Zowel de Europese Unie als de islam doen beloften die te mooi zijn om hier op aarde vervuld te kunnen worden. De EU belooft eeuwige vrede en welvaart, leniging van uw noden en respectering van uw rechten, onafhankelijk van uw ras, geloof of seksuele oriëntatie. De islam belooft eeuwige vrede en welvaart, leniging van uw noden en respectering van uw rechten zoals die luiden onder de sharia, of u nu man, vrouw, moslim, slaaf of ongelovige bent. Alleen, dat heil komt niet gratis op u af. U moet er wat voor doen. De EU wil dat u uw loon en uw spaarpot grotendeels aan de EU overdraagt. De EU heeft dat geld nodig om het eerlijk over de EU-landen te kunnen verdelen, een ieder naar zijn behoefte. De EU heeft veel taken, en heeft dus ook veel geld van u nodig. Dat is bitter. De islam wil daarentegen iets anders: dat u te wapen loopt tegen iedereen die niet wil delen in het heil van de islam. Daarbij, zegt de Koran (9:111), zult u doden of gedood worden. Dat is bitter. Maar daarna daalt de zoete vrede neer.

De vergelijkingen tussen de islam en het christendom, zoals die dagelijks gemaakt worden, gaan mank. Dat komt doordat de islam geen plan-B heeft. De islam wil dat mensen leven volgens de voorschriften van de sharia. Dat is plan-A. Mensen leven nooit precies volgens de wet, en zeker niet volgens de sharia. De sharia is een studeerkamerrecht waarvan de islam leert dat het de wil van God is. Uitsluitend beroepsmoslims weten tot in detail hoe de sharia luidt. Zij moeten daarom steeds geraadpleegd worden, en ontlenen daaraan hun macht. Wie geen moslim is, ziet niets in de sharia (wie wel moslim is trouwens ook vaak niet). Maar plan-A eist van echte moslims dat ze ten strijde trekken tegen alle vormen van afwijzing van de sharia. Die strijd verandert het dagelijks leven van degenen op wie de pijlen van de sharia-strijders gericht zijn. De sharia-afwijzers willen liever geen terreur of oorlog – maar voor bloedvergieten is één partij die bloed wil vergieten, voldoende. Sharia-afwijzers reageren voornamelijk verstrooid op de sharia-strijders want ze vinden dat ze wel wat belangrijkers aan hun kop hebben dan zich tegen ordinair en plat geweld te verdedigen.

Toch naar Brussel op de vierde plaats van de PVV. Niet het moment om een obscure kwestie uit de islamkunde te bespreken. Meer een moment om te vertellen wat voor gedoe het is de simpele telefonische mededeling ‘OK, jij naar Brussel’ om te zetten in papier, pasjes, tragisch mislukkende treinreserveringen, geloofsbrieven, identiteitskaarten, uittreksels, wachtwoorden, onderdak, koffertje vol schone overhemden, afspraken afzeggen, nieuwe afspraken daarvoor in de plaats maken, reageren op gelukwensen, niet reageren op heetmeel, en beduusd naar de leugens in de staatsmedia turen. Die staatsmedia hopen nog steeds dat ze betalende abonnees overhouden als ze (bijna) nooit iets uitzoeken of onderzoeken, maar officiële communiqués en persberichten elegant overtikken. Die overtiksels vullen ze sappig op met huisgemaakte propaganda en gebakken lucht. Het eindproduct willen ze als slijpsteen verkopen. Probeer eens een ontleedmes met zo’n natte krant te slijpen. Onderzoekers en uitvinders in de echte wereld beschikken gelukkig over meer uithoudingsvermogen en kompasgevoel dan de intelligentsia die in Nederland de kranten vol tikt, anders zouden de kurkentrekker en het knoopsgat nog steeds niet zijn uitgevonden – om nog maar te zwijgen van de gloeilamp en het telraam.

De opmars in Syraq van de legers van het islamitisch heil is niet te stuiten. De heilsoldaten hebben bovendien in het voorbijgaan zich waarschijnlijk meester gemaakt van de chemische wapens die onder Saddam nooit bestaan hebben. U weet nog wel, de wapens van Bush lied, people died. Verder executeren de triomferende sharia-fundo’s hun krijgsgevangenen. Best goor. Wij sluiten krijgsgevangen liever op in een kamp. Maar het islamitisch recht wil het anders. Hoe? De ‘leider’, imam is het woord dat het Arabisch hier gebruikt, beschikt over een beperkt keuzemenu: Hij kan een krijgsgevangene ruilen voor een moslim die in handen van de vijand is gevallen. Wanneer een krijgsgevangene zichzelf kan loskopen, bijvoorbeeld met hulp van familie buiten het oorlogsgebied, kan de imam dat toestaan. Verder mag de imam een krijgsgevangene tot slaaf maken en verkopen, of, en daar gaat het om, hij mag hem doden. Volgens sommige juristen is het niet toegestaan hem te doden wanneer hij moslim wordt, en andere juristen voegen daar als voorwaarde aan toe dat hij dan wel moslim geworden moet zijn voordat over zijn lot beschikt is. Massa-executies van krijgsgevangen zijn dus niet in strijd met het islamitisch recht.

