De Profeet van Molenbeek is op zijn safari door Eurabia bij de bidmatten van Brummie aanbeland

Tijdens mijn safari door de Midlands, ook wel de Black Country genoemd, kwam ik nauwelijks Afro-Britten tegen. Wel heel veel lichtgetinten van de Pakistaans-mohammedaanse persuasie en die swingen nou niet bepaald de pan uit al kunnen ze wel lekker groomen in plaats van grooven.  Ik was dan ook blij dat ik eindelijk naar funky Birmingham mocht. 

Birmingham is de zwartste stad van het Verenigd Koninkrijk en tevens de obesity capital van Engeland. Klimaclown Frenske Timmermans, zijn schransmaat Huubke Bruls en hun soul sister Maggie de Block vallen hier niet op. De Brummies lopen de hele dag te vreten en zoals wij weten gaat ieder pondje door het mondje. Mijn moeder zaliger zei altijd: dikke mensen eten altijd, Tuurtje, let er maar eens op. 

Er wonen 50.000 Jamaicanen in Birmingham en er komt dan ook geweldige reggae uit de tweede stad van het VK. Denk maar aan UB40 met Red Red Wine en (I Can't Help) Falling in Love With You! Irie! 

Eat that, Paragons! 

Ik ben al mijn hele leven omringd door mensen van kleur. Ok, vaak drugsgerelateerd, maar toch. Mijn huisvriend Henk Bakboord is een van de zeer schaarse niet-blanke Nederlandse auteurs in het droevige moederland en zijn bestseller Billenkoek wordt dan ook systematisch geweigerd door de met NRC-stropoppen en Groene-klerken geïnfecteerde literaire circle-jerk-jury’s, enkel en alleen omdat Henk voor de roomblanke fopjury wel de juiste kleur maar niet de juiste mening heeft. Mijn woorden zijn het niet, maar ik voel de pijn van mijn huisvriend. 

Mijn best gelezen Volkskrant-column ooit (van de 500) was zelfs een hommage aan KOZP en aan mijn goede vriend Jerry. Mijn baas Pritt Stift complimenteerde mij én mijn toenmalige hoofdredacteur Pieter Klok destijds zelfs met mijn hommage aan Jerry en KOZP.  

(De heldhaftige verzetsman vertelde mij net dat hij terug is van zijn halfjaarlijkse retraite in Ghana en dat hij op 1 juni zijn nieuwe campagne tegen Zwarte Piet begint.)