1957 - 2024

We onderbreken het StamCafé voor een treurig bericht: Nederland heeft een extravagante rover minder. Peter Klashorst (Santpoort, 1957) is gestopt met schilderen. Eigenlijk is-ie gestopt met alles doen: new wave basgitaar slappen, workshops geven, totaal ontregelen in de raarste / gaarste oorden, naaktschilderen, opgepakt worden, zuipen, neuken, kinderen maken bij Afrikaanse vrouwen, politiek bedrijven, nog meer schilderen, schilderijen verkopen, portretten maken, rondtrekken, reizen, seksavonturier zijn, een WAARGEBEURDE PLAAT VAN MÁXIMA maken en lijden aan eigenlijk alles: kanker, tbc en vooral aids. In de jaren 80 was Klashorst een van de aanvoerders van de ruige Amsterdamse kunstenaarskliek, met onder anderen kunstenaar Rob Scholte, schrijver Joost Zwagerman (dood), fotograaf Paul Blanca (dood) en dichter Koos Dalstra, allen mogelijk wel of mogelijk niet geportreteerd in Zwagermans sleutelroman Gimmick! Enfin, via Arthur zagen we al dat het slecht ging, en bij Klashorst z'n goede vriend en uitgever Jaap Holtzapffel zien we dat-ie is overleden. Iedereen gaat maar dood. Dat was godverdomme een leven hey.

Of gewoon ORDINAIR??

CULTUURNIEUWS. Een dronken troela in Florence is bovenop het zestiende-eeuwse standbeeld 'Perseus met het hoofd van Poseidon' geklommen om er vervolgens unspeakable acts mee uit te beelden. Uiteraard hebben de sociaaaale meeedia snel hun oordeel klaar. Schandalig, sloerie, land uitzetten. Maar heeft deze dame niet onbewust iets heel anders neergezet? Een stukje performance art dat het werk van Cellini vijfhonderd jaar na dato naar een hoger niveau tilt?

We vroegen het onszelf. Hier las en zag u Dag 1, Dag 2 en Dag 3. De Nabeschouwing Biënnale 2022 las u hier.

Noot vooraf: we zijn hier geen kunstkenners- laat staan critici, dus excuses als u de onderstaande overpeinzingen al vaak genoeg elders gelezen heeft.

Als je landen vraagt waar ze écht trots op zijn, waar verwijzen ze dan uiteindelijk naar? Wat zijn de meest bestendige iconen die hun culturen voortgebracht hebben?

Zijn het voor Rusland het Spoetnik-ruimteprogramma en de Tsar Bomba, of toch Dostojevski en Tchaikovsky? Zijn het voor Amerika de maanlandingen en transistor, of toch Hemingway en Miles Davis? Zijn het voor Nederland de Oosterscheldekering en effectenbeurs, of toch Vermeer en Berend Sommer?

We denken, ondanks de Apollinische grandeur van alle eerstgenoemden, uiteindelijk toch de laatstgenoemden. Niet 's lands opwaartse bewegingen, maar de bewegingen waarvan de richting zich niet laat kennen.

Technologie is goed als het een objectieve verbetering is ten opzichte van voorgangers, de kpi's zijn meetbaar. In de kunsten is hier - op het sinds fotografie weinig spraakmakende hyperrealisme na - eigenlijk geen sprake van.

Technologie beweegt in een opwaartse lijn, anders is het geen technologie. Kunst beweegt ook, maar het beweegt zoals de wind beweegt; het is causale willekeur.

En precies omdat het niet bestaat in het natuurgeweld van lineaire tijd, is het immuun voor precies dat natuurgeweld. Technologie neemt drastisch in waarde af naarmate de tijd vordert - op een paar old-timers voor verzamelaars na. 

Echte kunst - wat dat ook moge zijn - neemt in waarde toe. Waarom betaalde een Saoedische (!) prins meer dan $450.000.000 voor Da Vinci's Christus Salvator Mundi. Waarom zouden ook wij met liefde $170.000.000 neertellen voor Klimts Wasserschlangen II als we het hadden liggen?

Dan speelt er veel meer dan enkelvoudigheid en meesterschap. Maar wat dat dan precies is zal niemand je ooit sluitend kunnen vertellen.

En dat doet toch denken aan de onderstaande slotscène van Kingdom of Heaven. Nadat Barisan van Ibelin (wiki) Jeruzalem onder zeer ruimtelijke voorwaarden overgeeft aan de eerbare Salah ad-Din (wiki) vraagt Barisan hem: 

"What is Jerusalem worth?"

 Salah ad-Din antwoordt: "Nothing... — ... Everything."