Zo af en toe blaast de Linkse Kerk een tsunami van haat naar wie er anders over denkt. Dat is niet ziekelijk. Iemand wiens geloofsleer ondermijnd wordt, kan in de ban raken van een gezonde drift tot zelfverdediging. En er bestaan nu eenmaal feitelijkheden die de geloofwaardigheid van de Linkse Kerk aantasten. U weet, de islam kent vijf zuilen, maar de Kerk heeft er minstens zes: nivellering, ontwikkelingshulp, holocaust, slavernij, milieuklimaat en de kruistochten. Het geloof van de Linkse Kerk gaat er van uit dat het Westen de schuld draagt voor de kruistochten, de slavernij en de holocaust. Die schuld hebben we geërfd van onze zondige voorvaderen. Pardon? Kon je morele schuld dan erven? OK, zuil per zuil voorzichtig eens langs gaan. Slavernij heeft bestaan in alle culturen. ‘Dode blanke mannen’ zijn hieraan niet extra schuldig, integendeel, zij zijn de enigen die de slavernij hebben afgeschaft. Arabieren hebben, tot diep in de Europese kuststreken toe, zich eeuwenlang ingespannen om mensen tot slaaf te maken. Afrikanen verkochten elkaar als slaaf aan wie maar kopen wilde. Afrikanen en Arabieren zijn alleen onder westerse druk met deze hobby’s opgehouden, of gaan daar stiekem nog mee door. De documentatie hierover is overweldigend, maar er bestaat kennelijk een index van boeken die in de Linkse kerk verboden zijn.

Vrijdagmiddag, 28 november 1941, vier uur, begint in Berlijn de ontmoeting tussen de Duitse leider Adolf Hitler en de Groot-Moefti van Jeruzalem, Amin el-Hoesseini (1897-1974). De bijeenkomst duurt anderhalf uur. De moefti spreekt Frans, er is een tolk aanwezig, Paul Schmidt. De moefti heeft de bijeenkomst genoemd in zijn memoires die in 1999 in Damascus zijn verschenen. Volgens de officiële Duitse verklaring na de ontmoeting brengt de Duitse oorlog tegen de Joden noodzakelijkerwijze met zich mee dat er ook strijd geleverd moet worden tegen een Joods nationaal tehuis in Palestina. Na afloop van de bespreking geeft Hitler opdracht aan Reinhard Heydrich om binnen tien dagen een werkgroep bijeen te roepen om een definitieve oplossing voor het Joodse probleem voor te bereiden. De volgende dag nodigt Heydrich dertien hooggeplaatste Nazi’s uit om op 9 december in de Berlijnse voorstad Wannsee bij elkaar te komen. Maar, drukdrukdruk, er komt wat tussen: op 7 december valt Japan de Verenigde Staten aan: Pearl Harbor. De heren zijn even een paar dagen met iets anders bezig, en dan ook nog de Kerstdagen plus Oud en Nieuw.

Nederlandse goedmensen zien geen problemen met politieke partijen die Hamas verheerlijken, en die samen met Hamas op het Museumplein in Amsterdam demonstreren. Wel hebben onze vrome goedmensen het hééél moeilijk met die ene politieke partij die zich voor de oude Le Pen excuseert. Logica hoort nu eenmaal niet thuis in het publieke debat. De één heeft de vrijheid zich tegoed te doen aan een extreme vorm van bloedige jodenhaat uit de Palestijns-islamitische gaarkeuken, en mag tegelijkertijd een gerespecteerd lid van de Linkse Kerk blijven, maar de ander moet zich ongeveer dagelijks excuseren voor het gedateerde verbale bloedeloze antisemitisme van iemand die geen geweld gebruikt heeft of zal gaan gebruiken. We meten met twee maten, terwijl zoals bekend ‘tweeërlei weegsteen den Heere een gruwel is’. Le Pen is dichtbij, Hamas is ver weg, zoiets moet het wel zijn. Nu, de wens ook van dichtbij kennis te maken met Hamas en zusterorganisaties zal voor velen vervuld worden. Het kan immers niet anders of er bevinden zich Hamas-aanhangers onder de migranten die het land binnenkomen. Zij zullen u graag willen helpen de islam beter te begrijpen.

