Toch maar even met Turkije gebeld. M’n ouders zaten in het visrestaurant. Met vrienden uit Nederland. “Het is hier heerlijk,” sprak m’n moeder. “Volgens je vader gebeurt er het een en ander op internet, maar niets om je druk over te maken. Wanneer kom jij eigenlijk?” Tot zover m’n moeder. Dan maar een echte Turk bellen. Zo eentje die er woont. En werkt. En een kind heeft. Zo eentje die deel uitmaakt van de dagelijkse gang van zaken. M’n oudste vriendin nam na dertig keer overgaan pas haar telefoon op. “Het is hier een toestand,” verzuchtte ze. “Al dagen. En natuurlijk doen we mee. Mijn ergste nachtmerrie is uitgekomen. Ik zei je toch dat ik wilde emigreren? Ik wist dat dit ging gebeuren. Erdogan is een dictator, die van de seculiere republiek Turkije eigenhandig een Arabische dictatuur wil maken. Hij bepaalt, hij maakt het volk uit voor gekken, hij negeert alles en iedereen. Hij is totaal van god los. Wie stuurt er nou politie op het volk af? Ik weet niet wat er gaat gebeuren, er schijnt een wet te zijn dat na een x-tal dagen van protesten de MP zou moeten aftreden maar niemand weet daar het fijne van. Nee, het leger zwijgt. Er is ook geen leger meer, de top zit vast."

Stikjaloers was ik. Op vrouwen die part time werkten. Omdat ze kinderen hebben gekregen. De logica is al eeuwen hetzelfde: zodra je gebaard hebt, ga je minder werken. Geen speld tussen te krijgen maar wél totaal oneerlijk dus meldde ik me bij mijn directeur: “Ik wil vier dagen werken.” Hij keek me aan, schoot in de lach en zei: “Dat zou ik ook wel willen.” En daarmee was de kous af. Hij weigerde er verder over te praten. Als je geen kinderen hebt, werk je fulltime. Ook als vrouw. En als man werk je altijd fulltime – iemand moet het doen hé? Niet dat er in de afgelopen tien jaar iets veranderd is. Ja, er is een crisis maar vrouwen werken nog steeds niet full time, laat staan dat ze dat doen wanneer ze kinderen hebben. Waarom zouden ze ook? ‘Samen’ met de vader van de kids besluiten ze dat ze nog minder gaan werken – een besluit dat makkelijker genomen wordt dan dat jaren later afspraken over de partneralimentatie gemaakt worden. Bovendien is er van partneralimentatie cq scheiding nog lang geen sprake als de kroost nog in de buik zit. Van discriminatie echter des te meer.

En maar verbaasd zijn dat Nederland islamiseert. Dat de Sharia in Den Haag – sorry, in bepaalde delen van Den Haag – heerst. Dat er nieuwbouw For Turks Only in Rotterdam wordt gebouwd. Er wordt gestaagd gebouwd aan de wereldheerschappij van hen die anderen onderdrukken onder het mom 'Allah wil het zo'. Het is niet anders. Alleen het koningslied en de uitgebleven vogeltjesdans krijgt Nederland nog op de barricaden. Als het om vrijheid gaat geven we niet thuis. Afgelopen week zei Obama het nog maar een keer: “Assad needs to go.” Niet dat hij daar pas sinds deze week zo over denkt. Deze keer waren er mooie beelden bij. De Turkse premier Erdogan, de voetballer turned fundamentalist die alleen zijn vriendjes met behoofddoekte vrouwen banen en geld toeschuift, stond erbij. Assad needs to go, de Turk was het ermee eens. Waarschijnlijk had de Turk hem die tekst gewoon ingefluisterd. De Amerikaan bepaalt dat Assad, tienduizenden kilometers verderop, needs to go. De Amerikaan bepaalde jaren geleden, tienduizenden kilometers verderop dat Assad needs to stay. De Amerikaan bepaalt wie gaat en wie blijft. De Amerikaan bepaalt welke man de bevolking mag onderdrukken, welke man de bevolking tegen elkaar mag opzetten en welke man wél mag moorden. Assad needs to go. Democratie is prachtig, zolang de Amerikaan bepaalt. Nu mag een andere man de dictator spelen (nooit een vrouw hè, hoewel bewezen is dat vrouwelijke terroristen nog beter orders kunnen volgen en moorden dan mannen). Niet dat ik, wij en jullie er ook maar één nacht om wakker liggen.

