Goedenavond, welkom, en leuk dat u kijkt naar alweer een aflevering van: En waarom schuurt het dan toch? Defensie-iftars zijn heus niets nieuws, en worden al sinds drie jaar na de dood van Theo van Gogh gevierd. In 2016 waren er zo'n 200 medewerkers aanwezig, moslim en niet-moslim. "Verbinding maken was het thema van de bijeenkomst" luidt het verslag. En waarom ook niet. We zouden er namelijk zo graag een ongeclausuleerd aangenaam gevoel bij hebben, maar toch hè, iets wrijft.

Misschien dat deze NRC-(sub)kop uit 2016 uitkomst kan bieden: "Militairen voor de koning in naam van Allah - Islamitische militairen zijn diep geraakt wanneer anderen hun loyaliteit aan Nederland en defensie in twijfel trekken." Begrijpelijk, natuurlijk. Maar er wandelden ook heus wat minder koningsgetrouwe geloofsgenoten rond binnen Defensie. Ons aller Yilmaz, de 26-jarige luchmacht-sergeant Ahmed M. die naar Syrië afreisde, die twee vermoedelijke radicaliseringen in 2016, en dan tellen we die "Tien radicale moslims die werkzaam zijn bij het Nederlandse leger" uit 2006 voor het gemak maar niet mee. Maar zélfs dat voelt niet als het echte probleem bij zo'n Defensie-iftar.

Het ongemak komt niet zozeer voort uit dat men de individuele islamitische Nederlandse militairen niet zou vertrouwen. Het is eerder het gevoel dat het cultureel-religieuze weefsel waar die militairen uit voortkomen inherent expansiegericht en daarmee vijandig is tegenover het sociale weefsel dat het Nederlandse Defensie-apparaat zou moeten verdedigen. Mensen hebben geen ideeën, ideeën hebben mensen, en het blijft voelen alsof hier twee ideeën tegenover elkaar staan, hoezeer we ook als mensen de verbinding opzoeken.