Nooit meer is: nu

Wacht, hoe zat het ook alweer? Eerst drong Hamas Israël binnen, plunderde, moordde en verminkte naar hartenlust, daarna pakte Netanyahu de handschoen op en bombardeerde half Gaza aan gort, en toen stapte Robert B. Bowers in zijn tijdmachine, reisde af naar 2018, ging een synagoge binnen en begon lukraak om zich heen te schieten. Diezelfde tijdmachine werd gebruikt door Stephan Balliet, die een jaar later in het Duitse Halle een iets minder geslaagde poging ondernam moord en doodslag onder Joden te zaaien. Mehdi Nemmouche, helemaal over de zeik om de militaire strategie van de IDF, ging zelfs tien jaar terug om een daad van verzet te plegen. We zijn een paar zinnen verwijderd van een Godwin, maar u begrijpt de strekking. 

Het constante gevaar waarin Joodse mensen en de plekken waar ze samenkomen verkeren heeft geen oorlog in de Gazastrook nodig maar is van alle tijden. Antisemitisme is een hardnekkige kanker die weinig tot niets met Israël te maken heeft maar alles met ideologie. Hoe extremer de ideologie, hoe groter de kans op uitzaaiingen. Des te schrijnender dat we op een punt zijn beland waar agenten ronduit weigeren (of überhaupt durven te aarzelen) om de Joodse gemeenschap te beschermen. 

Uit het Nieuw Israëlietisch Weekblad, een interview met Marcel de Weerd en Michel Theeboom, de twee leiders van het Joods Politie Netwerk:

MdW: “Kijk, als er een dreiging is bij een moskee en die moet bewaakt worden, dan doe je dat. Vanzelfsprekend en zonder aanzien des persoons.”

MT: “Er zijn collega’s die Joodse objecten of evenementen niet meer willen beschermen. Dan hebben ze het over ‘morele dilemma’s’ en ik zie de neiging ontstaan om daaraan toe te geven. Dat zou echt het begin van het einde betekenen. Daar maak ik me zorgen over.”

Kent u die mop van nooit meer? Dat is dus nu.

Segregatie, altijd goed

Hier in de Randstad zijn we nog niet zo ver, neem bijvoorbeeld Buitenveldert, waar je anno 2024 nog steeds niet ongestoord en pijpenkrulvrij het vroege werk van Mula B op JBL-boxjes door de bus kan laten schallen. Sorry mama maar ik blijf op de streets met die guns en die yayo. Bandolero, Bandolero. Afijn, waar het over ging: gewoon, als goijem onder elkaar reizen zónder te worden geconfronteerd met allerlei genocidale huismoedertjes of volwassen mannen met achterlijke namen als Eliezer of Baruch. 

In Londen hebben ze het wat dat betreft beter voor elkaar, die stad is hard op weg om één grote judenfreie safe space te worden. Wat kunnen we van de Britten leren? Als je ze maar lang genoeg blijft treiteren en intimideren is het een kwestie van tijd voor joodse mensen zelf smekend om een gesegregeerd openbaar vervoersmiddel vragen. 

Nou, waar wachten jullie nog op?

Uit een onderzoek dat werd afgenomen vóór 7 oktober

90% van de Nederlandse Joden werd geconfronteerd met antisemitische stereotypes, 68% zegt geweldsoproepen tegen Joden te hebben meegemaakt en 42% vermijdt bepaalde buurten uit veiligheidsoverwegingen (de overige 58% kwam toch al nooit in grote steden, red.). Wat zullen zij opgelucht ademhalen dat ze wonen in een land met een gezond en energiek activistenapparaat dat met haast academische distantie kijkt naar ontwikkelingen in de onderdruktelogie. Zij aan zij, als een kilometerslang intersectioneel lint waken ze over de veiligheid van kwetsbare minderheden. 

Met zulke verzetshelden heb je helemaal geen NSB meer nodig.

oef

Een betamelijke bron stuurde ons vanochtend de vanochtend genomen bovenstaande foto. De redactie beschikt over de gehele verticale foto [1.500 x 2.000] waaruit de locatie per Google Street View bevestigd kan worden, maar zulks hoort niet thuis op het internet. Het formaat van het spandoek wordt door het bijsnijden van de foto wat onduidelijk, maar het is zo'n 1m x 1,5m.

Carice sprak begin vorige week per video applaudisserend haar steun uit voor de """studentenprotesten""" te Colombia University, waar dus o.a. de onderstaande taferelen plaatsvonden.

Maar laten we hierbij wel in de sterkste bewoordingen afspreken voortaan af te zien van elke vorm van protest rondom elke vorm van privé-residentie. Ja, Carice is een verloren gansje dat al heel niet meer weet dat er leven is na ideologie, maar ook zij heeft maar één veilige haven, en dat moet zo blijven. Dat zijn de spelregels en daar mag niet van afgeweken worden.