Because we neeeeeeeed each other

Kan natuurlijk alleen maar goed gaan als een van de grootste en gruwelijkste bands van de afgelopen decennia, een band die ondanks een comateuze toestand een voortdurende hype en buzz heeft weten te genereren, zichzelf weer op de top van de apenrots plaatst, en MILJOENEN losgeslagen chavs en geezers zaterdagochtend www.ticketmaster.co.uk bombarderen in een van de grootste digitale volksverhuizingen van de voorbije jaren. Nee, dat kan natuurlijk niet goed gaan, het wordt een kansloze digifile uit de hel waarin de aansluiters schreeuwend verlangen naar een plekje in een échte file, op onze A2 of A10. Gelukkig hebben we de memes nog!

Oasis. Van de dronken barbaren met gitaren die het millennium uitluidden. Tot middelbare mannen die vloekend en tierend hun eigen thee zetten.

Fuck iedereen en z'n haters. Oasis was het beste wat Britpop te bieden had nadat Queen een tijdperk afsloot. OK, Blur was ook leuk maar die Damon Albarn was ook maar gewoon een obstinate pingelmillennial avant la lettre. De invechtende Gallagher-broertjes, met Bonehead, Guigsy & Tony, die hondslelijke Mancunians met de podiumhouding van vijf zware drinkers in een pub waren de laatste muzikale middelvingers van het eilandrijk. Vijf op één hand. Daarna werd alles soft, slap flatline, heel even Amy Winehouse, en toen weer driftend naar zoete zelfmoordmuziek op lauwe deuntjesgolven. Brexit was niets meer dan alternatieve muziek voor mensen die verlangen naar stampij, gesloopte hotelkamers en een grote dosis hardcore drugs met onbekende uitwerking. Enfin. Wat Liam hierboven dus zegt terwijl hij thee zet. Re-U-Nite! Re-U-Nite! Re-U-Nite!