Op zoek naar ijskoude dickpics

Al die jaren training komen dan toch nog van pas. Al die gemaakte meters, die zorgvuldige uitgemeten krommingen, happy little accidents, nauwkeurig geplaatste haren en meticuleus vormgegeven aderen die uw ijskoude kunstwerken naar een hoger niveau tilden, vinden plots een doel. Nu is er een wedstrijd waar u deze opgedane creatieve kennis in kwijt kunt. Winter na winter tekende u tampeloerissen in de verse sneeuw en nu is er eindelijk iemand die op het resultaat van deze ijskoude kunstsessies zit te wachten. Nathalie van Dijk zoekt deze maand de mooiste sneeuwsnikkels en zit vol verwachting op dickpics van uw sneeuwcreaties te wachten. Nou ja, alleen als u een vrouwmensch bent, want mannen zijn uitgesloten van deelname omdat ze een levensecht voorbeeld op zak hebben. Keiharde discriminatie in de belangrijkste verkiezing van het jaar! Schandalig natuurlijk, maar gelukkig kunt u altijd nog insturen onder de naam van uw vriendin/zus/moeder. Fijne wedstrijd!

Kunst met een boodschap

Een Meppels mysterie is verschenen in een Drents grasveld. Een lading onvriendelijke handschoenen geven daar iedereen de vinger, maar waarom is onduidelijk. Wellicht heeft de maker een hekel aan Meppel met zijn bedreigde scholen, zijn stevige bockbiertjes en zijn snelle koelkasten. Misschien moeten we het breder zien en is het een protest tegen een maatschappij waar de frikanpouce een ding is en recepten uit Tel Aviv onder vuur liggen. Of mogelijk is het onderdeel van de verkiezingscampagne van BIJ1 en zijn we er toch weer ingetrapt met zijn allen. Het bijbehorende gedicht geeft geen uitsluitsel, maar dat maakt ook niet uit. Dit is kunst waarin u uw eigen boodschap kunt vinden. Misschien ziet u hier wel een signaal aan het bestuur van Ajax, een gebalanceerde reactie op het Amsterdamse palenplan of een visualisatie van uw genuanceerde mening over alles wat Carice van Houten uitkraamt. Het maakt niet uit, het is wat u er zelf in ziet. Herkenbaar voor iedereen: dat is waar u goede kunst aan herkent. De enige vraag waar we mee blijven zitten: paste dit niet beter in Den Haag?

Julian Andeweg maakt een heel mooie installatie op 10m2

Kunst! Kunst! Kunst! U weet, kunst is prachtig / kan prachtig zijn. Behalve dan abstract expressionisme, immers zijn niet Call of Duty en death metal verantwoordelijk voor schietpartijen, moord en genocide, maar de uitwassen van het abstract expressionisme. Maar niet dat we u op ideeën willen brengen - Barnett Newman, verknipte gek! Heel goed in kunst produceren was Julian A., door NRC niet zo liefkozend Julian Andeweg genoemd. Met z'n grijpgrage jatten schoof-ie niet alleen wat spulletjes van A naar B voor weer een installatie (foto boven), ook lepelde-ie met grote regelmaat Colombiaans pepermunt uit de pakketjes, en dat zorgde er dan weer voor dat hij z'n vingers ongevraagd bij vrouwen naar binnen probeerde te douwen. Allround geen leuke jongen. De rechter heeft Julian Andeweg nu veroordeeld tot twintig maanden cel wegens aanranding en verkrachting. En dan zoemt natuurlijk door het StamCafé: wat is de mooiste kunst die u ooit zag? Misschien betoverd door Mona Lisa? Gefascineerd door die fenomenale zak van David van Michelangelo? De Sterrennacht van Van Gogh? Die rare patsertroep van Klibansky? OF TOCH JACKSON POLLOCK? Roept u maarrrrr....

Ja zegt u het maar

A) Een hele goede grap van Elon en als je hem niet leuk vindt ben je WOKE
B) Nieuwe decor Zomergasten just dropped
C) Oh GeenStijl jullie snappen weer eens niets van moderne kunst
D) Weet je wie hier ook niet van hield? LETTERLIJK HITLER!
E) Nieuwe spelshow van Frans Klein voor Talpa met Jack van Gelder en die dikke van de MIVD die hier met komkommers, frikandellen en gummiknuppels in gaan gooien en dan opmerkingen maken over jonge NOS Sport-presentatrices
F) Gemengde technieken
G) Anders, namelijk...

MAAR WAT IS HET?

A: Hommage aan alle heksen (en ook Sigrid Kaag)
B: Het antwoord op Kabouter Buttplug
C: Jutta Leerdam Memorial
D: Nationaal Femicide Monument
E: Gouden Vrouw Zonder Nikes
F: "Dit is toch geen kunst, hoop ik?"
G: Anders, namelijk...