Ja, er was nog één ding dat we in Nederland konden toevoegen aan de ‘weg met ons lijst’ en fijn dat het nu eindelijk gebeurt: de dodenherdenking. Wie en wat je herdenkt moet je helemaal zelf weten maar om te formaliseren dat de doden aller oorlogen publiekelijk herdacht moeten worden? Omdat het aantal WOII overlevers uitsterft? Wat heb ik met Afghanistan? Met Irak? Rwanda of Amerika? Ondanks dat de Tweede Wereldoorlog niet mijn oorlog is. Het is niet mijn geschiedenis. Ik heb geen opa’s en oma’s die kunnen verhalen over wat er voor, tijdens en ná ‘40-‘45 gebeurde. Ik heb geen ooms en tantes, laat staan ouders die voor, tijdens of na de oorlog geboren zijn. En ik heb geen familie die na de oorlog het verzet in is gegaan en heroïsche verhalen kan vertellen. Maar die meer dan zes miljoen vermoorde Joden zijn niet aan me voorbij gegaan.

Natuurlijk is mijn neefje Nederlands. Volgende week wordt ‘ie twee, Hollands welvaren. Mag je niet tegen mijn moeder zeggen, volgens haar is hij een kopie van haar broer met zijn blonde haar en helblauwe ogen. Toch maar ‘ns met m’n zwager gebeld: “Weet je zeker dat je zoon een Hollander is?” Hij wist het zeker. De sadist in mij vervolgde haar missie en belde m’n (volwassen) neef. Categorie Turkse achternaam, Nederlandse moeder, spreekt geen woord over de Europese grens. “Zeg, ik weet dat jij afstand heb gedaan van je Turkse nationaliteit, maar weet je zeker dat je zoon en dochter dan niet stiekem toch Turks zijn?” Hij wist het zeker. “Maar bel even met mijn moeder, die weet het precies.” Turkse of Nederlandse nationaliteit, mannen blijven moederskindjes. Hop, m’n tante gebeld. Nou. Tante Ingrid ontplofte. “Ik zal jou dat eens even haarfijn uitleggen!” En zo hoorde ik dat haar beide zoons formeel afstand hebben gedaan van hun Turkse nationaliteit. Dat ze daar van de Turkse overheid documenten over hebben gekregen. Zwart op wit, met stempels en al. Mijn beide neven zijn oerhollands en niet alleen omdat ze uit een oerhollandse baarmoeder zijn gekropen. Maar wie schetst hun verbazing, toen ze vader werden van hun kroost?

Ga. Je. Schamen. Ga je schamen, omdat je verontwaardigd bent dat een Nederlands stel zorgt voor het kindje van incompetente gastarbeiders. Ga je schamen, omdat je verontwaardigd bent dat Nederlandse vrouwen zorgen voor het kindje van incompetente gastarbeiders. Ga je schamen, omdat je vindt dat religie belangrijker is dan een veilige omgeving voor een kindje. Ga je schamen, omdat je vindt dat je moreel superieur bent aan Nederlanders. Ga je schamen, omdat je denkt dat homo’s en lesbiennes geen mensen zijn en dus niet in staat om voor kinderen te zorgen. Ga je schamen, omdat je denkt dat kinderen beter af zijn in een gewelddadige, armoedige, kindonvriendelijke omgeving. Ga je schamen, omdat je het fundamentalistische staatshoofd van Turkije, een staatshoofd waar je fokking niets mee te schaften hebt, oproept om in te grijpen in Nederlandse aangelegenheden. Ga je schamen, omdat je het bezoek van het fundamentalistische staatshoofd van Turkije, aangrijpt om te bewijzen dat je dat Nederlandse paspoort helemaal niet waard bent, laat staan verdient.

