Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op zijn safari door Eurabia bij de bidmatten van Brummie aanbeland

Tijdens mijn safari door de Midlands, ook wel de Black Country genoemd, kwam ik nauwelijks Afro-Britten tegen. Wel heel veel lichtgetinten van de Pakistaans-mohammedaanse persuasie en die swingen nou niet bepaald de pan uit al kunnen ze wel lekker groomen in plaats van grooven.  Ik was dan ook blij dat ik eindelijk naar funky Birmingham mocht. 

Birmingham is de zwartste stad van het Verenigd Koninkrijk en tevens de obesity capital van Engeland. Klimaclown Frenske Timmermans, zijn schransmaat Huubke Bruls en hun soul sister Maggie de Block vallen hier niet op. De Brummies lopen de hele dag te vreten en zoals wij weten gaat ieder pondje door het mondje. Mijn moeder zaliger zei altijd: dikke mensen eten altijd, Tuurtje, let er maar eens op. 

Er wonen 50.000 Jamaicanen in Birmingham en er komt dan ook geweldige reggae uit de tweede stad van het VK. Denk maar aan UB40 met Red Red Wine en (I Can't Help) Falling in Love With You! Irie! 

Eat that, Paragons! 

Ik ben al mijn hele leven omringd door mensen van kleur. Ok, vaak drugsgerelateerd, maar toch. Mijn huisvriend Henk Bakboord is een van de zeer schaarse niet-blanke Nederlandse auteurs in het droevige moederland en zijn bestseller Billenkoek wordt dan ook systematisch geweigerd door de met NRC-stropoppen en Groene-klerken geïnfecteerde literaire circle-jerk-jury’s, enkel en alleen omdat Henk voor de roomblanke fopjury wel de juiste kleur maar niet de juiste mening heeft. Mijn woorden zijn het niet, maar ik voel de pijn van mijn huisvriend. 

Mijn best gelezen Volkskrant-column ooit (van de 500) was zelfs een hommage aan KOZP en aan mijn goede vriend Jerry. Mijn baas Pritt Stift complimenteerde mij én mijn toenmalige hoofdredacteur Pieter Klok destijds zelfs met mijn hommage aan Jerry en KOZP.  

(De heldhaftige verzetsman vertelde mij net dat hij terug is van zijn halfjaarlijkse retraite in Ghana en dat hij op 1 juni zijn nieuwe campagne tegen Zwarte Piet begint.)

Mijn melanofilie ging overigens zelfs zo ver dat ik eind jaren tachtig aan de Universiteit van Amsterdam het bijvak etnische studies volgde, met speciale aandacht voor de emancipatie van zwarte Amerikanen. 

Ik verdiepte me in Booker T. Washington, Elijah Muhammad, Malcolm X, de Nation of Islam, de Black Panthers en verslond de werken van James Baldwin, vooral The Fire Next Time. In de jaren tachtig bezocht ik regelmatig de Liberation Bookstore in Harlem, New York, waar de legendarische eigenaar Una Mulzac de hele dag heftig zat te discussiëren. Ik durfde me daar als bleekscheet niet in te mengen. Anderzijds durfde ik op Lenox Avenue alias Malcolm X Boulevard in mijn eentje levensgevaarlijke crackhuizen binnen te gaan, maar daar gaat het nu niet over. Ik was gek op rap en verzamelde in New York alles wat ik kon krijgen, van Grandmaster Flash, Public Enemy, Tupac Shakur, Biggie Smalls, N.W.A. tot de heerlijk smerige 2 Live Crew. De laatste jaren luister ik vooral naar fado want ik word ook een dagje ouder, nietwaar? 

Gezien mijn liefde voor alles wat uit Afrika komt, vind ik het meer dan prima dat roomblanke historische personages in Britse dramaseries (Anna Boleyn) door zwarte acteurs worden gespeeld maar de logische consequentie in deze omgekeerde, woke wereld is dan dat Winston Churchill vertolkt kan worden door een non-binaire naakte pygmee, Adolf Hitler door een lesbische eskimo in een rolstoel en de antisemiet Whoopi Goldberg (echte naam Caryn Elaine Johnson) door Marc-Marie Huijbrechts met Ruud-Gullit-pruik en in kaki stoeipakje van de Afrikaner Weerstandsbeweging.  

De gehaaste reaguurder zal nu denken: “Waarom valt Van Amerongen mij lastig met deze futiele prietpraat? Het lijkt wel een poesie-album, vol flauwekul over je snoepreisje door Engeland. Tip tap top, mijn naam staat er op. Je bent in het perfide Albion godverdomme nog geen 1 keer naar de hoeren en de krekhuizen geweest, laat staan dat je een knusse pub bezocht. Maak je punt, blanke bal gehakt. Je zit nu sowieso al boven de 250 woorden, en daar is mijn moeder al met de bammies en het glas chocomel. Ik haak af, ouwe rups.” 

Ach, Oscar Wilde schreef: “I never travel without my diary. One should always have something sensational to read in the train from Leeds to Birmingham.”

Er is een flinke mediacampagne gaande in Engeland om de bevolking het idee te geven dat er al sinds Romeinse tijd al dan niet vooraanstaande Afrikanen woonden in het VK. Daarom worden allerlei in historische films, series en documentaires te pas en te onpas zwarte acteurs van kleur toegevoegd (Shetland, The Nuuk Murders). 

