Geenstijl

Oasis. Van de dronken barbaren met gitaren die het millennium uitluidden. Tot middelbare mannen die vloekend en tierend hun eigen thee zetten.

Fuck iedereen en z'n haters. Oasis was het beste wat Britpop te bieden had nadat Queen een tijdperk afsloot. OK, Blur was ook leuk maar die Damon Albarn was ook maar gewoon een obstinate pingelmillennial avant la lettre. De invechtende Gallagher-broertjes, met Bonehead, Guigsy & Tony, die hondslelijke Mancunians met de podiumhouding van vijf zware drinkers in een pub waren de laatste muzikale middelvingers van het eilandrijk. Vijf op één hand. Daarna werd alles soft, slap flatline, heel even Amy Winehouse, en toen weer driftend naar zoete zelfmoordmuziek op lauwe deuntjesgolven. Brexit was niets meer dan alternatieve muziek voor mensen die verlangen naar stampij, gesloopte hotelkamers en een grote dosis hardcore drugs met onbekende uitwerking. Enfin. Wat Liam hierboven dus zegt terwijl hij thee zet. Re-U-Nite! Re-U-Nite! Re-U-Nite!