Je kunt Milka halen als je je het allemaal niet meer ziet zitten maar je kunt jezelf natuurlijk ook écht uitdagen. Niet met gewichten, kettle bells, push ups of fitnessblender.com - waar echt nog nooit iemand gelukkiger van is geworden maar gewoon, met een goede cheesecake. Zelfgemaakt. Je moet er wel wat voor doen, maar goed. Het boodschappenlijstje: Bastognekoeken, 900 gr monchou, 275 gr suiker, 5 eieren, slagroom, 125 gr boter.

Het is een hype, ouders die boeken schrijven over hun dode kinderen. De vraag van de week is wie het leed der dode kinderen gaat winnen: Job of Tonio. Job’s vader Roek Lips is net aan de promotour begonnen en moet nog even voordat hij zover is als Tonio’s vader A.F.Th. van der Heijden. 100.000 Exemplaren zijn er verkocht van Tonio, het requiem van A.F.Th. voor zijn aangereden zoon. Hij won er de Libris Literatuurprijs mee en ook de NS Publieksprijs. Als auteur kun je weinig anders met je emoties dan een stukkie tikken, het lucht op en het geeft – o hemels, helse uitdrukking – het leed ‘een plekje’. Dus zo gek is het niet dat ook Roek Lips (weliswaar geen auteur maar netmanager van NL3) een boek schreef over zijn zoon die in Spaanse wateren ging zwemmen en niet meer boven kwam. Het boek Job heet dit meesterwerk en de afgelopen week was netmanager Lips niet van radio en tv af te slaan.

Zodra vrouwen gaan roepen over meer vrouwen in de media, moet je oppassen. Zodra het echter mediavrouwen zijn die roepen over meer vrouwen in de media, moet je heel hard blijven staan. En slaan. Heel hard slaan. In een ver verleden heb ik nog gewerkt met Shula Rijxman. Gestoord werd ik ervan. Kwam ik voorbereid naar het mediapark, dacht zij de boel wel even over te nemen. Een afspraak met haar bestond eruit dat ik me doodverveelde en zij aan de telefoon hing te ‘regelen’. En niets voor elkaar kreeg – uiteraard. Ze had geen idee waar het over ging. ‘Samenwerken’ met Shula Rijxman heeft twee smaken: je geeft die onmogelijke vrouw d’r zin omdat je van d’r af wilt zijn - de tactiek die mannen volgen. Of je loopt weg. Ze verkoopt lucht en kostte alleen maar tijd. Ik heb haar nooit meer teruggezien. Tot Shula (wat is dat voor naam?) opeens in het nieuws was. Het zijn altijd dezelfde vrouwen die na een bepaalde leeftijd gaan miepen over ‘waar zijn de vrouwen’?

Crisis in de betere buurt: “Ja, het is heel erg om te zeggen maar pas als onze ouders komen te overlijden en hun huizen verkocht zijn, zullen wij weer kunnen leven zoals we gewend waren.” Hoppa, in your face. Dan kan Diederik Samsom wel zeggen dat de rijkste Nederlanders offers moeten brengen en loyaal moeten zijn, maar wij dan? Dertigers en veertigers, met een te hoge hypotheek, teveel kinderen en te weinig salaris, rekenen op het vermogen van hun ouders. Henk Krol en co maken zich wél druk over hun generatiegenoten, terwijl onze generatiegenoten Mark en Diederik, ja, wat doen die eigenlijk?! Anders dan rekenen op de loyaliteit van 'rijke' ouderen?