In de trein van Leeds naar Birmingham las ik het schitterende Britons Through Negro Spectacles van Augustus Boyle Chamberlayne Merriman‐Labor (1877-1919). De advocaat, schrijver en journalist uit Sierra Leone, die zich later Ohlohr Maigi gingen noemen, verhuisde in 1904 naar Londen omdat hij zich wilde verdiepen de Engelse cultuur. Vijf jaar lang doorkruiste hij de stad en publiceerde vervolgens zijn boek, geschreven vanuit het gezichtspunt van een zwarte Afrikaan. 

Een originele historische bron dus. Merriman‐Labor concludeerde in Britons Through Negro Spectacles dat er minder dan honderd negers in Londen woonden toentertijd. Enfin. 

Er zal ongetwijfeld een moment komen dat de BBC en ITV vredelievende moslims gaan situeren aan de ronde tafel van koning Arthur en ik voorspel speelfilms vol mohammedanen in Beormingahām, 8000 jaar voor Christus, met als scoop dat de profeet Mohammed Engeland heeft ontdekt. 

In Birmingham is een op de vijf inwoners moslim en de stad telt zoveel islamitische fanatici dat het de bijnaam Jihadi Capital kreeg. Eén op de tien veroordeelde islamitische militanten in Groot-Brittannië komt uit Birmingham.

Bij de aanslag in Londen op 22 maart 2017 werden vijf mensen vermoord. De islamitische terreurdaad werd gepleegd door Khalid Masood, die toen in Birmingham woonde. Masood reed met zijn Hyundai op de Westminster Bridge in op een groep mensen.

Birmingham was de geboorteplaats van Mohammed Bilal, een de eerste islamitische zelfmoordterroristen uit Groot-Brittannië, de woonplaats van een financier van de aanslagen van 11 september, en de plaats waar Al Qaida in 2006 een complot smeedde om een  commercieel vliegtuig op te blazen. 

Een gemaskerd lid van de Shabab, de Somalische terreurclub, stak in een video een lofzang af op zijn broeders in Birmingham na de moord op de soldaat Lee Rigby. 

Jihadi John, de beul van de Islamitische Staat, werd gerekruteerd door iemand uit Birmingham. 

Andere jihadcelebs uit Brimingham : Abdelhamid Abaaoud, organisator van de aanslagen in Parijs in 2015, en Mohamed Abrini, een van de “Belgen” die de aanslagen in Brussel in 2016 beraamde. 

De islamitische wijken in Birmingham - zoals Sparkbrook, Wash Wood Heath en Alum Rock - deden mij in sommige opzichten qua spookiness denken aan Molenbeek. 

Coventry Road, op een kwartiertje lopen van het stadion van de plaatselijke FC, is een broedplaats en een kweekvijver voor salafisten. Uiteraard schreven alle mogelijke yellow papers dat de lange straat een no-go area was. 

Anjem Choudary, de oprichter van terreurclub Al Muhajiroun, mocht graag hier graag prediken maar die houdt zich de laatste tijd redelijk gedeisd. Meneer Choudary moest een poosje brommen wegens het aanmoedigen van de Islamitische Staat. 

Nou, ik heb prima Libanees én Jemenitisch en Somalisch gegeten op Coventry Road, zonder dat de kogels rond mijn oren floten en de koppen van afvalligen gelijk tumbleweeds door het stof rolden, en het viel mij op dat er overal drank wordt verkocht, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Molenbeek in Brussel, waar Marokkaanse mohammedanen alle alcohol verkopende eigenaren van nachtwinkels (“Asians”) het leven zuur hebben gemaakt en dat is een eufemisme (denk aan stenen door de ruit, brandbommen en andere onderdeeltjes van de kleine jihad). Alleen de woutenkroeg tegenover het hoofdbureau van Molenbeek verkoopt nog drank.

Er woont behoorlijk wat white trash in de zowaar knusse buurtjes rond Coventry Road, die godzijdank nog niet aan gentrificeren en verhippen zijn, zoals andere kansenwijk in de steden die ik bezocht. Engelse tokkies laten zich niet zomaar wegpesten en met name Pakistaanse moslims doen aan upward mobility en verhuizen naar daar waar de islam groener is.  

Ik sluit mijn safari door Britanistan volgende week af met het schattige Telford, volgens onderzoekjes en enquêtes een van de allerfijnste stadjes om te wonen in het Verenigd Koninkrijk. Maar ook daar sloegen de Asian grooming gangs toe:  Tommy Robinson maakte er een zelfs documentaire over. 

En daarna ga ik lekker met crystal meth- en cocaïne-professor Teun Voeten naar de ghetto’s van Kopenhagen, Malmö en Stockholm en aansluitend ga ik met islamoloog Herr Muntz op safari door Albanië, Kosovo en Bosnië, de nieuwe kansenparels van de EU. 

Engeland wordt gelukkig nog niet onder de voet gelopen door de mohammedaanse legers want onderling zijn ze te veel verdeeld. Dit grappige fait divers las ik namelijk in het sufferdje van Birmingham: een sjiitische moslim werd veroordeeld tot drie jaar en negen maanden cel voor aanvallen op vijf moskeeën in Birmingham. Arman Rezazadeh, van Iraanse afkomst, sloopte met een moker deuren en ramen, ingegeven door religieuze haat tegen soennieten. Wat ik dan zo grappig vind, is dat aanklager Tom Walkling zei dat de beklaagde alcohol had gedronken om het Iraanse nieuwjaar te vieren aan de vooravond van de aanslagen, en dat hij in het verleden psychische problemen had die verband houden met cannabisgebruik. Jaja! En zeker ook nog een suikerlijer! 

Ik sluit vrolijk af met het officieuze volkslied van Birmingham, en voor de oudere reaguurder is er ook nog de ietwat sombere versie van Randy Newman. Mi gaan, walk gud and tek care. Irie!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: