Muziek om u de grond in te trappen alsook op te beuren

De Heideroosjes, ze zijn TERUG met de eerste nieuwe muziek in acht jaar. Nu moeten we oppassen dat DJ Hellemokers met zijn sloophamer achter ons aan komt hollen maar sinds de heppiedepeppisering van die makkers, ergens in 2004, zijn we wat anders gaan doen. In het begin trokken we die Smelten de Paashaas-, Goede Tijden Slechte Tijden- en Sjonnie & Anita-meuk nog wel, omdat het gebbetjes waren op verder uitstekende albums (Schizo, maar ook de compilatie Smile... You're Dying). Toen het Damclub Hooliganisme een verdienmodel werd was er eigenlijk geen zak meer aan - zo ook de hardcore stierf aan die happy hardcore-tumor. Enfin, in de Nederlandse taal is ook de eerste Heidemuziek in acht jaar, het nummer 2020, De Tering. Met de titel identificeren is niet zo ingewikkeld en de riffs zijn ouderwets gruwelijk, maar een gast van bijna 50 horen rauzen over 'het sprookje van mondkapje en de boze wolf', mompel mompel. Wat dan wél/ook heel tof is, is de nieuwe plaat van M. Ward, maar om dat te waarderen moet je wel emotioneel breekbaar durven te zijn. Na de klik nog meer muziek heet van de naald, zoals Less Than Jake en Taylor Swift - de laatste is kennelijk populair, heel frappant.

Oasis. Van de dronken barbaren met gitaren die het millennium uitluidden. Tot middelbare mannen die vloekend en tierend hun eigen thee zetten.

Fuck iedereen en z'n haters. Oasis was het beste wat Britpop te bieden had nadat Queen een tijdperk afsloot. OK, Blur was ook leuk maar die Damon Albarn was ook maar gewoon een obstinate pingelmillennial avant la lettre. De invechtende Gallagher-broertjes, met Bonehead, Guigsy & Tony, die hondslelijke Mancunians met de podiumhouding van vijf zware drinkers in een pub waren de laatste muzikale middelvingers van het eilandrijk. Vijf op één hand. Daarna werd alles soft, slap flatline, heel even Amy Winehouse, en toen weer driftend naar zoete zelfmoordmuziek op lauwe deuntjesgolven. Brexit was niets meer dan alternatieve muziek voor mensen die verlangen naar stampij, gesloopte hotelkamers en een grote dosis hardcore drugs met onbekende uitwerking. Enfin. Wat Liam hierboven dus zegt terwijl hij thee zet. Re-U-Nite! Re-U-Nite! Re-U-Nite!