Geenstijl

Realisme! FOEI!

Huh? Wij maar denken dat het juist fantastisch gaat op Nederlandse scholen. Want dikke truiendag, paarse truiendag, verbinding, inclusie, tolerantie, geen vragen stellen over waarom Samira (7) een hoofddoekje draagt, diversiteit, voorlezende drag queens, genderidentiteitsdag, halal traktaties, geen ham op brood, rekening houden met ramadan, samen seizoensfeesten als Krokusdagen en Eindejaarsdagen vieren, duurzaamheidsdag, gedekoloniseerde vaderlandse geschiedenis, en natuurlijk ook leren lezen, spellen en rekenen. Maar, uit onderstaande door een docent ingezonden 'lezersbrief' in de doorgaans huiveringwekkende woke-krant Trouw blijkt iets heel anders. Zo zitten er op zijn middelbare school in Amsterdam-West "leerlingen die er zeer extreme denkbeelden op nahouden als het om religieuze onderwerpen gaat" en is de "realiteit" dat hij "niet zomaar dat boek van Lale Gül kan bespreken". Nouja! Wat raar! Heeft hij soms geen HOOP? Weet hij dan niet dat De Meeste Mensen Deugen? Wil hij soms Forumscholen? Is dit realisme? Ja hè? Mag niet hè, realisme! FOEI! Zo creëer je ongelijkheid hoor! Maargoed, die zal nu wel van zijn school worden gecanceld. Het is of HOOP hebben of waarheden accepteren, pik, je moet kiezen. Meer loopgraven zijn er niet.

Thijs Bogers, historicus en politicoloog aan de VU in Amsterdam, pleit voor het voortzetten van de al eeuwen bestaande tolerantie die Amsterdam zo kenmerkt. Een mooi standpunt. Een prachtig ideaal. Hij ziet deze tolerantie echter in gevaar komen nu Lale Gül, na de publicatie en de daaruit voortvloeiende commotie rondom haar boek Ik wil leven, heeft aangegeven eventueel te verhuizen naar het buitenland. Met haar vertrek zou de vrijheid van alle Amsterdammers worden beknot. Of ‘onze’ tolerantie ten aanzien van andersdenkenden zo groot is, valt te betwijfelen. Zie Theo van Gogh, zie Pim Fortuyn. Zie de ­vermoorde Franse leraar Samuel Paty. 

Aan hem denk ik het meest als het erom gaat zonder gevaar een boek te kunnen verspreiden als Ik wil leven. 

Ik ben leraar op een middelbare school in Amsterdam-West en heb leerlingen in mijn klas zitten die er zeer ­extreme denkbeelden op na­houden als het om religieuze ­onderwerpen gaat. Graag zou ik dat boek van Lale Gül met ze bespreken. De realiteit is dat dit niet zomaar kan. Ik zou er zelfs onheil over mezelf mee afroepen. Je zou dit laf kunnen noemen. Dat is het ook. 

Toch neem ik al jaren terughoudendheid en nuance in acht als het gaat om zaken als vrijheid en tolerantie. Zomaar in de klas debatteren over alle idealen waar Thijs Bogers voor staat, dat gaat niet meer. Verhuizen naar het buitenland heeft mijns inziens ook weinig zin, ­omdat deze realiteit een schaduw over de hele wereld werpt.

Thomas Hendriks***,*** Amsterdam