Geenstijl

Bonte verzameling

U kent fakkelman Max als de gevaarlijke gek die ooit bij Sigrid Kaag aanbelde met een toorts in zijn tengels, en u kent Sophie Straat mogelijk van protestliedjes die ze zingt, steevast met vet Amsterdams accent, hoewel dat accent aangemeten is; een olijke knipoog naar het gepeupel dat haar muziek uiteraard nooit beluistert en haar concerten nooit bezoekt. In de progressieve kringen waarin Straat verkeert heet zoiets ook wel cultural appropriation, en dat is het ook, een soort blackface op de stembanden, maar omdat er geen etnische minderheid bij betrokken is kraait er geen haan naar. Prima natuurlijk, er heerst gelukkig geen verbod op slechte smaak en dedain. 

Sophie trad overigens ook op bij de eerste viering van 750 jaar Amsterdam, onlangs in de Ziggodome. Het hoefijzermodel dreef zowel haar als Max vandaag naar de Dam, waar een demonstratieverbod gold dat in ieder geval tot aanstaande donderdagmorgen verlengd is, en waar ze dus allebei ingerekend werden. 

Op de achtergrond woedt ondertussen een felle strijd om wat er donderdagnacht nou eigenlijk gebeurd is. Daarbij schermen 'betrokken burgers' met misdragingen van Maccabi-fans, die de daarop volgende klopjacht zou moeten rechtvaardigen. Deze mensen ontberen enige kennis van tribunecultuur, dus we zullen ze een handje helpen. 

Bij vrijwel elke voetbalclub die een Europese uitwedstrijd speelt, gaat een significant gedeelte gajes mee. Zij zijn uit op een confrontatie en willen niets liever dan dat: vechten. Dat is zo bij Ajax, dat is zo bij Feyenoord, dat zou zijn bij De Graafschap en het is ook zo bij Maccabi Tel Aviv. Het stelen van vlaggen vormt een integraal onderdeel van deze tamelijk kinderachtige subcultuur. Daarnaast hoort erbij: choquerende, provocatieve liederen. Denk in Nederland bijvoorbeeld aan de klassieker, waar Feyenoord-fans op serieuze schaal 'Hamas, hamas, joden aan het gas' scanderen, en Ajax-supporters op hun beurt 'Als de lente komt, dan gooien wij bommen op Rotterdam' inzetten. Kwetsen is bij zoiets geen bijkomstigheid, maar het hoofddoel. In die traditie kun je de gorigheid die Maccabi-fans in Amsterdam zongen plaatsen. Woorden legitimeren nooit geweld, maar wie lollig doet over oorlogsleed moet misschien niet raar opkijken als-ie tegen een optater aanloopt. 

Maar de vechtjassen en provocateurs betroffen, zoals bij elke supportersschare, een minderheid. Hoeft u niet van ons aan te nemen, de aanwezige agenten vertellen er uitgebreid over in de T en herkennen zich geen seconde in het beeld dat de voltallige Maccabi-aanhang op wat voor manier dan ook geweld uitlokte. 

Wie vindt dat de misdragingen van een klein smaldeel een gewelddadige klopjacht op Joden legitimeert is niet pro-Palestina, maar een virulente antisemiet. Veel zaken liggen genuanceerd en zijn complex van aard, deze niet. Een duidelijker waterscheiding is haast ondenkbaar.

Kies een kant.