Geenstijl

Kijk nou wie onder de kokosnootboom vandaan komt!

Bij het zien van bovenstaand clipje worden we al snel overvallen door verdriet. Niet het verdriet dat deze vrouw niet de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten is geworden, of dat soort verdriet waar mensen als Claudia de Breij pretentieuze liedjes in slecht Engels van gaan maken. Nee, het verdriet dat het democratische establishment deze vrouw tot 4 maanden geleden nog als droomkandidaat voor het Amerikaanse presidentschap zag. Verdriet dat die arme Amerikanen week na week, van staat tot staat, een miljoenmiljard van deze exacte wauwelspeeches kregen voorgeschoteld. Met gewauwel in de ruimte over haar jeugd, gewauwel over hoop houden en dingen samen doen. Teksten die al vermoeiend zijn als ze worden opgedreund door je dronken tante op een kringverjaardag, maar nog erger zijn als je gewoon wil horen wanneer en hoe je de fucking boodschappen weer gaat kunnen betalen. Teksten waar geprivilegieerd-sentimenteel-links zich nu aan vastklampt, omdat de wereld deze lieve bezopen tante afwees en weer een stukje gemener werd.

De beelden in kwestie werden geschoten in een theater op Broadway, waar geprivilegieerd-links Amerika maar wat graag samenkomt. Kamala woonde een een musical over Louis Armstrong bij en werd vooraf als koningin ontvangen door de cast (haha, koninginnen worden immers ook niet gekozen).  Wij worden dan verdrietig, maar Kamala weet de musicalcast in ieder geval wél lekker te enthousiasmeren, is te horen aan het uitzinnige "hmmmhmmm, hmmmhmmmm".