Geenstijl

Vijftien jaar oud is een prima leeftijd om onbegrepen te zijn.

Het is gewoon echt zo. Altijd als wij in de problemen komen, als de Publieke Opinie zich weer eens tegen ons keert en als de krijsende wijven hun maandstondetaarten tegen onze redactieramen keilen, is het jullie schuld. Jullie, de roze reaguurders. Het tuig van het internet, het bruine riool van de onderbuik en de anonieme mannetjes (en vrouwtjes maar dat gelooft toch niemand) die altijd de meest lelijke kwalificaties krijgen opgespeld die doorgaans eindigen op -foob. De Roze Khmer, de online knokploegen van guurrechts Nederland en de commenthordes van het kwaad. Als er ergens herrie en heibel is, kijken ze altijd als eerste naar jullie. Allemaal. En dan heet het weer de Schuld van GeenStijl. 

Op het Fatsoenlijke Internet zijn de comment-secties allemaal allang gedesinfecteerd, dichtgespijkerd en verzegeld, maar dat vuige GS wil de panelen maar niet sluiten en dus vliegen jullie tegels nog regelmatig door hun ruiten. Jullie, het magnifieke beest van het internet, onze vinger aan de pols, onze thermometer in de aars van de samenleving, en altijd de eerste die ons van ganser harte de tiefus wensen (of erger: een baantje bij Joop) wanneer we d’r in jullie hyperkritische ogen weer eens duchtig naast slaan. Vergevingsloos is dan de geselende regen van verwensingen. Maar als het wél goed gaat, is alles mogelijk en laten jullie ons nederig het hoofd buigen als er weer een poll goed gefuckt is, een crowdfund voor een goede zaak zijn doelbedrag verdriedubbelt of een heel land naar de stembus gaat in een stijlloos referendum dat begon bij júllie goedkeuring en zegen.

Reaguurders. We willen maar zeggen. Wat de rest ook roept. Hoeveel stront we namens jullie ook moeten incasseren. En ongeacht de shit die jullie allemaal roepen waar onze moeders ons zelfs nu nog zonder eten voor naar bed zouden sturen. Bedankt, dat jullie er zijn. Zonder vijftien jaar guurders, geen vijftien jaar GeenStijl.