alles weg met  drie flessen wijn, een halve fles brandy en een sloot koffie. Het was zijn tweede diner die dag. Tevreden natafelend stak hij een Hoyo de Monterrey Double Coronas van Davidoff op, zijn vaste merk met een eigen koninklijk sigarenbandje, liet een boertje en kreeg een dodelijke hartaanval. *What a wonderful way to go! *

Boze tongen beweren dat de koning vergiftigd was maar een goed culinair verhaal moet je niet doodchecken. 

Het lichaam van Farouk I werd naar Caïro gebracht en begraven in de al-Rifai-moskee, samen met andere Egyptische monarchen en Perzische sjahs uit de Pahlavi-dynastie. Reizend door Albanië herken ik de levensvreugde en het hedonisme van de onvergetelijke koning terug bij de inheemsen. Die joie de vivre moet wel in hun DNA zitten! Niet voor niets heeft het landje per capita de meeste kroegen, terrassen en restaurants van de wereld.

Ik bezocht namens GeenStijl onder andere de Radio Bar,  Colonial,  Bunker 1944 en de Hemingway. Allemaal top, bomvol lekkere chicas, spotgoedkoop, zeer vriendelijk en overal attent, vloeiend Engels sprekend personeel. 

Ik heb van nature een wantrouwen tegen kroegen die de Hemingway heten of onderdeel zijn van een Irish Pub-keten maar deze Tiraanse versie is beslist de moeite waard. De tent  - met moddervette kat die onverstoorbaar op op de toog ligt te snurken - is zo cool dat Alex Soros hier laatst met een legertje Amerikaanse bodyguards samen met de premier van Albanië, Edi Rama, een daiquirietje kwam halen. 

De Open Society Foundations van papa Soros bemoeit zich bijzonder opdringerig met de Albanese binnenlandse politiek en dat is niets nieuws maar het is bijzonder alarmerend dat Soros de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, voor zijn karretje heeft weten te spannen. Een van Blinkens eerste acties bij zijn aantreden vorig jaar was het bestraffen van de voormalige president en premier van Albanië, Sali Berisha, de anticommunistische bondgenoot van de presidenten George H.W. en George W. Bush Jr. 

Berisha zit al acht jaar in de oppositie en is een uitgesproken tegenstander van Soros en zijn Open Society Foundations, die gerechtelijke en electorale “hervorming” in Albanië hebben gestimuleerd.

In een officiële verklaring en bijbehorende tweet van afgelopen april beweerde Blinken dat Berisha corrupt is en de democratie in Albanië heeft ondermijnd, en verbood hem, zijn vrouw en twee kinderen de toegang tot de VS. Berisha ontkent de beschuldigingen, is verontwaardigd dat Blinken nooit enig bewijs heeft geleverd en gaat Blinken voor de rechtbank slepen.

Alles wijst er op dat Edi Rama, inmiddels de beste vriend van Mark Rutte, de herfst niet gaat halen want vrijwel dagelijks vinden er enorme demonstraties tegen de lakei van Washington en Soros plaats. We kijken even naar de indrukwekkende beelden en daaruit kan je makkelijk concluderen dat de Yankees voor de zoveelste keer op het verkeerde paard gokken. 

Met of zonder steun van Antony Blinken en zijn buddy Soros gaat Albanië ongetwijfeld toetreden tot de Europese Unie, als eerste islamitisch land, en ik juich dat ruimhartig toe. Zou Frenske, de Koning Faroek van Heerlen, dat bedoeld hebben toen hij na een copieus diner bij zijn stamineeke Comme Chez Soi boerend en hikkend verklaarde dat de islam al 2000 jaar onlosmakelijk deel uitmaakt van Europa?

Zijn naamgenoot paus Franciscus noemde Albanië tijdens zijn papale bezoek het toonbeeld van religieuze tolerantie. Mohammedanen en christenen leefden altijd vreedzaam samen en vrijwel alle Albanese joden overleefden de Tweede Wereldoorlog omdat ze onvoorwaardelijk geholpen werden door hun landgenoten. Van de naar schatting 1.800.000 joden die op de Balkan leefden, werd bijna de helft uitgeroeid.

Het is natuurlijk wel zo dat iedere vorm van religie strikt verboden was onder het bewind van Enver Hoxha. Je zou verwachten dat de islam na een halve eeuw onderdrukking radicaal zou terugkeren maar dat valt reuze mee. Het viel me wel op dat bijna alle jonge mannen een hipsteresque-mohammedaans baardje dragen maar dat kan ook een wat laat opgepikte modegril zijn die ooit is ingezet door George Michael (αναπαύσου εν ειρήνη). 

De leden van Bektashi-sekte zijn wat mij betreft de perfecte boodschappers van Allah op deze aardkloot. Bidden en drinken gaan hand in hand, Bektashi-vrouwen dragen geen hoofddoek en mannen en vrouwen bidden samen in de tekke. Edmond Brahimaj, de geestelijk leider van de Bektashi-moslims, alias Baba Mondi, laat zich graag fotograferen voor een schilderij met de profeet Mohammed, zijn dochter Fatima, haar man Ali en mij wat onbekend grut. Kijk, zulke moslims zie ik graag. Dat is hele andere koek dan die gasten in het kalifaat Molenbeek met hun doodsaanbidding. Zou er dan toch nog hoop zijn voor de islam in Europa?

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: