Geenstijl

De vergelijkingen tussen de islam en het christendom, zoals die dagelijks gemaakt worden, gaan mank. Dat komt doordat de islam geen plan-B heeft. De islam wil dat mensen leven volgens de voorschriften van de sharia. Dat is plan-A. Mensen leven nooit precies volgens de wet, en zeker niet volgens de sharia. De sharia is een studeerkamerrecht waarvan de islam leert dat het de wil van God is. Uitsluitend beroepsmoslims weten tot in detail hoe de sharia luidt. Zij moeten daarom steeds geraadpleegd worden, en ontlenen daaraan hun macht. Wie geen moslim is, ziet niets in de sharia (wie wel moslim is trouwens ook vaak niet). Maar plan-A eist van echte moslims dat ze ten strijde trekken tegen alle vormen van afwijzing van de sharia. Die strijd verandert het dagelijks leven van degenen op wie de pijlen van de sharia-strijders gericht zijn. De sharia-afwijzers willen liever geen terreur of oorlog – maar voor bloedvergieten is één partij die bloed wil vergieten, voldoende. Sharia-afwijzers reageren voornamelijk verstrooid op de sharia-strijders want ze vinden dat ze wel wat belangrijkers aan hun kop hebben dan zich tegen ordinair en plat geweld te verdedigen.

Hier gaat het mis, want sharia-fundamentalisten weigeren rekening te houden met het goedbedoelde pacifisme en de goedbedoelde tolerantie van sharia-afwijzers. In de ogen van de sharia is er over een sharia-afwijzer maar één ding van belang: hij wijst de sharia af, en moet dus verslagen worden. De methode doet er niet toe, elk middel dat bijdraagt aan de onderwerping van een sharia-afwijzer is volgens de sharia toegestaan. Wat is het bezwaar tegen de sharia? Mensen kunnen het best geregeerd worden door wetten die passen bij hun technische ontwikkeling en hun sociale en persoonlijke prioriteiten. Dat betekent dat wetten voortdurend verouderen en voortdurend vernieuwd moeten worden. Die vernieuwingen moeten ontworpen worden door mensen die daartoe wettig bevoegd zijn, bijvoorbeeld omdat ze zijn gekozen. Wetgeving en wetsuitleg kan geen monopolie zijn van beroepsmoslims. Examen afgelegd hebben aan een imam-opleiding, of een boek over de sharia geschreven hebben waarmee alle beroepsmoslims het eens zijn, dat is in een moderne open maatschappij niet voldoende om lid te worden van een wetgevend orgaan. Dus zal elk modern land de sharia als nationale wet moeten afwijzen. Maar, de islam heeft geen plan-B. Als de sharia niet wordt toegepast, is dat volgens de letter van de sharia een reden om oorlog te gaan voeren. Wat moet er gebeuren als het met die oorlog om de een of andere reden niet wil opschieten? De sharia eist dan dat de afwezigheid van oorlog wordt gebruikt om voorbereidingen te treffen voor een nieuwe oorlog. Psychologische oorlogsvoering en terreur, om de vijand te verzwakken en bang te maken, zijn goede voorbereidingen op die echte oorlog. Psychologische oorlogsvoering omvat neuzelarijen over islamofobie, multikul en diversiteit. Maar er is geen islamitisch plan-B voor de opbouw van een vreedzame wereld. Het enige plan is: invoering en toepassing van de sharia. Ook het christendom begon met een plan-A: wachten op de wederkomst van Christus, die de levenden en de doden zou ‘oordelen’, dat wil zeggen dat er een eeuwigdurend rijk zou aanbreken waarin Christus zelf regeren zou, en alle slecht- en onrechtvaardigheid zou zijn uitgebannen. In theorie is dat hetzelfde ideaal als de sharia: een einde aan het onrecht en het kwaad. In de mist van de geschiedenis is het niet helemaal meer duidelijk hoe die eerste generaties christenen zich dit alles voorstelden. Maar zoiets moet het geweest zijn. Langzamerhand bleek dat Christus niet terugkwam. Althans, nog niet. Hoe moest de resterende tijd, tot Christus ging regeren, opgevuld worden? Er ontwikkelde zich een vreedzaam plan-B. Mensen moesten elkaar gaan behandelen zoals ze zelf behandeld wilden worden. Alle vormen van menselijk leed dienden verzacht te worden. Daartoe was onderzoek en techniek nodig. Dat sloot goed aan bij wat de antieke Grieken en de Romeinen toch al dachten. Plan-B is een succes geworden, en heeft geleid tot de moderne techniek, wetenschap en verzorgingsstaat. Een van de wezenlijke kenmerken van de westerse joods-christelijke cultuur is het bezit van een plan-B. De westerse cultuur is een plan-B. De islam heeft geen plan-B, en zo lang de islam geen plan-B heeft, zal de islam niet in de westerse cultuur passen, zelfs al zijn er moslims die met een persoonlijk plan-B werken, zoals nu al het geval is. Omdat het hebben van een plan-B zo wezenlijk bij de post-christelijke maatschappij hoort, is het vreemd dat er geen plan-B lijkt te bestaan voor het moment dat er niet meer aan voorbij is te gaan dat de Euro en de Europese Unie mislukte experimenten zijn. Bovendien, experimenteren? Doe dat liever op kikkertjes, niet op een werelddeel.