Vilein krantje

Over het kunstwerk zegt gemeente Rotterdam dat het "de machtsstructuren wil ontmantelen die de traditionele beeldhouwkunst in stand houdt". Ook wil kunstenaar Thomas J Price ermee "verkennen, onderzoeken, bekritiseren en bewustmaken." De beste columnist van het NRC schreef daar vervolgens volkomen terecht over:

"We hebben net een decennium van beeldenstorm achter de rug. Als je anno 2023 nog steeds wil ‘verkennen’ wie een standbeeld verdient, moet je echt iets meer uit de kast trekken. (...) Je moet beter je best doen. Ik wil mijn geld terug. En niet alleen omdat het saai is, maar ook omdat ik de kunstenaar gewoonweg niet geloof wanneer hij zegt alleen te ‘verkennen’. Hij liegt dat hij barst. De kunstenaar wil het uitschreeuwen, net als de activisten die de afgelopen jaren de bronzen witte mannen van hun paard trokken. (...) En weet u, het is nog erger dan saai en onoprecht. Dit werk is een product van een maatschappelijke stroming waarin het volstaat om een gemarginaliseerde partij te zijn om sympathie te krijgen. Alleen maar vrouw zijn, een beperking hebben, een hoofddoek dragen, een donkere huidskleur of liefst een combinatie hiervan is genoeg om op het schild gehesen te worden, en helemaal in de culturele sector."

Ja, het standbeeld is ook gewoon een zelfbevestigende lofzang op de demonstratieve middelmatigheid waarmee je - bovenal in de cultuursector - een plek op de voorgrond heet te verdienen louter omdat je niet blank, man of heteroseksueel bent. 

Maar goed, zoveel realiteitszin in en namens het NRC heeft - bovenop van Twitter verdwijnen - een prijs.

Het hoofdredactioneel commentaar in de NRC vandaag, geschreven door een anonieme "groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur" luidt:

"In de vragen klonk een ondertoon door van angst. De een voelde zich beledigd, de ander zag er een einde der kunsten in of de angst zette zich om in verontwaardiging dat je tegenwoordig een zwarte vrouw moet zijn om op een voetstuk geplaatst te worden: een reflex die exemplarisch is voor het niveau waarop het maatschappelijke debat over diversiteit op de sociale media wordt gevoerd. (...) De ophef om dit beeld is helaas niet kunsthistorisch, maar maatschappelijk. (...) Het gaat de tegenstemmen niet om de kunst, maar waar de vrouw op Nikes voor staat. En die verontwaardiging over de representatie van die jonge zwarte vrouw is een kleine stap naar het hellende vlak om kunst te verbieden door christelijk rechts, zoals in Amerika gebeurde met bijvoorbeeld Maus van Art Spiegelman, een stripklassieker over Spiegelmans ouders die Auschwitz overleefden."

De publieke bestraffing van een oprechte kritiek op een onoprecht kunstwerk eindigen met AUSCHWITZ. Dat kan écht alleen het NRC.

UPDATE: Rosanne schiet terug op LinkedIn.

Ground Zero Neude

Vroeger, toen je als NOS Sport-verslaggever nog gewoon aan vrouwen/femmes mocht vragen of ze bij je in bad komen zitten, was er nooit een probleem met openbare kunst. De gemeente (PvdA) betaalde exorbitante subsidiebedragen voor foeilelijke abstracte kunstwerken die op een rotonde werden gezet en iedereen moest gewoon zijn smoel houden. Tegenwoordig gaat het zo: een gemeente, bijvoorbeeld Utrecht, geeft geld aan een kunstenaar, en die maakt dan een bijzonder creatief kunstwerk met fel neonlicht om de plaatselijke 'bibliotheek' (geen idee wat dat is, red.) op te leuken. Resultaat: mekkerende Utrechters op social media, want oeioeioei, openbare kunst die verder gaat dan het gebaande, grijze, domburgerlijke gaappaadje met truttige koei'nlandschapjes en veel Delftsch 'Gaap' Blauw. Neonlicht! Foei! Snel, bel de welstandscommissie! Begin een petitie (hahahahahahahahahahaha)! Cancelen! Ophef! Ongepast! Kan echt niet! Graag verwijderen! Verbieden! Jankieboeboeh! Enfin. Dan nu een hartverwarmend gedicht, getiteld: Ode aan tolerantie en inclusiviteit.

Ode aan tolerantie en inclusiviteit

Lieve napalmbommen, ook jullie, clustermunitie
Val nu snel neer op al die sneue kunsthatende imbecieltjes te Utrecht
Utrecht, niet te verwarren met Barendrecht
Zaai dood, verderf, 't leed niet langer rekken
Daarna Nijntje aan stukken trekken