Verkiezingen dienen, van franje ontdaan, twee doelen: bepalen waaraan de staat de opgehaalde belastingpenningen uitgeeft, en hoeveel van zulke penningen de staat ophaalt. Afgelopen donderdag kwam er een derde doel bij: Nederland inpeperen dat het een wingewest van de Europese Unie is geworden, dat het geen zelfstandig koninkrijk meer is, maar iets als het Prinsdom Monaco binnen Frankrijk. Om dat te symboliseren mogen we de officiële uitslagen van onze eigen verkiezingen niet weten, die moeten voorlopig geheim blijven. Je zou denken dat een koning prins hier een taak ziet, maar ook hij zal wel door eurofiele koortsen onwel zijn geworden. De EU is er tot op heden in geslaagd zo goed als elke politicus, journalist of ambtenaar die door de vingertoppen van de eurocratie is aangeraakt plat te krijgen. Hoe? Door hem lucratieve carrière-sprongen in het vooruitzicht te stellen, zodat hij verleid wordt zichzelf tot een juichaapje te reduceren. Verleiden is beter dan verkrachten, maar toch is zo’n handelwijze immoreel. ‘Moraliteit hoort niet thuis in de politiek’, hoor ik een aantal ‘echte’ politici al besmuikt mompelen. Maar dat kon wel eens een vergissing zijn. Een tegendraads onderzoek van de Amerikaanse godsdienstwetenschapper Robert D. Woodberry laat iets anders zien.

Mocht er iemand willen uitzoeken hoe het zit met de illusies van de islam: in het laatste boek van Rodney Stark, How the West Won, 2014, vindt u de verhalen, de referenties en verwijzingen. Vrienden en vriendinnen van de islam hopen natuurlijk dat het hier om fact free islamofobie gaat. Ze zoeken het maar uit. Maar let op: als het om islamitische illusies gaat, worden historische feiten die onder professionals zo langzamerhand onomstreden zijn, door journalisten, praatjesmakers en haters van het Westen afgedaan als was het Roomse propaganda. De eerste illusie is de superieure islamitische krijgskunst. Qua krijgskunst is, bijvoorbeeld, de verovering van Constantinopel niet iets waar de Turken trots op kunnen zijn. Toen Constantinopel in 1453 in Turkse handen viel, hadden de Turken daar bijna honderdduizend man voor nodig gehad, en een maandenlang beleg. De stad werd door bijna tienduizend soldaten verdedigd. Volgens schattingen hadden de Turken een overmacht van elf op één. Soortgelijke militaire incompetentie zien we bij het eiland Rhodos, vlak onder de Turkse kust. De Johannieters, kruisridders die uit het Heilige land verdreven waren, hadden Rhodos in 1307 veroverd. In 1480 lukte het de Turken niet, met 160 schepen en 70.000 soldaten, om het piepkleine eiland in te nemen. Er zaten daar dan ook wel 500 kruisridders met 2000 man hulptroepen. In 1522 deden de Turken weer een poging. Honderdduizend man hadden een half jaar nodig om de 500 Johannieter ridders te verdrijven.

Draait er een theepot rond de zon, ergens tussen Mars en de aarde? De Britse filosoof Bertrand Russell vindt dat even onwaarschijnlijk als dat er een God bestaat. Toch, ‘onwaarschijnlijk’ is niet hetzelfde als ‘weerlegd’. Stellingen zijn waar of niet waar, weerlegbaar of niet weerlegbaar. Meer smaken zijn er niet. ‘De achterkant van de maan is van groene kaas gemaakt’ is een klassiek voorbeeld van een onwaarschijnlijke stelling, maar sinds de expedities naar de maan is die stelling controleerbaar geworden en onjuist gebleken, terwijl je vroeger met die stelling op scholierenfeestjes best een lollige indruk kon maken. De groene kaas en de theepot zijn toetsbaar, en dus van een andere orde dan de oncontroleerbare illusies die een godsdienst verspreidt. Die betreffen vooral zaken die niet van deze wereld zijn en niet zo veel kwaad kunnen. Pas als een godsdienst illusies over deze wereld uitdraagt, waarvan bewezen is dat ze niet waar zijn, wordt het vervelend. Of als een godsdienst verplichtingen oplegt waarbij anderen dan de eigen aanhang existentieel betrokken worden: heilige oorlog tegen wie zich niet aan het ware geloof wil onderwerpen.