Soep van de Week, teven Stamcafé

Morgenavond gaat Joris "zeven vinkjes" Luyendijk in Zomergasten in gesprek met Sakir Khadr. Volgens de VPRO maakt "deze documentair fotograaf en filmmaker van Palestijns-Nederlandse afkomst stijlvol, cinematografisch werk en rauwe, intieme beelden van conflictgebieden". Het gezaghebbende en onverdachte blog Follow The Subsidy Money schreef recentelijk dat de beste man op een controversiële Amerikaanse terroristenlijst staat die door veel landen wordt gebruikt, en GeenStijl meldde al eerder dat Khadr bij de Volkskrant ontslagen werd door roekeloos gedrag in een oorlogsgebied, of iets in die geest. Dat wordt dus weer een zomers avondje topamusement bij de VPRO: heerlijke zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming, want ik hoor net van Pelleboer dat Koning Herfst reeds zijn intrede heeft gedaan in het troosteloze en verloren moederland.

(tevens Stamcafé)

Ook ik moest ziele-iconoclasten even googelen, vrienden. Een iconoclast is een beeldenstormer. Een ziele-iconoclast - een trouvaille van Olaf Leeuwis, de jongste bediende (retenjong zo u wilt) van een Engelse boekhandel in Leiden, is dus iemand die beeldenstormt op de ziel. Vergeef me dit kromme Nederlands, maar meer kan ik er ook niet van bakken. Publicist en boekhandelaar Olaf is the coming young man (no pun intended) van het NRC en liep afgelopen week leeg (no pun intended) in het NRC.

Deze pafferige oudgeboren dandy was zo ongeveer de duizendste cultuuractivist die mocht losgaan op Geert Wilders en diens schitterende BTW-plannen. Het pathetische gejammer van roomblanke uitgevers en hoernalisten over de paar dubbeltjes meer voor een boek of een krant die de linkse, elitaire beau monde straks moet ophoesten, is aandoenlijk, zo schreef ik afgelopen week.

Soep van de Week, alsmede Stamcafé!

Vrijdag is het Wereldvrouwendag en het leek mij aardig om twee bijzondere dames in het zonnetje te zetten: Jip “homewrecker” van den Toorn en Fadime “Kortjakje” Demir.

Journalist Demir werd aangehaald op Villamedia nadat ze op LinkedIn had geschreven dat ze met een zwaar hart haar baan bij dagblad De Telegraaf had opgezegd. Aanleiding was volgens Demir de “eenzijdige berichtgeving rondom Israël-Palestina”. Ze vervolgde: “De grote verantwoordelijkheid die wij journalisten hebben, voorzichtig en zorgvuldig - maar bovenal feitelijk benoemend van de gebeurtenissen - en deze van verschillende kanten belichten, is onze fundamentele plicht.” Ze neemt een tijdelijke pauze van het schrijfwerk. “Ik heb geen spijt van deze beslissing. Ik heb met verschillende goede journalisten, leuke collega’s samengewerkt en mooie belangrijke verhalen geschreven. Vooral de verhalen die ik vanuit het aardbevingsgebied in Turkije heb gemaakt, draag ik voor altijd met mij mee”, aldus Demir.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel moedig, en heel deugend journalistiek Nederland steunde de dappere journaliste die haar goed betaalde baan opgaf omdat ze de berichtgeving rondom Israël-Palestina eenzijdig vond.

Maar Jan Dijkgraaf moest weer eens de partypooper uithangen en plaatste deze twiet:

Tevens StamCafé

Ik ben op twee manieren betrokken bij de Zaak Madeleine McCann: mijn vriendin deed de catering voor de 8-delige Netflix-documentaire, en ik ben bevriend met Jon Clarke, de hoofdredacteur van The Olive Press, een Engelstalige krant die in Spanje verschijnt.

Clarke zit al 17 jaar bovenop de verdwijning van het Engelse meisje in Praia de Luz en publiceerde in 2021 MY SEARCH FOR MADELEINE: One Reporter’s 14-Year Hunt To Solve Europe’s Most Harrowing Crime.

Jon gaf Ivo Teulings en mij veel tips over zware criminelen aan de Costa del Sol tijdens onze research en roadtrips voor Costa del Coke. Ik heb als dank een paar dingetjes met betrekking tot de verdwijning van Maddie voor Jon uitgezocht in de Algarve, en de afgelopen week deed ik opnieuw research voor hem.

Kinderschenders

Overigens schrijf ik liever helemaal niets over kinderschenders. In mijn ongelukkige jeugd op de Veluwe wemelde het van de pederasten, of het nou bij de voetbalclub, de zwemvereniging, de padvinderij of de wandelclub was. Daar komt nog bij dat Propria Cures ooit een bloedstollend essay van mij voor hun Pedospecial heeft geweigerd. Hoofdredacteur Arie Storm vond mij een waardeloze broodschrijver, en mijn bijdrage erbarmelijk slecht. Enfin, ik heb dat drama met tranen in de ogen opgeschreven voor HP/De Tijd. Hier een klein stukje:

Tevens: Stamcafé

Hoofdredacteur Trouw bij zijn vertrek naar de Gaykrant: “het voelt als thuiskomen”.

De aankondiging van het vertrek van Cees van der Laan kwam op de redactie van Trouw als een donderslag bij heldere hemel. De altoos goedlachse, doorwinterde persmuskiet wordt hoofdredacteur bij de Gaykrant en ik vernam uit betrouwbare bron dat hij zijn paradepaardjes Emine Uğur (de mohammedaanse haatoma van X), Abdelkader Benali en Babah Tarawally meeneemt.

Van der Laan tegen Villamedia: “Diversity, equality, and inclusion draag ik - net als de gerenommeerde Harvard-universiteit - hoog in het vaandel en het is dan ook mijn taak om de Gaykrant aantrekkelijk en inclusief te maken voor Turkse en Marokkaanse medemensen en personen van kleur uit Afrika. Dat is mij bij Trouw ook heel aardig gelukt, al zeg ik het zelf.”

De goedmoedige Sees was altijd een zittende eend voor de redacteuren van GeenStijl en vooral toen hij pleitte voor een verbod op de PVV, toen hij aankondigde dat blanken niet meer welkom waren bij Trouw en recentelijk nog toen zijn pronkjuweel Babah Tarawally schreef dat Israëlische reservisten hetzelfde zijn als IS-strijders.

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

De toon moet niet gematigd worden! Hij moet feller! Het debat moet keihard worden. De begrippen hebben andere definities nodig. De oude generalisaties (tolerantie, multiculturele samenleving, lafheid, toon, vrijheid, vrijheid van meningsuiting, et cetera et cetera) hebben zichzelf opgeblazen en dienen opnieuw geformuleerd.

De politieke maden kruipen verder, de strontvliegen zijn teruggekeerd op hun eigen mesthoop; ik heb uit beleefdheid mijn hoed afgezet, maar als ik hem op mijn hoofd plaats, blijkt hij volgekakt te zijn met de diarree van onze opinieleiders: “Het gaat de verkeerde kant op.”

Theodor Holman in de Groene Amsterdammer van 14 januari 2005 (twee maanden na de moord op Theo van Gogh).