Geenstijl

Natuurlijk is mijn neefje Nederlands. Volgende week wordt ‘ie twee, Hollands welvaren. Mag je niet tegen mijn moeder zeggen, volgens haar is hij een kopie van haar broer met zijn blonde haar en helblauwe ogen. Toch maar ‘ns met m’n zwager gebeld: “Weet je zeker dat je zoon een Hollander is?” Hij wist het zeker. De sadist in mij vervolgde haar missie en belde m’n (volwassen) neef. Categorie Turkse achternaam, Nederlandse moeder, spreekt geen woord over de Europese grens. “Zeg, ik weet dat jij afstand heb gedaan van je Turkse nationaliteit, maar weet je zeker dat je zoon en dochter dan niet stiekem toch Turks zijn?” Hij wist het zeker. “Maar bel even met mijn moeder, die weet het precies.” Turkse of Nederlandse nationaliteit, mannen blijven moederskindjes. Hop, m’n tante gebeld. Nou. Tante Ingrid ontplofte. “Ik zal jou dat eens even haarfijn uitleggen!” En zo hoorde ik dat haar beide zoons formeel afstand hebben gedaan van hun Turkse nationaliteit. Dat ze daar van de Turkse overheid documenten over hebben gekregen. Zwart op wit, met stempels en al. Mijn beide neven zijn oerhollands en niet alleen omdat ze uit een oerhollandse baarmoeder zijn gekropen. Maar wie schetst hun verbazing, toen ze vader werden van hun kroost?

De ambtenaar in het gemeentehuis. Die keurig een geboortecertificaat produceerde, met daarop twee nationaliteiten: Turks. En Nederlands. “Nou,” zei mijn neefje, “Dat is een foutje, ik ben allang geen Turk meer, ik ben Nederlands en ik heb zelfs officiële documenten die dat bewijzen.” Daar kon de ambtenaar niets mee. De overheid maakt geen fouten. Die documenten moest hij maar laten vertalen en nee, ondanks dat er zat vertalers voor de gemeente werken moest hij dat zelf laten doen. En tot die tijd zou op het geboortebewijs bij nationaliteit Turks en Nederlands staan. De ene neef is laks, die dacht het komt wel. De andere neef is een opgewonden standje, huurde direct een tolk in en liet de Turkse documenten vertalen. In de tussentijd had zijn dochter de Turkse en Nederlandse nationaliteit. Toen hij eenmaal de vertaling had, kon de ambtenaar opeens een nieuw geboortecertificaat produceren, waarop de enige juiste nationaliteit van zijn dochter stond: Nederlands. “En zet er meteen de Nederlandse achternaam van haar Nederlandse moeder bij,” sneerde neeflief erachteraan. Toch maar weer m’n zwager gebeld. Die inmiddels het geboortecertificaat van z’n zoon erbij had gepakt. “Je wilt het niet geloven,” sprak hij verbijsterd. “Sammie is Turks.” Told you so. Natuurlijk kun je afstand van je Turkse nationaliteit doen. Maar dat wil niet zeggen dat de Turkse overheid behulpzaam is in het formaliseren daarvan. Dat moet je zelf doen. Anders blijft je kind Turks heeft de Turkse overheid rechten over je kroost. Zoals dienstplicht voor jongetjes. Of de verplichting van Jeugdzorg om de Turkse overheid te informeren als Turkse onderdanen in het buitenland in de problemen komen.